Με λένε Βίκυ είμαι 34 ετών και είμαι οκτώ χρόνια παντρεμένη, με τον άνδρα μου γνωριζόμαστε 18 χρόνια και μετά από δέκα χρόνια σχέση πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε την δική μας οικογένεια. Παντρευτήκαμε το 2002 και λαχταρούσαμε για τη στιγμή που θα έμενα έγκυος, δυστυχώς όμως μετά από δυο χρόνια προσπαθειών και εξετάσεων ο γιατρός μας είπε ότι δεν γίνεται διαφορετικά (είχαμε και δύο πρόβλημα ) παρά μόνο με εξωσωματική.

Δεν είχαμε άλλη επιλογή και πήραμε την απόφαση να δοκιμάσουμε με την ελπίδα ότι σε εννέα μήνες θα κρατούσαμε το μωρό μας αγκαλιά. Το τηλεφώνημα που έλαβα μετά την β- χοριακη ήταν αρνητικό όπως και στις επόμενες 8 προσπάθειες. Απογοητεύτηκα και από τη στεναχώρια, μου παρουσιάστηκε ένα αυτοάνοσο νόσημα.

Αποφασίζουμε να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια να αποκτήσουμε παιδί. Την παραμονή τον αποτελεσμάτων είδα στον ύπνο μου τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο ο οποίος μου είπε: «Μη φοβάσαι θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα πάνε όλα καλά».

Την άλλη μέρα και έχοντας ξεχάσει το όνειρο με πήραν τηλέφωνο από το κέντρο, δεν θα τη ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα, «Είστε έγκυος» ακούω στην άλλη πλευρά του ακουστικού, δεν πίστευα στα αυτιά μου! Έκλαιγα από την χαρά μου και ο άνδρας μου νόμιζε πως ήταν πάλι αρνητικό το αποτέλεσμα.

Οι πρώτοι μήνες κύλησαν ομαλά χωρίς κανένα πρόβλημα όλες οι εξετάσεις φυσιολογικές και εγώ αισθανόμουν υπέροχα, τρισευτυχισμένη. Την 21η εβδομάδα πήγα για το β επιπέδου με αγωνία να δω το μωρό μου να έχει μεγαλώσει, όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ακούω το γιατρό να λέει ότι η καρδιά του μωρού μου δεν είναι φυσιολογική και πρέπει να με δει εμβρυοκαρδιολόγος. Πάγωσα, το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου.

Επισκεφθήκαμε τον εβρυοκαρδιολόγο που μου σύστησε ο γιατρός μου όπως και άλλους δυο,  όλοι μου λέγανε να διακόψω την κύηση γιατί το παιδί θα είναι νοητικά και κινητικά ανάπηρο, εγώ ανένδοτη «Θα το κρατήσω και ότι θέλει ο Θεός ας γίνει» είπα σε όλους..

Ευτυχώς ο άνδρας μου και ο γιατρός μου είχαν την ίδια γνώμη με εμένα και με στήριξαν μέχρι το τέλος. Έκανα και αμνιοπαρακέντιση η οποία ήταν φυσιολογική.

Οι επόμενοι μήνες πέρασαν με πολλές εξετάσεις, άγχος και αγωνία για το μωρό μου με αποτέλεσμα το αυτοάνοσο νόσημα να είναι σε έξαρση και να υποφέρω από υψηλούς πυρετούς και πόνους στις αρθρώσεις. Να μην μπορώ να περπατήσω και να πιάσω οτιδήποτε με τα χέρια μου, έλεγα σε όλους «Δεν με νοιάζει φτάνει να γεννηθεί το μωρό μου καλά».

Με το γιατρό μου αποφασίσαμε να γεννήσω με καισαρική και επισκληρίδιο για να μην ταλαιπωρηθεί το μωρό. Είχα ΠΗΤ 28/6/2010 αλλά μπήκα στο νοσοκομείο 17/6/2010 38 εβδομάδες & 3 ημέρες.

Με πολλή αγωνία και άγχος αλλά και εμπιστοσύνη στο γιατρό μου, 14:05 το μεσημέρι άκουσα το κλάμα της μικρής η οποία ήταν μια χαρά, έκλαψε αμέσως, δεν χρειάστηκε οξυγόνο, την εξέτασε ο νεογνολόγος και τη βρήκε “υγιεστάτη”, βέβαια το πρόβλημα της καρδιάς παρέμενε αλλά δεν κινδύνευε.

Αφού της έδωσα ένα φιλί στο κεφαλάκι της, γιατί δεν μπορούσα να την πιάσω – τα χέρια μου ήταν δεμένα – την έδειξαν στους δικούς μου και μπήκε στην εντατική για παρακολούθηση.

Σήμερα μετά από ένα μικρό διάστημα νοσηλείας στο Ωνάσειο η μικρή είναι 9 μηνών και εκτός από το πρόβλημα με την καρδούλα της μεγαλώνει φυσιολογικά χωρίς να την “εμποδίζει” στην ανάπτυξη της. Είναι ένα παιδί φυσιολογικό παίζει, μπουσουλάει, μιλάει (μαμά, μπαμπά), γενικά κάνει ότι ένα παιδί σε αυτή την ηλικία.

Την επόμενη εβδομάδα θα μπούμε στο «Μητέρα» για να χειρουργηθεί έχουμε δρόμο μπροστά μας και αρκετά χειρουργεία, ξέρω όμως πως η μικρή είναι δυνατή και θα τα καταφέρει και αυτό φάνηκε από την αρχή που σχεδόν όλοι οι γιατροί δεν ήθελαν να γεννηθεί, εκείνη τους απέδειξε ότι ξέρει να αγωνίζεται.

Για αυτό το όνομα που της δώσαμε είναι Θεοδώρα γιατί για εμάς είναι δώρο Θεού και Ιωάννα για τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο.