Και του χρόνου…. 20!!

Και του χρόνου…. 20!!

μαμά Νάγια

Ο Φλεβάρης του ’93 μύριζε έντονα απόκριες καί ‘trident’ φράουλα. Μαζί μ’ αυτά καί το ‘amarige‘ που μόλις είχα ανακαλύψει καί παρόλο που ήταν λίγο ‘μεγαλίστικο’ για την ηλικία μου, το φορούσα σαν τρελή. Εγώ λίγο πρίν τα 15 κι εκείνος ούτε κάν 16…. αλλά ‘τσαφ’, αυτό ήταν!!! Οι ματιές του Νάκου καί της Νάγιας συναντήθηκαν καί ενώθηκαν για πάντα από μία γλυκιά, ζαχαρωτή κλωστή σάν αυτή που δημιουργείται όταν φτιάχνουμε ‘μαλλί της  γριάς’, αλλά με μία ανθεκτικότητα όμοια με αυτή του σίδερου που βάζουμε στα θεμέλια των σπιτιών…..

‘Ενα αποκριάτικο πάρτυ ένωσε τις ζωές μας. Το φροντιστήριο ξένων γλωσσών στο οποίο ήμασταν κι οι δυό μαθητές επέλεξε εμάς για να ‘τρέξουμε’ τις προετοιμασίες…. τί σου είναι το κάρμα! Από εκεί κεί πέρα,πάντα μαζί, πιασμένοι απ’ το χέρι. Παντού καί πάντα: Χειμερινές εξορμίσεις με τους γονείς μου καί απαραίτητα κι εκείνον μαζί μας, καλοκαιρινές διακοπές των δυό μας με τους δικούς του στο εξοχικό του. Αυτοκολλητάκια!

Ακόμα καί μετά το σχολείο, όταν έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, η απόσταση μας έφερε ακόμα πιό κοντά… ναί, γίνεται! Περιμέναμε πώς καί πώς να περάσουν οι εβδομάδες για να έρθει στην Ελλάδα ή να πάω εγώ στην Ιταλία. Κι εγώ να τον περιμένω. Εκείνος όμως, δέν περίμενε…. γύρισε! Μετά από 18 μήνες αποφάσισε να σταματήσει τις σπουδές του καί να υπηρετήσει τη ‘μαμά-πατρίδα’. Καί το ‘φανταρικό’ του εκεί, μαζί το περάσαμε. Καί δέν τον είχα κοντά μου, πάλι μου έφυγε… στη Χίο τη έβγαλε την θητεία του. Καί μετά την στρατιωτική του θητεία, η επαγγελματική του αποκατάσταση, η αγορά του σπιτιού μας, για το οποίο τόσα όνειρα είχαμε καταστρώσει, ο πολιτικός γάμος μας, ο θρησκευτικός γάμος μας… πόσα πολλά έχουμε ζήσει μέσα σ’αυτά τα 19 χρόνια!!!!

Ακόμα καί οι άσχημες στιγμές μας, όταν εγώ μπαινόβγαινα στα χειρουργεία μήν ξέροντας άν αύριο θα μπορέσω να αποκτήσω ένα παιδί, με τη δική του παρουσία καί αγάπη, ντυνόντουσαν με το ρούχο της αισιοδοξίας που μου έδινε δύναμη να πάω παρακάτω. Εκείνος πάντα έκανε τα πικρά γλυκά, εκείνος πάντα έκανε τα ‘προβλήματα-βράχια’ να μοιάζουν με βοτσαλάκια παραλίας, εκείνος, εκείνος, εκείνος…..

Σήμερα έχουμε αποκτήσει μία υπέροχη κόρη που του μοιάζει τόσο πολύ! Κι εγώ καμαρώνω που έχω δύο φάτσες σάν κι εκείνον μέσα στο σπίτι μας!!!!!

Στην πλατεία της Δάφνης ξεκίνησαν όλα. Θυμάμαι τις εφηβικές μας βόλτες στη Λ.Βουλιαγμένης, από το ύψος του ‘Δούκα’ μέχρι τον ‘Αγιο Ιωάννη. Αυτή η γειτονιά είναι σήμερα η γειτονιά της δικής μας οικογένειας. Εκεί είναι το σπίτι μας, εκεί βγάζουμε βόλτα με το καρότσι την κορούλα μας… τι συμπτώσεις κρύβει η ζωή καμιά φορά!

Πολλές φορές αδυνατώ να πιστέψω πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια. Λένε,πως όταν είσαι ευτυχισμένος ο χρόνος κυλάει σάν νεράκι. Στα χέρια του άντρα μου αυτό το νεράκι ήταν αστείρευτο, δροσερό καί άκρως αναζωογονητικό…. καί συνεχίζει να κυλάει γάργαρο καί βιαστικό να ζήσει κι άλλες στιγμές μέσα στο τέλεια διαμορφωμένο ρυάκι του…..

Πραγματικά, αξίζει να έρχεσαι στη ζωή, για να αγαπήσεις καί ν’ αγαπηθείς από έναν τέτοιον άντρα. ‘Εναν άντρα που ό,τι πιάνει γίνεται ‘μαλάμα’, μάλαμα σαν τον χαρακτήρα καί την προσωπικότητά του.’ Εναν άνθρωπο που ξέρει να στηρίζει καί να φροντίζει την οικογένειά του καί να της προσφέρει αγάπη, τρυφερότητα, συναισθηματική ασφάλεια καί ισορροπία.

Νάκο μου, πρίν από 19 χρόνια, ένα πάρτυ ένωσε τις ζωές μας καί τώρα η ζωή μας είναι ένα πάρτυ.

Σ’ αγαπώ πολύ καί σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου καί στη ζωή της κόρης μας καί μελώνεις τις στιγμές μας!

Νάκο μου, καί του χρόνου…… 20!!!!