Μετανιώνω τώρα που δεν περίμενα κι άλλες ώρες κι ας μην είχα δύναμη…

H ιστορία της Γεωργίας

Ουφ! Ήρθε η ώρα μου κι εμένα να τα βγάλω από μέσα μου! Να στα πω βρε αδερφέ να ξεσκάσεις και να ξεσκάσω! Εμένα η μάνα μου κι η αδερφή μου μου το είχαν πει πως τον θέλουμε όλο μας το μήνα! Αλλιώς δε γεννάμε! Εγώ όμως εκεί… το δικό μου σώμα θα ανταπεξέλθει, είναι φτιαγμένο για να γεννήσει δε μπορεί! Πρόκληση και να μην ανταποκριθεί αποκλείεται… έτσι σκεφτόμουν μέχρι την τελευταία στιγμή, λίγο πριν βάλω τη τζίφρα μου για την καισαρική.

Είχα μια εγκυμοσύνη ευχάριστα δυσάρεστη, φιλενάδες! Έμαθα πως είμαι έγκυος μόλις τέλειωσα την αντιβίωση για την ανάρρωση από διάνοιξη κύστης κόκκυγος τον Οκτώβρη του 2009. Το νινι εξώγαμο, ευτυχώς με πρόθυμο να με αποκαταστήσει πατέρα, παρόλο που στο λίγο που με ήξερε είχα εξαντλήσει όλο το ρεπερτόριο της έμφυτης παράνοιας που με χαρακτηρίζει και ευτυχώς όσο ο καιρός περνά αμβλύνεται! Ήταν Δευτέρα πρωί και σκοτωνόμασταν με το Γιώργο για μια βραδινή κουβέντα που μου πε και την πήρα και την έκανα σενάριο για δικαστικό θρίλερ. Σε όλο το αλαλούμ έκανα και το τεστ που μου περίσσεψε από τότε που είδαμε το + της κουμπάρας μου, γιατί είχα κάτι ψιλουποψίες και φυσικά βγήκε θετικό. Κόψαμε το βρισίδι και αρχίσαμε τα δήθεν «ωχ και τώρα τι» ενώ νιώθαμε μόνο απύθμενη χαρά! Ε έχουμε και ένα εγωισμό…

Επόμενο βήμα γυναικολόγος.

Πήγαμε σε έναν συμβεβλημένο με το ταμείο μου, που είχα πάει πρώτη φορά στην αρχή του χρόνου για γενικό τσεκ απ και μου έκανε ακαδημαϊκή ώρα το «Εισαγωγή στη γυναικολογία» ο πρήχτης, πριν μου γράψει τις εξετάσεις και μου πάρει δείγμα για τεστ παπ. Μου πήρε και 5€ το παλιολαμόγιο για να στείλει με courier το τεστ στο εργαστήριο και όλο μου ‘λεγε πως κανονικά το ταμείο δεν καλύπτει εξέταση υπερήχου αλλά αυτός θα μου την κάνει και άλλες σάχλες… Για πρώτη επίσκεψη λοιπόν προετοιμάζω το Γιώργο για το ποιόν του και πάμε να ακούσουμε το νινι μας.

Κάτσαμε όπως το περίμενα 2 ώρες να ακούμε το θερίο που ήταν και θεριακλής και φουμάριζε αβέρτα να μακρηγορεί ανελέητα στην προσπάθεια του να μας κοστολογήσει… Μετά από 1,5 ώρα επιτέλους εδέησε να πάμε για την εξέταση και να ακούσουμε το νινι… και μετά άλλη μια ώρα για το δια ταύτα… εκφοβισμός, τρομοκρατία, άσκηση ψυχολογικής βίας και διαπιστευτήρια αυθεντίας ρίχτηκαν στο τραπέζι…

«Εγώ ξεγεννάω σε οποιαδήποτε κλινική και στη Β’ του Ιπποκρατείου αν θες με προγραμματισμένη καισαρική… αλλά τι να σου πω… εσύ θα γεννήσεις δίπλα στην Αλβανίδα και τη Γύφτισσα αν δε σε πειράζει κανένα πρόβλημα… ένα θα σου πω μόνο, προχθές πήγα να βοηθήσω συνάδελφο στο Ιπποκράτειο… μπήκε Γύφτισσα για καισαρική με αιματοκρίτη 37 και μετά την επέμβαση είχε 70… κατάλαβες τώρα...»

Δεν τον έφτυσα δυστυχώς. Ήταν μια καλή ευκαιρία και μετανιώνω που την άφησα να φύγει ανεκμετάλλευτη! Του ΄πα μόνο πως δεν καταλαβαίνω, εννοώντας πως δεν το λες σε καμιά δικιά σου, μεγάλε, ούτε τα χνώτα μας ταιριάζουν και πάνω σε αυτό τον αποτελείωσα λέγοντας πως εγώ ενδιαφέρομαι να γεννήσω στο σπίτι μου και αν θα με αναλάμβανε. Γούρλωσε τα μάτια και ξεροκατάπιε τον καπνό του… αμ δε με ΄κοψες καλά φιλενάδε!

Μας έδιωξε με συνοπτικές διαδικασίες κλαίγοντας το χρόνο που μας αφιέρωσε. Φεύγοντας δε ρώτησα αν χρωστάω κάτι… το δις εξαμαρτείν…

Αφού διασφαλίστηκε πως υπήρχε νινι, πήγαμε στον καλό μου το γιατρούλη που με απάλλαξε από μεγάλο άγχος ένα χρόνο πριν, για να μας πει πως δεν αναλαμβάνει πια εγκυούλες γιατί δεν προλαβαίνει τις άλλες δυσάρεστες γυναικολογικές περιπτώσεις. Όταν τον ρώτησα που θα μπορούσα να απευθυνθώ μου είπε πως ό ανεψιός του γέννησε πρόσφατα και έμεινε πολύ ευχαριστημένος από το Παπαγεωργίου και αν θέλω να απευθυνθώ εκεί και να ανοίξω φάκελο χωρίς να μου υποδείξει γιατρό. Έτσι κάναμε. Πήγαμε στο Παπαγεωργίου και κλείσαμε ραντεβού μετά από 3 μήνες. Στο μεταξύ άλλαξα γιατρό μέσω ταμείου και έκανα όλες τις εξετάσεις σε εξωτερικά εργαστήρια και τους υπερήχους ως και το τέλος της εγκυμοσύνης μου.  Είχα και ηλεκτρονικό εγχειρίδιο την Ολίβια που τα έψαχνε όλα πριν από μένα για μένα και βάδιζα σε σίγουρη ρότα.

Η γιατρός μου καλή κοπέλα και σωστή επαγγελματίας ευτυχώς. Για το δημόσιο μαιευτήριο ήμουν αποφασισμένη από την αρχή. Με μπροστάρη πάλι την Ολίβια να ανάβει τα αίματα με τις αναρτήσεις της, έχω και αψύ χαρακτήρα, ε δεν ήθελα και πολύ! Οι μήνες πέρασαν με μια μετακόμιση και απαίσιες αναγούλες και 2 κολικούς νεφρού μέχρι τον 6ο και συνεχίστηκαν με απαίσιες καούρες και άλλους 2 κολικούς νεφρού και διάγνωση διαβήτη κύησης ως την προγραμματισμένη πρόκληση τοκετού στις 9/6/2010 στις 9 το πρωί. Μάθαμε τα επείγοντα όλων των νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης μέχρι να αποκτήσουμε το νινι μας! Για να φανταστείς τόσο που έχω πήξει σήμερα πήρα να κλείσω ραντεβού για εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν 16 μήνες πριν…

Της πρόκλησης φυγείν αδύνατος φιλενάδες… σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα μου δήλωνε ευθαρσώς πως αν δε μπω για γέννα στην 38η εβδομάδα, η ευθύνη θα είναι κατάδική μου (μαμώ την καταδίκη μου…) είχα ΠΗΤ 21/6/2010 και η πρόκληση κανονίστηκε για 9/6/2010, την ίδια μέρα που γεννήθηκε και ο Johnny Depp, σκέφτηκα ενώ  21/6 γεννήθηκε ο κουμπάρος μας ο Στάμος… ε δε ήταν και δύσκολη η επιλογή!

Εγώ σίγουρη πως θα γεννούσα φυσιολογικά έκανα πρόβες τις αναπνοές του ανώδυνου που είχα παρακολουθήσει μαζί με το Γιωργάκο μου στις αιρετικές τις μαίες του Ιπποκρατείου! Πως γλυτώνουν ακόμα την πυρά απορώ, μέσα στο στόμα του λύκου που δραστηριοποιούνται… Εν τω μεταξύ από το Μάιο που σταμάτησα τη δουλειά είχα πάρει  πολλά κιλά και ζοριζόμουν πολύ!

Ώσπου έφτασε η μέρα της προγραμματισμένης γέννας! Σηκώθηκα από το κρεββάτι άυπνη και χλωμή και μπήκα να κάνω μπάνιο . Κι εκεί φιλενάδα έγινε κάτι που ακόμα και σήμερα μου προκαλεί δέος! Μούδιασαν, μαναμ, τα τρία δάχτυλα του δεξιού μου χεριού,  αυτά που χρησιμοποιείς για να κάνεις το σταυρό σου! Καλέ δεν ήξερα πως είμαι τόσο θρήσκα! Ελεγα στον άντρα μου και στη μάνα μου -καλά η τελευταία είχε ήδη αρχίσει το μοιρολόι μέσα της και γραφόταν στο πρόσωπό της- κοίτα να δεις πράματα που σου κάνει η αυθυποβολή! Σωματοποίησα τη σκέψη μου λέμε… πέρασα σε άλλο επίπεδο, όχι αστεία!

Για να μη σε τραβάω άλλο, φτάσαμε στο νοσοκομείο και μετά από τη γνωστή ρουτίνα, αναμονή και χαρτούρα και κλύσμα και ρομπίτσα σιθρού, βρέθηκα καλωδιωμένη σε αίθουσα του χειρουργείου όπου με την άδειά μου και ενώ μου είχαν βάλει ήδη 1 φιάλη των 500ml οξυτοκίνη, μαζεύτηκαν ένα τσούρμο γιατροί να τους δειγματίσει ένας ιατρικός επισκέπτης αλλοδαπός έναν ηλεκτρονικό καρδιοτοκογράφο που μεταξύ μας πολύ μάπα ήταν… καλέ για να τον εφαρμόσεις έπρεπε να είσαι βελονιστής! Ηθελε τέτοια ακρίβεια στα σημεία που μέχρι να τον βάλουν στην επίτοκο θα είχε γίνει μανα!

Πέρασε εκπαιδευτικά και με καλή παρέα ένα τρίωρο. Μετά με άφησαν και έκλεισαν και τα φώτα να κοιμηθώ αν ήθελα… ναι καλά… άρχισαν κάτι ψιλοπονάκια και χάρηκα! Α λέω ωραία, αρχίζουμε! Η ώρα είχε πάει 3 το μεσημέρι. Ήμουν ξαπλωμένη εκεί από τις 10 το πρωί… τα πονάκια δεν εξελίσσονταν και εγώ βαριόμουν. Γκρίνιαξα σε μια νοσηλέυτρια και με αμόλησε… αυτό ήταν! Μετά δεν ξαναματαέκατσα στον κώλο μου… σουλάτσερνα στους διαδρόμους, πηγαινοερχόμουν από το χειρουργίο στο επισκεπτήριο και κόμιζα πληροφορίες για τις επίτοκες στους συγγενείς τους… η δικιά σου γέννησε, η δικιά σου 3 διαστολή, η δικιά σου έκανε επισκληρίδιο και τα όμοια… εγώ στα ίδια..

3ο μπουκάλι οξυτοκινη και ακόμα το νινι δεν κατέβαινε και διαστολή μηδέν… ρωτούσα το προσωπικό αν έχει καμία δουλειά και για ‘μενα… τίποτα, στις 3 τη νύχτα είχα πια χάσει τις ελπίδες μου… Οι πόνοι που ένιωθα ανα πεντάλεπτο ήταν σαν έντονοι πόνοι περιόδου αλλά στον καρδιοτοκογράφο δεν καταγράφονταν συσπάσεις… απέναντι οι γυναίκες πονούσαν σοβαρά… είχα και μια κοπελίτσα που πολύ τη λυπήθηκα ρε φιλενάδες.. πρωτομάνα κι αυτή στην 38η εβδομάδα και νεότατη, ούτε 25 χρονών, μέσα με πρόκληση χωρίς καμία απολύτως ένδειξη… μόνο επειδή εμπιστευόταν τυφλά τον καλό της το χασάπη! Κι ο χασάπης δίπλα ενώ ανταποκρίθηκε στην πρόκληση τοκετού, έβαλε να της κάνουν επισκληρίδιο με διαστολή 4 και φυσικά ανέστειλε τη διαδικασία! Πόσο ήθελα και πάλι να τον φτύσω… το δις εξαμαρτείν…

Το Παπαγεωργίου, φιλενάδες, όπως το βίωσα εγώ είναι ένα νοσοκομείο που στηρίζει το φυσικό τοκετό και το θηλασμό. Το προσωπικό του δηλαδή. Οι μαίες και οι γιατροί παρακαλούσαν και προσπαθούσαν να εξελιχθεί φυσιολογικά ο τοκετός για να συμπληρώσουν στο βιογραφικό τους τις φυσιολογικές γέννες που χρειάζονται για να ειδικευτούν! Δίπλα στην κοπέλα που είχε έρθει με το γαιτρό της για να τη σφάξει προγραμματισμένα, είχε έρθει με πολύ καλή πρόβλεψη, καθώς μπήκε με πόνους από το προηγούμενο βράδυ, συμπαθέστατη Αρμένισα πρωτομάνα που δεν ήξερε γρι ελληνικά… Φέρανε μαθητευόμενη νοσηλεύτρια ομογενή για να τις δώσουν οδηγίες να συνεργαστεί να της χορηγήσουν επισκληρίδιο όταν έφτασε σε διαστολή 7, για να αντέξει και να γεννήσει φυσιολογικά η κοπέλα κι ας μην το ζήτησε κι ας μην είχε γιατρό δικό της στο πλευρό της… και ακριβώς δίπλα έβλεπες την κατάντια της Ελληνίδας με τον μαιευτήρα σωτήρα…

Τα νερά μου σπάσανε στις 6 το πρωί! Άρχισα να φωνάζω βοήθεια καλέ, δε μπορώ να ελέγξω την κύστη μου και κατουράω παρά τη θέληση μου… Γέλασε μαζί μου κάθε πικραμένος και μου εξήγησαν που οφείλεται η διαρροή. Ω λαλά και ήμουν έτοιμη να φύγω! Πήρα στάση «Ομ» και περίμενα να αρχίσουν οι πόνοι… Μέχρι τις 9 το πρωί πονούσα σταθερά ανα 5λεπτο και ξυπνούσα για να κάνω αναπνοές. Ημουν άυπνη από τις 7 του μηνός και είχε ξημερώσει 10! Άλλαξε η βάρδια και πέρασαν οι γιατροί.

Ο καινούριος καθηγητής, μετά από ολιγόλεπτη ενημέρωση, είπε στεγνά «ετοιμάστε τη για καισαρική«

Αχ και δεν έχω κουράγιο να αρνηθώ!

Φωνάζω έναν συμπαθέστατο γιατρό που πολύ με καλόπιανε από την προηγούμενη και ένιωθα πως έπεσα σε καλά χέρια και μου είπε όλο τρυφερότητα «κοπελιά μου, η πρόβλεψη δεν είναι καθόλου καλή… ή πας για καισαρική τώρα ή μετά από πολλές ώρες πόνου… τώρα δεν παίζει να φύγεις, σπάσανε τα νερά σου στα χέρια μας… διάλεξε» και διάλεξα…

Στο χειρουργείο ήμουν ένα ακόμα περιστατικό. Δε με πείραζε που δεν υπήρχε συναίσθημα κι ανθρωπιά και οι παριστάμενοι μου δίνανε εντολές ενώ μιλούσαν για το club που πήγαν τελευταία, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκα δεμένη ανάσκελα με ανοιγμένη την κοιλιά και σκέφτηκα πως αν το παιδί μου γεννηθεί με πρόβλημα, τούτοι δω θα μου το πάρουν και θα με αφήσουν εδώ σαν ζώο δεμένη χεροπόδαρα και ανήμπορη, να ρωτάω και δε θα απαντάνε… και ανέβασα πίεση και έμπηξα τα κλάματα, γοερά και δυνατά και οι κουβέντες κόπηκαν αυτόματα, τα χάδια και τα καλοπιάσματα περίσσεψαν και σε λίγα δευτερόλεπτα άκουσα το νινι μου και το είδα για πρώτη φορά!

Ούτε το όνομα του γιατρού δεν ξέρω άμα με ρωτάς. Τον ευχαρίστησα εγκάρδια και του έδωσα την ευχή μου και σε αυτόν και σε όλους μέσα στο χειρουργείο. Κι έτσι ήρθε στον κόσμο το νινι μου 10/6/2010  στις 10:10 το πρωί… Δε γεννήθηκε κανείς σπουδαίος εκείνη τη μέρα από ότι κοίταξα!

Μείναμε χώρια για ένα βράδυ από τότε. Εκείνο το πρώτο.

Μετανιώνω τώρα που δεν περίμενα κι άλλες ώρες κι ας μην είχα δύναμη… ίσως να μη χρειαζόταν η εγχείρηση. Είναι πολύ δύσκολη η ανάρρωση, φιλενάδες και δεν είναι μια απλή επέμβαση… Δε θέλω να ξαναπεράσω τον πόνο της ανάρρωσης και θα προσπαθήσω το επόμενο νινι μας να το γεννήσω φυσιολογικά. Θα χάσω τα κιλά μου και θα ξεκινήσω πρώτα ο Θεός!

ΥΓ. Πάιξανε κι στοιχήματα μεταξύ γιατρών για το αν θα γεννήσω φυσιολογικά… μου το είπαν την αλλη μέρα και τους ζήτησα προμήθεια αλλά πήρα… την ευχή τους!
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com