Σ’ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου!

Σ’ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου!

μαμά Ματίνα

Ολο αυτο τον καιρο διαβαζω ιστοριες απο τις αλλες μανουλες και πηρα το θαρρος να γραψω και γω τη δικη μου. Ολα ξεκινησαν τον Aπριλιο του 2008, οταν πηγαινα για πρωτη φορα στη ζωη μου στο αεροδρομιο της Θεσσαλονικης να δουλεψω περιστασιακα σε ενα φεστιβαλ για μια εβδομαδα. Εκει αρχισαν ολα… εκει γνωρισα τον αντρα της ζωης μου και πατερα της 2,5 ετων κορουλας μου! Δουλευε και εκεινος εκει και μαλιστα απο την πρωτη μερα με εκανε να αισθανθω πολυ οικεια με το περιβαλλον, αμεσως ηρθε κοντα μου, χαμογελασε, μου συστηθηκε και ηταν πολυ ευγενικος!

Τελειωσε η δουλεια μετα απο 1 εβδομαδα, κρατησαμε ομως επαφη, ανταλλαξαμε τηλεφωνα και μαλιστα κανονισαμε να βγουμε για πρωτη φορα την ημερα των γενεθλιων του. Απο εκεινο το βραδυ γιναμε αχωριστοι. Βολτες, ταξιδια, περνουσαμε τελεια μαζι.. Για να μην τα πολυλογω, ερχεται ο Νοεμβριος, περιμενω να αδιαθετησω.. τιποτα!!! Δεν παει το μυαλο μου σε εγκυμοσυνη καθως ο «καταπληκτικος» γυναικολογος που ειχα διεγνωσε συνδρομο πολυκυστικων ωοθηκων  και μου ειχε πει μαλιστα οτι αν δεν κανω επεμβαση, θα ειναι αδυνατον να τεκνοποιησω στο μελλον (ευτυχως δεν τον ακουσα)!

Να σημειωθει οτι τοτε ημουν 22 ετων, φοιτητρια!

Κανω τεστ εγκυμοσυνης, ΘΕΤIKO!!!

Τωρα πως το λενε αυτο στην οικογενεια; Η πρωτη που το εμαθε ηταν η μαμα μου, η οποια παρ’ ολο το σοκ που επαθε ηταν από την πρωτη στιγμη στο πλευρο μου και με στηριζε σε οποια αποφαση κι αν επαιρνα. Το ανακοινωσα και στο Γιωργο, πεταξε απ’ τη χαρα του και μου ειπε οτι ετσι κι αλλιως ηθελε να παντρευτουμε στο μελλον, αφου ηρθε τωρα το μωρακι μας θα το κανουμε πιο συντομα.

Εγω ομως ειχα αμφιβολιες, δεν ημουν σιγουρη αν ηθελα να το κρατησω αυτο το παιδι. Ποσο εχω μετανιωσει μονο που μου περασε απο το μυαλο αυτη η σκεψη να το ριξω, καθε φορα που κοιταζω τη Λινα μου και με φωναζει μαμακα μου!

Ο μπαμπας μου με το που ακουσε τα νεα της εγκυμοσυνης μου εγινε θηριο και μου ξεκαθαρισε να μην περιμενω καμια συμπαρασταση απο αυτον, αφου πηγα και εμεινα εγκυος να τα βγαλω περα μονη μου. Με τα πολλα πεσαν πανω του η μαμα μου, η γιαγια, τον επιασε και του μιλησε κι ο αντρας μου και το δεχτηκε. Ο μπαμπας μου δεν ειναι κακος, απλως ειναι λιγο καταπιεστικος και παλαιων αρχων.

Μετα απο πολλες ταλαιπωριες γινεται ο γαμος μας 9-5-2009, εγω 6 μηνων εγκυος, ευτυχως ειχα καλη εγκυμοσυνη και δεν με εμποδισε να χαρω το γαμο μου, χορεψα μεχρι τελικης πτωσης!!!

Μετα το γαμο θα μεναμε προσωρινα μαζι με τα πεθερικα μου μεχρι να γεννησω και να ψαξουμε να βρουμε με την ησυχια μας ενα σπιτακι να νοικιασουμε και να ζησουμε τα 3 μας ευτυχισμενα επιτελους!!! Που να φανταστω οτι αυτη τη συμβιωση με τα πεθερικα θα την μετανιωνα πικρα και θα την πληρωνα με την υγεια μου και παραλιγο θα μου στοιχιζε το γαμο μου; Θα σας πω τι ακριβως εννοω.

Από την πρωτη στιγμη η πεθερα μου δε με χωνεψε, θεωρουσε οτι επιτηδες εμεινα εγκυος, τα γνωστα που λενε οι περισσοτερες… Εκανε τα παντα να με μειωνει μπροστα στο Γιωργο με το προσχημα οτι εγω ειμαι μικρη, τι να ξερω απο νοικοκυριο; Παραπονιοταν στο Γιωργο γιατι το πρωι που εφευγε να παει στη δουλεια εγω την «κοπανουσα» και πηγαινα στους γονεις μου και ποιος ξερει τι αλλα! Δεν εδινα σημασια, ελεγα θα κανω υπομονη, θα περασει ο καιρος, θα γεννησω, θα φυγουμε απ το σπιτι και θα ησυχασω απ αυτην!

Δεν εβλεπα τη ωρα να παρω στην αγκαλια το μωρακι μου που τοσο ειχα στεναχωρησει τοσο καιρο χωρις να θελω με την ασχημη ψυχολογια μου.

Ειχα ΠΗΤ 15-8.

Παω στο γυναικολογο τελη Ιουλιου και μου λεει την αλλη Τεταρτη θα ερθεις να γεννησεις. Κοκκαλο και γω και ο Γιωργος! Ειναι -λεει- πολιτικη του τις εγκυες που ειναι να γεννησουν τον Αυγουστο τις προγραμματιζει με προκληση. Για να ειμαι ειλικρινης δεν με πειραξε, γιατι απο τοτε που μπηκα στο μηνα μου ειχα πονακια καθε πρωι.

Το απογευμα πριν μπω στην κλινικη, πηγα από το ιατρειο του να με εξετασει και μου βρισκει 2 διαστολη! Μπαινουμε 12 το βραδυ στην κλινικη, εγω αναισθητη, δεν ειχα καθολου αγχος, πραγμα που με βοηθησε πολυ στη γεννα, με ετοιμαζουν και να περναω τις διαστολες μπαμ μπαμ!!! 4 παρα 10 ειχα γεννησει! Ειχα ευτυχως ευκολο τοκετο. Και βγηκε η κουκλαρα μου ηταν ενα μικρο γατακi! 2670 και 48 ποντους το μαναρακι μου.

Γυρναμε σπιτι απο την κλινικη, 10 ημερων λεχωνα, μου τραβαει η πεθερα ενα καβγα… Συγχιζομαι εγω, παθαινω ωτιτιδα, αρνουμαι να παρω αντιβιωση γιατι ηθελα πολυ να θηλασω, να υποφερω απο τον πονο και τη βγαζω ηρωικα! Μετα απο καμια βδομαδα αλλος καβγας, μες τη στεναχωρια εγω, να πλανταζω στο κλαμα, ο αντρας μου να ειναι στη μεση. Εν τω μεταξυ να θηλαζω, το μωρο να μην κοιμαται γιατι δεν χορταινε να κανει συνεχεια «ρουκετες». Προφανως ειχε αρχισει να μου κοβεται το γαλα. Παταω λιγο το στηθος μου, ειχε αρχισει να αραιωνει το γαλα! Να πεσω να πεθανω ,ηθελα να τη θηλασω οσο μπορουσα! Οχι να μου κοπει απ τη στεναχωρια.

Τηλεφωνο στο γιατρο μου και μου λεει να βγαλω οσο γαλα ειχε απομεινει για να μην πετρωσει και να παρω και κατι χαπακια. Και ετσι αρχισαμε το ετοιμο γαλα.

Μετα απ αυτο, εγω να εχω παθει καταθλιψη, να μη θελω να μιλησω σε κανεναν, να κλεινομαι στο δωματιο μου, ουτε με το μωρο να μη θελω να ασχοληθω. Ευτυχως ερχοταν η μαμα μου και βοηθουσε γιατι δεν ειχα αλλο κουραγιο.

Ο αντρας μου βλεποντας οτι η κατασταση μου χειροτερευε και οτι οσο εμενα εκει μεσα βουλιαζα ολο και πιο βαθια στην καταθλιψη, εψαξε μονος του, ειδε αρκετα σπιτια και ερχεται και μου ανακοινωνει μια μερα «Μωρακι μου, ετοιμασου! Σε μια βδομαδα μετακομιζουμε στο καινουργιο μας σπιτι! Τελειωνουν ολα!» Αμεσως πεταξα απο τη χαρα μου, ειπα επιτελους θα ζησουμε ευτυχισμενοι, μονοι μας σαν φυσιολογικο παντρεμενο ζευγαρι μαζι με το αγγελουδι μας!

Καναμε μια καινουργια αρχη, εχουμε βαλει στην ακρη τα σφαλματα του παρελθοντος και οσα μας στεναχωρησαν και το κεντρο του κοσμου μας ειναι η Λινα μας που καθε μερα μας επιφυλασσει και μια καινουργια εκπληξη με τα καμωματα της και μας κανει  περηφανους! Χαζογονεις!!!

Οσο για την πεθερα; Της εκανα και τη χαρη και εδωσα το ονομα της στο κοριτσι μου… Δεν πειραζει! ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!!!

Συγνωμη αν σας κουρασα με τα τοσα πολλα που εγραψα, αλλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου!

ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ!

ΛΙΝΑ ΜΟΥ Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ! ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com