Χάνοντας το παιδί μου..!
Χάνοντας το παιδί μου..!
μαμά Αλεξάνδρα
Σημερα ομολογουμένως εζησα μια συγκλονιστικη στην ζωή μου ως μαμα ενός 2 χρονου κοριτσιού…
Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό και καρδιακή προσβολή μαζί!! Πώς θα σας φαινόταν να «χάνατε» το παιδί σας σε κλάσματα δευτερολέπτου, να την φωνάζατε και να μην ακουγατε τον παραμικρό θόρυβο απο πουθενα;;
Το μικρό μου διαβολάκι είχε τη φαεινή ιδέα να κρυφτεί μέσα στην ντουλάπα την ώρα που εγώ σιδέρωνα… Κάποια στιγμή λοιπόν δεν ακουγόταν! Και υπέθεσα οτι ως συνήθως οταν δεν ακουγεται, ολο και κάποια διαολιά θα χει κάνει!
Κατερινα;;; Κατερινάκι;;;
Επι πέντε λεπτά φώναζα με όση δυναμη μου είχε απομείνει το όνομα της… Εψαξα μια μια ολες τις ντουλάπες… πουθενα… βγηκα στο μπαλκόνι.. τιποτα..να μην απανταει… Σκέφτηκα οτι θα άνοιξε την πόρτα μας να πάει στη φιλη της που μένει στον τρίτο… Σκοτώθηκα στις σκάλες… Αρχισα να ουρλιάζω…
Μου το πηρανε το παιδι μου…
Με έλουσε κρύος ιδρώτας.. ενιωθα οτι είχα βγεί εξω απο το σώμα μου και τα έβλεπα όλα απο ψηλα..
Και ξαφνικά ενώ για 100τοστή φορά έψαξα στο δωματιό της, εμφανίζεται προβληματισμένο και φοβισμένο το μικρο μου πλασματακι…
«Μαμα έκλαιγες;; Γιατί κλαίς μαμα;;;«
ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ;;; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕΣ;;;
Να την εχω πάρει αγκαλιά και να κλαίω … απο την ανακουφιση, απο τα νεύρα…
«Ειχα κρυφτεί στην ντουλάπα, αλλα μην κλαίς. Δεν θα ξανακρυφτω ποτε μαμουλᨻ
….Μα πόσο στραβώθηκα που δεν ειδα το παιδι μου στην ντουλάπα…
Στα λίγα λεπτά που «εχασα» το παιδι μου δεν με χώραγε ο κόσμος… Η αγωνία και η τρέλα με κυρίευσαν…
Πόσο σ αγαπώ ψυχη μου.. Σκεφτόμουνα συνέχεια… Τι θα κανω τωρα;;
Λεω αν ειχε συμβει εξω; Σε ενα εμπορικό κέντρο, σ’ ενα κατάστημα;; Πόσο προσεκτικές πρέπει να είμαστε με τα παιδια μας, τα μάτια μας δεκατέσσερα… Συγκλονίστηκα σημερα.. Ομως αυτο δεν σημαίνει οτι θα γίνω υπερπροστατευτική !!!
Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω εγώ παιδικό σταθμό, να φυγω λίγο απο τη φουστα της κορης μου!
Σας ευχαριστω που με ακουσατε!
Μαμα Αλεξάνδρα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Εμένα όταν ο γιος μου ήταν 7 έπαιζε μια μέρα με το ξαδερφακι του 8, που μένει στο διπλανό χωριο αλλά έρχεται σαββατοκύριακα σε μας. Το σπίτι μου έχει γύρο γύρο γκαζόν και φυσικά περίφραξη. Μου λένε πάμε έξω να παίξουμε μπάλα στον κήπο.οκ τους λέω μη φύγετε όμως! Έτσι παίζουν παντα κι εγω τα επιβλεπω απο το παραθυρο της κουζινα. Καποια στιγμη τα εχασα αλλα λεω θα πηγαν πισω απο το σπιτι να κανουν το γυρο..... περασε λιγη ωρα κοίταξα , δεν τα είδα ... βγαίνω έξω πουθενα..πάω στο σχολείο απέναντι τίποτα .. πάω στην πλατεία πιο κάτω ,τίποτα . Πάω στην πεθερά μου , τίποτα.... Από κείνη τη στιγμή έζησα την πιο τραγική ώρα της ζωής μου.. να έχουμε πάρει όλοι τα σπίτια του χωριού ένα ένα τελικά ήμουν σίγουρη ότι μου κλεψαν το παιδί και το δικό μου αλλά και της κουνιαδας μου.... φανταστητε.. Και ξαφνικά βλέπουμε ένα αυτοκίνητο με την μικρή την κουνιαδα μου που μένει και δουλεύει στην πόλη περίπου 30 λεπτα απο το χωριο ... Και πίσω τα παιδιά!!! Είχε μια δουλειά κάπου στα γυρο χωριά πέρασε από το χωριο πήγε στην πεθερά μου και περνώντας μπροστά από το σπίτι μου τα πήρε να τα πάει βόλτα, για παρέα.......Μόλις τα είδα λιποθυμησα. ..... Και δεν είδα που ο άντρας μου παραλίγο να σκοτώσει την αδερφή του....
ax ax to epatha kai ego ayto me to diavolaki mou ton antrakla mou....ase o dikos moy den milaei ,,,san treli den hxera th na kano oyrliaza kai kratousa ta podia mou poy tremane kai elega den pmorei na exafanisthke mesa se ena lepto ola ta eixa kleista portes ta panta,,,,kai ekei pou arxisa na trelenomai akouw tsa tsa lew den mporei afoy ton akouw giati den ton vlepo..tou exoume parei ena spitaki plastiko megalo kai sth porta exo valei ena loutrino maimoudaki kai eixe mpei piso apo th porta kai den ton eixa dei ...se katalaveno ton agaliasa kai eklega...
Το έπαθα με τον μικρό μου γιο 2 φορές, τώρα είναι 7, τότε την 1η φορά ήταν κοντά 3 που θεώρησε για πλάκα να κρυφτεί στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας της μητέρας μου και να τραβήξει την χοντρή κουρτίνα, ευτυχώς που δεν άνοιξε το παράθυρο γιατί είναι 3ος όροφος. Επειδή σ΄έναν όροφο είναι δύο σπίτια, το δικό μας και της μητέρας μου, τρελαθήκαμε να ψάχνουμε και στα δύο, φωνάζοντας, χωρίς καμμιά απάντηση. Οταν τον βρήκα, γελούσε αυτό και ΄γω έκλαιγα. Η 2η φορά ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, δεν θέλω καμμιά μανούλα να το περάσει αυτό, ούτε για δευτερόλεπτο. Μένουμε δίπλα σε παρκάκι, είμαστε μια γειτονιά που όταν ανοίξει λίγο ο καιρός βγαίνουμε όλοι, γονείς και παιδιά, έξω. Δίπλα από το παρκάκι είναι ένα γήπεδο μπάσκετ ανοιχτό, η είσοδός του είναι στο πλάι δεν μπορούμε να τη δούμε από ΄κει που είμαστε. Ξαφνικά, ένα απόγευμα, σχεδόν σουρούπωνε και ενώ ΄παιζαν τα παιδιά, χάνω πάλι τον μικρό, άρχισα να φωνάζω, άρχισαν μαζί και οι υπόλοιποι γονείς μαζί και τα παιδιά, δεν ακουγόταν ο μικρός, τα λεπτά άρχισαν να περνάνε σαν αιωνιότητα, στο μπάσκετ μπορούσαμε να δούμε και δεν ήταν, τα πόδια μου δεν τα αισθανόμουν, τα χέρια μου έτρεμαν, η αναπνοή μου ίσα που έβγαινε, ούτε δάκρυα δεν μπορούσαν να βγουν από τα μάτια μου, ήμουν λίγο πριν την λυποθυμία, οι άλλοι γονείς έκαναν ότι μπορούσαν, είχαμε τρελαθεί όλοι μας, το παιδί μου το πήραν φώναζα. Τελικά ένας μπαμπάς έκανε να πάει προς την είσοδο του μπάσκετ και τον βρήκε εκεί κρυμμένο σ΄ένα δέντρο δίπλα από την είσοδο. Ο μικρός ήταν 4 χρονών τότε, δεν πτοήθηκε καθόλου, ήταν και περήφανος για το κατόρθωμά του. Ακόμα και τώρα που γράφω, σκέφτομαι το περιστάτικο και νοιώθω τρομερή συναισθηματική φόρτιση.
Αχχχχχχ!!!!!! Την άνοιξη που μας πέρασε το έζησα με τον γιο μου που τότε ήταν περίπου 22 μηνων!!!! Εκεί που άκουγα συνεχεια το τιτίβισμα του σε κάποια φάση ...ησυχία! Τον φωνάζω, τίποτα! Αρχίζω να τον ψάχνω μέσα στο σπίτι ΠΟΥΘΕΝΑ!!!!!!!!!!!! Τσεκάρω πόρτες κλπ όλα κλειστά όποτε λεω έξω δεν βγήκε να δεις που θα έχει πέσει απο πουθενά θα έχει χτυπήσει κεφάλι κ θα βρω τον παιδι αναίσθητο θεός φυλαξοι! Πραγματικά τα πέντε λεπτά το πολυ που κράτησε αυτο το μαρτύριο είδα όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά απο τα μάτια μου κόντεψα να τρελαθώ!!! Στο τέλος τον βρήκα ευτυχισμένο μέσα στην ντουλάπα την οποία μέσα στον πανικό κ τη θολούρα μου νόμιζα πως την είδα κλειδωμένη!!!! Πως δεν επαθαωκ τίποτα ήμουν κ έγκυος!! Κ φυσικά τον ξαναεχασα λιγο καιρό μετά που γέννησα κ ασχολιόμουν μια μέρα με το μωρο πάλι τα ίδια, ξαφνικά ησυχία! Πηγαίνω κ γω σίγουρη κ χαλαρή κ ανοίγω την ντουλάπα ..... Κ δεν είναι μέσα!!!! Εκεί ένιωσα σαν πρωταγωνίστρια σε θρίλερ που τη γλιτώνεις την πρώτη φορά αλλα τη δεύτερη γίνεται το κακό..... Θεέ μου ας μη συμβεί ποτέ ξανά σε κανένα γονιο
Σε καταλαβαίνω απόλυτα.....Πριν τρία χρόνια πήγα με τις 3 κόρες μου σε μεγάλο πολυκατάστημα παιχνιδιών ώστε να κάνουμε τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια μας, Παντού καρότσια και παιδιά................η μικρή κόρη μου ήταν 9 μηνών και την είχα στο καρότσι,οι άλλες δυο κρατιούνταν αριστερά και δεξιά από το καροτσάκι, η μικρή άρπαξε ένα παιχνίδι με το χέρι της και έριξε κάποια κουτιά κάτω,έσκυψα να τα μαζέψω. Ο διπλανός διάδρομος ήταν αυτός με τις barbie ........... η μεγάλη λοιπόν άφησε το χέρι της από το καρότσι και πήγε εκεί, όταν έβαλα τα κουτιά στην θέση τους και σηκώθηκα είδα ότι λείπει η κόρη μου, ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΗΚΑ......Κοιτούσα σαν τρελή αριστερά δεξιά άρχισα να ψάχνω τους διαδρόμους έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω,το σκέφτηκα να αρχίσω να φωνάζω αλλά ήξερα ότι θα ήταν περιττό μιας και ο θόρυβος από τα μεγάφωνα ήταν δυνατά .Υπάλληλοι πουθενά...........η μεσαία κόρη μου είχα αντιληφθεί τον πανικό μου και έκλαιγε λέγοντας που είναι η αδερφούλα μου μανούλα;;;;;; τί να της απαντήσω..........ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.......ΕΙΧΕ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, εκείνη την στιγμή άκουσα να καλούν το όνομά μου από τα μεγάφωνα σαν τρελή πήρα την μικρή αγκαλιά και την άλλη από το χέρι και πήγα στην κόρη μου.Η μικρή με το που κατάλαβε ότι είχε χαθεί ζήτησε από μια κυρία να την πάει εκεί που φωνάζουν τις μαμάδες που έχουν χάσει τα παιδάκια τους...............Της είχα εξηγήσει πριν καιρό (επειδή μια φίλη μου είχε χάσει τον γιό της στο σουπερ μαρκετ ) ότι αν ποτέ χαθεί θα πρέπει να κάνει αυτό ακριβώς και το 4χρονο τότε μικρό μου ευτυχώς το θυμήθηκε!!!! Για πολύ καιρό ένιωθα ενοχές και περιττό να σας πω ότι δεν έχω ξαναπάει γιορτινές μέρες σε πολυκατάστημα με τα παιδιά............Δεν εύχομαι σε κανέναν να βιώσει τέτοια εμπειρία.............
Αχχ αυτα τα ζουζούνια μας. Εγώ 'έχασα', την 2 1/2 τότε χρονών κορούλα μου, για δευτερόλεπτα στο σούπερ. Έσκυψα να πάρω το γάλα και όταν γύρισα πουθενά η μικρή. Χάθηκε η γει κάτω από τα πόδια μου. Νομίζω οτι μέχρι να την βρω στον διπλανό διάδρομο κρατούσα την ανάσα μου. Μόλις την είδα αγκαλιές φιλιά. Οι μικρή φυσικά δεν κατάλαβε τίποτα αλλά εγώ έχασα τουλάχιστον 10 χρόνια απο τη ζωή μου. Όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ....αν την έπαιρνε κάνεις - τόσα ακούμε, αν έπεφτε απο της σκάλες. Τα μάτια μας όχι 14 αλλά 104 πρέπει να τα έχουμε.
Εγω έχασα το καλοκαιρι το 6χρονο παιδακι μιας γειτονισσας στο χωριό που ειχε ερθει για πρωτη(και τελευταια)φορά στο σπίτι μας.το έψαχα 20 μαρτυρικά λεπτά ξυπόλητη κι αυτο είχε φυγει με ποδήλατο!!!σκεφτομουν μηνύσεις ,φυλακή κτλ.δεν φώναξα τη μαμά του μέχρι να το βρω δεν ειχα το θάρρος!κάποια στιγμή το βρήκα σ'ένα στενό με το ποδήλατο,το στριμωξα,κράτησα την ανάσα μου μην το σκοτώσω και το πήγα στη μαμά του.όταν πια της το παρέδωσα σώο της είπα τι έγινε κι αυτή μου είπε"α, έτσι κάνει ο μικρός ,συνέχεια το σκάει"!!!!με φαντάζεται κανείς;
Φέτος τα χριστούγεννα είχαμε πάει σε ένα δημοτικό πάρκο που είχε εκδηλώσεις. Είχε επίσης ενα σπιτακι όπου τα παιδιά έμπαιναν και έγραφαν γράμμα στον Άη Βασίλη. Κάποια στιγμή λοιπόν τρέχει προς τα εκεί ο 3χρονος γιος μου και γω ξωπίσω του. Ο άντρας μου μου κάνει νόημα ότι έστριψε προς την πίσω μεριά του σπιτιού, πάω προς τα κει, πουθενά ο μικρός... Πανικός, εγκεφαλικά, καρδιά, σεισμός, όλα μαζί... Η "σκουληκαντέρα" μου είχε χωθεί μέσα στην ουρά που περίμεναν να βάλουν τα παιδιά τους μέσα στο σπιτάκι για να μπει κι αυτός εκει.. και φυσικά δεν φαινόταν ανάμεσα στους μεγάλους. Πραγματικά δεν έχω νιώσει τέτοιο τρόμο ξανά στη ζωή μου! Ειδικά σε έναν εξωτερικό χώρο που μπορεί να βρίσκονται συγκεντρωμένοι κάθε καρυδιάς καρύδι!
Η μαμά μου έχασε την τότε 3 χρονών κόρη μου νύχτα, ανήμερα δεκαπενταυγουστου, σε μια πλατεία που δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα, σε ένα ορεινό χωριό κάπου στα Γρεβενά. Προχωρούσε μπροστά από τον μπαμπά μου κ η μαμά μου την έβλεπε ανάμεσα από τα πόδια του. Κάποια στιγμή ο μπαμπάς μου γύρισε να χαιρετήσει έναν φίλο του... ένα 'γεια' κ η κόρη μου... ΑΦΑΝΤΗ!!!! 'Που είναι το παιδί ρωτάει η μαμά μου, δεν ξέρω εδώ ήταν' ο μπαμπάς. ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!! άρχισε να κλαίει, να φωνάζει το όνομά της, να ρωτάει τους πάντες, φανταστείτε ορεινό χωριό, με χαράδρες κ γκρεμούς γύρω γύρω 12 η ώρα το βράδυ. Μέτα από μισή ώρα κ αφού δεν ήταν πουθενά ξαφνικά φωνάζει κάποιος 'εδώ είναι τη βρήκαμε'. Κ πού ήταν; Σε μια ψησταριά στην οποία δεν είχαν πάει ποτέ, στην είσοδο, δίπλα σε έναν γύψινο νάνο που είχε για διακόσμηση. Περιττό να σας πω ότι γυρίσανε σπίτι αρον αρον και έχει να μου λέει ότι εκείνο το βράδυ έχασε 10 χρόνια από τη ζωή της κ να μη το ζήσει ποτέ κανείς αυτό.
ΠΡΙΝ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟ, ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΚΡΥΦΤΗΚΕ. ΕΤΡΕΧΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΑΠΟ ΠΙΣΙΝΑ ΣΕ ΠΙΣΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΦΩΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ. ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ,ΓΙΑ 5 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΕΒΛΕΠΑ, ΕΝΙΩΣΑ ΝΑ ΧΑΝΩ ΤΗ ΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ, ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ.
se niwthw apoluta .....ezisa to idio alla stin auli mas...kruftike tin wra pou kleidwna tin porta kai itan dipla mou....perasa apo tin apothiki 4 fores kai den tin evlepa...pagwnei to aima sou stin kurioleksia.....oso gia tin fili sou ston trito pou les kalutera na exeis kleidwmena porta sunexeia oli timera.....
se niwthw apluta .....ezisa to idio alla stin auli mas...kruftike tin wra pou kleidwna tin porta kai itan dipla mou....perasa apo tin apothiki 4 fores kai den tin evlepa...pagwnei to aima sou stin kurioleksia.....oso gia tin fili sou ston trito pou les kalutera na exeis kleidwmena porta sunexeia oli timera.....
Όταν ήμουν πιτσιρίκα, γύρω στα 8, θυμάμαι που ένα γειτονάκι κοριτσάκι, φίλη κολλητή της αδερφής μου, γύρω στα 4, χάθηκε μέσα στη νύχτα...Οι γονείς του πανικόβλητοι μας πήραν τηλέφωνο μήπως κ είχε έρθει σπίτι μας (διπλανή πολυκατοικία) αλλά φυσικά η πιτσιρίκα πουθενά...Οι άνθρωποι κάλεσαν μέχρι κ την αστυνομία αλαφιασμένοι...έψαχναν στη γειτονιά...σε γνωστούς κ φίλους, όπου μπορούσαν να φανταστούν...αφού πέρασαν 2-3 δραματικές ώρες...βρηκαν τελικά το κοριτσάκι να ...κοιμάται κάτω από το κρεβάτι τους!!! Κανείς δεν την είχε πάρει χαμπάρι, ούτε αυτή φυσικά κατάλαβε τίποτα από την όλη φασαρία...αλλά και κανείς δεν είχε κοιτάξει ποτέ κάτω από το κρεβάτι!!! Σαν χθες το θυμάμαι αν κ έχουν περάσει τόσα χρόνια... Η μικρή μου αδερφή το είχε σύστημα να κοιμάται μέσα στη ντουλάπα, η οποία ήταν διπλή χωνευτή, χωνόταν μέσα στο βάθος κ χουχουλιαζε ανάμεσα στις κουβέρτες...αν δεν ήξερες το σύστημά της, άνετα την έχανες...:D
Και εγω και εγω το εχω κανει αυτο! όταν ημουν 2,5 χρονων εφυγα απο το κρεβατι μου ήταν και μεσημερι καλοκαιριου...ζεσταινόμουν η κυρια και πηγα και κοιμηθηκα κατω απο το κρεβατι των γονιων μου. Επί 2 ώρες με ψαχνανε στη γειτονια και στο σπίτι και τελικα όταν επιστρέψανε σπίτι όλοι μαμα, μπαμπας, παππους γιαγια και θειοι ενεκα οικογενειακη πολυκατοικια...μπου χα χα εγω καθομουν στην τηλεοραση και εβλεπα παιδικα...ακομα μου λεει η μανα μου η δολια για τη λαχταρα που πήρε. Ε, τώρα και εγω όποτε χανω το μπαρμπουνι μου...κατω απο τα κρεβατια ψαχνω πρωτα!
Σας καταλαβαινω απολυτα εχασα την κορη μου και το παιδακι μιας φιλης που μου το εμπιστευθηκε ενα απογευμα χριστουγεννων στο allou fun park οπου ειχαμε παει να περασουμε ομορφα περιτο να σας πω οτι ηταν τα δεκα χειροτερα λεπτα της ζωης μου διοτι τα παιδια δεν χαθηκαν απλα δεν βγηκαν ποτε απο τα αυτοκινητακια που εακναν επειδη ειχαν τις μαρκες εκεινα και ο υπαλληλος ενω με εβλεπε που εκανα σαν τρελλη και ετρεχα πανικοβλητη δεν θεωρησε συμαντικο να μου πει πως τα παιδια δεν κατεβηκαν ευτυχως για καλη μου τυχη ενας καλος ανθρωπος που τα εντοπισε με αρπαξε και μου τα εδειξε εκεινα σαστισμενα (καθως θεωρησαν λογικο να μην κατεβουν και να κανουν και δευτερο γυρο) που με ειδαν ετσι σαν την τρελλη με ρωτουσαν τι συνεβη περιττο να σας πω οτι ο αντρας μου φωναζε που εχασα την ψυχραιμια μου και δεν εβλεπα μπροστα μου απο τοτε η κορη μου και οποιο αλλο παιδακι παιρνω μαζι μου τα κραταω τοσο κοντα μου ρουπι δεν τα αφηνω να κανουν υπομονη κοριτσια ολες καποια στιγμη το παιρναμε αυτο
Λυπάμαι και χαίρομαι που διαβάζω για όλα αυτά που περνάτε..λυπάμαι γιατί σας καταλαβαίνω και σας νιώθω απεριόριστα και χαίρομαι γιατί δεν είμαι η μοναδική που αγχώνεται. Πχ. ένα βράδι έπιασα τον εαυτό μου στο κρεβάτι τέζα από την κούραση αλλά αντί να ρημαδοκοιμάμαι, σκεφτόμουν τί θα γίνει αν η μία κόρη μου μπει στο αυτοκίνητο κανενός μεθυσμένου κόπανου φίλου της και αν η άλλη τραυματιστεί στην ρυθμική που σκοπεύω να την στείλω. Η πρώτη είναι 2 χρονών και η δεύτερη 8 μηνών...
Ουφφφ κορίτσια τι μου θυμίζεται τώρα!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!!! Ψωνίζουμε στο τότε continent (τώρα ΙΚΕΑ), εγώ νομίζω ότι η κόρη μας (σχεδόν 2 χρονών) είναι με τον άντρα μου και αυτός νομίζει ότι είναι μαζί μου. Αφού δεν τον έπνιξα εκείνη την ώρα. Θα μου πείτε γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ!!!!!!!!!!!!! Μόνο που την έβγαλε από μέσα!!!!!!!!!!!!!!!!! Να μην τα πολυλογώ, βλέπω την κυρία να περπατάει σε ένα διάδρομο και να πηγαίνει στα λαχανικά... Την πήρα αγκαλιά και έκλαιγα. Δεν αφήνουμε ποτέ τη μανούλα ή τον μπαμπά.Πετέ πετέ μαμά (ποτέ ποτέ μαμά) ήταν τα λόγια της. Και να σας πω και κάτι για να γελάσετε. Την έχουμε και πατάει πάνω σε μία καρέκλα. Της δοκιμάζουμε ένα μπουφάν και λέω στον άντρα μου την κρατάς; Φυσικά μου λέει. Βρε να ψάχνω χέρι εδώ, χέρι εκεί, το μωρό ήταν στο πάτωμα κι εμείς κρατούσαμε από ένα μανίκι του μπουφάν της! Αχχχ.........
O μεγάλος μας την έχει κάνει δύο φορές! Μια στο πάρκο, τη μέρα που του αγοράσαμε καινούργιο ποδήλατο (5 χρονών) και μια το καλοκαίρι στις διακοπές (7 1/2 χρονών). Ήμασταν στην Αγριά Βόλου (πολύ ωραία περάσαμε, η τελευταία φορά που πήραμε κοινωνικό τουρισμό, τωρα πάει, καταργήθηκε κλαψ κλαψ). Βράδυ, έχουμε επιστρέψει από τη θάλασσα, καθόμαστε για φαγητό. Ο νέος, ενθουσιασμένος που του αγόρασε ο μπαμπάς πετονιά και δόλωμα για να ψαρέψουν το βράδυ στην προκυμαία. Τελειώνουν οι ... άντρες της οικογένενειας το φαγητό τους και πηγαίνουν να πάρουν τα σύνεργα του ψαρέματος από το δωμάτιο. Μετά από 5 λεπτά επιστρέφει ο μπαμπάς μας και μου λέει: "Εχασα τον Βαγγέλη !!!!!!!!!!!!!!!!". Σημείωση: Βρισκόμασταν σε έναν τελείως άγνωστο τόπο. Ήταν βράδυ. Στα 5 μέτρα ήταν η θάλασσα κατάμαυρη (λόγω νύχτας) και αρκετά βαθιά. Έξω από το ξενοδοχείο είχε πανηγύρι, τρελός κόσμος. Τραβάω τη μικρή από το χέρι (μην την χάσω κι αυτήν) και λέω στον άντρα μου. "Ενας δρόμος μόνο περνάει έξω από το ξενοδοχείο, πηγαίνω εγώ από δεξιά, πήγαινε εσύ από αριστερά". Ο καλός μου θεώρησε σωστό να μείνει έξω από το ξενοδοχείο και να φωνάζει "Βαγγέεεεεληηηηη"....... Εγώ πήγα προς τη μια κατεύθυνση, σέρνοντας και τη μικρή από πίσω μου και ρωτούσα "Μήπως είδατε ένα αγοράκι, περίπου 8 χρονών, με κόκκινη μπλούζα;;;;;; (πείτε ναι, πείτε ναι ....). Τίποτα. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο, ΤΙΠΟΤΑ. Ένα κοριτσάκι από την παρέα να μου λέει "Εγώ είδα τον Βαγγέλη να ανεβαίνει σε μια βάρκα με έναν κύριο !!!!!!!!" (ιιιιιιιιιιιιι όπως θα έκανε και η Ζουμπουλία !!!). Παίρνω το κινητό στο χέρι να ειδοποιήσουμε την αστυνομία και ΟΥΦ βλέπουμε από μακριά τον Βαγγέλη (ναι, ναι, από τη μεριά που είχα πει στο σύζυγο να ψάξει και δεν πήγε….), σκασμένο στο κλάμα να τον φέρνουν δύο ντόπιοι προς το ξενοδοχείο. Έφυγε για δευτερόλεπτα μακρυά από τον μπαμπά του, χάθηκε μέσα στον κόσμο και όταν το κατάλαβε έβαλε τα κλάματα. Τον ρωτούσαν οι ντόπιοι «που μένεις αγοράκι μου;;;;;», εννοώντας οι άνθρωποι, που μένεις εδώ στο Βόλο και εκείνος από τη σαστιμάρα του απαντούσε «στην Καισαριανήηηηηηηηηη, αλλά δεν είναι κανείς εκεί τώραααααααα» (400 χλμ πιο κάτω μένω, μπορείτε να με πάτε;;;;;;;;;). Κι ας του έχουμε πει πολλές φορές τι να κάνει, σε περίπτωση που χαθεί, εκείνος (φυσικά) φοβήθηκε και αντέδρασε τελείως λάθος. Ευτυχώς, οι άνθρωποι που τον βρήκαν ήταν καλοί (καλή τους ώρα) και μας βοήθησαν. Το ανέκδοτο της ημέρας, ήταν πως την ώρα που τον βρήκαμε, ο Δήμαρχος Βόλου έριχνε πυροτεχνήματα για να αποχαιρετήσει το καλοκαίρι !!!! Βρήκαμε τον Βαγγέλη και τσαααααααφ γέμισε ο ουρανός πυροτεχνήματα !!!!! Τώρα γελάω, αλλά εκείνη τη στιγμή, ένιωσα να πεθαίνω.
"Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω εγώ παιδικό σταθμό, να φυγω λίγο απο τη φουστα της κορης μου!" χαχα γελάω ακόμη!! με εκφράζει απόλυτα !!
σε εξωτερικο χωρο υπαρχει μια λυση...παρτε στο μικρο σας μια σφυριχτρα και περαστε την με κορδονακι στο λαιμο η στο χερακι...και εκπαιδευστε το παιδι σας οταν χανεται ή οταν δεν σας βλεπει μεσα σε κοσμο, να σφυριξει δυνατα! σαν παιχνιδι! ''μαμα'' και ''μπαμπα'' σε εξωτερικο χωρο μπορει να φωναξει κι αλλος...σφυριχτρα ομως λιγο δυσκολο....το ιδιο μποειτε να το συμβουλευσετε να κανει σε περιπτωση κινδυνου...πχ οταν ενας αγνωστος το παρει αγκαλια κλπ
Εχω πάθει το ίδιο! αλλά δε φοβήθηκα να πω την αλήθεια, γιατί κλειδώνω και την πόρτα και τις μπαλκονόπορτες. Απλά, της έμαθα, όταν τη φωνάζω να μου λέει "μαμά είμαι καλά!" και το κάνει! έχει πολύ πλάκα! Μάλιστα μερικές φορές τη φωνάζω για να έρθει και αυτή απαντάει "μαμά είμαι καλά!" Αυτό που δε θέλω να σκέφτομαι είναι να τη χάνω σε εξωτερικό χώρο... εφιάλτης! Εγώ είχα χαθεί στο Ζάππειο σε ηλικία 4 χρονών! Εξαφανίστηκα, γιατί πάντα μου άρεσε να εξερευνώ πιο γρήγορα το χώρο που βρισκόμουν. Τελικά με βρήκε κάποιος, με πήγε θυμάμαι σε ένα γραφείο και φώναξαν το όνομά μου (το επώνυμο αν και το ήξερα δεν το θυμόμουν, γιατί έτρεμα από το φόβο μου). Και φυσικά ήρθε ο μπαμπάς μου και το μόνο που είπε :"μα καλά, δε θυμάσαι το επώνυμό σου?"! Αχαχα! ο μπαμπάς μου, πάντα χαλαρός...
Πόσο σε νιώθω!πρέπει επισήμως να είμαι η τρελή της παρέας σε αυτό το θέμα... και σε παιδότοπο να είμαστε , θα δεις μια τρελή (εμένα) κάθε 2 λεπτά να σηκώνεται να δει που είναι τα παιδάκια της!!!μια μέρα έβαλα τις κοπέλες του παιδότοπου να ψάχνουν παντού και αποδείχθηκε ότι ο γιος μου είχε πάει απλά τουαλέτα (τώρα γελάω, ρωτήστε με τότε τι έπαθα!)...μιαν άλλη φορά , παίζω με τα παιδιά μου στο πάρκο και ζητάω από την ξαδέλφη μου να τα προσέχει για να πάω τουαλέτα... επιστρέφω με ταχύτητα αστραπής ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΩΩΩΩΩΩ.... και είμασταν σε ανοιχτό γύρω γύρω πάρκο με τα υπεραστικά ΚΤΕΛ ακριβώς δίπλα.... μέχρι να αντιληφθώ ότι είχαν πάει λίγο πιο πάνω από εκεί που τα άφησα, πρέπει να έχασα τουλάχιστον 10 χρόνια από τη ζωή μου!σας φιλώ γλυκά!
Αχ μανουλα Αλεξανδρα ποσο δυσκολη στιγμη θα ηταν αυτη ουτε να την φανταστω δεν θελω!!Προσοχη στα παιδακι μας!!!Εγω αυτο που σκεφτομαι συχνα ειναι οτι αν μπει καποιος ξενος στο σπιτι μας το βραδυ και δεν τον καταλαβουμε και παει στο δωματιο του μικρου μας πριγκιπα για να του κανει κακο τοτε εγω τι θα κανω???Οσο το σκεφτομαι τοσο με πιανει πανικος αλλα μετα λεω χαλαρααααααααα!!!!!!!!!!!!!
Πραγματικά είναι απαισιο συναίσθημα να νιώθεις ότι χάνεις το παιδί σου.....διαβάζοντας την ιστορία της μαμάς Αλεξάνδρας θυμήθηκα την δική μου ιστορία!!!πριν μερικούς μήνες ενιωσα οτι παει το παιδι μου το χανω....η δικη μου ιστορια ειναι λιγο διαφορετικη...ειχε παρει ο άντρας μου λοιπόν ένα γλυκακι να φάμε και όπως λοιπόν καθομασταν και τρωγαμε το γλυκακι ανοίγει ο άντρας μου το μπουκάλι για να πιει νερό και τσουπ αρπαει ο μικρός το καπάκι..... Τι τον αφίσες και το πήρε λέω στον άντρα μου και δεν έχω προλάβω να το πω και το βάζει το μικρακι μου στο στόμα του....ακολούθησαν 3 εφιαλτικά λεπτά προσπαθώντας να βγάλουμε το καπάκι από το λαιμό του μικρού που είχε κολλήσει!!!!γερασα ασπρησαν τα μαλλιά μου ένιωσα ότι χανω το παιδι μου στο τέλος και με πολυ προσπάθεια έβγαλα με τα χέρια μου το καπακι.Αν νιώσω ξανά ότι χανω το παιδι μου το αγγελουδι μου θα παιθανω.....ελπίζω να μην σας κούρασε.
το έχω ζήσει και εγώ αυτό ,μια φορά κρύφτηκε δεν θυμαμαι που ,κοντεψα να πεθάνω και αλλη μια φορά την έχασα απο το οπτικό μου πεδίο .Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα..
Αχ Παναγία μου!!!! Αχ!βαχ! τι μου θύμησες !! Αχ, σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ !!! Διαβάζοντας, σαν να ξαναζούσα τη δική μας ιστορία και τρέμουν ακόμη τα πόδια μου, και κόβεται η αναπνοή μου κι ας έχουν περάσει 4 χρόνια ! Ας τη μοιραστώ κι εγώ λοιπόν μαζί σας -:)-:) Η κορούλα μου είναι πλάσμα ζωηρότατο και περίεργο!Είχα και έχω πάντα τα μάτια μου,τα χέρια μου..τα πάντα πάνω της, δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πως μέσα σε δευτερόλεπτα ξέφυγε από τα χέρια μου, μέσα στην κυριολεξία σ'ένα δευτερόλεπτο! Εγώ, που είχα τα μάτια 104!!! και πάντα έκανα παρατηρήσεις στον άνδρα μου σαν κακιά πεθερά οτι δεν την προσέχει αρκετά! Μια μέρα λοιπόν,την έχασα σ'ένα εμπορικό κέντρο...συνολικά πρέπει να ήταν 4-5 λεπτά χαμένη, αλλά για εμένα ήταν αιωνιότητα τα δευτερόλεπτα..γύριζα σαν την τρελή ...πουθενά η μικρή !!! είμουνα σίγουρη οτι κάποιος την πήρε! ...τελικά μου την έφερε μια κυρία !!! "αυτό το παιδάκι ψάχνετε, ήταν σ'εκείνο το βατραχάκι(αυτά τα παιχνίδια που βάζεις κέρμα και κουνιούνται περα-δωθε) ...και η δικιά μου, να με κοιτάει στα μάτια και να μην ξεκολάει από την αγκαλιά μου.Είχε κι αυτή τρομάξει!Δεν την μάλωσα. Της μιλούσα συνέχεια και την αγκάλιαζα σφιχτά-πρέπει να της είπα τα ίδια 20 φορές, ...δεν αφήνουμε το χέρι της μαμάς! Ποτέ-ποτέ!!! μου είπε τελικά μετά από ώρα, αφότου άρχισε να συνέρχεται κι αυτή από το σοκ ! ουφ !!! τι ανακούφιση θεέ μου!!! Ευτυχώς τα βρήκαμε τα παιδάκια μας! Φανταστείτε τι ζούνε οι γονείς που χάνουν πραγματικά τα παιδάκια τους και ποτέ δεν τα βρίσκουν !!
ειμαι φρεσκια μαμα απο τοτε που γεννησα μου βγηκαν ολες οι φοβιες.να προσεχω,να προσεχω,να προσεχω ολο αυτο σκεφτομαι και καθε μερα ολο και ενα καινουριο αγχος ξεπροβαλλει.και εγω θα ειχα τρελλαθει αν εψαχνα τη μικρη μου εστω και για ενα λεπτο!σε καταλαβαινω!παιθενω στην ιδεα μη παθει το παραμικρο και ειναι φυσιολογικο σιγουρα δεν ειμαι η μονη.το μυαλο κανει δυστηχως πρωτα τις κακες σκεψεις!ας παρουμε μια βαθια ανασα λοιπον να βουτηξουμε στην αισιοδοξια!ολα καλα για τα μικρα μας με λιγη μονο προσοχη.ολα καλα!(το λεω για να το εμπαδωσω κι εγω χι χι χι)
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΛΕΙΔΩΝΩ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΕΣ ΜΑΣ. ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΚΑΛΑ !
δεν μπορω να σταματησω να κλαιω πρεπει να ηταν φρικτο...Εγω ζω στην επαρχια και ετσι ειναι λιγα τα μερη που μπορεις να πας και να νοιωσεις αυτο το χαος ομως μια φορα που πηγαμε στην Αθηνα σε ενα μεγαλο εμπορικο κεντρο ειχα φτασει στα ορια της υστεριας με αποτελεσμα να σπασω τα νευρα του αντρα μου,του παιδιου μου και φυσικα τα δικα μου...ηταν εφιαλτικο!Δεν θελω ουτε να φανταστω πως ειναι να φωναζεις το παιδι σου και να μην παιρνεις απαντηση!
Psss ti les twra... Treli friki! K kala to xeiristikes! Egw mallon 8a evgaina k 8a fwnaza sto dromo voh8eia voh8eia!!!!
ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΑΙΣΙΟ.ΕΓΙΝΕ ΠΡΙΝ 4 ΜΗΝΕΣ ΟΤΑΝ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ 5 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΘΕΡΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ ΚΙ ΕΓΩ ΛΙΓΑΚΙ.ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ.ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΟΝΤΑΣ ΒΡΕΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΡΕΜΙΑ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΑ.ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑ ΜΕΣΑ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΟΡΘΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ.ΕΤΡΕΧΑ ΑΠΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΕ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΗΚΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.ΑΝ ΜΕ ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ.ΜΟΛΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΗΡΑ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΦΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ.ΕΚΑΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΕΙΧΑ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΠΑΕΙ ΤΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ.ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΤΡΟΜΕΡΟ.
Η μεγάλη μου κόρη πάει 2α δημοτικού.....έρχεται με το λεωφορείο κάθε μέρα!Μια μέρα πέρασε το λεωφορειο και δεν την άφησε!τρελάθηκα!!Πάω στο σχολείο,πουθενά η μικρή,ρωτάω τίποτα κάνεις δεν ήξερε να μου πει!ζητάω τηλ του οδηγού....τον πήραμε τηλ.αλλα για κακή μας τύχη είχε ξεχάσει το κινητό του σπίτι!Με έπιασε υστερία...κλάμα....τρέμουλο....το τι πέρασε απο το μυαλό μου δεν λέγεται....μετα απο λίγο ήρθε το λεωφορείο στο σχολείο με την μικρή μέσα ζητώντας μου συγνώμη που ξέχασε να αφήσει το παιδί μου!
το τελευταιο ηταν καταπληκτικο!!!ετσι ειναι τα παιδια!!!μεγαλες λαχταρες και μεγαλες χαρες!!!
eisai manoula einai logiko olo to agxos......PWPW...ONTWS MAS PIANEI MEGALOS PANIKOS!!!!!!!!!DEN THELW OUTE na to skeftomai.......to mikraki.....gelasa polu me to sxolio gia ton paidiko...xixixixixixi!!!!telos kalo..ola teleia!!!!!!!!!