Εμένα όταν ο γιος μου ήταν 7 έπαιζε μια μέρα με το ξαδερφακι του 8, που μένει στο διπλανό χωριο αλλά έρχεται σαββατοκύριακα σε μας. Το σπίτι μου έχει γύρο γύρο γκαζόν και φυσικά περίφραξη. Μου λένε πάμε έξω να παίξουμε μπάλα στον κήπο.οκ τους λέω μη φύγετε όμως! Έτσι παίζουν παντα κι εγω τα επιβλεπω απο το παραθυρο της κουζινα. Καποια στιγμη τα εχασα αλλα λεω θα πηγαν πισω απο το σπιτι να κανουν το γυρο..... περασε λιγη ωρα κοίταξα , δεν τα είδα ... βγαίνω έξω πουθενα..πάω στο σχολείο απέναντι τίποτα .. πάω στην πλατεία πιο κάτω ,τίποτα . Πάω στην πεθερά μου , τίποτα.... Από κείνη τη στιγμή έζησα την πιο τραγική ώρα της ζωής μου.. να έχουμε πάρει όλοι τα σπίτια του χωριού ένα ένα τελικά ήμουν σίγουρη ότι μου κλεψαν το παιδί και το δικό μου αλλά και της κουνιαδας μου.... φανταστητε.. Και ξαφνικά βλέπουμε ένα αυτοκίνητο με την μικρή την κουνιαδα μου που μένει και δουλεύει στην πόλη περίπου 30 λεπτα απο το χωριο ... Και πίσω τα παιδιά!!! Είχε μια δουλειά κάπου στα γυρο χωριά πέρασε από το χωριο πήγε στην πεθερά μου και περνώντας μπροστά από το σπίτι μου τα πήρε να τα πάει βόλτα, για παρέα.......Μόλις τα είδα λιποθυμησα. ..... Και δεν είδα που ο άντρας μου παραλίγο να σκοτώσει την αδερφή του....

Το έπαθα με τον μικρό μου γιο 2 φορές, τώρα είναι 7, τότε την 1η φορά ήταν κοντά 3 που θεώρησε για πλάκα να κρυφτεί στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας της μητέρας μου και να τραβήξει την χοντρή κουρτίνα, ευτυχώς που δεν άνοιξε το παράθυρο γιατί είναι 3ος όροφος. Επειδή σ΄έναν όροφο είναι δύο σπίτια, το δικό μας και της μητέρας μου, τρελαθήκαμε να ψάχνουμε και στα δύο, φωνάζοντας, χωρίς καμμιά απάντηση. Οταν τον βρήκα, γελούσε αυτό και ΄γω έκλαιγα. Η 2η φορά ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, δεν θέλω καμμιά μανούλα να το περάσει αυτό, ούτε για δευτερόλεπτο. Μένουμε δίπλα σε παρκάκι, είμαστε μια γειτονιά που όταν ανοίξει λίγο ο καιρός βγαίνουμε όλοι, γονείς και παιδιά, έξω. Δίπλα από το παρκάκι είναι ένα γήπεδο μπάσκετ ανοιχτό, η είσοδός του είναι στο πλάι δεν μπορούμε να τη δούμε από ΄κει που είμαστε. Ξαφνικά, ένα απόγευμα, σχεδόν σουρούπωνε και ενώ ΄παιζαν τα παιδιά, χάνω πάλι τον μικρό, άρχισα να φωνάζω, άρχισαν μαζί και οι υπόλοιποι γονείς μαζί και τα παιδιά, δεν ακουγόταν ο μικρός, τα λεπτά άρχισαν να περνάνε σαν αιωνιότητα, στο μπάσκετ μπορούσαμε να δούμε και δεν ήταν, τα πόδια μου δεν τα αισθανόμουν, τα χέρια μου έτρεμαν, η αναπνοή μου ίσα που έβγαινε, ούτε δάκρυα δεν μπορούσαν να βγουν από τα μάτια μου, ήμουν λίγο πριν την λυποθυμία, οι άλλοι γονείς έκαναν ότι μπορούσαν, είχαμε τρελαθεί όλοι μας, το παιδί μου το πήραν φώναζα. Τελικά ένας μπαμπάς έκανε να πάει προς την είσοδο του μπάσκετ και τον βρήκε εκεί κρυμμένο σ΄ένα δέντρο δίπλα από την είσοδο. Ο μικρός ήταν 4 χρονών τότε, δεν πτοήθηκε καθόλου, ήταν και περήφανος για το κατόρθωμά του. Ακόμα και τώρα που γράφω, σκέφτομαι το περιστάτικο και νοιώθω τρομερή συναισθηματική φόρτιση.