μαμά Αλεξάνδρα
Σημερα ομολογουμένως εζησα μια συγκλονιστικη στην ζωή μου ως μαμα ενός 2 χρονου κοριτσιού…
Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό και καρδιακή προσβολή μαζί!! Πώς θα σας φαινόταν να «χάνατε» το παιδί σας σε κλάσματα δευτερολέπτου, να την φωνάζατε και να μην ακουγατε τον παραμικρό θόρυβο απο πουθενα;;
Το μικρό μου διαβολάκι είχε τη φαεινή ιδέα να κρυφτεί μέσα στην ντουλάπα την ώρα που εγώ σιδέρωνα… Κάποια στιγμή λοιπόν δεν ακουγόταν! Και υπέθεσα οτι ως συνήθως οταν δεν ακουγεται, ολο και κάποια διαολιά θα χει κάνει!
Κατερινα;;; Κατερινάκι;;;
Επι πέντε λεπτά φώναζα με όση δυναμη μου είχε απομείνει το όνομα της… Εψαξα μια μια ολες τις ντουλάπες… πουθενα… βγηκα στο μπαλκόνι.. τιποτα..να μην απανταει… Σκέφτηκα οτι θα άνοιξε την πόρτα μας να πάει στη φιλη της που μένει στον τρίτο… Σκοτώθηκα στις σκάλες… Αρχισα να ουρλιάζω…
Μου το πηρανε το παιδι μου…
Με έλουσε κρύος ιδρώτας.. ενιωθα οτι είχα βγεί εξω απο το σώμα μου και τα έβλεπα όλα απο ψηλα..
Και ξαφνικά ενώ για 100τοστή φορά έψαξα στο δωματιό της, εμφανίζεται προβληματισμένο και φοβισμένο το μικρο μου πλασματακι…
«Μαμα έκλαιγες;; Γιατί κλαίς μαμα;;;«
ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ;;; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕΣ;;;
Να την εχω πάρει αγκαλιά και να κλαίω … απο την ανακουφιση, απο τα νεύρα…
«Ειχα κρυφτεί στην ντουλάπα, αλλα μην κλαίς. Δεν θα ξανακρυφτω ποτε μαμουλᨻ
….Μα πόσο στραβώθηκα που δεν ειδα το παιδι μου στην ντουλάπα…
Στα λίγα λεπτά που «εχασα» το παιδι μου δεν με χώραγε ο κόσμος… Η αγωνία και η τρέλα με κυρίευσαν…
Πόσο σ αγαπώ ψυχη μου.. Σκεφτόμουνα συνέχεια… Τι θα κανω τωρα;;
Λεω αν ειχε συμβει εξω; Σε ενα εμπορικό κέντρο, σ’ ενα κατάστημα;; Πόσο προσεκτικές πρέπει να είμαστε με τα παιδια μας, τα μάτια μας δεκατέσσερα… Συγκλονίστηκα σημερα.. Ομως αυτο δεν σημαίνει οτι θα γίνω υπερπροστατευτική !!!
Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω εγώ παιδικό σταθμό, να φυγω λίγο απο τη φουστα της κορης μου!
Σας ευχαριστω που με ακουσατε!
Μαμα Αλεξάνδρα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εμένα όταν ο γιος μου ήταν 7 έπαιζε μια μέρα με το ξαδερφακι του 8, που μένει στο διπλανό χωριο αλλά έρχεται σαββατοκύριακα σε μας. Το σπίτι μου έχει γύρο γύρο γκαζόν και φυσικά περίφραξη. Μου λένε πάμε έξω να παίξουμε μπάλα στον κήπο.οκ τους λέω μη φύγετε όμως! Έτσι παίζουν παντα κι εγω τα επιβλεπω απο το παραθυρο της κουζινα. Καποια στιγμη τα εχασα αλλα λεω θα πηγαν πισω απο το σπιτι να κανουν το γυρο..... περασε λιγη ωρα κοίταξα , δεν τα είδα ... βγαίνω έξω πουθενα..πάω στο σχολείο απέναντι τίποτα .. πάω στην πλατεία πιο κάτω ,τίποτα . Πάω στην πεθερά μου , τίποτα.... Από κείνη τη στιγμή έζησα την πιο τραγική ώρα της ζωής μου.. να έχουμε πάρει όλοι τα σπίτια του χωριού ένα ένα τελικά ήμουν σίγουρη ότι μου κλεψαν το παιδί και το δικό μου αλλά και της κουνιαδας μου.... φανταστητε.. Και ξαφνικά βλέπουμε ένα αυτοκίνητο με την μικρή την κουνιαδα μου που μένει και δουλεύει στην πόλη περίπου 30 λεπτα απο το χωριο ... Και πίσω τα παιδιά!!! Είχε μια δουλειά κάπου στα γυρο χωριά πέρασε από το χωριο πήγε στην πεθερά μου και περνώντας μπροστά από το σπίτι μου τα πήρε να τα πάει βόλτα, για παρέα.......Μόλις τα είδα λιποθυμησα. ..... Και δεν είδα που ο άντρας μου παραλίγο να σκοτώσει την αδερφή του....
ax ax to epatha kai ego ayto me to diavolaki mou ton antrakla mou....ase o dikos moy den milaei ,,,san treli den hxera th na kano oyrliaza kai kratousa ta podia mou poy tremane kai elega den pmorei na exafanisthke mesa se ena lepto ola ta eixa kleista portes ta panta,,,,kai ekei pou arxisa na trelenomai akouw tsa tsa lew den mporei afoy ton akouw giati den ton vlepo..tou exoume parei ena spitaki plastiko megalo kai sth porta exo valei ena loutrino maimoudaki kai eixe mpei piso apo th porta kai den ton eixa dei ...se katalaveno ton agaliasa kai eklega...
Το έπαθα με τον μικρό μου γιο 2 φορές, τώρα είναι 7, τότε την 1η φορά ήταν κοντά 3 που θεώρησε για πλάκα να κρυφτεί στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας της μητέρας μου και να τραβήξει την χοντρή κουρτίνα, ευτυχώς που δεν άνοιξε το παράθυρο γιατί είναι 3ος όροφος. Επειδή σ΄έναν όροφο είναι δύο σπίτια, το δικό μας και της μητέρας μου, τρελαθήκαμε να ψάχνουμε και στα δύο, φωνάζοντας, χωρίς καμμιά απάντηση. Οταν τον βρήκα, γελούσε αυτό και ΄γω έκλαιγα. Η 2η φορά ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, δεν θέλω καμμιά μανούλα να το περάσει αυτό, ούτε για δευτερόλεπτο. Μένουμε δίπλα σε παρκάκι, είμαστε μια γειτονιά που όταν ανοίξει λίγο ο καιρός βγαίνουμε όλοι, γονείς και παιδιά, έξω. Δίπλα από το παρκάκι είναι ένα γήπεδο μπάσκετ ανοιχτό, η είσοδός του είναι στο πλάι δεν μπορούμε να τη δούμε από ΄κει που είμαστε. Ξαφνικά, ένα απόγευμα, σχεδόν σουρούπωνε και ενώ ΄παιζαν τα παιδιά, χάνω πάλι τον μικρό, άρχισα να φωνάζω, άρχισαν μαζί και οι υπόλοιποι γονείς μαζί και τα παιδιά, δεν ακουγόταν ο μικρός, τα λεπτά άρχισαν να περνάνε σαν αιωνιότητα, στο μπάσκετ μπορούσαμε να δούμε και δεν ήταν, τα πόδια μου δεν τα αισθανόμουν, τα χέρια μου έτρεμαν, η αναπνοή μου ίσα που έβγαινε, ούτε δάκρυα δεν μπορούσαν να βγουν από τα μάτια μου, ήμουν λίγο πριν την λυποθυμία, οι άλλοι γονείς έκαναν ότι μπορούσαν, είχαμε τρελαθεί όλοι μας, το παιδί μου το πήραν φώναζα. Τελικά ένας μπαμπάς έκανε να πάει προς την είσοδο του μπάσκετ και τον βρήκε εκεί κρυμμένο σ΄ένα δέντρο δίπλα από την είσοδο. Ο μικρός ήταν 4 χρονών τότε, δεν πτοήθηκε καθόλου, ήταν και περήφανος για το κατόρθωμά του. Ακόμα και τώρα που γράφω, σκέφτομαι το περιστάτικο και νοιώθω τρομερή συναισθηματική φόρτιση.