Η γριούλα μας!
Η γριούλα μας!
της Δέσποινας Μαυρογένη
Ειναι τωρα ενας χρόνος που η γριουλα μας, γνωστη και ως «Εγκλημα«, εχει αλλάξει συμπεριφορά. Λίγους μηνες πριν απο τα 16α της γενέθλια και λίγους μηνες μετα τον θάνατο του διδυμου αδερφου της, η πιο ηλικιωμένη γάτα στην αγέλη μας τα εχει χάσει.
Οταν δεν κοιμάται -πράγμα φυσιολογικό για κάθε γάτα- τριγυριζει στο σπίτι σαν χαμένη νιαουρίζοντας γοερά. Μιλάμε για σπαρακτικά νιαουρίσματα που σε τινάζουν απο το κρεβάτι μαυρη νυχτα με την αδρεναλίνη στο κόκκινο. Τρώει και μετά ξεχνάει οτι εχει φάει, βγαινει στην βεράντα, στην αμμο της και μετα ξεχναει να γυρίσει. Ολα συνοδεύονται απο νιαουρίσματα (κι εχει η ατιμη μια εκπληκτική γκάμα ουρλιαχτών σε ολες τις οκτάβες!!)
Οταν ρώτησα τον κτηνιατρο μας σχετικά -και αφού αποκλείσαμε την πιθανότητα να πάσχει απο κάτι η να πονάει- εκείνος χαμογέλασε τρυφερά.
– Βρέ Θωμά, λέγε. Εχει το γατί Αλτσχάϊμερ;
Ας το πούμε γεροντική άνοια, μου απάντησε. Επιστρέφοντας σπίτι μπήκα στην μεγάλη βιβλιοθήκη του Internet έψαξα, διάβασα και έμαθα οτι και τα γατιά και τα σκυλιά γερνώντας, παρουσιάζουν άνοια. Κάποια συμπτώματα ειναι κοινά και στα δύο ειδη, κάποια ειναι πιό έντονα στο ενα απο τα δύο.
Γάτες
Το πρώτο και πιο εντονο σύμπτωμα στις γατες ειναι…. (*αναστεναγμος*) τα εντονα και ανευ λόγου σπαρακτικά νιαουρίσματα 24 ωρες το 24ωρο. Η συγχυση που τους προκαλεί η άνοια κανει τις ηλικιωμένες γατες να ξεχνάνε να χρησιμοποιούν την άμμο τους, να παραλείπουν την καθημερινη τους καθαριότητα και να ξεχνάνε καμιά φορά ακόμα και να φάνε ( η γριούλα μας αντιθέτως δεν το ξεχνάει ουτε δευτερόλεπτο ή μάλλον το ξεχνάει και το ξαναθυμάται κάθε 5 δευτερόλεπτα…)
Σκυλιά
Στα σκυλιά η γεροντική άνοια προκαλεί εντονο αποπροσανατολισμό. Μπορεί να δείτε τον γερούλη σας να στέκεται σαν χαμενος σε κάποια γωνία η στη μεση του δωματίου. Μπορει να κόβει βόλτες στο σπίτι η στην αυλή με εντονα σημαδια άγχους και ανησυχίας, να ξεχάσει την εκπαιδευση «κρατιέμαι να τα κάνω εξω απο το σπίτι», να σταματήσει να τρώει η να ξυπνάει και να γαυγίζει χωρις λόγο, ιδιαίτερα τη νυχτα.
Προσέξτε επίσης αν ο ηλικιωμένος σκυλος σας δειχνει να μην θελει πια την παρέα των ανθρώπων, να φεύγει όταν τον χαϊδευετε και να μην υποδέχεται όπως παλιά φίλους και συγγενείς επισκέπτες. Ειναι πολύ πιθανό να μην τους θυμάται πιά…
Γεροντική άνοια, λοιπόν, στα αγαπημένα μας κατοικίδια. Και τώρα τι κάνουμε;
Βεβαιωνόμαστε πρώτα οτι κανένα απο τα παραπάνω συμπτώματα δεν οφείλεται σε παθολογικούς λόγους. Αν ο γερούλης/γριουλα αρχιζει ξαφνικά να «λερωνει» αδιακρίτως, μπορει να εχει κάποιο ουρολογικό πρόβλημα και οχι άνοια. Αν νιαουρίζει γοερά μπορεί να πονάει κάπου.
Μετά την πιστοποίηση οτι ειναι οντως γεροντική άνοια… κάνουμε απλώς υπομονή. Και φροντίζουμε το γεροντάκι μας με όση περισσότερη τρυφερότητα γίνεται, μεχρι να ερθει η ωρα να πούμε το τελευταίο αντίο.
ΥΓ. Οι τελευταιες στατιστικές λένε ότι το «Εγκλημα» μπορεί άνετα να φτάσει τα 20… ειναι υγιέστατη κατα τ’ άλλα, λεει ο Θωμάς.
ΥΓ. Πώς θα τ’ αντέξουμε άλλα 4-5 χρόνια ουρλιαχτά, γιατρέ μου;
Ενα ακόμα καινουργιο χούι της γριούλας ειναι να προσπαθεί να πιεί νερό από το ποτήρι…
Οσο κι αν τα εχει χάσει, δεν παραλείπει κάθε σούρουπο να ρεμβάζει για κανενα δεκάλεπτο από το συγκεκριμένο παράθυρο.
Ειναι αθεράπευτα ρομαντική.
Νάστε καλά για το τόσο τρυφερό σας άρθρο! Μια ευχάριστη έκπληξη... Καλή συνέχεια σε σας και σε όσους αγαπάτε, δίποδους, τετράποδους!
αχ αχ...δε θέλω ούτε να την σκέφτομαι αυτή την πιθανότητα...να μου πάθει κάτι ο μικρός μου..δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι την στιγμή που θα πρέπει να εξηγήσω οτι ο σκυλάκος μας δεν υπάρχει πια..ζούμε την κάθε μέρα, το κάθε χάδι αλλά και πάλι με τρομάζει πολύ η ιδέα...
Να πω ότι δεν πονάει ο αποχωρισμος ,θα πω ψέματα... Το δικό μου φάρμακο, όταν έρχεται η ώρα, είναι να σκέφτομαι ότι το πλασματακι που "έφυγε" έζησε μια καλή κι ομορφη ζωή, με αγάπη και φροντίδα. Εδωσε κι αυτο σ´ εμάς αγάπη και όμορφες στιγμές και ναι, είναι αναπόφευκτο και θα τολμούσα να πω και μέσα στη ροή των πραγμάτων, να κλείσει ο κύκλος. Δεν είναι πολλα τα κατοικίδια που έχουν την φροντίδα και την αγαπη που περιγράφουν η Ιωάννα, η Ρένα,η Παναγιώτα και η Νίνα! Κι εμείς τυχερες είμασταν που τα χαρήκαμε και αυτά έζησαν μια υπέροχη ζωή! Ας τα θυμόμαστε με χαμόγελο κι όχι με πίκρα :)
Αχ κι εγώ έχω μια γριούλα σκυλίτσα. Σας έχω ξαναγράψει γι' αυτήν. Εμάς πάλι μετά από μια περιπέτεια υγείας (πυομήτρα) από την οποία όμως συνήλθε και είναι εντελώς καλά, έχει ανακάμψει θεαματικά! Να σκεφτείτε ότι πριν νόμιζα ότι την "πήραν τα γεράματα" γιατί ήταν πεσμένη και αρχικά δεν είχα καταλάβει ότι είναι άρρωστη. Μετά βέβαια εκτός από το γενικότερο "πέσιμο", άρχισε να έχει ακράτεια και μετά τα τσισάκια είχαν και πύον μέσα (φανταστείτε τι τραβήξαμε... ήταν και το μωρό στην φάση μεταξύ μπουσουλήματος και περπατήματος)! Τώρα που αυτό πέρασε τρέχει στο σπίτι, παίζει με το μπαλάκι της, παίζει με τη μικρή μας και όλο θέλει να τρώει! Μήμπως ξανα-μωράθηκε που λένε? Το παθαίνουν κι αυτό οι ηλικιωμένοι! Σωστά? Πάντως η γριούλα σας είναι μια κούκλα!
Κυρία Δέσποινα τι μου θυμήσατε.Ζήσαμε δύο φορές την ίδια κατάσταση.Η σκυλίτσα μας η Λούση έπαθε εγκεφαλικό όταν ήταν 16 ετών.΄Εζησε άλλο ένα χρόνο και μετά μας έφυγε.Και τώρα τον Ιανουάριο μας έφυγε ο γάτος μας ο Γκάρφιλντ 17 χρονών.Ενώ ήταν ένας γάτος γίγας τα τελευταία δύο χρόνια έχασε πολύ βάρος, δεν είχε όρεξη,πονούσε έκλαιγε.Ακόμη ακούω το κουδουνάκι του μέσα στο σπίτι.Είναι πολύ μεγάλο δέσιμο, το δέσιμο με τα ζώα.Οταν φεύγουν νόμίζεις ότι φεύγει ένας δικός σου άνθρωπος.
:( συγκινηθηκα και στεναχωρεθηκα... πριν από λίγους μήνες χασαμε τον σκύλο μας /μέλος της οικογενείας μας τα τελευταία 10 χρόνια...η 3χρονη κορη μας ακομη τον ζητάει ,δεν μπορει να καταλαβει οτι από το Θεούλη που πήγε ο σκυλάκος μας δεν γυρνάει..πως εξηγείς το θάνατο σε ενα παδί? :( χαρείτε το χρόνο που έχετε μαζί της.