Η μαμά που κρύβουμε μέσα μας…

Η μαμά που κρύβουμε μέσα μας…

μαμά Βίκυ

«Έγκυος;! Μπαααα… από που κι ως που; Έλα τώρα και ετοιμάζουμε και την χορευτική παράσταση στο Κολλέγιο Αθηνών…«

Τέσσερις ώρες πρόβα χορού κάθε μέρα, δουλειά το πρωί, βόοολτες το βράδυ και… ένα όμορφο, λιλιπούτειο κύτταρο να πολλαπλασιάζεται συνεχώς, περιμένοντας να σταματήσω τα πλιέ-ρελεβέ και να του δώσω λίγη σημασία… αλλά νομίζω οτι ζούσα σε ένα άλλο κόσμο, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υπάρχουν μητέρες, μωρά, καρότσια, ριλάξ, ούτε καν τα jumbo!

Το τεστ εγκυμοσύνης με βρήκε σοκαρισμένη στον πάνω όροφο του σπιτιού μου, να κοιτάζω προς τα κάτω, εκεί που βρισκόταν Εκείνος -το άλλο μου μισό πορτοκάλι ή καλύτερα καρπούζι (το αγαπημένο μου φρούτο)- δεκαπέντε σκαλιά έπρεπε να κατέβω για να του το πω, αλλά μου φάνηκε πως χόρευαν -χορεύουν τα σκαλιά;;; Αν μια φωτογραφία θα ήθελα να έχω από τη ζωή μου, είναι το κλικ εκείνης της στιγμής, εμένα στον πάνω όροφο με το τεστ στο χέρι, το σημείο μηδέν της ζωής μου… ΑΛΗΘΕΙΑ, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δεν με είχα «δει» ποτέ μαμά, μόλις τα είχα βρει με τον εαυτό μου, τόσο ανεξάρτητη, τόσο φευγάτη…

«Έκλαψες όταν άκουσες την καρδούλα του;»
«Όχι…»
«Καλά πως είναι δυνατόν;«

Είναι, πως δεν είναι; Συγκίνηση κατά παραγγελία δεν υπάρχει, ούτε αγάπη… 9 μήνες φουλ στις ορμόνες, στην κυκλοθυμία, στο κλάμα (εκείνο που δεν έριξα στο υπερηχογράφημα). Μια μέρα κάποιος άγνωστος μου είπε: «η ζωή σου θα αλλάξει» Κούνησα το κεφάλι μου. Νόμιζα οτι ήξερα, τίποτα δεν ήξερα! Πως θα μπορούσα;

Όταν τον είδα πρώτη φορά, δεν ένιωσα και πολλά, όμως δεν ήθελα να κλαίει… τον έβγαλαν από τα ζεστά του και ένιωθε μόνος, μακριά από μένα που δεν μπορούσα ακόμη να συλλάβω τη λέξη μαμά. Και μετά όταν γυρίσαμε σπίτι ήρθε να μας επισκεφτεί ανάμεσα στους άλλους επισκέπτες η «Αυτού μεγαλειότης«, αδηφάγα και μίζερη.

«Δεν βρίσκω κανένα νόημα σε όλο αυτό» και ξέσπασα σε κλάματα.Τότε κατάλαβα πως το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο το υπολόγιζα. Ναι δεν ήμουν καλά, αλλά ποτέ δεν είχα φλερτάρει καν με την κατάθλιψη. Ούτε τα πιο εύκολα παιδικά χρόνια είχα,  αλλά πάντα έβρισκα διέξοδο. Πρώτη φορά όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Κουτούλαγα στους τοίχους της ψυχής μου. Κι ενα μικρούλι μέσα σε μια μπλε καλαθούνα να με κοιτάζει με το πιο καθαρό βλέμμα που έχω δει ποτέ…

«Βλέπεις κι εσύ τοίχους;»
«Όχι, εγω βλέπω μόνο τη μαμά μου..«

Εγώ όμως όχι… ούτε τη μαμά, ούτε τη γυναίκα, ούτε το κοριτσάκι που ήμουν κάποτε έβλεπα. Και βυθιζόμουν, γιατί όλοι (εκτός από Εκείνον και την αδερφούλα μου) υποστήριζαν πως ΕΠΡΕΠΕ να ήμουν ευτυχισμένη. Γιατί δεν ήμουν; Μα τόσο αχάριστη πια; Μου έλεγαν να πάρω φάρμακα. Τα φάρμακα όμως δεν γιατρεύουν ψυχές. Οι άνθρωποι γιατρεύουν ψυχές. Τα βλέμματα γιατρεύουν ψυχές. Δυο αφράτα χεράκια χωρίς να ασκήσουν καμία μυική δύναμη μπορούν να σε τραβήξουν από το χάος.

Τα κατάφερε λοιπόν, ένα πλασματάκι 8 μηνών, καθιστό στο πάτωμα του σαλονιού με δισεκατομμύρια παιχνίδια απλωμένα γύρω του. Με πατουσάκια σαν φρεσκοψημένα κρουασαν και τα μεγαλύτερα μάτια του κόσμου. Με αυτά τα μάτια με κοίταξε και την ίδια στιγμή κάποιος με σκούντηξε. Γύρισα και την είδα… μια χαμογελαστή κοπέλα φτυστή εγώ.

«Υπήρχες τελικά…»
«Φυσικά…»
Χαμογέλασα. «Η μαμά που έκρυβα μέσα μου…«

Σε όλες τις λίγο «εναλλακτικές» μανούλες…

Βίκυ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com