της Δέσποινας Μαυρογένη
Ένα κατοικιδιο στη ζωή μας φέρνει ευτυχία, το γνωρίζουμε… Κάνει όμως και κάτι ακόμα: Καλό στην υγεία μας! Το επιβεβαίωναν έρευνες απο τα τέλη της δεκαετίας του ’70, απλώς οι επιστήμονες μέχρι πρόσφατα αναζητούσαν τον μηχανισμό.
Και τον βρήκαν: Η ωκυτοκίνη !!!
Η ωκυτοκίνη, γνωστη και ως «ορμόνη της αγάπης», ενεργοποιεί τις συσπασεις της μήτρας στον τοκετο, «κατεβάζει» το γάλα και δινει εντολη στον εγκεφαλο να προστατεύσει και να φροντισει το νεογεννητο πλασματάκι μας (κι αυτό το έχει προβλέψει η Φύση σε ολα τα θηλαστικά). Η ίδια ορμόνη πλημμυρίζει τον οργανισμό μας κατα τη διαρκεια του οργασμου και μας «δενει» με τον συντροφο μας.
Ερευνες και πειράματα, λοιπόν, που εγιναν τις τελευταιες δεκαετιες απέδειξαν οτι μεγαλες ποσοτητες οξυτοκινης παράγονται και όταν βλέπουμε/χαιδεύουμε/αγκαλιάζουμε τον αγαπημένο μας τετράποδο φίλο. Με λίγα λόγια, η ίδια «χημεία» που μας δένει με τον σύντροφο μας και στη συνέχεια με το μωρό μας, πλέκει το δίχτυ της αγάπης και με το/τα κατοικίδια μας. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί αντιμετωπίζουμε σαν «παιδί» μας το σκύλο η τη γάτα μας κι ας μας πειράζουν γι’ αυτό συγγενείς και φίλοι
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η αντίδραση είναι αμφίδρομη. Και το κατοικίδιο αισθάνεται ευτυχία κοντά μας και ανεβάζει τα επίπεδα της ωκυτοκίνης στον δικό του οργανισμό!
Αρα είμαστε όλοι κερδισμένοι!
Μια από τις πρωτοπόρους στην έρευνα του πως η οξυτοκίνη μας επηρεάζει συναισθηματικά, ψυχολογικά αλλά και κοινωνικά είναι η δρ. Κερστιν Ουβνας- Μομπεργκ του Πανεπιστημίου της Ουψάλα. Πριν απο 17 χρονια ανακάλυψε ότι η ορμόνη δημιουργεί στις μητέρες που θηλάζουν αισθήματα ηρεμίας και διάθεση για δημιουργία σταθερών συναισθηματικών και κοινωνικών δεσμων. Η ορμόνη της αγάπης, όπως έδειξαν διαδοχικές έρευνες, ενισχύει το αίσθημα εμπιστοσύνης, βοηθά την συναίσθηση, εμποδίζει την δράση των ορμονών του άγχους-αδρεναλίνη κορτιζολη- διώχνει το φόβο και το στρες και βοηθάει τα κύτταρα να ανανεωθούν και τις πληγές να επουλωθούν γρήγορα.
(ήρθε, δηλαδή η επιστήμη να έπιβεβαιώσει ότι η ευτυχία κάνει καλό στην υγεία!)
Τον Ιούλιο του 2010 η δρ. Μομπεργκ δημοσιευσε τα αποτελεσματα ερευνας της, που δειχνουν ότι σημαντική αύξηση της ωκυτοκινης στον οργανισμό γυναικών μετρηθηκε μόλις δέκα λεπτά αφ’ ότου βρεθηκαν κοντά στο αγαπημένο τους τετράποδο.
Το 2003 δυο Νοτιοαφρικανοί επιστήμονες (Οντεντααλ και Μεντγιες) απέδειξαν ότι η φιλική επαφή ανθρώπων και σκύλων απελευθερώνει στον οργανισμο και των δυο μεγάλες ποσότητες ωκυτοκίνης. Πέντε χρονια αργότερα η ομάδα Ναγκασαουα στην Ιαπωνία βρήκε ότι η ωκυτοκίνη στους ανθρώπους ανέβαινε απλώς και μόνο βλέποντας το κατοικιδιο τους (πως λέμε και μόνο που με κοιτάς λιωνω…). Και ακόμα μια έρευνα (Μιλλερ 2009) διαπίστωσε αύξηση της ορμονης σε γυναίκες που επέστρεφαν σπίτι απο τη δουλειά και τις καλωσορίζε ο σκύλος τους.
Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια της τελευταίας έρευνας: οι άντρες που πήραν μέρος στα πειράματα δεν παρουσίασαν τις ίδιες αντιδράσεις γιατί απλούστατα, οι άνδρες παράγουν πολυ μικρότερες ποσότητες ωκυτοκινης απο τις γυναίκες κι αυτο κατα τη διάρκεια του οργασμου.
Κατοικίδια θεραπευτες
Οι επιστήμονες έχουν πια στη διάθεση τους ένα σημαντικό εργαλείο -τη σύνδεση της συγκεκριμένης ορμόνης και με τις τετράποδες αγάπες μας- για να εξηγήσουν άλλες, παλιότερες έρευνες που έδειχναν π.χ ότι οι καρδιοπαθεις με κατοικιδιο είχαν πολλαπλάσιες πιθανότητες επιτυχούς ανάρρωσης η ότι η αρτηριακή πίεση ανδρών και γυναικών έπεφτε σημαντικά όταν χάιδευαν τον σκύλο τους.
Εξηγεί επίσης την πρακτική των κατοικιδιων- θεραπευτων. Σκύλοι, γατοι, άλογα, παπαγαλοι, δελφίνια μέχρι και χρυσόψαρα χρησιμοποιούνται σε παιδιατρικα νοσοκομεία, γηροκομεια, φυλακές και ψυχιατρεια. Σε αμέτρητα παιδια έχει καταγράφει η απίστευτη χαρα και ανακούφιση που τους χαρίζουν οι τετραποδοι θεραπευτες τους και μάλιστα σε πολυ βαριές -μακριά από τα παιδάκια όλου του κόσμου- αρρώστιες.
Τέλος κι επειδή η ωκυτοκίνη συνδέεται με τον αυτισμό (με τρόπους που ακόμα η επιστήμη ερευνά), η σχέση με κατοικίδια αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευεργετική για τα παιδάκια, αλλά και για τους ενήλικες με αυτισμό.
Περισσότερα για την θεραπεία με κατοικίδια και τι γίνεται στην Ελλάδα: http://www.tovima.gr/society/article/?aid=364181
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εγώ έχω ένα μωράκι 14 μηνών και μαζί μου (σε διαμέρισμα) μένουν 4 γάτες και ένας σκύλος. Δεν σκέφτηκα ούτε ένα λεπτό να φύγουν τα ζ'ωα απο το σπίτι. Η σχέση τους είναι εκπληκτική. Να σημειώσω οτι η μια γάτα μου είναι τελείως τυφλή και είναι όλα ζώα που ήταν πρίν αδέσποτα!!! Το παιδί μαθαίνει μέσα απο τη σχέση του με τα ζώα.
Πόσο πολύ συμφωνώ με το άρθρο... Και πόσο χαίρομαι όταν βλέπω μαμάδες και μπαμπάδες στο δρόμο να σταματάνε να μιλάνε στη Μαριλού μου. Από την άλλη νιώθω άσχημα όταν βλέπω πιτσιρίκια να φοβούνται ένα μικρό σκυλί σαν το δικό μου όταν τους κάνει χαρές...και οι γονείς να μένουν αμέτοχοι. Αγαπήστε τα σκυλιά, τα γατιά, τα πλάσματα που μας έχουν ανάγκη. Μάθετε στα παιδιά την ομορφιά της συνύπαρξης με ένα ζώο και διδάξτε τους τον πολιτισμό. Κανένα παιδί δεν ξέρει από μόνο του να αγαπάει ένα ζώο. Ό,τι μαθαίνει το μαθαίνει από την οικογένειά του.
Να κανω μια μικρή ανατροπή:τα παιδια αν τα αφήσεις μόνα τους νιώθουν την ακατανικητη ανάγκη να πλησιάσουν ένα ζωάκι. Κι εδώ να τονίσω, ότι το να αποτρέψει ένας γονιός το παιδι του απο το να πλησιάσει ένα οποιοδήποτε, άγνωστο κατοικιδιο, ειναι κατα τη γνώμη μου σοφό. Το λάθος,είναι αντί να αποτρέψει και να εξηγήσει-αν το παιδι είναι σε ηλικία να καταλάβει- ότι ρωτάμε πριν χαιδεψουμε ένα άγνωστο σκυλάκι, να φοβίζουμε το παιδι. Κι εγώ πειραζομουνα όταν έβλεπα μαμάδες να τραβάνε τρομαγμενες τα πιτσιρίκια τους απο την αγαθιαρα και ακακη Κοκερίνα μου. Όμως,μετα σκέφτηκα ότι αυτο το ξέρω ΜΟΝΟ εγώ. Εκείνες ΔΕΝ το ξέρουν και καλα κάνουν να μην εμπιστεύονται το καλοκαγαθο σκυλί μου δίπλα στο παιδι τους. Κάποιες υπεκυπταν στα παρακάλια των πιτσιρικάδων και με ρωτούσαν "αν το σκυλί δαγκωνει" (ερώτηση απόλυτα φυσιολογική) και έδιναν την πολυπόθητη άδεια : "άντε,παίξε,αλλά να πλυνεις τα χέρια σου μετά (κι αυτο απόλυτα φυσιολογικό). Κι άντε μετα να το ξεκολλησεις το πιτσιρίκια απο την Κοκερίνα μου και αντιστρόφως ... ;)
Ούτε εγώ έτυχε να γίνω μανούλα. Θα πρεπει να ειναι απαράμιλλη εμπειρια . Ομως παίρνω την καθημερινή μου" δόση" ωκυτοκινης απο τον άντρα μου,τα γατιά μου και καμία φορά κι απ τα φυτά στη βεράντα μου.Είναι πολλές οι πηγές χαράς γύρω μας:)
εγω μανουλα δεν εχω γινει και δεν ξερω αν θα γινω και ποτε μιας και ο αντρας της ζωης μου μαλλον με ψαχνει ακομα!προς το παρον απολαμβανω τις στιγμες με τον σκυλο μου και αγνοω οσους με κοροιδευουν.δεν τον βλεπω σαν υποκαταστατο αλλα σαν πηγη χαρας!
Και έτσι να συνεχίσεις κορίτσι μου. Ούτε εγώ έχω άντρα. Λες τελικά να περνάμε καλύτερα με τα σκυλάκια μας???
ποσο συμφωνω!!!!!