Ξεκινάμε… παιδικό!

Προχθές επισκεφτήκαμε έναν παιδικό σταθμό της περιοχής μας για τον οποίο ακούσαμε πολύ καλά λόγια από φίλες μαμάδες. Η απόφαση ήταν της στιγμής και το εντυπωσιακό ήταν ότι η πρόταση ήρθε από το στόμα του Μάνου, ο οποίος τόσο καιρό που το συζητούσαμε, δεν θα έλεγα ότι ήταν και πολύ θετικός με το να πάει η Αθηνά στον παιδικό σταθμό. Ανησυχεί, λέει, μήπως δεν της αρέσει και δεν μπορεί να μας το πει (υπάρχει παιδί που δεν σου εκφράζει τα συναισθήματά του με οποιονδήποτε τρόπο, βρε;) και το κυριότερο μήπως τη «δείρει» κανένα παιδάκι. Συγκεκριμένα μου έλεγε «Αν πάει παιδικό σταθμό και έρθει καμιά μέρα σπίτι χτυπημένη, να ψάξεις μέρος να κρυφτείς» (χαζομπαμπάς, τι να πεις; χοχο!)

Με το που μπήκαμε, λοιπόν, μέσα και μπήκαμε στην αίθουσα με τα 2χρονα-2 1/2χρονα κουτσουνάκια, ο Μάνος χαμογελούσε σαν χαζός! «Την φαντάστηκα να παίζει με τα αυτά τα παιδάκια και σκέφτηκα ότι θα ξετρελαθεί από τη χαρά της!» Αυτό ήταν. Ο δύσκολος της οικογένειας ψήθηκε!

Γιατί να πάει σε παιδικό σταθμό;

Η Αθηνά είναι πια 2 ετών. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα παιδάκι με πολλή αυτοπεποίθηση, είναι γεμάτη ενέργεια και αισθάνομαι πως… δεν της είμαστε πια αρκετοί. Μην παρεξηγείτε αυτό το «δεν της είμαστε πια αρκετοί». Εννοώ πως μέσα στη μέρα την πιάνω να… βαριέται. Κακά τα ψέματα, όση καλή διάθεση και να έχεις, όσο χρόνο και να μπορείς να αφιερώσεις, ε δεν μπορείς να απασχολείς ένα δίχρονο 100% δημιουργικά 24 ώρες το 24ωρο. Εμένα αυτό με τυραννάει. Δεν μπορώ να προσπεράσω τη χαρά της κάθε φορά που βρίσκεται με άλλα παιδιά. Στο πάρτι της επί 4 ώρες έπαιζε ασταμάτητα με τα άλλα παιδιά και ούτε γύρισε να μας ρίξει ένα βλέμμα. Τις προάλλες στη βιβλιο-παρουσίαση του «Κοιλίτσα.com» βρέθηκε κάτω από το τραπέζι με άλλα 2-3 παιδάκια να παίζει με χαρά. Έχει ανάγκη από επαφή με παιδάκια και δεν νομίζω ότι της αρκεί μια βόλτα στο πάρκο ή ένα παιδικό πάρτι. Και φανταστείτε ότι έχουμε τόσες μαμαδο-φίλες και τόσα παιδάκια στον κύκλο μας, αλλά και πάλι δεν χορταίνει.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να ξεκινήσει παιδικό σταθμό για λίγες ώρες κάθε μέρα και… βλέπουμε. Νομίζω ότι θα της αρέσει πολύ. Ξέρω το παιδί μου. Τη μεγάλωσα 20 μήνες σε ένα μάρσιπο, με χόρτασε, γέμισε σιγουριά και τώρα είναι έτοιμη για νέες περιπέτειες. Έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν δέκα φορές γρηγορότερα απ’ ότι μεγαλώναμε εμείς. Έχουν ανάγκη από ερεθίσματα, μυρωδιές, συνεργασία, επαφή με άλλα μικρούλια. Και εμείς είχαμε, δεν το συζητώ, απλά αυτά μου φαίνονται πιο… έτοιμα, χαχα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω!

Οι 4-5 ώρες που θα πηγαίνει στον παιδικό σταθμό θα της δίνουν νέα ερεθίσματα και ταυτόχρονα θα δίνουν και σε εμένα την ευκαιρία να δουλεύω χωρίς τύψεις ότι την έχω μεν δίπλα μου, αλλά δεν παίζω μαζί της όσο αυτή θα ήθελε.

Όλα αυτά βέβαια θα γίνουν… δοκιμαστικά και πιλοτικά. Μην ξεχνάτε ότι το νέο μέλος θα καταφτάσει -αν όλα πάνε καλά- τέλος Σεπτεμβρίου. Έχω διαβάσει για τις αρρώστιες που ξεκινούν παρέα με τον παιδικό σταθμό και φυσικά θα κάνω το καλύτερο δυνατό για το συμφέρον και των δυο παιδιών μου. Σκέφτηκα, όμως, ότι είναι καλύτερα να ξεκινήσει τώρα, να πάει παιδικό μέχρι τον Ιούνιο και μετά να επιστρέψει τέλος Αυγούστου και να ξαναμπεί στο ρυθμό του, ώστε να μην της φανεί ότι την «διώχνουμε» επειδή έσκασε μύτη το νέο μωρό. Τώρα αν από εκεί που είχαμε το βραβείο του «παιδιού που δεν αρρωσταίνει ποτέ», καταλήξουμε άρρωστοι κάθε τρεις και λίγο, το ξανασυζητάμε! Τουλάχιστον μέχρι να ξεπεταχτεί το μικρό-μικρό.

Περιμένω με αγωνία να έρθει η Τρίτη. Θα πάμε μαζι τις πρώτες μέρες και θα καθίσουμε για κανένα διωράκι για να προσαρμοστεί και σιγά σιγά θα αυξήσουμε τις ώρες (και την απουσία μου).

Έχουμε διαλέξει τσάντα και κάθε μέρα λέμε ότι θα ξεκινήσουμε σχολείο και ότι η δασκάλα την περιμένει μαζί με τα άλλα παιδάκια, μπλα μπλα μπλα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει τι εστί δασκάλα και σχολείο, αλλά εγώ τα λέω, χαχα!

O Mάνος στο μεταξύ έχει πάρει τηλέφωνο κάθε φίλο-γνωστό-συγγενή και περιχαρής τους λέει «Ξεκινάμε σχολείο!»

Θα σας τα γράφω αναλυτικά όσα θα… ζήσουμε!

Απλά είπα να κάνω την αρχή και να σας γράψω προς το παρόν για αυτή μας την απόφαση! Για να δούμε τι θα δούμε!

Η τρελο-οικογένειά μας σε νέες περιπέτειες!

Nα και η τσάντα μας, δώρο του Άγγελου (και της μαμάς Λήδας και του μπαμπά Θανάση)

για τα δεύτερα γενέθλιά της!