Αχ αυτά τα μάτια… που ζητιανεύουν μεζεδάκια!

Αχ αυτά τα μάτια… που ζητιανεύουν μεζεδάκια!

της Δέσποινας Μαυρογένη

Αν είχατε ποτέ την ευτυχία να έχετε εναν σκύλο στη ζωή σας, θα συμφωνήσετε μαζι μου οτι ένα απο τα πιό ενοχλητικά ελαττώματα του είδους ειναι η… ζητιανιά στο οικογενειακό τραπέζι. Ειναι χαριτωμένο οταν το καινουργιο κουταβάκι μας κοιτάζει με το ακαταμάχητο βλέμμα του «λυπηθείτε με, πεθαίνω απο την πείνα«. Μεγαλώνοντας, ομως κι αφού το κουταβάκι μάς έχει εκπαιδεύσει καταλλήλως, αρχιζει να γίνεται πολύ ενοχλητικό.

Πριν να μπλέξω με τη γατοδυναστεία μου έζησα 10 χρόνια με την αγάπη της ζωής μου, μια ασπρόμαυρη Κοκερίνα με απίστευτη λαιμαργία (το ‘χουν αυτό τα Κόκερ Σπάνιελ).

Περιττό να ομολογήσω ότι εντός εβδομάδων με εκανε ο,τι ήθελε. Τα μεζεδάκια από γνωστούς και φιλους στο τραπέζι ήταν καθεστως. Σιγά σιγά αρχισε να κλαψουρίζει αν δεν έπαιρνε αμέσως αυτό που ήθελε. Στο τέλος με εκανε ρεζίλι τα καλοκαίρια στις ταβερνες, όπου οι γύρω θαμωνες με κοίταζαν εξαλλοι που -όπως πίστευαν- αφηνα αυτό το υπέροχο σκυλί να λιμοκτονεί!

Εναν Ιούλιο στη Σαντορίνη την κοπάνησε από το παράθυρο. Πέντε ανθρωποι την ψάχναμε μεχρι τα ξημερώματα σαν τρελοί, μεχρι που ρωτησαμε στην πλησιεστερη ταβερνα. Εκεί είχε περάσει τη νυχτα της ζητιανεύοντας και τρώγοντας μεζεδάκια από τραπέζι σε τραπέζι… «το καημένο πεινούσε«, με μάλωσε ο ταβερνιάρης παραδίδοντάς μου την!

Κι εκεί έπεσε μαχαίρι στα μεζεδάκια!!!

Ολοι οι ειδικοί -μέχρι και ο απαράμιλλος Ceasar Millan– συμφωνούν οτι η λύση στο πρόβλημα του σκύλου-ζητιάνου ειναι μία: ποτέ μα ποτέ δεν υποκύπτουμε! Ποτέ δεν δίνουμε μεζεδάκι οσο ειμαστε καθισμένοι στο τραπέζι και τρώμε. Κι αυτόν τον απαράβατο κανόνα τον ακολουθούν όλα τα μελη της οικογένειας. Εξηγούμε στα πιτσιρίκια μας -πού φυσικά λατρεύουν να μοιράζονται τις λιχουδιες με το τετράποδο- οτι ο Αζορ τρώει στο πιατάκι του και οχι στο τραπέζι με τους ανθρώπους.

Σε κάποιες περιπτώσεις βοηθά αν ταϊσουμε τον Αζόρ πρίν καθισουμε για φαγητό, σε άλλες βοηθά αν μετά το φαγητό βάλουμε ενα μεζεδάκι στο πιατάκι του.

Γενικά, θα βοηθήσει πολύ αν ατσαλώσουμε την καρδιά μας απέναντι στο βλέμμα που λιώνει μέχρι και πέτρες και αν επαναλάβουμε το αρχαίο σανσκριτικό μάντρα: «Το σκυλί δεν πεινάει! Το ξέρω γιατι το τάϊσα  εγώ! Το σκυλί δεν πεινάει!! Μην μασάς…… (εδώ βάζετε το ονοματάκι σας)!! Οχι! Το σκυλί δεν πεινάει!«

Με λίγη υπομονή -δεν αλλάζουν οι συνηθειες σε λίγες μερες- και καλή συνεργασία με τα λοιπά μελη της οικογένειας σιγά σιγά θα καταλάβει οτι ακόμα κι αυτά τα υπέροχα μάτια δεν θα κάμψουν την αντίσταση μας και θα το πάρει απόφαση!