Όλες φαίνονται ευτυχισμένες στον γάμο τους. Μόνο εγώ δεν είμαι;

Τέσσερα χρόνια παντρεμένοι με ένα μικρούλι που ήρθε μέσα σε όλη αυτή τη φάση του κορωνοϊού όπως τόσα άλλα μωρά.

Πίστευα ότι το μωρό μας θα μας έφερνε πιο κοντά. Είχα από καιρό χάσει το ενδιαφέρον το ερωτικό. Τη φλογα που λένε. Και τελικά καμία αλλαγή, ίσα ίσα.

Τον κοιτάζω και δεν νιώθω τίποτα. Πιάνω τον εαυτό μου να εκνευρίζεται μαζί του, να μην θέλει καν να είναι στο σπίτι. Να είμαι μόνη με το αγοράκι μας.

Σεξ δεν κάνουμε, γιατί ούτε αυτός το επιδιώκει. Γυρνάει από τη δουλειά κουρασμένος, αμέσως κάθεται να φάει (λογικό), δεν ανταλλάσουμε κουβέντα και μετά απλώνεται στον καναπέ να δει τα δικά του.

Πού είναι το πάθος; Ο έρωτας; Μια αγκαλιά; Ένα φιλί όπως παλιά;

Πώς ήμασταν και πώς γίναμε;

Και το χειρότερο: ως πότε θα ζούμε έτσι;

Είμαι η μόνη που έχω τέτοιο γάμο; Νιώθω ότι όλες οι φίλες μου είναι χαρούμενες και μόνο εγώ όχι.

Μ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com