Μία εγκυμοσύνη Γολγοθάς!
Η ιστορία της Ευγενίας
Διαβαζω εδω και καιρο τις ιστοριες και ετσι αποφασισα και εγω να γραψω την δικη μου (πονεμενη) ιστορια.
Με λιγα λογια ειμαι με τον αγαπημενο μου 7 περιπου χρονια.. Μειναμε μαζι πριν 2.
Θελαμε οικογενεια παρα πολυ και ετσι πολυ γρηγορα εμεινα εγκυος.
Η πρωτη αποβολη μας χτυπησε την πορτα
Ο γιατρος με συμβουλεψε να περιμενω λιγο για δευτερη προσπαθεια και ετσι εγινε.
Μετα απο 6 μηνες παλι εγκυος, με το πρωτο τριμηνο να τρεμω απο φοβο και αγχος.
Με ταλαιπωρουσαν, ομως, πολυ οι εμετοι που κρατουσαν ολη μερα και ολο το βραδυ, οτι ετρωγα εβγαινε κατευθειαν. Τον τεταρτο μηνα λοιπον, αντι να παιρνω βαρος, αρχιζω και χανω, εχασα συνολικα 17 ολοκληρα κιλα και ημουν στα προθυρα αυτοκτονιας απο τον πονο που ενιωθα στο στερνο μου, απο τους εμετους, το καψιμο, την απαισια γευση στο στομα.
Μπηκα νοσοκομειο παρα πολες φορες μεχρι να γεννησω, με ορους και φαρμακα και οι εμετοι να ξεπερναν τους 50-60 την ημερα!
Τα κιλα χανονταν, μαζι τους και η ορεξη μου να περιμενω το μωρο μου.
Εχασα τον εαυτο μου, εφυγα απο τον κοσμο και ημουν σαν φυτο για πολυ καιρο… Οταν εβγαινα απο το νοσοκομειο, πηγαινα σπιτι και μεσα σε δυο ωρες παλι χαλια, να χανω τον κοσμο απο τον εμετο!!
Την τελευταια φορα που μπηκα για νοσηλεια, μπηκα με ασιτια, λασπη στο συκωτι, πειραγμενη χολη και θυροειδη… Ο Γολγοθας μου δεν εμοιαζε να εχει τελος και οταν ειπα στο γιατρο οτι πια θελω να πεθανω, μου εστειλε και ψυχολογο! Ολα αυτα εμοιαζαν να κραταν αιωνες, ωσπου 27-12-10 μου λεει «Μπαινουμε για γεννα, εχεις διαστολη, πηγαινε ετοιμασου και ελα!«
Ξεχασα τα παντα, πονο, φοβο, εμετους, καψιμο, νοσοκομεια, μεσα εξω, τα παντα!
Πηγαμε με τον καλο μου (ο οποιος δεν μπορουσε πια να με βλεπει κατσουφα) και εκανα το μπανιο μου, πηραμε τα πραγματα μας και μπηκαμε στις 22:00 στο μαιευτηριο!
Ο τοκετος αλλος γολγοθας… Μου εσπασαν τα νερα και αρχισαν οι πονοι να με σφαζουν, το μωρο ηταν πολυ ψηλα, εγω αδυναμη πολυ με αποτελεσμα να σπρωχνω ενα 7ωρο ολοκληρο και με επισκληριδιο που τελικα δεν εγινε σωστα η δεν με επιασε, να κραυγαζω συνεχως…
Οταν ακουσα το γιατσο μου να λεει «Δεν γινεται, την παω για καισαρικη», τα ειδα ολα!
Οχι να τραβαω τετοιο πονο και να με πας καισαρικη… Και καπου εκει βρηκα το κουραγιο και εβγαλα την μικρη μου (3,250) πεταλουδιτσα!
Ολα πηγαν καλα; Δεν ξερω, παντως θα ηθελα και αλλο παιδακι, αλλα μετα απο ολα αυτα πλεον δεν θελω!
Φοβαμαι να μην περασω τα ιδια και χειροτερα!!!
Ααα, μην ξεχασω να σας πω οτι οχι, δεν τα ξεχασα ολα οταν γεννησα, απλα… χαρηκα που το μωρο μου ηταν καλα μετα απο ολα αυτα που περναγαμε κατά την διαβιωση της στην κοιλιτσα μου…
Ισως γι’ αυτο ειμαι κολλημενη τωρα πανω της, νομιζω την ταλαιπωρησα και τωρα θελω να της δωθω με ολο μου το ειναι!
Μωρο μου, ζωη μου, εισαι το παν για μας!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πω πω και εγω τα ίδια χαλια...σαν πρεζακι απο τους εμετούς...αφου επρεπε να βγω έξω για δουλειες παράλληλα και ειχα πάντα στην τσέπη μου μια σακούλα. Μια φορα την ξέχασα κ έψαχνα να βρω γλάστρα η δέντρο στους δρομουσ Της Αθήνας για να κανω εμετό. Απελπισία...μέχρι αίμα έβγαζα. Και οι 3 εγκυμοσύνες μου ετςι! Αφου επρεπε κάποιος να μου κρατάει τα παιδια δεν μπορούσα ούτε αυτο να κανω. Κοιμόμουν για να μην κανω εμετούς.
Ευγενια...Εβιτα...μαλλον να προσθεσω και το ονομα μου διπλα!! Κοριτσια..λες και διαβαζα την δικια μου εγκυμοσυνη!!! Απο τον δευτερο μηνα με ακαπαταυστους εμετους,καουρα,πονο στον οισοφαγο και αισθηση οτικατι εχει κολλησει εκει,απαισια γευση,να μην μπορω να πιω ουτε σιδηρο,ουτε ασβεστιο...εβγαζα και το νερο...!!!Ουτε νοσοκομειο για ορους μπορουσα να παω,ενιωθα τοσο αδυναμη...Ξεκινησα εγκυμοσυνη 78 κιλα και βγηκα απο το μαιευτηριο 60..Με το που μπηκα στον μηνα μου νοσηλευτηκα κι εγω με ασιτια,λασπη στην χολη,τρανσαμινασες στα υψη και ηλεκτρολυτες στα ταρταρα και λογω αυτων των συμπτωματων οι γιατροι στο πανεπιστημιακο νοσοκομειο αποφασισαν να γεννησω με προκληση για να μην εχουμε χειροτερα....Διοτι ολα αυτα τα συμπτωματα ειναι δειγματα λιπωδους ηπατος της εγκυμοσυνης...που αν η εγκυμονουσα εχει και προβλημα στην πηξη αιματος μπορει να αποβει θανατηφρο για την μητερα!!Εγω ευτυχως μονο αυτο δεν ειχα αλλα ολα τα αλλα ηταν αρκετα για να μην μπορω να παρω ουτε ανασα!! Μετα λοιπον απο 2ημεη παρακολουθηση και με ουροκαθετηρα παρακαλω..γεννησα με φυσιολογικο τοκετο την κοπελαρα μου 3100 να ειναι καλα...Μπορει η μαμα να ταλαιπωρηθηκε αλλα το κοριτσακι μου βγηκε ντουρο-ντουρο... Κι εγω θα ηθελα κι αλλο παιδι..αλλα φοβαμαι πολυ μην ξαναπερασω τα ιδιαι..Ειναι αληθεια οτι κι εγω δεν τα εχω ξεχασει τα δυσκολα και πραγματι ευχομαι αν και οταν με το καλο ερθει κι αλλη εγκυμοσυνη να ειναι εστω και λιιιιιιιγο καλυτερη..Γιατι τοτε δεν θα εχω μονο εμενα να βγαλω περα αλλ και το παιδακι μου που δεν θα με εχει οπως πρεπει! Τελοσπαντων...ολα καλα να πηγαινουν σε ολες τις μανουλες και ουτε ο εχθρος μου να μην περασει παρομοια.
Ό,τι πέρασες, δεν είναι πανάκεια ότι θα ξανασυμβεί!!! Να χαρείς το μωρό σου, δώσε χρόνο στον εαυτό σου και βουρρρρρρ για το επόμενο!! Μη διανοηθείς να αφήσεις το παιδί χωρίς αδερφάκι, είναι εγκληματικό!!!
Να χαίρεσαι το παιδάκι σου. Κοίτα όλες οι ταλαιπωρημένες εγκυμονούσες την δική τους περιπέτεια βλέπουν γολγοθά, εντάξει τι να πω κι εγώ? Είχα εμετούς, έχασα κιλά (οχι οσα εσύ) έπαθα ουρολοίμωξη και δεν κρατούσα τα αντιβιωτικά απ τους εμετούς, έπαθα προεκλαμψία και έμεινα Αθήνα 2 εβδομάδες (είμαι απο νησί) τελικά μπήκα 2 μέρες στο μαιευτήριο για παρακολούθηση και έπαθα εκλαμψία, μου πήραν το παιδί με καισαρική και ανακάλυψαν οτι η μήτρα είχε κολλήσει στο έντερο! Αλλες 3 ώρες χειρουργείο για να καταλήξω στην εντατική μέχρι να σταθεροποιηθώ (ευτυχώς μόνο 30 ώρες) Δόξα τω Θεό να λέμε
Αχ πόσο σε καταλαβαίνω Ευγενία μου. Πέρασα ακριβώς τα ίδια τους 4 πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου. Ένα μήνα στο νοσοκομείο - 3 μέρες σπίτι (το πολύ γιατί όπως είπες κι εσύ μέσα σε 2 ώρες πάλι τα ίδια) και πάει λέγοντας. Φοβερός πόνος στο στομάχι και τον οισοφάγο, αίμα αντί για εμετό (αφού δεν είχε τίποτα άλλο να βγεί), οροί μέχρι που να μήν υπάρχει φλέβα διαθέσιμη πλέον, λάσπη στη χολή, οι τρανσαμινάσες στα 1040 (αντί για 40 που είναι φυσιολογικά) και άλλα πολλά. Ζωντανή - νεκρή! Μετά τους 4 μήνες κόπηκαν μαχαίρι οι εμετοί και άρχισε η μέση να πονάει απίστευτα σε σημείο να κουτσαίνω. Ευτυχώς εγώ πήγα κατευθείαν για καισαρική οπότε δεν ταλαιπωρήθηκα στη γέννα. Φυσικά και δε τα ξεχνάς όλα αυτά τα δεινά, αλλά θά ήθελα ακόμα ένα παιδάκι με οποιοδήποτε κόστος. Το θετικό είναι οτι τα ζουζούνια μας είναι καλά και μας τα ξεπληρώνουν όλα τώρα με την αγάπη τους και της σκανταλιές τους. Να μας ζήσουν!
Πω πω φρικτά ακούγονται όλα αυτά. Εύχομαι το κοριτσάκι σου να είναι ένα υγιές, καλό και τυχερό παιδάκι για να μη σε ξαναταλαιπωρήσει ποτέ! Επίσης, συμφωνώ απόλυτα ότι τέτοιες εμπειρίες δεν ξεχνιούνται και όποιες μητέρες λένε ότι ξέχασαν κάθε ταλαιπωρία της εγκυμοσύνης όταν γέννησαν, νομίζω δεν είναι ειλικρινείς.
πωπω κοριτσι μου , τι περασες?