Ότι και αν είχα ονειρευτεί, ήταν πολύ λίγο..!

Η ιστορία της Ζωής

Γεια σε όλες κορίτσια!

Διαβάζω τόσες όμορφες ιστορίες που με συγκινούν απίστευτα και είπα να μοιραστώ και εγώ τη δική μου. Με λένε Ζωή και είμαι 25 ετών και έχω ένα όμορφο και ζωηρό πλασματάκι, τη Δημητρούλα, 19 μηνών.

Ας τα πάρουμε από την αρχή… Με τον άντρα μου, τον Τάκη, είμαστε μαζί από το 2005 και αν όχι από τον πρώτο χρόνο, σίγουρα από το δεύτερο προσπαθούσαμε για παιδάκι. Κάθε μήνα άγχος, μιας και ο κύκλος μου δεν είναι σταθερός. Και δώστου τεστ και πάλι τεστ και εξετάσεις μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Όλα εντάξει, αλλά παιδί πουθενά. Όλοι οι γιατροί μου έλεγαν πως φταίει το άγχος. Να μην το σκέφτομαι, αφού το θέλω.

Λέμε «Θα πάμε διακοπές να ξεχαστούμε και να ηρεμήσουμε» Ε εγώ και εκεί το ίδιο σκεφτόμουν! Με τα πολλά, συμβαίνει κάτι άσχημο στην οικογένειά μου. Χάσαμε έναν άνθρωπο πολύ πολύ νέο (η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της). Μόνο εκείνη την περίοδο ξέχασα το θέμα παιδί. Αλλά το ξέχασα εντελώς!

Και κάπου εκεί, ακριβώς μετά από κανένα μήνα -Νοέμβριος του 2010- έμεινα έγκυος! Και ήταν και η πρώτη φορά που έκανα το τεστ για χάρη του άντρα μου και μόνο γιατί εγώ ήμουν σίγουρη ότι δεν ήμουν (τσακάλι είμαι, χεχε).

Μια εγκυμοσύνη τέλεια. Αντί να πάρω βάρος, από 62 κιλά πήγα 56. Και οι μήνες πέρασαν νερό. Εκτός από τις τελευταίες μέρες…

Ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, εκτός αν προέκυπτε κάτι. Όμως επειδή δεν ήξερα, φοβόμουν μην δεν προλάβω να φτάσω στην κλινική και διάφορα τέτοια. Κανονίσαμε με το γιατρό στην τελευταία εξέταση, εφόσον το μωρό ήταν χαμηλά και όλα μια χαρά, να πάω στην κλινική στις 8/8/11.

Τη διαδικασία την ξέρετε… Γέννησα πολύ εύκολα. Κατάλαβα αυτό το άδειασμα της κοιλιάς και άρχισα να σηκώνω τα πανιά, τα σεντόνια, τι είναι, να τη δω. Τη βλέπω ανάποδα να την κρατάει ο γιατρός… Και με το που ακούω το κλάμα της μου τη φέρνει!

Νομίζω πως κάθε γυναίκα αξίζει να το ζήσει αυτό… Έκλαιγα, γελούσα… ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!

Την παίρνω αγκαλιά, τη φιλάω, της χαιδεύω τα χείλη της. Το πλάσμα μου! Που ότι και να είχα σκεφτεί στην εγκυμοσύνη, ότι και είχα ονειρευτεί, ότι και αν περίμενα ή πίστευα ή ήθελα, ήταν λίγο, πολύ λίγο, τόσο δα… Αυτό που ένιωσα, απλά δεν μπορώ να το περιγράψω!

Φιλιά σε όλες τις μανούλες που κατάλαβαν τι είναι αυτό που δεν μπορώ να περιγράψω!

[divider]

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com