Πριν γίνω μαμά, ήμουν ομολογουμένως αρκετά αυστηρή και άδικη με τις μαμάδες. Κάποιες φορές είχα ενοχληθεί από μωρά που έκλαιγαν ή παιδάκια που μου πετούσαν άμμο την ώρα που εγώ τσιγαριζόμουν -βλακωδώς, το ομολογώ- στον ήλιο. Τολμώ δε να πω ότι είχα και άποψη για το πώς θα μεγαλώσει κανείς το παιδί του. Ας πούμε, θεωρούσα το πιπίλισμα του δαχτύλου (θέμα που έθιξα χθες) «κακιά συνήθεια» και τους γονείς που κοιμούνται με τα παιδιά τους… μαλακούς. Κούνια που με κούναγε.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι να μπεις στη διαδικασία της μητρότητας, λίγα μπορείς να γνωρίζεις για αυτήν. Ναι μεν όλες οι γυναίκες είναι εν δυνάμει μητέρες, όμως μόνο όταν αρχίσουν να το ζουν, μπορούν να νιώσουν τι θα πει «μεγαλώνω ένα παιδί».
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο πάνω στις προ-παιδιού απόψεις μου, άλλωστε το έχω ξαναγράψει ότι έχω αναθεωρήσει σε πολλά και έχω ζητήσει και δημοσίως συγγνώμη από φίλες μου μαμάδες που τότε δεν τις ένιωθα.
Σήμερα θα γράψω για την κριτική που ασκεί μια γυναίκα σε μια μάνα, ΑΦΟΥ έχει γίνει και η ίδια μάνα. Η αλήθεια είναι ότι είναι δελεαστικό να μπεις στη διαδικασία να κρίνεις κάποια για τις επιλογές της ή για τον τρόπο που επιλέγει να μεγαλώσει το παιδί της. Ίσως μέσα μας η κάθε μία να πιστεύει ότι αυτή κάνει την καλύτερη επιλογή και ότι είναι σωστότερη. Είναι κάπως σαν τον έρωτα που νομίζεις πως μόνο ο δικός σου είναι αληθινός και όλων των άλλων είναι τρίχες μπροστά του.
Είμαι μια μαμά που επικοινωνώ καθημερινά με δεκάδες μαμάδες. Πολλές μου ζητούν τη γνώμη μου για κάτι. Για ένα διάστημα, απαντούσα με βάση τα όσα ζω και όσα έχω επιλέξει να ακολουθώ και να πιστεύω, όμως όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζω περισσότερους μαμαδο-χαρακτήρες και παιδο-χαρακτήρες διαπιστώνω ότι κάθε ζευγάρι μαμάς-παιδιού είναι τόσο μοναδικό που το να κρίνεις ή να συγκρίνεις ή να προσπαθείς να προωθήσεις το δικό σου είναι μάταιο και άδικο.
Έτσι, εκεί που θεωρούσα ότι ένα μωρό που κλαίει όλη μέρα είναι υπόθεση γονιού, πλέον με σιγουριά δηλώνω ότι όχι, δεν είναι μόνο θέμα γονιού. Είναι και θέμα παιδιού, είναι θέμα καθημερινότητας, είναι θέμα διαφορετικής ζωής, είναι θέμα χίλιων δυο παραγόντων που μπορούν να διαφέρουν από οικογένεια σε οικογένεια.
Θα σας πω ένα παράδειγμα που τυχαίνει σε εμένα και με κάνει κάθε φορά να διαπιστώνω πως οφείλω να σεβαστώ την κάθε μάνα και το κάθε παιδί εκεί έξω.
Συχνά πυκνά η ιστορία θηλασμού μου γίνεται αντικείμενο σχολιασμού από μαμάδες που προσπαθούν να καταλάβουν αν ήμουν απλά κάποια που βαρέθηκε να προσπαθήσει να θηλάσει το παιδί της ή όχι. Η άποψή τους ότι δεν δικαιούμαι να μιλάω εγώ για θηλασμό είναι κατανοητή, το ότι όμως προχωρούν στο να πουν «Εγώ στη θέση της θα είχα κάνει ΑΥΤΟ» είναι άδικο. Και εξηγούμαι: είναι πολύ εύκολο να κρίνεις τι θα είχες κάνει στη θέση μιας άλλης μαμάς, έχοντας διαβάσει την ήδη τελειωμένη ιστορία της. Είναι πολύ εύκολο, έχοντας στα χέρια σου κάποια στοιχεία να πεις «Εγώ στη θέση της, θα…«. Για να μπεις, όμως, αγαπημένη μου μαμά στη θέση μου, πρέπει να προσπαθήσεις να με φανταστείς από την αρχή: πώς είναι να είσαι για πρώτη φορά μαμά, σε μια πόλη χωρίς καμία βοήθεια παρά μόνο του άντρα σου, με ένα μωρό που χάνει συνέχεια βάρος, οδηγίες που δεν δείχνουν να βοηθούν και μια ιατρική γνωμάτευση (καρδιοπάθεια) που ήρθε κατόπιν εορτής, όταν πια οι ολοήμεροι θηλασμοί δεν είχαν αποδώσει, ο συνδυασμός θήλαστρο-μπιμπερό-στήθος ήταν εφιάλτης και το γάλα στο στήθος είχε πια μειωθεί.
Το να πει κάποια, λοιπόν, «Εγώ θα έκανα στη θέση της αυτό και αυτό και εκείνο» είναι κάτι που δεν ξέρει αν τελικά θα έκανε, αν είχε περάσει πρώτα 40 πολύ δύσκολες μέρες χωρίς καμία απάντηση.
Είμαι συνηθισμένη στο να «κρίνομαι» με τέτοιο τρόπο, άλλωστε θα ήμουν αφελής αν πίστευα ότι τη στιγμή που εκθέτω τα μαμαδο-βιώματά μου δημοσίως, δεν θα γινόμουν αντικείμενο κριτικής. Δεν θυμώνω πια, απλά επιβεβαιώνω συνεχώς στον εαυτό μου ότι αυτό που δεν μου αρέσει να μου κάνουν, ίσως άθελά μου κάποια στιγμή κάνω εγώ.
Σταμάτησα εδώ και καιρό, λοιπόν, να κρίνω ή να σχολιάζω οτιδήποτε με ξενίζει ή οτιδήποτε γίνεται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι «θα έκανα εγώ στη θέση της».
Δεν έχουμε μεγαλώσει στο σπίτι ενός ανθρώπου για να ξέρουμε πως ο ίδιος μεγάλωσε. Δεν έχουμε παρακολουθήσει κάθε στιγμή της σχέσης του με το παιδί του, κάθε δυσκολία, κάθε άγχος, κάθε χαρά.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να κρίνουμε κάποιον για το τι κάνει; Και για να αποφύγω παρεξηγήσεις, δεν μιλάω για ξυλοδαρμούς ή κακοποίηση παιδιών. Προς Θεού! Μιλάμε απλά για μικρές αντιρρήσεις σε πράγματα που για τον χ,ψ λόγο εμάς μας κακοφαίνονται.
Από το ότι η Μαρία φοράει μαύρα ρούχα στην κόρη της, ενώ εμείς τα θεωρούμε ακατάλληλα για μικρά παιδιά, μέχρι το ότι η Αγγελική θηλάζει τον τρίχρονο γιο της, ενώ εμείς το θεωρούμε υπερβολικό.
Ας πάψουμε να κρίνουμε τις άλλες μαμάδες… Άλλωστε, στο τέλος τα παιδιά μας θα κρίνουν εμάς και μόνο εμάς…
Με το χέρι στην καρδιά σας το λέω ότι εγώ προσωπικά το θεωρώ τόσο ανούσιο και κακό που ναι… έχω σταματήσει να το κάνω!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Αχ αχ ...αυτό που οοοολοι ξέρουν το σωστό με ξεπερνάει!! Έχω μια συγγενή χωρίς παιδιά που τα ξέρει οοολα!! Με κρίνει και όταν κανει εκείνη παιδι θα το έχει σουζα... λέει!! Καλα. Έξω απτό χορό πολλα τραγούδια λες! Μπες και θα αναιρέσεις πολλάκις τον εαυτό σου. Και στην τελική θες παιδιά χαρούμενα που γελάνε χοροποδανε τρέχουν σέρνουν καρότσια και αλλα πολλα και δεν θες στρατιωτάκια αμιλητα ακουνητα. Και ναι ο γιος μου είναι τριων και φοράει και πανα και έχει πιπιλα. Όταν είναι έτοιμος θα τα κόψει. Γιαυτο λοιπόν μην τα βάζετε με τις μαμάδες και τους μπαμπάδες γιατι τραβάνε ζόρια!!
Εμείς οι γυναίκες πάντα θα έχουμε κάτι να πούμε και να κριτικάρουμε, είναι στο DNA μας, απλά κάποιες το κάνουν με παραπάνω ζήλο! Κουράστηκα να ακούω για τον θηλασμό και πόσο καλές μανάδες είναι αυτές που θηλάζουν και πόσο ανίκανες είμαστε εμέις που δεν θηλάσαμε!!! Ρε κορίτσια πάρτε το απόφαση η επιλογή της γέννας και του θηλασμού είναι προσωπική επιλογή της κάθε γυναίκας, δεν είμαστε όλες ίδιες. Το 1ο μου παιδάκι, που αποφάσισε να γεννηθεί ένα μήνα νωρίτερα, γεννήθηκε 2800 δεν μπορούσε να τραβήξει γάλα απ'΄την ανύπαρκτη θηλή μου, ήταν μικούλης και δεν είχε δύναμη, βοήθησε λίγο το θήλαστρο όμως ο ίκτερος ανέβαινε πολύυυ, είχε χάσει 300 γρ και δεν το πολυσκέφτηκα να του δώσω φόρμουλα!!!Μετά από 3 μέρες έφαγε 80 γρ., φαντάσου πείνα που είχε! Θα μπορούσα να το πολέμαγα περισσότερο να το κρατάγανε στο νοσοκομείο και να το έπαιρνα μετά από 1 εβδομάδα ή και περισσότερο για να μην του δώσω ξένο γάλα (προσωπικά δεν υπήρχε περίπτωση), όταν πρόκειται για την υγεία του παδιού σου δεν παίζεις...φόρμουλα και πάλι φόρμουλα!(Το μωρό τότε το έβγαλα με υπογραφή και με την προυπόθεση οτι θα το πήγαινα καθημερινά στο πλησιέστερο νοσοκομείο να του παίρνουν αίμα). Ήταν επιλογή μου και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι έκανα το σωστό, δεν με αφορά τι έχει να πεί ο οποιοσδήποτε γιατί δεν ξέρει πως ένιωθα! Νομίζω οτι όλες θα θέλαμε να θηλάσουμε τα παιδιά μας τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν 6 μηνών στη τελική είναι πρακτικό (ούτε αποστερώσεις,ούτε 500 μπιμπερό, ούτε να σου φεύγει το μηνιάτικο στο φαρμακείο για να πάρεις γάλα)απλά κάποιες δεν μπορούμε ή στην τελική δεν θέλουμε βρε αδερφέ! Τέλος αυτό που πιστεύω, είναι οτι όλα τα πράγματα είναι θέμα διάθεσης και χρόνου! Είμαι καλύτερη μαμά όταν ερχόμενη απ'τη δουλειά θα κάτσω να παίξω με τα 2 μου παιδάκια(και επειδή θα είναι το επίκεντρο της προσοχής μου θα υπάρχει ομαδικό πνέυμα, χωρίς τσακωμούς και μαλώματα) και λιγότερο καλή όταν είμαι πτώμα στην κούραση και επείδη δεν μπορώ να ασχοληθώ θα τους βάλω να δούνε παιδικά (σωτήριο u tube)! Είμαι καλύτερη μαμά όταν αντί να τσιρίζω στην παραλία "Νικόλα βάλε το καπέλο σου ή μη πηγαίνεις στα βαθιά" κάθομαι μαζί τους και παίζουμε ή πάω και του βάζω το καπέλο χωρίς φωνές να ενοχλώ όλο τον κόσμο (γιατί θυμάμαι καλά οτι πριν γίνω μαμά δεν με ενοχλούσαν τα παιδάκια στην παραλία αλλά οι μαμάδες και οι μπαμπάδες). Όμως βρε κορίτσια αυτό που δεν αντέχω είναι να βλέπω ή να ακούω παιδάκια να κλαίνε σπαρακτικά, Συμφωνώ με την Ολίβια οτι όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια το βλέπω κι εγώ απ'τα δικά μου, όπως και οι γονείς είμαστε πολλές φορές διαφορετικοί με τα παιδιά μας. Πχ ο μικρός μου γιός είναι 3, είναι το μωρό μου, δεν έχω σκοπό να κάνω άλλα παιδιά και το ομολογώ οτι δεν έχω προσπαθήει να του κόψω ακόμα την πάνα και την πιπίλα ενώ ο μεγάλος στην ίδια ηλικία τα είχε κόψει και τα 2. Δηλώνω ένοχη αλλά είναι μωρούλη μωρέ!!! Στα μάτια τα δικά μου μια μητέρα είναι λιγότερο ικανή όταν αφήνει τα παιδιά της να κλαίνε με τις ώρες ή όταν τσιρίζει και την ακούει όλη η γειτονιά. Και αυτό γιατί δεν έχει καμία και κανένας το διακάιωμα όταν είμαι σπίτι μου να με βάζει στη διαδικασία να ακούω στριγγλιές, φωνές και κλάματα είτε αυτά προέρχονται από μαμά,μπαμπά ή χειρότερα ακόμα από παιδιά. Εαν δεν μπορείτε να 'επιβληθείτε' σπίτι σας και στα παιδιά σας ζητήστε βοήθεια, υπάρχουν εκκλησιές που κάνουν δωρεάν σεμινάρια σε νέους γονείς, χωρίς χρήματα, απευθυνθείτε κάπου γιατί κάτι πάει στραβά σπίτι σας και το ξέρουν ΟΛΟΙ.. (ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι γιατί σε 2 γετονικά διαμερίσματα οι μαμάδες θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στη λυρική, και τα παιδάκια τους γνωρίζουν όλο το λεξιλόγιο του γηπέδου,σε βαθμό να βγαίνουν οι γείτονες και να τους φωνάζουν να σκάσουν-για τις μαμάδες- και να κλείσουν τα παραθύρα...δεν υπάρχουν). Συγνώμη για την έκθεση αλλά τα είπα και ξεθύμανα
ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑ ΟΥΣΑ ΜΗΤΕΡΑ ΒΓΑΖΕΙ ''ΤΕΤΟΙΑ ΧΟΛΗ'' ΠΡΟΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ,;Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕ ΓΟΝΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ν ΑΝΑΘΡΕΨΕΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ Κ ΜΠΟΡΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΤΕΚΝΟ ΤΟΥ.ΔΕ ΣΧΟΛΙΑΣΑ ΠΟΤΕ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ,ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΠΡΙΝ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ!ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΣΑΝ ΕΜΒΡΥΟ-ΒΡΕΦΟΣ-ΝΗΠΙΟ,ΚΥΛΑΝ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ.ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ''ΛΙΓΕΣ'' ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.ΑΛΛΗ ΜΗΤΕΡΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΕΤΣΙ ,ΑΛΛΗ ΑΛΛΙΩΣ.ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΟΣ ΜΑΣ,ΜΑ Κ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΣ...ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕ ΓΟΝΕΑΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ.
Ολίβια... θα σου πω κάτι είπα και στην κουμπάρα μου τις προάλλες που σχολίαζε το πόσο κάκό είναι για την τάδε μαμά ότι αφήνει το παιδί της με την πιπιλα ακόμα, στα 5 του... "Η συγκεκριμένη κοπέλα δεν είναι καμμια ανίδεη... και διαβάζει και ενημερώνεται και προσέχει και αγαπάει τα παιδια της, όπως όλες μας... Δεν ξέρεις τι σ***α εχει φάει για να το κάνει αυτό...". Και έχω βαρεθεί να με κρίνουν οι άλλες μαμαδες που δεν κατάφερα να θηλάσω πάνω από 2 μήνες... Δεν πρόκειται όμως να τις κρίνω για όλες τις "λάθος κινήσεις" που κάνουν κατ'εμε... Να είναι όλες τους καλα και τα παιδακια τους το ίδιο... Και όταν τα βλασταρια μας γυρίσουν και μας πούνε "Τι έκανες ρε μανα εσυ για μενα...;" τότε να μας δω...
Καλά κανεις λοιπόν και να είμαστε όλες σίγουρες πως όταν έρθει η ώρα να μας κρίνουν τα (μεγάλα πια) παιδάκια μας θα έχουν μπόλικα σχόλια να μας κανουν (με καταπιεζες, ήσουν αυστηρή, ήσουν αδιάφορη, χαλαρή, επινες καφέ με τις φίλες σου, πάντα έπαιρνες το μέρος του αδελφού μου, δε με αφησες τοοοοτε να πάω μονη μου εκδρομή και την έχασα, μπάλα μπλα μπλα ..... κι αλλά τέτοια)