Πριν κρίνεις… σκέψου!

Πριν γίνω μαμά, ήμουν ομολογουμένως αρκετά αυστηρή και άδικη με τις μαμάδες. Κάποιες φορές είχα ενοχληθεί από μωρά που έκλαιγαν ή παιδάκια που μου πετούσαν άμμο την ώρα που εγώ τσιγαριζόμουν -βλακωδώς, το ομολογώ- στον ήλιο. Τολμώ δε να πω ότι είχα και άποψη για το πώς θα μεγαλώσει κανείς το παιδί του. Ας πούμε, θεωρούσα το πιπίλισμα του δαχτύλου (θέμα που έθιξα χθες) «κακιά συνήθεια» και τους γονείς που κοιμούνται με τα παιδιά τους… μαλακούς. Κούνια που με κούναγε.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι να μπεις στη διαδικασία της μητρότητας, λίγα μπορείς να γνωρίζεις για αυτήν. Ναι μεν όλες οι γυναίκες είναι εν δυνάμει μητέρες, όμως μόνο όταν αρχίσουν να το ζουν, μπορούν να νιώσουν τι θα πει «μεγαλώνω ένα παιδί».

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο πάνω στις προ-παιδιού απόψεις μου, άλλωστε το έχω ξαναγράψει ότι έχω αναθεωρήσει σε πολλά και έχω ζητήσει και δημοσίως συγγνώμη από φίλες μου μαμάδες που τότε δεν τις ένιωθα.

Σήμερα θα γράψω για την κριτική που ασκεί μια γυναίκα σε μια μάνα, ΑΦΟΥ έχει γίνει και η ίδια μάνα. Η αλήθεια είναι ότι είναι δελεαστικό να μπεις στη διαδικασία να κρίνεις κάποια για τις επιλογές της ή για τον τρόπο που επιλέγει να μεγαλώσει το παιδί της. Ίσως μέσα μας η κάθε μία να πιστεύει ότι αυτή κάνει την καλύτερη επιλογή και ότι είναι σωστότερη. Είναι κάπως σαν τον έρωτα που νομίζεις πως μόνο ο δικός σου είναι αληθινός και όλων των άλλων είναι τρίχες μπροστά του.

Είμαι μια μαμά που επικοινωνώ καθημερινά με δεκάδες μαμάδες. Πολλές μου ζητούν τη γνώμη μου για κάτι. Για ένα διάστημα, απαντούσα με βάση τα όσα ζω και όσα έχω επιλέξει να ακολουθώ και να πιστεύω, όμως όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζω περισσότερους μαμαδο-χαρακτήρες και παιδο-χαρακτήρες διαπιστώνω ότι κάθε ζευγάρι μαμάς-παιδιού είναι τόσο μοναδικό που το να κρίνεις ή να συγκρίνεις ή να προσπαθείς να προωθήσεις το δικό σου είναι μάταιο και άδικο.

Έτσι, εκεί που θεωρούσα ότι ένα μωρό που κλαίει όλη μέρα είναι υπόθεση γονιού, πλέον με σιγουριά δηλώνω ότι όχι, δεν είναι μόνο θέμα γονιού. Είναι και θέμα παιδιού, είναι θέμα καθημερινότητας, είναι θέμα διαφορετικής ζωής, είναι θέμα χίλιων δυο παραγόντων που μπορούν να διαφέρουν από οικογένεια σε οικογένεια.

Θα σας πω ένα παράδειγμα που τυχαίνει σε εμένα και με κάνει κάθε φορά να διαπιστώνω πως οφείλω να σεβαστώ την κάθε μάνα και το κάθε παιδί εκεί έξω.

Συχνά πυκνά η ιστορία θηλασμού μου γίνεται αντικείμενο σχολιασμού από μαμάδες που προσπαθούν να καταλάβουν αν ήμουν απλά κάποια που βαρέθηκε να προσπαθήσει να θηλάσει το παιδί της ή όχι. Η άποψή τους ότι δεν δικαιούμαι να μιλάω εγώ για θηλασμό είναι κατανοητή, το ότι όμως προχωρούν στο να πουν «Εγώ στη θέση της θα είχα κάνει ΑΥΤΟ» είναι άδικο. Και εξηγούμαι: είναι πολύ εύκολο να κρίνεις τι θα είχες κάνει στη θέση μιας άλλης μαμάς, έχοντας διαβάσει την ήδη τελειωμένη ιστορία της. Είναι πολύ εύκολο, έχοντας στα χέρια σου κάποια στοιχεία να πεις «Εγώ στη θέση της, θα…«. Για να μπεις, όμως, αγαπημένη μου μαμά στη θέση μου, πρέπει να προσπαθήσεις να με φανταστείς από την αρχή: πώς είναι να είσαι για πρώτη φορά μαμά, σε μια πόλη χωρίς καμία βοήθεια παρά μόνο του άντρα σου, με ένα μωρό που χάνει συνέχεια βάρος, οδηγίες που δεν δείχνουν να βοηθούν και μια ιατρική γνωμάτευση (καρδιοπάθεια) που ήρθε κατόπιν εορτής, όταν πια οι ολοήμεροι θηλασμοί δεν είχαν αποδώσει, ο συνδυασμός θήλαστρο-μπιμπερό-στήθος ήταν εφιάλτης και το γάλα στο στήθος είχε πια μειωθεί.

Το να πει κάποια, λοιπόν, «Εγώ θα έκανα στη θέση της αυτό και αυτό και εκείνο» είναι κάτι που δεν ξέρει αν τελικά θα έκανε, αν είχε περάσει πρώτα 40 πολύ δύσκολες μέρες χωρίς καμία απάντηση.

Είμαι συνηθισμένη στο να «κρίνομαι» με τέτοιο τρόπο, άλλωστε θα ήμουν αφελής αν πίστευα ότι τη στιγμή που εκθέτω τα μαμαδο-βιώματά μου δημοσίως, δεν θα γινόμουν αντικείμενο κριτικής. Δεν θυμώνω πια, απλά επιβεβαιώνω συνεχώς στον εαυτό μου ότι αυτό που δεν μου αρέσει να μου κάνουν, ίσως άθελά μου κάποια στιγμή κάνω εγώ.

Σταμάτησα εδώ και καιρό, λοιπόν, να κρίνω ή να σχολιάζω οτιδήποτε με ξενίζει ή οτιδήποτε γίνεται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι «θα έκανα εγώ στη θέση της».

Δεν έχουμε μεγαλώσει στο σπίτι ενός ανθρώπου για να ξέρουμε πως ο ίδιος μεγάλωσε. Δεν έχουμε παρακολουθήσει κάθε στιγμή της σχέσης του με το παιδί του, κάθε δυσκολία, κάθε άγχος, κάθε χαρά.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να κρίνουμε κάποιον για το τι κάνει; Και για να αποφύγω παρεξηγήσεις, δεν μιλάω για ξυλοδαρμούς ή κακοποίηση παιδιών. Προς Θεού! Μιλάμε απλά για μικρές αντιρρήσεις σε πράγματα που για τον χ,ψ λόγο εμάς μας κακοφαίνονται.

Από το ότι η Μαρία φοράει μαύρα ρούχα στην κόρη της, ενώ εμείς τα θεωρούμε ακατάλληλα για μικρά παιδιά, μέχρι το ότι η Αγγελική θηλάζει τον τρίχρονο γιο της, ενώ εμείς το θεωρούμε υπερβολικό.

Ας πάψουμε να κρίνουμε τις άλλες μαμάδες… Άλλωστε, στο τέλος τα παιδιά μας θα κρίνουν εμάς και μόνο εμάς…

Με το χέρι στην καρδιά σας το λέω ότι εγώ προσωπικά το θεωρώ τόσο ανούσιο και κακό που ναι… έχω σταματήσει να το κάνω!