Τίποτα δεν είναι ντροπή!
Τίποτα δεν είναι ντροπή!
μαμά Ελένη
Ειμαι η μαμα Ελενη και ειχα ξαναγραψει στο παρελθον…. ενιωσα ομως την αναγκη να ξαναπω καποια πραγματα που εμενα τουλαχιστον με περασαν ξυστα απο μια μεγαλη καταθλιψη! Την γνωστη επιλοχειο. Ειναι γνωστο σε ολες αυτο που λενε… οταν εισαι εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια ξερεις και εγω νομιζα πως ηξερα ποοοολλα τραγουδια!!
Οταν εμεινα εγκυος (περισυ τετοιον καιρο ημουν 7-8 εβδομαδων) ημασταν τοσο χαρουμενοι με τον Νικο, γιατι πραγματικα αγωνιστηκαμε σκληρα για να το πετυχουμε! Ειχα μια ομαλη εγκυμοσυνη και ειλικρινα την εζησα πολυ εντονα γιατι δεν ηθελα να χασω στιγμη απο ολο αυτο! Καθε βραδυ επεφτα για υπνο και ονειρευομουν την μικρη πριγκιπισσα που ειχα στα σπλαχνα μου… και εκανα ονειρα για το πως θα φτιαξω το δωματιο της, τι ρουχα να της παρω και ολα αυτα! Περασαν οι μηνες και ηρθε η πολυποθητη ΠΗΤ! Ολα τελεια, η γεννα, το μαιευτηριο και ακομα πιο τελειες οι μερες που περασαμε εκει μεχρι να παμε σπιτι!!
Ποσα πραγματα αληθεια μπορουν να αλλαξουν μεσα σε λιγες ωρες, μερες! Ξαφνικα μετα απο 10 μερες το πολυ αρχισε το παραλληρημα (οχι με το παιδι!) με τον ιδιο μου τον εαυτο, το μυαλο μου αρχιζε και επαιρνε την κατηφορα και πραγματα που δεν ηθελα να τα σκεφτω καν, αυτα ερχονταν στο μυαλο μου! Ηθελα απλα να ανοιξω την πορτα και να φυγω…. δεν ηξερα που ηθελα να παω, ηθελα ομως να φυγω!! Νομιζα οτι ολοι με θεωρουσαν αχρηστη μανα και δεν ανεχομουν συμβουλες απο κανεναν, σιχαινομουν το σωμα μου, τα κιλα μου και ετσι εβρισκα αφορμες να τσακωθω και με τον αντρα μου, νομιζα πως δεν με ηθελε πια και πως ερωτικα του ημουν παντελως αδιαφορη (πραγμα το οποιο δεν ισχυε), εκλαιγα με το παραμικρο, ακομα και γιατι επεσε λιγο αλατι παραπανω στο φαγητο!
Εκλαιγα γιατι ολες οι φιλες μου δεν ερχοντουσαν πια στο σπιτι, τι να κανουν αλλωστε, ηταν ολες ελευθερες και ωραιες! Μιζεριαζα με το παραμικρο, δεν προσεχα τον εαυτο μου, τα ρουχα που φορουσα στο σπιτι ηταν μονιμα οι πυτζαμες μου, ενιωθα αθλια!!!! Και ετσι κυλησαν 3 ολοκληροι μηνες και κατι.
Ενα καταπληκτικο πρωι ενω κοιμομουν, καταλαβαινω οτι το παιδι ειχε ξυπνησει… με κοιταγε που κοιμομουν και χαμογελουσε, ναι, χαμογελουσε! Σηκωθηκα, την πηρα αγκαλιτσα και αυτη εξακολουθουσε να… λιωνει απο το γελιο!!! ΕΚΕΙ ΞΥΠΝΗΣΑ!
ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ, ποσο ανωριμα και ανευθυνα ειχα συμπεριφερθει εως τωρα;; Υπαρχει κατι καλυτερο απο το χαμογελο του παιδιου σου;; ΟΧΙ!! Ολα στην ζωη μας φευγουν και ερχονται και ο δρομος πιστεψτε ειναι τοσο μα τοσο συντομος! Απο εκεινη την στιγμη θελω να τα ζησω ολα, το ξενυχτι πλαι της, το καρδιοχτυπι, την αγωνια, τα νευρα που μπορει να προκαλεσει ενα παιδι στην μαμα του, ολα, ολα, ολα, ολα!!!!! Τα πρωτα της βηματακια, τα πρωτα δοντακια, την πρωτη μερα στο σχολειο, το μεγαλωμα της, το πρωτο της ραντεβου, τις αγωνιες της…
Ειναι τοσα πολλα αυτα που θα εχανα αν την ειχα «παρει¨ αλλιως…. και εγω; Με εχω αναγκη και εγω, με εχει αναγκη και ο αντρουλης μου, εχει αναγκη το κοριτσι που ειχε γνωρισει τοτε.. μας εχει αναγκη το παιδι μας!
Και κοριτσια να σας πω και κατι αλλο; Τιποτα δεν κανουμε αν δεν ειναι επιλογη μας !Ολα ειναι στο μυαλο μας… το θεμα ειναι πως θα το χειριστουμε και εμεις και οι γυρω μας! Δεν θα πω αλλα γιατι δεν θελω να γινω κουραστικη! Το τελευταιο που θελω να πω στις μανουλες ειναι πως αυτη ειναι μια περιοδος της ζωης μας που το περναμε ολες, αλλες πολυ, αλλες λιγο και πρεπει να τα ξεπερναμε και να τα λεμε…. να τα λεμε γιατι πρεπει να ανταλλαζουμε αποψεις και να βοηθαμε η μια την αλλη, τιποτα δεν ειναι ντροπη, οταν μοιραζεσαι κατι μοιραζεται και ο πονος και γινεται λιγοτερος!
Με εκτιμηση σε ολες τις μανουλες
Ελένη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πριν γεννήσω-νομίζω το έχω πει κι αλλού-είχα πει στον εαυτό μου ότι θα δεχτώ σαν φυσιολογικό κάθε συναίσθημα και δεν θα νιώσω ντροπή ή ότι δεν είμαι καλή μάνα, ακριβώς επειδή ΔΕΝ είχα ξαναζήσει την λοχία και ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ πως θα είναι. Η σκέψη αυτή με έσωσε θεωρώ. Απλά θα μιλήσω για τον σύζυγο...Νομίζω με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες βλέπουμε πως οι μπαμπάδες αργούν να καταλάβουν τι εστί παιδί...και χαζομπαμπαδεύουν όταν αρχίζει το μωράκι να επικοινωνεί σιγά σιγά.Τα πρώτα γελάκια, τα πρώτα αγγίγματα. Ο δικός μου χρειάστηκε αρκετό καιρό να συνηθίσει ότι έχει αλλάξει η ζωή μας, όντας εκτός εργασίας για μεγάλο διάστημα πέρασε μεγάλα ζόρια...ωστόσο όταν η μικρή γελάει και κάνει τσαχπινιές-στον χρόνο πάνω και μετά για εμάς- εκείνος πλέον νιώθει να έχει μεγαλύτερη υπομονή μαζί της. Βέβαια ακόμα του πέφτει βαριά η αλλαγή της πάνας γιατί η μικρή γκρινιάζει κι εμένα μου παίρνει κανά 10λεπτο γιατί παίζουμε και μου κάνει νάζια, αλλά έχει αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση από την στιγμή που η μικρή επικοινωνεί πιο άμεσα...
Καλησπερα σε ολες της μανουλες!!!Θα μιλησω απο πρωσοπικη εμπειρια περασα επιλοχειο καταθλιψη για 6 μηνες κ δεν το παραδεχομουν οτι εχω κατι μετα απο 1,5 χρονο κ αφου το ειχα αφησει να με τρωει επεσα παλι σε καταθλιψη με κρισεις πανικου κ διαφορα αλλα πολλα στους 4 μηνες κ αφου δεν συνερχομουν η οικογενεια μου με πηρε κ με πηγε σε ψυχιατρο εκανα 13 μηνες θεραπεια με φαρμακα οπου καταφερα κ συνηλθα η καταθλιψη μου εχει ξεκινησει απο το 2009 κ ακομα κ τωρα οπου εχω κοψει φαρμακα κ προσπαθω μονη μου περναω διαφορες φασεις σκαμπανεβασματως ξερω πια αποδεδειγμενα οτι εχω προβλημα το οποιο ειναι θεμα ορμωνον ολα πεζουν ρολω με στη χημεια στο κεφαλη μας εγω ψαχμενα κ αποδεδειγμενα απο γιατρους εχω ελειψει σε πολλες ορμονες η οποιες με κανουν κ ειμαι καταθλιπτηκη στην καθημερινοτητα μου....Εγω εχω να πω οτι ισως κοπελα μου να μην περασες καταθλιψη αλλα απλα μια φαση με τον εαυτο σου την οποια την ξεπερασας η εννοια καταθλιψη η εχω καταθλιψη ειναι μεγαλη κ δεν ξεπερνιετε ετσι ευκολα κ χωρις φαρμακευτικη αγωγη η εστω με ψυχαναληση εγω 4 χρονια κ ακομα παλευω να σηνελθω...Σου ευχομαι οτι καλητερο κ να μην σου ξανα συμβει ποτε!
Θα συμφωνησω μαζι σου. Ολα οσα διαβασα μου κανουν μια μαμα σε απογνωση που η καθεμια μας τον πρωτο καιρο( με θηλασμους κ ξενυχτια) το περναει με τον εναν η τον αλλο τροπο. Αλλες πνιγονται περισσοτερο αλλες λιγοτερο. Αλλα επειδη εχω μεγαλωσει με μια μητερα αψογη αλλα δυστυχως καταθλιπτικη, αλλα κ απο προσωπικη μου εμπειρια θεωρω οτι δεν ηταν καταθλιψη αυτο που βιωσε η φιλη της ιστοριας. Δεν το λεω για να την θιξω προς θεου, και ειναι ομορφο το μηνυμα που περναει αλλα πραγματικα το τερας που λεγεται καταθλιψη δεν φευγει ποτε με τοσα λιγα λαφυρα...
esy vrikes kouragio na to grapseis ... egw perasa toso diskola tin epiloxio pou den thelw KAN na bw stin diadikasia na to ksanathimithw gia na to grapsw ... kati gia to opio prin to pathw to koroideva kiolas ... kondepsa na trelathw telios ... makari na min to pathei kamia alli mana fto to katarameno pragma ... Thelw na kanw kai alo pedaki alla afto pou skeftome einai min ksanapathw to idio pragma
Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό για τους ψυχολόγους και τους γυναικολόγους(γιατί όχι?) να επισημαίνουν στις λεχώνες ότι η επιλόχειος και γενικώς κάθε είδους κατάθλιψη, ελαφριά ή πιο σοβαρής μορφής, οφείλεται σε ένα συνδυασμό κληρονομικότητας και μεγάλης αλλαγής (χαρούμενης ή όχι δεν έχει σημασία) στη ζωή μας. Η κατάθλιψη δεν είναι θέμα χαρακτήρα ή ταμπεραμέντου ή νοοτροπίας. Είναι θέμα ΧΗΜΕΙΑΣ, ΟΡΜΟΝΩΝ και σωστής λειτουργίας των νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλό μας. Έχει διαφορά από τη θλίψη ή τη μελαγχολία, κι αυτό είναι σε θέση να το διαχωρίσει και να το διαγνώσει με επιτυχία κάποιος σύμβουλος ψυχικής υγείας. Ξεπερνιέται ανάλογα με το βαθμό της είτε με συμπεριφορική - γνωσιακή θεραπεία μέσω συνεδριών με ψυχολόγο, είτε με φαρμακευτικά βοηθήματα από ψυχίατρο, είτε με συνδυασμό και των δύο. Θεωρώ από την προσωπική μου εμπειρία ότι "μια φορά καταθλιπτικός - πάντα καταθλιπτικός". Είναι όμως κάτι το οποίο μαθαίνεις να χειρίζεσαι με την κατάλληλη θεραπεία και συγχωρήστε με άλλα θεωρώ ότι όταν υπάρχουν άνθρωποι (μανούλες ή μη) που λένε ότι το ξεπέρασαν μόνοι τους, υπάρχουν 2 τινά: ή αυτό που βίωναν δεν ήταν κατάθλιψη άλλα μια μικρή ή μεγάλη μελαγχολία, είτε αυτή η κατάθλιψη παραμερίστηκε για κάποιους λόγους άλλα υπάρχει πάντα και διατηρείται σε λανθάνουσα κατάσταση, μέχρι να ξαναϋπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες να εκδηλωθεί. Να επισημάνω ότι τα ανωτέρω τα γράφω από προσωπική εμπειρία και ψάξιμο, δεν είμαι γιατρός και δεν παραθέτω επιστημονική άποψη, παρά μόνο πράγματα που άκουσα από γιατρό, βίωσα μόνη μου και διάβασα για αυτήν την τόσο διαδεδομένη (και τόσο παρεξηγημένη) ασθένεια της εποχής μας.
Με κάλυψες πλήρως!!!
Συμφωνώ απόλυτα!! Το πέρασα και χρειάστηκα ψυχοθεραπεία και φαρμακευτική αγωγή για ένα χρόνο περίπου, η κατάθλιψη γενικά και η επιλόχειος κατάθλιψη ειδικότερα είναι κάτι που υπάρχει ήδη για διάφορους λόγους για τον καθένα και εκδηλώνεται με αυτό το τόσο ιχρυρό "σοκ", όπως είναι το να γίνει μια γυναίκα μανούλα. Ο μόνος λόγος που γράφω είναι όχι για να πω ότι η γλυκιά μανούλα τα λέει λάθος, αλλά για να καταθέσω από προσωπική εμπειρία με σκοπό μόνο να βοηθλησω άλλες μανούλες που ίσως περνούν το ίδιο ότι μια τέτοια κατάσταση, όταν είναι κατάθλιψη και όχι μια απλή αντίδραση στην αλλαγή στη ζωή μας, πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη βοήθεια των ειδικών, χρειάζεται θεραπεία και είναι εντελώς ιάσιμη. Αλλά αν μια γυναίκα από ενοχές, τύψεις ή ό,τι άλλο προσπαθεί μόνη και φυσικά δεν τα καταφέρνει, τότε όλα είναι χειρότερα και για κείνη αλλά και για το παιδάκιτης.
gia thn epiloxeio kata8lipsh den exw apopsh,den me phre apokatw oute otan gennhsa ton arh,oute otan gennhsa thn elena.......8elw apla na sumfwnhsw me thn katerina sto na akolou8oun oi mamades to enstikto tous kai na 3eperastoun pia autes oi blakeies''an den sarantisw den prepei na bgw apo to spiti"".sugxrones paidiatrikes ereunes sugklinoun sto oti ta brefh 8a prepei na bgainoun ston ka8aro aera apo tis prwtes hmeres zwhs-kanei kalo kai sth mama enas suntomos peripatos allwste.egw ebgaza kai ta 2 paidakia mou apo 10 hmerwn kai to apolausame oloi!!!!!!!
εγω γενικα ειμαι πολυ δυνατος ανθρωπος ...στη πρωτη μου κορη με νταντεψαν πολυ ολοι ..ημουν λεχωνα με τα ολα μου ...η επιλοχεια καταθλιψη για μενα ηταν 2 μερες...12, 13 μερα ..και τρελαμενη μεσα στο σπιτι ...πηγα για ενα μεγαλο περιπατο ...ξεκαθαρισα το μυαλο μου...και συνηλθα....απο τη 15 μερα βολταρα μαζι με τη μπεμπα μου !!ποτε δεν την αντεχα τη κλεισουρα στη 2η γεννα ...ο αντρας μου φευγει 5 μερες αφου γεννησα για το εξωτερικο ,και ο πατερας μου μπαινει για ξαφνικο χειρουργειο ....τα εκανα ολα μετα απο 1 βδομαδα καισαρικης και συνεφερα!!!!μανα για τη κορη μου 14 μηνων , θηλαζουσα μαμα ( οχι δε μου κοπηκε το γαλα απο τη στενοχωρια) για το βρεφακι μου και κουραγιο και αγωνια για τον πατερα μου και χαμογελο !!!ουτε για μια στιγμη δε με πηρε απο κατω ....εγινα "σκυλα" για τα παιδια μου !! η γνωμη μου παντως ειναι να μην αφηνουμε τους αλλους να μας τρελαινουν!!να κανουμε αυτο που θελουμε εμεις οταν και αν το θελουμε !!! γαι εμενα μιλαω ....αν ειχα μεινει να σαραντησω μεσα στο σπιτι ..και μετα να κατσω να περασω 1 ολοκληρο χειμωνα με τις μικρες μεσα στο σπιτι ...θα ειχα τρελαθει!!!!δεν ακουσα κανενα ...εκανα αυτο που ευχαριστουσε εμενα .... και μεχρι σημερα ειναι 16 μηνων η μικρη 30 μηνων η μεγαλη ...εχουν αρρωστησει 1 φορα η καθεμια ...ουρολοιμωξη και ωτιτιδα!!! τα γραφω ολα αυτα ..για να μη φοβουνται οι καινουριες μανουλες ...να ακολουθουν το ενστικτο τους και να πιστευουν οτι μονο αυτες ξερουν καλυτερα!!η μαμα και ο παιδιατρος ( και για το γιατρο με επιφυλαξη γραφω)
Ελένη μου πολύ χαίρομαι για σένα που το ξεπέρασες και ζεις τις στιγμές απόλυτης ευτυχίας με το παιδάκι σου!!Να στε πάντα υγιείς και δυνατοί και να χαίρεστε την οικογένεια σας!! Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ο χαρακτήρας δεν έχει καμία σχέση με το αν θα σου συμβεί αυτό ή όχι. Γνωρίζω νέες μαμάδες που ήταν πολυ αισιόδοξες και δυναμικές που θεωρούσα τελείως απίθανο να συμβεί και όμως συναίβει με τελείως διαφορετικά συμπτώματα στη καθε μια. Π.χ. η μία έλεγε ασυναρτησίες και φοβόταν μη φύγει το μωρο από το σπίτι θεωρούσε τον εαυτό της ανίκανο να φροντίσει το παιδί. Η άλλη μαμά δεν ήθελε να το ακούει να κλαίει και ήθελε να φύγει από το σπίτι κτλ. Το μυαλό μας μας παίζει διάφορα παιχνίδια και είναι μια λεπτή κλωστή το όριο που αν ξεπεράστει περνας στην επιλόχειο κατάθλιψη. Αυτό που νομίζω είναι ότι δεν είναι όλες οι μανούλες σε θέση πάντα να το ξεπεράσουν μόνες τους, για αυτό θέλει πολύ υποστήριξη από τον περίγυρο και πολλές φορές και ψυχολογική υποστήριξη από επαγγελματία. Μπράβο Ελένη που έθιξες το θέμα , νομίζω είσαι η πιο κατάλληλη για να συμβουλεύεις για το θέμα...
Κοίτα, δε νομίζω ότι είναι θέμα επιλογής και προσωπικής βούλησης η επιλόχια κατάθλιψη.Είναι θέμα ορμονικών διαταραχών, ίσως και προδιαθεσης.Αυτό που έχω απορία είναι αν συντελεί και η αδυναμία του χαρακτήρα. Δηλαδή ένα άτομο φύσει αισιόδοξο και δυνατό μπορεί να πάθει επιλόχιο κατάθλιψη?
Nomizw pws paizei polu simadiko rolo o xaraktiras. Egw ekana proetoimasia ena 3mino prin gennisw, sto Eutokia, ta ma8imata anodinou toketou, k eniw8a foul kalimeni apo apories anisixies fovous ta pada k eixa k polu upostiriksi k ti loxeia ti 8umamai ws ti periodo me tis perissoteres voltes k fai!!! Perasa pragmatika polu wraia!!! Ara paizei rolo ektos apo ormonesk xaraktires k o periguros? Mallon. Alla ennoeite OTI DEN EINAI DROPI k sumfwnw sto oti prepei na ta leme. Mama Eleni bravo sou pou to kseperasases! Na sou zisei i prigipissa
πραγματικα δεν υπαρχει τιποτα πιο σημαντικο απο ενα χαμογελο... ειναι μολις 40 ημερων το ΑΝΤΡΑΚΙ μου κι οταν μου χαμογελαει τα ξεχναω ολα.... οσο δυσκολο κι αν ειναι, αξιζει τον κοπο...