Το δαχτυλάκι

Η κόρη μου πιπιλάει τον αντίχειρά της κάθε φορά που πέφτει για ύπνο. Συνήθως αρκούν λίγα λεπτά για να την πάρει ο ύπνος και μετά το δάχτυλο γλιστράει απαλά απαλά από το στοματάκι της μέχρι που «Πλοπ!«, το χέρι πέφτει το πλάι.

Σκέφτηκα μήπως τα δεύτερα γενέθλιά της ήταν μια καλή αφορμή να το κόψει σιγά σιγά, αλλά μετά αποφάσισα ότι παραείναι νωρίς για να της το κόψω. Είναι ανάγκη και δικαίωμά της να το κάνει.

Το πιπίλισμα του δαχτύλου αποκαλείται συχνά «κακή συνήθεια» και έχω διαβάσει ουκ ολίγους γονείς να γράφουν ότι η πιπίλα είναι καλύτερη.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: τα μωρά πιπιλούν τον αντίχειρα από τη διαμονή τους στη μήτρα ακόμα. Με το που γεννιούνται, το πιπίλισμα αποτελεί την παρηγοριά τους όποτε ο μάταιος κόσμος μας τα δυσκολεύει. Και ναι, οι δύσκολες στιγμές είναι πολλές για ένα μικροσκοπικό μωρό: φόβος, κολικοί, άγχος για τα νέα βήματα, «Πού είναι η μαμά μου;«, πόνος στα ουλάκια, «βαριέμαι» κτλ..

Τα μωρά που θηλάζουν βρίσκουν παρηγοριά στο στήθος της μαμάς τους, την πιο φυσική πιπίλα! Όσα δεν θηλάζουν, το γυρίζουν στο δάχτυλο ή στην πιπίλα,  εφόσον τους δοθεί.

Η μικρή μου άρχισε να πιπιλάει το δάχτυλό της μόλις έσκασαν μύτη τα δύο πρώτα της δοντάκια. Πιο πριν έπαιρνε πιπίλα αλλά πολύ σπάνια… Θα έλεγα ότι δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα το θέμα.

Με την εμφάνιση του πρώτου δοντο-ζοριού, όμως, τσουπ, να σου ο αντίχειρας! Κάποιοι μου έδωσαν τη συμβουλή να της δώσω πιπίλα με το ζόρι κάθε φορά που έβαζε δάχτυλο, όμως δεν έπιασε. Και μεταξύ μας, δεν αισθάνομαι καλά να πιέζω το μωρό. Πείτε με μαλθακή, αλλά δεν με νοιάζει.

Παρ’ ότι δεν τον πιπιλάει συνέχεια, παρά μόνο αυτά τα λίγα λεπτά πριν τον ύπνο, ένας ωραιότατος κάλος έχει εμφανιστεί στο αντιχειράκι της. Δεν δείχνει να την πονάει και ευτυχώς δεν έχει ματώσει ή μολυνθεί ποτέ.

Ο Αμερικάνικος Οδοντιατρικός Σύλλογος υποστηρίζει ότι τα παιδιά μπορούν να πιπιλούν τον αντίχειρά τους, χωρίς να παραμορφώνουν τα δόντια ή τις γνάθους τους, μέχρι να εμφανιστούν τα μόνιμά δοντάκια τους (συνήθως γύρω στα 6 χρόνια). Εκτός αυτού, δεν είναι όλα τα είδη «πιπιλίσματος» εξίσου καταστροφικά. Οι ειδικοί λένε ότι η ένταση του πιπιλίσματος και στο σπρώξιμο της γλώσσας είναι αυτά που παραμορφώνουν τα δόντια και κάνουν τα σιδεράκια απαραίτητα αργότερα. Τα παιδιά που πιπιλούν το δάχτυλό τους ανέμελα έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν πρόβλημα σε σχέση με αυτά που πιπιλούν επιθετικά. Αν το παιδάκι σας πιπιλάει ζωηρά, τότε ίσως χρειαστεί να του κόψετε τη συνήθεια γύρω στα 4. (πηγή: http://www.babycenter.com)

Δεν σας κρύβω ότι οι ιστορίες για παιδιά που έφτασαν να πιπιλούν το δάχτυλό τους ως ενήλικες για να κοιμηθούν δεν με ενθουσιάζουν, όμως ειλικρινά, πιστεύω πως αν μπω τώρα σε διαδικασία να σταματήσω τη χαριτωμένη αυτή συνήθεια της κόρης μου, περισσότερο κακό παρά καλό θα της κάνω…

Όσο για τα σιδεράκια… Εγώ είχα τρομερό πρόβλημα προγναθισμού, σε σημείο οδοντίατροι και ορθοδοντικοί να πιστεύουν πως μασουλούσα 10 πιπίλες και 10 δάχτυλα ταυτόχρονα και όμως… δεν πήρα ποτέ πιπίλα, ούτε πιπίλησα δάχτυλο… Στην περίπτωσή μου άλλος παράγοντας θεωρήθηκε πως έπαιξε ρόλο στην εξέλιξη των δοντιών μου: οι απανωτές ιγμορίτιδες και η δυσκολία μου να αναπνεύσω από τη μύτη κάθε φορά που αρρώσταινα… Ότι και να έφταιξε, τα σιδεράκια μπήκαν και τα δόντια έστρωσαν, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Mεταξύ μας, βρίσκω τόσο τρυφερή την εικόνα ενός μικρούλικου που πιπιλάει το δαχτυλίνι του… Ααααχ… Την αφήνω λοιπόν… Άλλωστε έχω και την άδεια τόσων οδοντιάτρων! Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν επιστήμονες άνθρωποι!

Υ.Γ. Και επειδή βλέπω πάλι τις κλασικές ιστορίες στα σχόλια, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όχι, δεν σκοπεύω να την αφήσω για πάντα να πιπιλάει το δάχτυλό της… Θεωρώ ότι μετά από μισό χρόνο θα είναι και η ίδια σε θέση να συνεννοηθεί και να καταλάβει τους λόγους που μπορεί να ζήσει και χωρίς να μουσμουλάει το δάχτυλό της!