Χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου…
Χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου…
μαμά Ρούλα
Τις προάλλες διάβαζα την ιστορία μιας μαμάς που νόμιζε οτι έχασε το κοριτσάκι της μέσα απο το σπίτι, αλλά αυτό είχε κρυφτεί στη ντουλάπα. Ομολογώ πως θεώρησα λίγο υπερβολική την αντίδραση της μαμάς, μιας και το περιστατικό διαδραματίστηκε μέσα στο σπίτι και χαμογέλασα στη σκέψη της σκανταλιάρας μικρούλας! Είπα μέσα μου : εντάξει, χαλάρωσε. Για φαντάσου να σου συνέβαινε κάτι αντίστοιχο εκτός σπιτιού – τί θα έκανες τότε;
Πραγματικά πιστεύω οτι πολλές φορές ο Θεός ακούει τις σκέψεις μας και γελάει, και σήμερα βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψω…
Το εμπορικό κέντρο RIVER WEST έχει στον 3ο όροφο ένα μικρό παιδότοπο. Είναι όμορφα γιατί έχει παιχνιδάκια για τα πιο μικρά παιδάκια, ενώ μια κοπέλα απασχολεί τα μεγαλύτερα με διάφορες δραστηριότητες. Οι γονείς μπορούν να καθήσουν δίπλα, να γευματίσουν ή να πιούν τον καφέ τους και παράλληλα να προσέχουν τα παιδιά. Παραγγέλνουμε λοιπόν φαγητό, ο μικρός μου (19 μηνών) με καμία δύναμη να καθίσει να φάει, τον βάλαμε ξανά μέσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά απο λίγο έρχεται η κορούλα μου (3 ετών) και κάθεται μαζί μας. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσω οτι γενικότερα ζω με τον παράλογο φόβο οτι μπορεί κάποιος να μου αρπάξει τα παιδιά μου. Δεν ξέρω γιατί-ίσως επειδή πέρασα τόσα πολλά για να γίνω μάνα, ίσως επειδή ο κόσμος έχει αγριέψει τόσο πολύ… δεν ακούμε και λίγα κάθε μέρα… Τέλος πάντων, μπορεί να τρώγαμε, αλλά το ένα μου μάτι ήταν κολλημένο στο αγοράκι μου. Κάποια στιγμή, η κόρη μου μου ζήτησε να τη βοηθήσω να κόψει το κρέας της με κάτι πλαστικά μαχαιροπήρουνα που μας είχαν δώσει και τότε, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, πήρα τα μάτια μου απο τον παιδότοπο….
Αυτό που ακολούθησε, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω και τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φέρνει δάκρυα στα μάτια… Απλά γύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα στον παιδότοπο, δεν τον είδα… κι εκείνη τη στιγμή, λέω στον άντρα μου:
– Παντελή! ο Μάνος μας! είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο – μήπως είναι αυτός; ΤΡΕΞΕ!!!
Πανικόβλητος ο άντρας μου πετάχτηκε και άρχισε να τρέχει. Είδε μια γυναίκα στην αντίθετη πλευρά να σέρνει ένα πιτσιρίκι και σκέφτηκε οτι τον είχαν αρπάξει! Εγώ μπήκα μέσα στον παιδότοπο και άρχισα να ψάχνω μέσα στα σπιτάκια. Γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερα και παρακάλαγα να ξυπνήσω. Σκεφτόμουν: Όχι, δεν σου συμβαίνει αυτό…. είναι απλά ένα κακό όνειρο… σταμάτα το ΤΩΡΑ!!!
Θυμάμαι να με ρωτάνε πως ήταν… να τους τον περιγράφω… τι φορούσε… Ένας κύριος μου είπε να φωνάξω έναν σεκιούριτι να δώσει σήμα. Κοίταξα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα τίποτε… το μόνο που έβλεπα ήταν η άδεια μου ζωή χωρίς το μωρό μου…
–Πρέπει να βρείτε ένα σεκιούριτι, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να φωνάξεις το σεκιούριτι , μου ξαναλέει.
–Ναι, ναι πάω….σας παρακαλώ, μπορείτε να έχετε το νου σας το κοριτσάκι μου;
–ΝΑ ΤΟΣ!!
Γυρνάω και βλέπω τον άντρα μου να έρχεται απο την άλλη άκρη του ορόφου, κουβαλώντας στις πλάτες του τον μικρό μας «αναρχικό».
–Αυτός ο μπόμπιρας ήτανε;
-…….
Έχετε νιώσει ποτέ τη γή να χάνεται κάτω απο τα πόδια σας; Εγώ το ένιωσα σήμερα. Πέθανα και ήρθα ξανά στη ζωή… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα-αγωνία, τρόμο, απόγνωση, χαρά, ανακούφιση και ναι… λίγο τρέλα… εκεί βαθιά βαθιά σ’ ένα μικρό κομματάκι του μυαλού μου, κάτι έκανε «κλικ», λίγο γυάλισε το μάτι μου….
Κάθισα στο τραπέζι τρέμοντας ολόκληρη. Η μικρή μου καθισμένη στο καρεκλάκι της να με παρατηρεί αποσβολωμένη. Ήθελα να κλάψω, να ουρλιάξω, να γελάσω… δεν ξέρω.. όλα μαζί… Άκουσα τον άντρα μου να μου λέει οτι τον βρήκε μπροστά απο τις κυλιόμενες σκάλες. Μου έλεγε: «Έλα ηρέμησε τώρα, πάει πέρασε«… κι εγώ σκεφτόμουν: κι αν τον άρπαζε κάποιος; κι άν έπεφτε στις κυλιόμενες και τραυματιζόταν; κι αν; ….κι άν… και δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω υπεύθυνη γι’ αυτό που συνέβη.
Παραπάνω ανέφερα οτι συνέβη κάτι ανεξήγητο, αλλά δεν διευκρίνισα τι ήταν αυτό. Τη στιγμή που κοίταξα στον παιδότοπο και δεν τον είδα, είπα στον άντρα μου οτι είδα ένα παιδάκι να τρέχει έξω απο τον παιδότοπο. Στην πραγματικότητα -κι αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα που ξανασκέφτηκα τα γεγονότα με ηρεμία- δεν είχα δει το γιο μου να τρέχει, δεν είχα δει κανένα παιδάκι….απλά οι λέξεις μου βγήκαν ασυναίσθητα, πριν προλάβω να σκεφτώ… δεν ήμουν καν σίγουρη οτι το παιδί έλειπε απο τον παιδότοπο, βαθιά μέσα μου όμως, ήξερα οτι κάτι είχε συμβεί…
Ξέρω οτι όλα αυτά ακούγονται μπερδεμένα κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να ήταν άραγε το ένσικτο της μάνας; Δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι οτι φτάνει μια μόνο στιγμή για να γίνει το κακό.
ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ!
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Και ο Μπεν Νιντχαμ έτσι δεν χάθηκε? Ακόμη τον ψάχνουν,,, ? Μεγάλη προσοχη
Πράγματι πολυ άσχημη εμπειρία για μια μανούλα !αλλα επειδή ξέρω πολυ καλά το συγκεκριμένο εμπορικό δεν υπαρχει επιβλέψει απο καμία κοπέλα στα σπιτάκια που αναφέρεις η κάθε μαμά φυλάει το παιδι της!απλα λέω μηπως μπερδευτηκες
Ποπο βρε κοπελάρα μου αγωνία που πέρασες! Να το ξεχάσετε γρήγορα! Το καλοκαίρι που μας πέρασε-22 μηνών η μικρή- είμαστε με την μικρή και τον σύζυγο στην παιδική χάρα στον πεζόδρομο της Νεας Μάκρης. Είναι στην ουσία δίπλα στον δρόμο και χωρίς περίφραξη που να βοηθάει, οπότε εγώ κάθομαι στην σκάλα της τσουλήθρας και την βοηθάω να ανέβει και ο σύζυγος στο τελείωμα της τσουλήθρας και την περιμένει. Παιδάκια πολλά, πανικός, η μικρή περιμένει την σειρά της κάνει τσουλήθρα και περνάει κάτω απο ένα γεφυράκι καθε φορά και έρχεται σε μένα. Εννοείται κάθε φορά την παρακολουθούμε. Κάποια στιγμή κάνει τσουλήθρα και την περιμένω να έρθει από την συνηθισμένη διαδρομή και έχει περάσει το λογικό διάστημα που θα ερχόταν και δεν είναι μπροστά μου. Φωνάζω μέσα στον πανικό στον σύζυγο αν είναι μαζί του κι εκείνος μου λέει πως νόμιζε πως είναι μαζί μου...ΜΕ λούζει κρύος ιδρώτας και τρέχω προς τον δρόμο ενώ ο σύζυγος την ψάχνει τριγύρω. Η μικρή ευτυχώς είχε περάσει πίσω μου (κάνοντας τον άλλο κύκλο για να έρθει σε εμένα, με προσπέρασε) και είναι στο γκαζόν και χαζεύει...Το τι μου πέρασε από το μυαλό (να την χτυπήσει αυτοκίνητο, να την πάρει κάποιος, να την δαγκώσει σκύλος...)δεν λέγεται...
και κατι αλλο οταν βγω απο το σπιτι με τα μικρα τους φοραω παντα πορτοκαλι εντονο φωσφοριζε. χρωμα που κανει μπαμ!!! και μια στο εκατομυριο να ξεφυγει, παιδικη χαρα ας πουμε που τρεχουν συνεχεια, δεν υπαρχει καμια περιπτωση να μην τα παρατηρησω οτι κουνηθηκαν.ολοι τους φορανε ροζ, γκρι, μπλε, καφε, αντε να παρακολουθησεις δυο παιδια που μπορει να παιζουν στην μια ακρη το ενα και στην αλλη το αλλο.ετσι κι εμεις φοραμε τα πορτοκαλια μας και φυγαμε!
θεωρώ ότι μπορεί να συμβεί αυτό που περιγράφεις και γι'αυτό θέλει πολλή προσοχή. αλλά σοβαρά ζήτησες από τον ξένο κύριο να έχει στο νου του το κοριτσάκι σου ενώ έψαχνες το χαμένο αγοράκι? Γιατί να μην την πάρεις μαζί? Εμένα αυτό μου φαίνεται ανεύθυνο.
Σορυ που θα σου πω μια αποψη που δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλά αλλα είσαι και εσύ και ο αντρας υπεύθυνοι. Έχω 3 παιδάκια δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Το Ρίβερ το ξέρω και ξέρω που το άφησες μωρο παιδί και καθησες να φας. Μακάρι μα μην μου συμβεί που δεν θα συμβεί γιατι και τα μεγάλα μου παιδιά σε ακομα σε μέρος που είναι αφύλαχτο δεν τα αφηνω και ειδικά στα εμπορικά ούτε να κουνηθούν απο την καρέκλα τους, αλλα και να μου συμβεί και θα είμαι υπεύθυνη που χάθηκε και δεν συμφωνώ ότι μπορεί να συμβεί παιδάκια είναι. Επειδή παιδάκια είναι τα μάτια μας 134
Ωωωωχχχχ.... Τώρα πρόσεχε ακόμα περισσότερο. Μη σου πω να βάλεις στα παιδια GPS γιατι συνήθως όταν κατηγορούμε κάτι τότε έρχεται στο πιάτο μας που δεν στο εύχομαι αλλ´α σε μένα συμβαίνει συνέχεια.
συμφωνω απολυτα.ακομα και στο σουπερ μαρκετ, εχω 2 παιδακια παμε οικογενειακος.τα βαζουμε στο καροτσι και τα δυο το ενα στο καθισμα 1,5 χρ και το μεγαλυτερο 4 χρ. μεσα μαζι με τα ψωνια.που να μην εχω τιποτα στο σπιτι δεν παω για ψωνια πουθενα μονη με τα παιδια.δεν θελει πολυ να γινει το κακο.τρελαμενη οτι θα μου τα αρπαξουν!
Ειναι πολυ ευκολο να χαθουν τα παιδια... εγω χαθηκα 2 φορες και οχι οτι η μητερα μου ηταν ανευθυνη απλα κοριτσια γινεται!!!! Ημουν 5 ετων μεναμε Γερμανια τοτε και η μητερα μου εκανε δουλειες στο σπιτι ενω εγω επαιζα με το ποδηλατακι μου... θυμαμαι να βγαινω στην αυλη και να φευγω για να παω στο εστιατοριο που διατηρουσε η οικογενεια μου 1 χιλιομετρο μακρια.... και πηγα. Η μητερα μου σε εξαλλη κατασταση με βρηκε στο μαγαζι να τρωω παγωτο... θα μπορουσε να ειχε γινει το οτιδηποτε τοτε εγω ομως δε καταλαβα οτι εκανα κατι κακο ημουν μια χαρα. Τη δευτερη φορα ομως ημουν 8 χρονων και μενεμε Ελλαδα σε επαρχιακη πολη και ειχαμε παει για ψωνια με μια φιλη της μαμας και τη μαμα μου... ενω περπατουσαμε στον πεζοδρομο εκεινες μπηκαν σε ενα μαγαζι ενω εγω προχωρησα ευθεια θυμαμαι οτι ειχα τρομοκρατηθει εβλεπα τους αλλους τοσο ψηλους και βιαστικους να με προσπερνανε και εβαλα τα κλαματα ωσπου ηρθε κοντα μου θυμαμαι μια κοπελα με ρωτησε τι εγινε και με ανεβασε σε ενα ψηλο σημειο να βλεπω για να γνωρισω τη μαμα μου... δεν πρεπει να περασαν πανω απο 5 λεπτα αλλα εμενα μου φανηκαν αιωνας,,, και το τονιζω η μητερα μου ειναι και ηταν παντα διπλα μας απλα δε θελει πολυ να γινει το κακο.
ευχομαι καμια μανουλα να περάσει ότι περασες αλλά έχω μια αποροία στους παιδότοπους δεν υπάρχουν υπεύθηνες που επιβλέπουν τα παιδάκια?? η μικρή μου ειναι πολυ μικρή ακόμα για να πάμε σε παιδότοπο αλλά μου φένεται αδιανόητο σε ενα μέρος γεμάτο με παιδάκια να γίνεται κάτι τέτοιο... και δεν το λέω για σενα αλλά για το κατάστημα
Πριν πάρα πολλά χρόνια,δηλαδή πρέπει να ήμουν 5 χρονών έχω πάει με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα του εξωτερικού όπου μέναμε.Η μαμά και η γιαγιά είχαν αποφασίσει εκείνη τη μέρα να ψωνίσουν και από τους 12 ορόφους που διέθετε το κατάστημα,Εγώ θυμάμαι ότι είχα κουραστεί και ήθελα να πάω σπίτι,αλλά σα μικρή που ήμουν εμένα θα άκουγαν.Φτάνουμε λοιπόν στον όροφο με τα υφάσματα και όλα τα είδη ραπτικής.Βαρεμάρα για μένα,ώσπου το βλέπω εκεί κοντά μου.Το φόρεμα της Σταχτοπούτας σε μια κούκλα. Ένα υπέροχο φόρεμα και μου φάνταζε τότε τεράστιο και το τούλι που είχε απίστευτο και φουσκωτό.Τι κάνω εγώ περιεργαζόμουν το φουστάνι,(ακόμα θυμάμαι το αγγιγμα του σατεν και πόσο ωραίο φαίνονταν)και όπως είχα ξαπλώσει και το χάζευα με πήρε ο ύπνος.Με ενοχλούσε και το φως από το πολυκατάστημα όποτε κύλησα κάτω απο το τεραστιο φουστάνι και κοιμήθηκα για τα καλά.Κάτι φωνές και φασαρίες που άκουγα στον ύπνο μου ούτε που έδωσα σημασία.Ήμουν με τη Σταχτοπούτα και το υπέροχο φουστάνι της.¨Ακουγα το όνομα μου αλλά κοιμόμουν.(ακόμα και τώρα δε μου αρέσει να μου διακόπτουν τον ύπνο μου).Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν ώσπου είδα μια αστυνομικίνα να με κοιτάει καθως ανοιγα τα ματακια μου και να μου λέει ότι πρέπει να βγω απο τη κρυψώνα μου γιατί η Σταχτοπούτα έπρεπε να φύγει επειδή πλησίαζαν μεσανύχτα.Βγαίνοντας από τη κρυψώνα μου είδα τους γονεις μου εμβρόνητους να με κοιτανε με ανακούφιση και όλη την αστυνομία επίσης. Καλά καταλάβατε δεν ήμουν ήσυχο παιδί....και μετά η μαμά και η γιαγιά δεν με πηραν μαζι τους στα ψωνια ξανά μέχρι που μεγάλωσα λιγάκι.
Με αυτο το αγχος ζω. Ειναι εφιαλτης. Δεν θελω να το ζησω,τρεμω στην σκεψη.
Αχ και εγώ το έπαθα! Πήγαμε θέατρο με τα δυο μου παιδιά, 9 και 4 χρονών, και μόλις τέλειωσε η παράσταση, βάζω το μπουφάν στη μικρή και γυρίζω να πάρω από το διπλανό κάθισμα το μπουφάν του μεγάλου και......η μικρή εξαφανίζετε!!!! Μπερδεύτηκε ανάμεσα στον κόσμο που έβγαινε και δεν φαινόταν πουθενά! Την φώναζα, δεν ακουγόμουν καθόλου από την φασαρία, ο μεγάλος τρόμαξε, τον τραβούσα μαζί μου με δύναμη για να περάσω ανάμεσα στον κόσμο μην προλάβει η μικρή και βγει στο πεζοδρόμιο! Γυρίζω πάλι μέσα στην αίθουσα με το μεγάλο από το χέρι και η μικρή έκλαιγε γοερά δίπλα σε μια ταξιθέτρια που την βρήκε. Η μικρή γύρισε πίσω στη θέση που καθόμασταν για να με βρει! Ακόμα δεν συγχωρώ τον εαυτό μου που επέτρεψε να συμβεί αυτό! Και τα δυο παιδιά μου ταράχτηκαν πολύ και εγώ δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα. Και ο μόνος λόγος που το έγραψα είναι γιατί εγώ πάντα κατηγορούσα όσους έχαναν έτσι τα παιδιά τους!!! Και μια συμβουλή: μην ετοιμάζετε πρώτα το μικρότερο παιδί!! :-)
asta..... to exw pathei kai egw.... opws ta les, na klapsw? na oyrliaksw? na gelasw??
Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Έχασα τον μικρό μου σε μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών τα Χριστούγεννα ενώ τον πρόσεχε η συνυφάδα μου και έχασα όλο μου το κόσμο. Δε νομίζω να κάναμε πάνω από 2 με 3 λεπτά για να τον βρούμε αλλά εμένα μου φάνηκαν αιώνας. Σίγουρα γέρασα 10 χρόνια και μόλις τον βρήκα κυριολεκτικά γονάτισα γιατί τα πόδια μου δε με κρατούσαν άλλο.Το καλό ήταν ότι δε τρόμαξε εκείνος καθόλου, δε κατάλαβε ότι είχε φύγει από κοντά μου. Ξανά τα παιδιά μου τα προσέχω μόνο εγώ...
Ρούλα, από τους μεγαλύτερους εφιάλτες που μπορεί να ζήσει μια μαμά ή ένας μπαμπάς. Εγώ "έχασα"¨τον κανακάρη μου στην πλατεία του χωριού. Εμείς ζούμε στην Αθήνα και πάμε στο χωριό για διακοπές. Είναι καλοκαίρι και καθόμαστε στην πλατεία να φάμε και ο μικρός(5χρ) μέχρι να έρθει για φαί πάει να παίξει στην πλατεία. Φοράει αυτά τα καταπληκτικά παπούτσια που ανάβουν όταν περπατάει. Με το που καθόμαστε στο τραπέζι και ενώ κοιτάω συνέχεια στην πλατεία σε σημείο να στεγνώνουν τα μάτια μου από υγρό, κάποια στιγμή τον χάνω. Σηκώνομαι,τρέχω ξεκινάω να ψάχνω...τι μου πέρασε από το μυαλό? Τρελάθηκα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου,μετά από λίγο τον βλέπω στα σκαλιά της εκκλησίας να κάθεται με κάτι άλλα παιδάκια και επειδή είχε λουλούδια και δέντρα γύρω του ήταν λίγο χωμένος μπορώ να πω. Μόλις τον βρήκα,άρχισα να του λέω δεν θα ξαναφύγεις από κοντά μας, δεν θα πηγαίνεις πουθενά χωρίς να μας το πεις...και γω δεν ξέρω τι άλλο αλλά φαντάσου πως ήμουνα. Αυτός με κοιτάει σαν χαμένος και μου λέει ρε μαμά τόση ώρα εδώ κάθομαι...δεν πήγα πουθενά.!!!!! Κατάλαβες? Να μην το περνάει καμία μανούλα αυτό, αυτά τα λεπτά μέχρι να τον βρω, έφυγα και ξαναήρθα. Μόνο μια μάνα μπορεί να το καταλάβει αυτό το αίσθημα. Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης.
Σε νιώθω έχεις δίκιο χάνετε όλος ο κόσμος απο μπροστά σου εκείνη τη στιγμή...εδώ κ μόνο στην ιδέα τρέμουμε πόσο μάλλον να σου συμβεί...τέλος καλό όλα καλά!Τις προάλλες η μητέρα μου περπατούσε στο παιζοδρόμιο σε μια επαρχιακή πόλη κ βρήκε ένα 20μηνων παιδάκι στη μέση του παιζοδρομίου μόνο του στο καροτσι...τα χασε δεν ήξερε τι να κάνει...η μητέρα του μέσα σε ένα μαγαζί ψώνιζε,έκατσε κοντά του η μάνα μου 10 λεπτά κ η μάνα του χαμπάρι δε πήρε,απλά βγήκε έξω ''κυρία''ειπε στο παιδάκι να πει γεια στη κυρια δηλ στη μανα μου κ έφυγε...δηλαδη να τρελαθείς με την ανευθυνότητα μερικών!Εδώ στα χωριά πάντως ακόμα κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους παιδάκια ακόμα κ 5 χρονών...δε ξέρω εγώ φοβάμαι απο τη μία να την αφήσω να παίξει χαλαρά,είναι οι δρόμοι στενοί κ τα αυτοκίνητα κ τα τρακτερ τεράστια ασε που οδηγούν κ ορισμένοι 80χρονοι απρόσεκτοι οι σουρωμένοι κ απο την άλλη 10 χρονα παιδάκια με μηχανάκια...τρέλλαααα!!!τα πέρνω στο κρανίο,πώς εμπιστεύεσαι κύριος ενα 10χρονο χωρίς αίσθηση του φόβου να οδηγησει κ να πατήσει κανενα μικρο!!!μόνο στην ιδέα τρέμω.Απο την άλλη πως να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι που θέλει να παίξει οτι ακόμα κ στο χωριό οι δρόμοι είναι γεμάτοι παγίδες αλλά κ οι άνθρωποι...ποτέ δε ξέρεις ποιος ανεπιθύμητος επισκέπτεις θα ρθει στο χωριό σου κ τι σκοπούς εχει,ετσι όπως έχουν γίνει οι άνθρωποι...
sorry για τα ορθογραφικά αλλά έγραψα πολύ γρήγορα
Ma kala stous paidotopous den exoun porta asfaleias etsi anoixta mpainei feuigei opios 8elei?logiko na ginei kati tetoio!de exw paei pote se paiditopo sth ellada (menw agglia) alla edw kserw an de sou anoiksoun th porta oute mpaineis oute vgaineis!!xairomai pou h istoria sou eixe kalo telos pantos de 8a h8ela pote na to zhsw..
Δυστυχώς μου έχει συμβεί και μένα και κόντεψα να τρελαθώ. Μια στιγμή να πάρεις τα μάτια σου αρκεί να γίνει το κακό. Έχει τύχει και στον άντρα μου, μίλαγε και ξεχάστηκε, και πέρασαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Όταν σήκωσε τα μάτια του, απλά δεν τον βρήκε. Τρελάθηκε! Η πρώτη σκέψη ήταν να τρέξει σε ένα περίπτερο που είχε τα μηχανοκίνητα παιχνίδια, ευτυχώς ήταν και η σωστή σκέψη γιατί εκεί βρέθηκε. Ο Θεός να φυλάει τα παιδάκια μας.
ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ Κ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΑ.ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ Κ ΕΓΩ. Κ ΣΕ ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΙΟ ΦΡΙΚΤΟ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗΣ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΟ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 10 ΛΕΠΤΑ.ΟΤΑΝ ΤΗ ΒΡΗΚΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΧΑΜΕΝΗ ΔΕΝ ΕΚΛΑΙΓΕ ΑΛΛΑ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟ ΤΡΟΜΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ Κ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ Κ ΠΑΛΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ. Κ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ Κ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ..
Θέλω μόνο να πω μια ιδέα μου λίγο ακραία ίσως αλλά είναι αυτό που λέμε "αχρείαστη να'ναι"...Κάθε φορά που θέλετε να πάτε κάπου με πολύ κόσμο με τα παιδιά σας (παιδότοπο,εμπορικό κέντρο κλπ) βγάλτε τα μια φωτογραφία πριν βγείτε απο το σπίτι.
Συγγνώμη, η κοπέλα του παιδότοπου πώς δεν τον πρόσεξε που βγήκε έξω; (κι εγώ μ'αυτόν τον τρόμο ζω ξέρεις, ούτε στο αυτοκίνητο δεν τα αφήνω μόνα τους, ούτε για 2 λεπτά.....)
Είχα ακούσει για μια περίπτωση παλιότερα,που πάνω στον πανικό τους οι γονείς να βρούνε το ένα παιδί,έχασαν και το άλλο γιατί το άφησαν σε λάθος ανθρώπους να το ''προσέχουν''.Αυτό είχε γίνει στην Disneyland στο Παρίσι πριν μερικά χρόνια.Γι'αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις να προσέχετε και σε ποιούς αναθέτετε την προσοχή του άλλου σας παιδιού.
Οταν νιωθειz oτι χανεισ το παιδι μαμα Ρουλα καμμια αντιδραση δεν ειναι υπερβολικη ειτε ειναι στο σπιτι ειτε ειναι εξω!Τα συναισθηματα ειναι ακριβως τα ιδια!Ακομα και στο σπιτι ποτε δεν ξερεις τι μπορει να γινει! Ευτυχως για σας τελος καλο ολα καλα!Παρε μια μεγαλη αγκαλια το νινι σ!
Mου έχει συμβεί και είναι από τις τραγικότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει μια μάνα! Και έγινε μέσα σ' ένα λεπτό που άφησα το γιο μου από τα μάτια μου! Ήταν Μεγάλο Σάββατο στο νησί μου! Ευτυχώς κάποια κυρία τον βρήκε να κλαίει γοερά και όλα τελείωσαν καλά! Πάντα, όμως, θυμάμαι αυτό που μου έχει πει η μάνα μου και τρέμω στην ιδέα! "Όταν κάτι χάνεται από μπροστά σου, το έχει πάρει χέρι", δηλαδή άνθρωπος! Τα παιδιά μας και τα μάτια μας!!!
....οποτε μα οποτε ειμαστε εξω αυτο σκεφτομαι συνεχως.Μην χασω τα παιδια! Τι τρομο περασες....
... Δεν έχω λόγια... Δυστυχώς μπορώ να καταλάβω απόλυτα όσα πέρασες και προσπάθησες να περιγράψεις αλλά ακόμα κι αυτά που δεν βρήκες λέξεις για να τα πεις... Έχω βρεθεί κι εγώ σ'αυτή τη δυσάρεστη θέση...Και είναι αλήθεια αυτό που έγραψες! Αν δεν το έχεις περάσει έστω και για μια στιγμή... πάντα θα σου φαίνεται υπερβολικό αν το ακούς από κάποιον άλλον... Εύχομαι να είναι και το τελευταίο που σε συγκλονίζει έτσι κοπέλα μου! ΥΓ: Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει... Θα σου πάρει κάποιες μέρες.....