Αισθάνθηκα μια δύναμη να μου λέει «Πέτα το!»
Η ιστορία της Ευαγγελίας
(Η Ευαγγελία γέννησε με καισαρική και ραχιαία νάρκωση)
Εδώ και μέρες σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω την δικιά μου ιστορία τοκετού, αλλά και αυτά που πέρασα μετά τον τοκετό. Τελικά το αποφάσισα. Τελικά το αποφασισα. Θερμή παράκληση: Αν κάποια έγκυος με διαβάζει, δεν θα ήθελα να επηρεαστεί από αυτό που συνέβη σε εμένα και να φοβηθεί.
Μετά από 6 μήνες προσπαθειών, έμαθα ότι είμαι έγκυος! Δεν μπορώ να πω ότι είχα την πιο τέλεια εγκυμοσύνη. Προβλήματα πολλά, να μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία να αποτρέψουμε πρόωρο τοκετό στις 25 βδομάδες… Τέλος πάντων, ας μην τα πολυλογώ.
1 Ιουνίου πήγα στον γιατρό μου για την καθιερωμένη εξέταση, με κοιτάει και μου λέει «Δεν είσαι ανοιχτή ακόμα! Αργείς!«
Το βράδυ της 10ης Ιουνίου ξεκίνησαν τα πρώτα πονάκια και δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Περίμενα να δω πώς θα εξελιχθεί… Την επόμενη μέρα μέχρι το απόγευμα τα πονάκια συνέχιζαν πιο έντονα. Ήμουν στο μαγαζί του άντρα μου και καθόμασταν. Του είπα ότι ξεκίνησαν οι πόνοι και απλά περίμενε το ok μου για να πάμε στο νοσοκομείο.
Το βράδυ που γυρίσαμε στο σπίτι, έκανα μπάνιο, ήπια γάλα και ξάπλωσα ως τις 10 που του είπα «Γιώργο, σήκω, νομίζω ότι ήρθε η ώρα!»
Τα πονάκια πια ήταν ανά 10λεπτο και μου είχε πει ο γιατρός «Με το που φτάσουν ανά 10 λεπτά, ξεκινάς και έρχεσαι»
Όλο χαρά φύγαμε από το σπίτι, γελούσαμε στον δρόμο και φανταζόμασταν πώς θα είναι το μωρό μας, σε ποιον θα μοιάζει κτλ. Με το που φτάσαμε στο μαιευτήριο, μια μαία στο χώρο υποδοχής με ρωτάει τι συμβαίνει. Της εξηγώ ότι πονάω.
«Άντε, εσύ σε κανά 2ωρο θα κρατάς στην αγκαλιά το μωρό σου«, ήταν τα λόγια της.
Όχι 2, αλλά 11 ώρες πέρασαν!
Στις 6:30 το πρωί ήρθε ο γιατρός, πασπάτευε από εδώ και από εκεί.
«Αργούμε«, μου λέει, «δεν έχεις κάνει διαστολή και το μωρό είναι ψηλά»
Τελικά καταλήξαμε στις 8:30 να μου πει να μπούμε για καισαρική. Το μωρό δεν είχε μπει στην λεκάνη και όσο περνούσε η ώρα, υπήρχε πιθανότητα να το χάσουμε.
Την καισαρική την είδα από τα φώτα του χειρουργείου. Άστα να πάνε, έπαθα μεγάλο σοκ!
Στις 9:15 είδα για 1η φορά το κοριτσάκι μου! 3230 γραμμάρια και 48.5 εκατοστά! Υπέροχη εμπειρία, θα την ξαναζούσα ευχαρίστως! Και όποια γυναίκα δεν την έχει ζήσει, της το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Αχ… Να που τώρα πρέπει να γράψω για την επιλόχεια κατάθλιψη και το σκέφτομαι… Δεν θέλω να τρομάξω καμιά εγκυούλα και καμιά μανούλα… Ίσως όμως η ιστορία μου βοηθήσει κοπέλες που περνούν ή θα περάσουν το ίδιο…
Κυριακή 14 Ιουνίου απόγευμα… Κάθομαι και χαζεύω το μωράκι μου μέσα στο πυρεξάκι του μαιευτηρίου και ξαφνικά αισθάνομαι μια δύναμη να μου λέει «Πέτα το!» και άλλα πολύ χειρότερα… Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω, όμως κατάφερα και μάζεψα δύναμη, πήρα το μωρό και πήγα στο γραφείο της προισταμένης.
Με ρωτούσε τι έχω, αλλά εγώ δεν έλεγα κουβέντα. Λάθος, μεγάλο λάθος που δεν μίλησα. Έλεγα ότι θα περάσει, ότι είναι οι ορμόνες… Φοβήθηκα πως αν μιλήσω, θα μου έπαιρναν το παιδάκι μου.
3 ολόκληρους μήνες πάλευα με σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορούσα να δικαιολογήσω. Μέχρι που πήρα την απόφαση και πήγα στον γιατρό μου και του άνοιξα την ψυχή μου.
Τρελάθηκε ο άνθρωπος. Δεν το πίστευε ότι εγώ ένας τόσο χαρούμενος άνθρωπος, έφτασα να περνάω αυτά… Δεν χαιρόμουν ούτε μια στιγμή με το βρεφάκι μου, ακόμα και όταν το άλλαζα ή το τάιζα, έκανα αρνητικές σκέψεις. Δεν έμεινα ποτέ μόνη μου μαζί της, φοβόμουν τις αντιδράσεις μου. Τόσος φόβος και τόσο άγχος… Δεν περιγράφεται με λόγια… Πώς είχα γίνει έτσι; Και πότε θα τελείωνε αυτό το μαρτύριο;
Με την βοήθεια της Παναγίας, του γιατρού και του συζύγου μου, άρχισα μετά από 6 μήνες να συνέρχομαι όσον αφορά τη σχέση μου με το παιδί, αλλά με τον εαυτό μου… ακόμα παλεύω. Παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού και κυκλοθυμικά επεισόδια. Όμως για το κοριτσάκι μου υπάρχουν πια μόνο αισθήματα και σκέψεις αγάπης, αυτά που από την αρχή ήθελα να της δώσω και δεν μπορούσα. Λες και κάποιος άλλος κοντρόλαρε τις σκέψεις μου.
Αλλιώς τα περίμενα και αλλιώς μου ήρθαν… Πάντα ήθελα να κάνω πολλά παιδιά και ακόμα το θέλω… Τα λατρεύω τα παιδιά, ανυπομονούσα να μεγαλώσω να κάνω οικογένεια και να που ο ερχομός του πρώτου μου παιδιού δεν ήταν τόσο χαρούμενος όσο πίστευα.
Εύχομαι να μην περάσει άλλη μανούλα αυτό που πέρασα εγώ. Αν όμως τύχει και το περάσει, τότε να μην κλειστεί στον εαυτό της. Ας αφήσει στην άκρη τις τύψεις και την ντροπή και να ζητήσει βοήθεια, τόσο από το περιβάλλον της, όσο και από κάποιον γιατρό ή ψυχολόγο… Να μιλήσει! Είναι το πιο σημαντικό βήμα!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
σε καταλαβαινω απολυτα κι εγω καπως ετσι και χειροτερα ενιωθα,ειχα πιασει τον εαυτο μου να χτυπαω το χαμογελαστο μου μωρακι για να το κανω να κλαψει.Ειναι οτι χειροτερο εχω περασει και πηρα φαρμακευτικη αγωγη για να συνελθω.Ειναι πολυ τρομακτικη κατασταση και τελικα εχουμε περασει πολλες μανουλες καποια ψυχικη διαταραχη.Ας τα λεμε και να τα συζηταμε για να σταματησει να θεωρειται ταμπου.
Εγώ πέρασα μία πολύ άσχημη εγκυμοσύνη...επαθα κατάθλιψη από τα πολλά μέσα στην εγκυμοσύνη Την ξεπέρασαν σε μία.βδομάδα .όλοι προειδοποιούσαν τους δικούς ότι θα παθω επιλόχεια...τελικά όχι μόνο δεν επαθα αλλά το είχα δουλέψει τόσο καλά μέσα μου που ενώ είχα ανοιχτή καισαρική για μήνες ήμουν και είμαι μία χαρά...μην αφημετε τα πάντα στην τύχη...κάντε ψυχοθεραπεία μόνες και βρίσκεται πάντα την αιτία των συναισθημάτων ...μονο αν βρείτε τη πηγή του κακού θα το λυσετε
Πόσο σε καταλαβαίνω... Και γω τα ίδια πέρασα! Δεν ήθελα καν να το αγγίξω το μωρό μου μου είχαν περάσει και σκέψεις από το μυαλό να αυτοκτονήσω...αυτός είναι και ο λόγος που δεν παίρνω την απόφαση να κάνω δεύτερο παιδί. Φοβάμαι μην περάσω τα ίδια
Γλυκό μου κορίτσι. Θέλει δύναμη ψυχής για να το αποδεχτείς και να το μοιραστείς αυτό που πέρασες. Κι' εγώ πέρασα επιλόχειο κατάθλιψη αμέσως μετά την γέννηση της 1ης μου κόρης. Γέννησα με καισαρική (θεωρώ ότι συμβάλλει αρκετά στην εκδήλωση της κατάθλιψης). Δεν κατάφερα να θηλάσω. Ένιωθα απίστευτο άγχος μόλις έβλεπα το μωρό και πάθενα πανικό. Πολύ κλάμα και κακές σκέψεις για μένα και το παιδί. Δυστυχώς δεν πήγα σε κάποιον ειδικό καθώς θεωρούσα ότι μόνη μου θα το ξεπεράσω (έχω σπουδάσει ψυχολογία). Μέγα λάθος. Ταλαιπωρήθηκα πολύ καιρό, κουβαλώντας τύψεις, ενοχές, θυμό προς τον εαυτό μου και τους άλλους, χαμηλή αυτοεκτίμηση..... Ισορρόπησα μέσα μου όταν ήρθε το δεύτερο μωρό μου και μάλιστα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Συμβουλή μου προς όλες τις μέλλουσες μαμάδες είναι να κάνουν σωστή επιλογή μαιευτήρα, κλινικής/νοσοκομείου (η ζημιά ξεκίνησε απο εκεί μέσα (δημόσιο νοσοκομείο) γιατί μου φερόντουσαν σαν ένα κομμάτι κρέας, χωρίς υποστήριξη ενώ φώναζα απο μακριά ότι υπάρχει πρόβλημα) και να ζητήσουν απο τον σύντροφό τους να είναι υποστηρικτικός και προστατευτικός, ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες μετά την γέννα. Τις καλύτερες ευχές μου σε όλες σας!
Καλησπέρα μανούλες..παρόλο που το κειμενο είναι παλιό είναι η πρώτη φορά που το διαβάζω και με άγγιξε απόλυτα! Δεν θα μείνω πολύ στην δική μου κατάθλιψη γιατί θεωρώ ότι την πέρασα σχετικά ομαλά( σε σχέση με αυτά που ακούω και διαβάζω)δλδ 10 μέρες περίπου να νιώθω "'ασχημα" και την τρίτη μέρα να ακούω μια φωνή να μου λέει ή πεσε απο το μπαλκόνι(της κλινικής) η μάζεψε τα πράγματα σου και φύγε(χωρίς το μωρό φυσικά!).ο άντρας μου άψογος!!!!δεν με πίεσε,δεν με έκανε να νιώσω άσχημα,ήρεμος και φυσικά ηρέμησα και εγώ! ΠΟΣΟ ΣΟΒΑΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ!!Οταν ηρέμησα τελείως είχα κάτι νεύρα(και ακόμα έχω!)Νευρα για τις φίλες μου(που είχαν γεννήσει πρίν απο εμένα και ενώ το είχαν περάσει δεν μου είπαν τίποτα),για τον γιατρό μου και το νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής..τι εννοώ νευρα;;;;Οτι κανένας δεν ήρθε να ενημερώσει και να μου μιλήσει!!!Οτι έιναι όλοι υποχρεωμένοι,πρίν αρχίσουν να σου έρχονται αυτά τα συναισθήματα να έρθει κάποιος ειδικός να σου μιλήσει ήρεμα για την επιλόχειο κατ'αθλιψη.ότι είναι κάτι φυσιολογικό αυτό που περνάς,ότι δεν είσαι η χειρότερη μάνα στον κόσμο,'οτι φυσικά λατρεύεις το παιδί σου και ότι αν αυτή την στιγμή δεν νιώθεις έτσι (δλδ δεν το αγαπάς) δεν πειράζει,συμβαίνει σε όλες τις μητέρες και είναι κάτι παροδικό.Συγχαρητήρια στην μανούλα που το έγραψε,κορίτσια ανοιχτείτε όλες μην τα κρατάτε μέσα σας.! Θα τελειώσω λέγοντας πως πραγματικά θεωρώ ότι οι κλινικές και τα νοσοκομεία θα έπρεπε πάντα να συνεργάζονται με έναν ψυχολόγο (καλά σιγά μην γίνει)ο οποίος να κάνει επίσκεψη στις νέες μανούλες,ακόμα και σε αυτές που δεν έχουν συμπτώματα ακόμα,για να κάνουν μια ήρεμη συζήτηση.Και πόσο σημαντική είναι η αντίδραση του συζυγου γιατί έχω ακούσει απο φιλή μου να περνάει κατάθλιψη και να της λέει ο άντρας της"δεν ντρέπεσαι να νιώθεις έτσι,καλά δεν αγαπάς το παιδί μας,μάνα είσαι εσύ;;"δλδ κατευθείαν βουτιά απο το παράθυρο.Πολλά έγραψα συγνώμη αλλα σας είπα θεωρώ το θέμα απίστευτα σημαντικό.Να είστε όλες καλα και να μιλάτε στον άντρα σας πρίν γεννήσετε ότι μπορεί να συμβεί αυτό το γεγονός για να είναι και αυτός προετοιμασμένος!!!
Με όλη τη καλή διάθεση καθώς αποτελεί και το αντικείμενο εργασίας μου, ενημερώνω πως αυτό αποτελεί ένδειξη για να ζητήσεις υποστήριξη απο ψυχοθεραπευτη η ψυχίατρο που εχει και εκπαιδευση στη ψυχοθεραπεία ,αφορά σκέψεις που έρχονται ξαφνικά κ είναι ενοχλητικές και δυσχεραίνουν τη ζωη του άτομου με ένα καταναγκαστικό τροπο,
Αυτό ακριβώς θα έλεγα και εγώ.Επειδη το πέρασα.Βοηθηθηκα μέσω ψυχιατρου. Εξάμηνο θεραπεία και όλα οκ.Το μόνο άσχημο ότι πήρα 17 κιλά γιατί παθαινα βουλιμιες από τα φάρμακα και δεν ήξερα ότι ήταν από αυτό και στο τέλος της αγωγής που της το είπα μου είπε έπρεπε να με ενημερώσεις να στα αλλάξω αλλά εγώ δεν το ήξερα. Μπροστά όμως στην ηρεμία μου δεν υπάρχει τίποτα! Βλέπω τον εαυτό μου τότε και τώρα.Καμια σχέση!
Οποια μανουλα παρατηρησει εστω και ενα υποπτο συμπτωμα επιλοχειας καταθλιψης ας μην προσπαθησει να το λυσει μονη της! Να μην ντραπει να μιλησει στο αμεσο οικογενειακο της περιβαλλον και να μη διστασει να ζητησει τη βοηθεια ειδικου! Μου συνεβη και η ψυχιατρος μου με βοηθησε και με βοηθα απιστευτα! Καλη δυναμη σε ολες τις μανουλες, ψυχραιμια και αισιοδοξια!
Κι εγώ το πέρασα και πολλές φίλες μου επίσης.Ξεκίνησε όταν η μικρούλα μου ήταν 5 μηνών.Αρχισε με αϋπνία και συνεχίστηκε με απίστευτες φοβίες κακές σκέψεις ανορεξία κλάματα.Το ξεπέρασα με ψυχολογική υποστήριξη απο αδερφες και φίλες , επίσκεψη σε ειδικό και πολύ πίστη στο θεό.
Κορίτσια, αυτό που θα σας πω, ίσως σας βοηθήσει αρκετά. Έχοντας περάσει και εγώ μια ελαφριάς μορφής επιλόχεια μελαγχολία μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, μένοντας για δεύτερη φορά έγκυος αποφάσισα να κάνω τα πάντα για να το προλάβω. Και τα κατάφερα με πολύ απλό τρόπο. Ένα σκεύασμα από ανθοιάματα, που μου έφτιαξε η παιδίατρος των παιδιών μου και που και εσείς μπορείται να προμηθευτείτε, κάνοντας μια επίσκεψη σε έναν ομοιοπαθητικό. Επίσης, μπορείτε να διαβάσετε για τις ιδιότητες των ανθοιαμάτων και σύμφωνα με τα συναισθήματα που νοιώθετε να συνθέσετε το δικό σας ανθοίαμα που θα σας παρασκευάσει ένας φαρμακοποιός. Ψάξτε το. Είναι απόλυτα ασφαλές και αξίζει.
Τι μου θυμιζεις τωρα....ολα καλα θα πανε ,θα δεις!Η μικρη μου ειναι 6 μηνων και εγω ημουν φρικαρισμενη μεχρι και πριν απο 1-2 μηνες!!δεν ξερω...εφυγε απο μονο του,δεν ηθελα να πεταξω το μωρο,εγω ηθελα να το παρατησω και να φυγω!Τελικα ολα φτιαχνουν απο μονα τους!θα περασει ο καιρος και θα στανιαρεις!!ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΕΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!Ειμαστε πανω απο ολα ΜΑΝΕΣ ,σηζυγοι ,εργαζομενεσ,νοικοκυρεσ και αμα λαχη περναμε και τα ψυχολογικα μας!!!Φιλη Ευαγγελια δεν σε φοβαμαι!!!!
...Φοβάμαι πως περνάω κ εγώ 9 μήνες μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης, που θα βρω απαντήσεις δεν ξέρω... Ίσως να μην συμβαίνει κ τίποτα αλλά κάτι δε μου βγαίνει..
Ποσο κλαμα εριξα με την ιστορια σου! θυμηθηκα τα δικα μου. εγω επαθα αγχωδη διαταραχη με ψυχοσωματικες αντιδρασεις, αγχωνομουν με το παραμικρο και με επιανε ενας αφορητος πονος στο στηθος και την πλατη, δεν μπορουσα να αναπνευσω ουτε να μιλησω και στο τελος κατεληγα να κανω εμετους. μονο τοτε περνουσαν οι πονοι και βεβεια μετα απο πολυ ωρα. εφτασα στο σημειο να το παθαινω καθε μερα και να διαρκει 3ημερες συνεχομενα (βεβαια αυτες τις 3ημερες δεν μπορουσα να φαω τιποτα μονο νερο επινα που μετα το εβγαζα).μετα απο ολα αυτα ενιωθα και τυψεις γιατι στεναχορουσα τους δικους μου και περισσοτερο τον αντρα μου και τη μαμα μου. ολο αυτο ηταν ενας φαυλος κυκλος, ο πανικος εφερνε κιαλλο πανικο , ο φοβος κι αλλο φοβο. φυσικα και δεν μπορουσα να το κρυψω, ολοι με εβλεπαν σε τη χαλια ημουν και μου συνεστησαν να παω σε ψυχολογο. πηρα για 4 περιπου μηνες ηρεμιστηκα και αντικαταθλυπτικα. αλλα η ιστορια μου δεν ειχε τελος... επαθα παγκρεατιτιδα απο πετρα στη χολη. μπαινοβγαινα πολυ καιρο στο νοσοκομειο μεχρι που αφαιρεσα τη χολη μου. Και σα να μην εφταναν αυτα επαθα και ενα τροχαιο (ενας παππους που κανονικα θα επρεπε να του εχουν παρει το διπλωμα, παραβιασε το στοπ) στο οποιο ομως ευτυχως δεν τραυματηστηκα σοβαρα. Οπως ειναι φυσικο ολο αυτο το διαστημα το μωρακι μου μεγαλωνε με την γιαγια και τον μπαμπα και οι δικες μου οι τυψεις μεγαλωναν επισης. αρχισα να χαιρομαι την μπεμπουλα μου απο τον εκτο μηνα και μετα. τωρα ειναι 7 1/2 μηνων και δεν την χορταινω. ποτε δεν μπορουσα να φανταστω οτι μια γυναικα μπορει να περασει τοσο ασχημα μετα τη γεννα. θελω καποια στιγμη να κανω και 2ο παιδακι αλλα φοβαμαι τοσο πολυ μετα απο ολα αυτα που περασα... δεν θα το ευχομουν ουτε στο χειροτερο εχθρο μου....
πρωτον θελω να πω οτι ''ζηλευω'' που μπορεσες και ειδες την καισαρικη live...τρελαινομαι για κατι τετοια...στην δικια μου καισαρικη μου ειχαν βγαλει τα γυαλια μυωπιας...και δεν εβλεπα τιποτα...την επομενη φορα ισως να τους παρακαλεσω να τα κρατησω....χεχεχε δευτερον, μου φαινεται απιστευτο αυτο που περασες...ειχα ακουσει διαφορα, αλλα αυτο οχι... στον αντρα σου μιλησες τοτε? στην μαμα σου? παντως μην εχεις ενοχες και τυψεις, γιατι δεν εκανες κατι κακο για να βλαψεις το μωρο ή τον εαυτο σου (οπως συμβαινει σε παρομοιες περιπτωσεις) και να θυμασαι πως κατι αντιστοιχο εχει συμβει σε πολλες γυναικες σε ολο τον κοσμο... μακαρι να μην το ζουσε ποτε και καμια, αλλα η επιλοχεια καταθλιψη υπαρχει...γυρω μας μην αισθανεσαι ασχημα γιατι μονο κανεις κακο στον εαυτο σου. αντιθετα να εισαι περηφανη που εφερες στον κοσμο ενα υγειες μωρακι και που τα καταφερες και νικησες την καταθλιψη, χωρις φαρμακα κλπ...να λες καθε μερα ποσο παρηφανη , δυνατη και ευτυχισμενη μητερα εισαι...και μην εχεις τον φοβο οτι στην επομενη εγκυμοσυνη θα παθεις τα ιδια!
Και εγώ πέρασα τα ίδια........και ακόμα χειρότερα....τελικά με την βοήθεια ψυχολόγου...του άντρα μου και της κουμπάρας μου κατάφερα και το ξεπέρασα..... τώρα είμαι έγκυος στο δεύτερο και φοβάμαι πάρα πολύ.....!!!!!!! Ελπίζω ότι θα είναι πιο ανώδυνο αυτή τη φορά...!!!!!
kalimera. k gw ta perasa auta. skepseis kakes. k anxos akoma k oti ston upnomou mporei na sikothw upnobatis k na kanw kako sto moromou apthn fwni auth pou sou leei asxima pragmata. to kseperasa mazi me miamou fili pou gennisame mazi k ta moirastikame ola!!tis skepseis autes tis kakes k tis fwnes. kathe mera pou pernouse ligosteuan. ekana thn proseuximou k otan pia to katalaba oti einai psixologiko ekana skepseis poli kales na diwxw tis kakes.. einai ontws asximo auto giati aisthanese k typseis! les ena toso da mikro plasmataki pou se exei anagi pou na xere ti skeftese!!!thelei ypomoni epimoni kales skepseis k poli xioumor !
>ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΒΟΗΘΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ...ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ..ΦΟΒΑΣΑΙ ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΣΟΥ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ..ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ?ΟΤΙ ΕΓΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΕΝΩ ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΧΩ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΟΒΙΕΣ..ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΝ ΓΕΝΝΗΣΩ ΘΑ ΤΑ ΝΙΩΘΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΤΡΙΠΛΑΣΙΟ..ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ..ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΝΑ ΤΑ ΠΩ ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΡΕΛΗ!!ΕΧΩ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΠΕΞΩ ΑΠΕΞΩ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ...ΧΑΡΗΚΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΒΟΗΘΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!!!!!!
>εκανες πολυ καλα που εγραψες την ιστορια σου θα βοηθησεις πολλες μανουλες.μπραβο σου,εχεις δυναμη ψυχης.ειχα για πολλα χρονια καταθλιψη αλλα τα τελευταια πεντε χρονια την εχω πολεμησει(μονη μου).θα σου πω απλα τι εκανα εγω και με βοηθησε σε σημειο που την εχω αφησει πισω μου.ειχα προετοιμασει πολυ τον εαυτο πριν μεινω εγκυος στο γιο μου οποτε ειχα πολυ καλα αποτελεσματα.λοιπον απο την στιγμη που ειχα καταλαβει οτι ειχα καταθλιψη(δηλ κατι μου συμβαινει που δεν μαρεσει),αρχισα να το ψαχνω σιγα σιγα.ειχα λογους για να το παλεψω τοτε και τους βρηκα(ο καθενας τους δικους του)ολοι εχουμε καποιο καλο λογο ειμαι σιγουρη.το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν οτι δεν μου αρεσα εγω(σε καποια πραγματα)και ειχα βρει τι μου εχει συμβει οποτε αρχισα να θελω να το βγαλω απο μεσα μου.αρχισα εψαχνα στο ιντερνετ,google και διαβασμα περι καταθλιψης(τι,πως κλπ)λογω οικονομικου προβληματος βρηκα οτι στο δημο που μενω υπαρχει δωρεαν 1 φορα την εβδομαδα ψυχολογος για ενα χρονο.εκανα κανα 5 μηνο μεχρι να παρω την αποφαση και να σηκωσω το τηλ να παρω αλλα τελικα πηρα γιατι σκεφτομουν το (καλο λογο) που ειχα.και πηρα εκλεισα ραντεβου και πηγα αποφασισμενη αλλα και λιγο αρνητικη παραλληλα.πραγματι πηγαινα για 8 μηνες.ειχα καταλαβει οτι η γιατρος με βοηθουσε αλλα ηθελε και να συνεχισω μαζι της και ιδιωτικα.αλλα μου εκανε καλο πολυ καλο.εκει ειπα ΤΕΛΟΣ ομως τωρα επιασα το νοημα.ξεκιναω μονη μου την ψυχαναλυση μου.και ετσι εγινε ομως σας ξαναλεω ειχα βρει ακριβως ποια ηταν τα (προβληματα μου) και εστιαζομουν σαυτα.εαν δεν ειχα καταλαβει ομως στους 8 μηνες που πηγαινα σε ψυχολογο(δωρεαν) δεν θα μπορουσα και πολλα.οποτε αρχισα να διαβαζω για να διαφορα για να διορθωσω αυτα που ηθελα.και με πολυ πιστη στο θεο(με τον πολυ ιδιαιτερο μου τροπο).σκεψεις μονο θετικες,τα κακα ολα τα αφηνουμε πισω μας παμε μπροστα σκεψεις απλες.οσο ζησουμε να ζησουμε καλα.η ζωη ειναι πολυ μικρη και πολλοι δεν το εχουν καταλαβει αυτο(δεν θελω να σας τρομοκρατησω μα ειναι αληθεια).χανουμε ανθρωπους σημαντικους απτην ζωη μας και μπορει να μην τους εχουμε πει ποτε σαγαπω αςπουμε.δεν εχει σημασια τι και πως ειναι ο καθενας μας.μαυτα που εχουμε οσα και αν ειναι θα ειμαστε καλα!ναι τα εχω καταφερει και για αυτο σας γραφω αλλα ακομα μαθαινω και διαβαζω διαφορα για να γινομαι καλυτερος ανθρωπος,καλυτερη συζυγος και πανω απολα καλυτερη μαμα!!!ελπιζω να σας βοηθησα και γω λιγακι!!!!προσπαθηστε να βρειτε μια ωρα της ημερας και διαβαστε για αυτα που σας προβληματιζουν.αφου τα καταφερα εγω μπορειτε και σεις.ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας πρεπει να μαθουμε να τα χειριστουμε!θελει δουλεια αλλα αξιζει!καλη αρχη σε σας που αρχισατε να σκεφτεστε !!!ααα και πολυ ΥΠΟΜΟΝΗ!(νομιζα οτι δεν ειχα αλλα τελικα εχω πολυ!)
>Πέρασα και εγώ επιλόχεια κατάθλιψη, αλλά δεν είχα αυτά τα συμπτώματα. Νομίζω πως η δική σου περίπτωση αφορά την επιλόχεια ψύχωση, η οποία μέσα έχει και στοιχεία επιλόχειας κατάθλιψης
>Περασα ακριβως το ιδιο... Ομως εγω δεν το ελεγα σε κανεναν... Μονο κατι μισολογα στη μαμα μου και γκρινιες χωρις λογο στον αντρα μου οταν εφευγε απο το σπιτι, δεν ηθελα να μεινω μονη μαζι με το μωρο.. Τελικα και εμενα μετα απο 6 μηνες αρχισε να μου περναει αυτο... Αμα εβλεπα οτι εφτανα στα ορια μου τυπου να σε πεταξω πουθενα και τετοια, απλα πηγαινα σε αλλο δωματιο μεχρι να συνερθω... Ντρεπομουν πολυ γιαυτο και ακομα νιωθω πολλες ενοχες... μου εδωσες πολυ θαρρος που εγραψες την ιστορια σου. Ευχαριστω.
>http://eidikiagogimeaplalogia.blogspot.com/2011/04/blog-post_6640.html
Ίσως να σε βοηθήσει...