Χρόνος: φίλος ή εχθρός;

Χρόνος: φίλος ή εχθρός;

μαμά Μαρία

Είναι ένα θέμα που με κυνηγάει από τότε που γεννήθηκα κι ακόμη δεν κατάφερα να βρω άκρη… Τελικά είναι σύμμαχός μας ο χρόνος και πρέπει να τον κάνουμε φίλο μας, να του φερόμαστε με συνέπεια και να μην αργούμε στα «ραντεβού» μας ή μήπως είναι εχθρός μας και οφείλουμε να του γυρίσουμε την πλάτη ή μάλλον να του κλείσουμε τη θωρακισμένη πόρτα μας κατάμουτρα;; Ακόμη και την ευτυχία την καθορίζει ο χρόνος, η ευτυχία είναι στιγμές, λένε! Αλήθεια σας λέω, τα παραπάνω τα σκέφτομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο…

Όταν ήμουν μικρή – όπως όλοι, φαντάζομαι- το μόνο, που μ’ ενδιέφερε ήταν να έρθουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι, για να πάμε οικογενειακώς εκδρομή. Κι όλο ρωτούσα «Αργεί, μαμά το καλοκαίρι;» και μου έδινε το ημερολόγιο να μετράω τους μήνες και τις μέρες…. πφφφφφ… βαρετόοοοο!!!

Μεγαλώνοντας άρχισα να περιμένω και τα Σαββατοκύριακα, πρώτον για να μην έχω σχολείο (χιχιχι!) και δεύτερον για να παίζω με τις ώρες χωρίς να με πιέζουν να ξαπλώσω στο κρεβάτι για ύπνο την τάδε ώρα! Ποτέ δεν μου άρεσαν οι δεσμεύσεις –οι χρονικές-, ένιωθα ότι περιορίζουν το «εγώ» μου και δεν με αφήνουν να εκφραστώ ελεύθερα και να εξελιχθώ!

Το ξυπνητήρι το μισώ και σαν λειτουργία αλλά και σαν αντικείμενο! Δε βρίσκω καμία χρηστικότητα και το μόνο που σε κάνει να νιώθεις είναι άγχος!! Όταν πρέπει να σηκωθώ, προτιμώ να βάζω το ράδιο και να σηκώνομαι χορεύοντας!! Ο άντρας μου έχει αδυναμία στο κινητό… βάζει ξυπνητήρι στο κινητό. Ναι, αλλά δε σηκώνεται κατευθείαν, το βάζει τουλάχιστον 4 φορές, οπότε κάνει τα δικά μου τα νεύρα κρόσσια!! Του το άλλαξα κι εγώ και του έβαλα τραγουδάκι, αφού το ακούω κι εγώ, ας είναι κάτι, που μου αρέσει!

Υπάρχει κανένας μαθητής, που να γουστάρει να ξυπνάει την τάδε ώρα, να πηγαίνει σχολείο, να κάνει διάλειμμα μια συγκεκριμένη ώρα, να τρώει, όποτε του το επιτρέψουν, να κάνει όλα τα πράγματα με το ρολόι αγκαζέ;; Ρητορική ερώτηση…

Η μόνη περίοδος της ζωής μου που το ρολόι το είχα πετάξει (δεν είχα και πολλά, ένα μόνο επιτραπέζιο!) σε μια άκρη του σπιτιού ήταν, όταν ήμουν φοιτήτρια… τι ωραία χρόνια (λένε όλοι, όσοι τα βίωσαν)! Μα πείτε μου, γιατί σε όλους αρέσει περισσότερο αυτή η συγκεκριμένη περίοδος;; Θα σας πω εγώ! Γιατί δεν πιέζονται χρονικά από κανέναν!! Ανεμελιά κι Άγιος ο Θεός! Ξυπνάς, τρως, βγαίνεις, κοιμάσαι, γκομενίζεις, αλητεύεις, καφεδιάζεσαι, μορφώνεσαι, ρωτάς-απαντάς, ξενυχτάς, διαβάζεις, πλένεις Ο,ΤΙ ΩΡΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ! Ακόμη και το πρόγραμμα των σχολών είναι τέτοιο, που σου δίνει απίστευτες δυνατότητες σε σχέση με το χρόνο σου και πώς μπορείς να τον εκμεταλλευτείς! Αχ, γιατί η ζωή μας να μην ήταν μονίμως ένα «πανεπιστήμιο», ε;

Μετά αρχίζουν τα δύσκολα και από εκεί που έφτιαξε η ζωή σου, δυνάμωσε η υγεία σου, αφού έδιωξες το άγχος του «πρέπει να κάνεις αυτό την τάδε ώρα», σε πετάνε στα βαθιά νερά του ωκεανού…. δουλειά και οικογένεια, ωχ αμάν!!

«Πρέπει να παντρευτείς ΜΕΧΡΙ τα 30», «πρέπει να σηκώνεσαι 1 ώρα, πριν το γραφείο, για να τρως και πρωινό», «πρέπει να κοιμάσαι νωρίς το βράδυ», «πρέπει να κόψεις το πολύ φαγητό» (το τελευταίο είναι άσχετο, αλλά ταιριάζει σε όλα!)! Και ο χρόνος ξαναμπαίνει μπροστά σου, για να σου κόψει τη φόρα, για να σε βάλει σ’ έναν αγώνα δύναμης και ταχύτητας που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα χάσεις, αφού είναι και πανδαμάτωρ, όπως λένε, άρα τα δαμάζει και τα νικάει όλα κι αφού εσύ και μόνο, που σκέφτεσαι, αυτός έχει φύγει ήδη και τρέχει, έχει κάνει πολλά περισσότερα χιλιόμετρα, ενώ εσύ νιώθεις ήδη εξαντλημένος και καταπονημένος..  κι ακόμη δεν έχεις ξεκινήσει!!!! Ψυχραιμία… Relax…. Βαθιές ανάσες, όπως στα μαθήματα yoga, που ξεκίνησες τελευταία, για να κοντρολάρεις τα νεύρα σου.. δεν είναι τυχαίο, ότι τα yogάδικα έγιναν της μόδας στο δυτικό κόσμο… ο χρόνος ευθύνεται και γι’ αυτό! Να πηγαίνεις στο γυμναστήριο, στην παραλία ή όπου αλλού γίνεται το μάθημα, για να σου φύγουν τα άγχη και να μετράς ανάσες, μόνο ανάσες τίποτε άλλο, ούτε ώρα για επαγγελματικά ραντεβού, ούτε τίποτα, μόνο ανάσες, εξάλλου η ζωή είναι η ανάσα μας, χωρίς αυτήν δεν υφίσταται ο άνθρωπος, σωστά; Και λέω εγώ τώρα, γιατί να μην έχω τη δυνατότητα να μετρώ ανάσες στο μπαλκόνι μου Ο,ΤΙ ΩΡΑ θέλω, αλλά πρέπει να μετρώ αναπνοές μέσα στο μετρό (καλά εκεί μετράς ανάσες μέχρι να βγεις, γιατί φοβάσαι μη σκάσει καμιά βόμβα δίπλα σου, οπότε ο χρόνος εκεί μπορεί να κυλάει και υπέρ!) .

Και βλέπω και τα ψυχουλινάκια μου, που άρχισαν να πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό και να πιέζονται και ματώνει η ψυχή μου! Κλαίνε, που τους βάζω για ύπνο νωρίς, γιατί έχουν πρωινό ξύπνημα, κλαίνε, επειδή πρέπει να ντυθούν το πρωί πολύ γρήγορα, ουρλιάζουν κάποιες φορές και μας ακούει η γειτονιά, βέβαια!! Κι εγώ στεναχωριέμαι, γιατί δεν μπορώ να τους εξηγήσω τι πραγματικά σημαίνει ρολόι και υποχρεώσεις… πόσο ευτυχισμένα είναι, όταν έρχεται η Παρασκευή, δεν μπορείτε να φανταστείτε (ή μάλλον μπορείτε πολύ καλά!) και κάθονται λίγο παραπάνω το βράδυ και παίζουν χωρίς πίεση και ξυπνούν το Σάββατο πρησμένα απ’ το 12ωρο λήθαργο και τρώνε ήσυχα το πρωινό τους….

Αναρωτιέμαι, αν στη σημερινή κοινωνία, που εξελίσσεται ραγδαία τεχνολογικά μπορούσαν όλες οι δουλειές να γίνονται από το σπίτι με τη βοήθεια του υπολογιστή… πωπω τί θεσπέσιο θα ήταν! Να ξυπνάς όπως θέλεις, ό,τι ώρα θέλεις, να δουλεύεις ό,τι ώρα θέλεις μέρα και νύχτα… να μην αγχώνεσαι, αν θα προλάβεις το αστικό κλπ!  Όσοι το ζείτε, είστε πολύ τυχεροί!

Το θέμα χρόνος-ηλικία δεν το πιάνω καν, γιατί πρώτον θα συνειδητοποιήσω ότι γέρασα και δεύτερον θα γράψω αμέτρητες σελίδες!

Αυτά εν συντομία σκέφτομαι καθημερινά και δεν καταλήγω πουθενά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μου αρέσουν τα ξυπνητήρια, ούτε τα ρολόγια, μόνο ένα έχω στο σπίτι μου κρεμασμένο στον τοίχο κι αυτό γιατί έχει πάνω μια φωτογραφία με τη New York, και κάθε φορά που το κοιτάω, μετράει το χρόνο μέχρι να κάνω αυτό το ταξίδι, που θέλω τόσο πολύ!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com