Ένιωσα όλη μου τη γέννα ακριβώς όπως ήθελα!

Η ιστορία της Γωγώς

Γεια σας κορίτσια!! Διαβάζω όλες τις ιστορίες σας με πολύ ενδιαφέρον, συγκινούμαι, κλαίω, γελάω και περίμενα τη σημερινή ημέρα για να σας περιγράψω κι εγώ τη δεύτερη ιστορία τοκετού μου…Και λέω τη σημερινή ημέρα, καθώς σήμερα η μικρή μου κορούλα, η μπεμπούλα μου όπως την αποκαλώ (δεν την έχουμε βαφτίσει ακόμα), συμπληρώνει ένα χρόνο ζωής!

Να σε χαίρομαι λοιπόν κοριτσάκι μου και να είσαι πάντα υγιής κι ευτυχισμένη…Να έχεις όλα τα καλά του κόσμου και να σκορπίζεις χαμόγελα, γιατί κάνεις τον κόσμο πιο όμορφο…

Ξέχασα να σας συστηθώ καλέ!!! Είμαι η Γωγώ και είμαι 28 χρονών… Δεν τα έχω κλείσει ακόμα… χαχαχα

Όταν η μεγάλη μου κόρη, η Ιωάννα μου, το αστέρι μου, ήταν 14 μηνών, αποφασίσαμε με τον άντρα μου να  της χαρίσουμε ένα αδερφάκι. Τον πρώτο μήνα προσπαθειών και μετά από 3 αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, αποφάσισα να πάω να κάνω μια χοριακή για να αποκλείσω το ενδεχόμενο εγκυμοσύνης και να σιγουρευτώ ότι πάλι ο κύκλος μου κάνει νερά…. Αν και μετά τα αρνητικά τεστ είχα απογοητευτεί, κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι στην κοιλίτσα μου βρίσκεται ένα σποράκι… Και φυσικά το ένστικτο της μάνας δεν πέφτει ποτέ έξω… Θετική χοριακή, χαμηλές μονάδες, γιατί η σύλληψη είχε γίνει αργά…

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σκέφτηκα, καθώς και στο πρώτο μου παιδάκι, είχα αρνητικά τεστ και θετική χοριακή… Δε με πάνε τελικά τα τεστ!

Τρισευτυχισμένη το λέω στον άντρα μου, χαρά και οι δυο… Κλείνω ραντεβού με τον γιατρό μου (που είχαν γεννήσει την πρώτη μου κόρη), πάω μετά από μέρες, ακούμε καρδούλα, όλα καλά…. ΠΗΤ: 7/4/2011 βάσει περιόδου και 20/4/2011 βάσει υπερήχων…Τεράστια απόκλιση, αλλά είχε γίνει αργά η σύλληψη!

Όμως αυτή η εγκυμοσύνη ήταν διαφορετική από την πρώτη… Το πρώτο τρίμηνο ήμουν ένα ράκος.. Συνέχεια έκανα εμετούς, δεν άντεχα καμία μυρωδιά και συνέχεια κοιμόμουν. .Αφού ένιωθα ότι θα πεθάνω… Ως δια μαγείας με το που έκλεισα τον τρίτο μήνα, τα πάντα εξαφανίστηκαν και πλέον χαιρόμουν την εγκυμοσύνη μου.

Πάντα ήθελα να κάνω κοριτσάκια και αφού ήδη είχα πετύχει το σκοπό μου, τώρα έλεγα ότι θέλω αγοράκι! Όμως ήταν πάλι κοριτσάκι! Όταν το έμαθα, λέω «με αγαπάει ο Θεός και όταν προσευχόμουν ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί, γι’αυτό μου έστειλε κι άλλο κοριτσάκι…»

Οι μήνες περνούσαν και προσπαθούσα να πάρω μια απόφαση από κοινού με τον αντρούλη μου για το μαιευτήριο που θα γεννούσα. Την πρώτη την είχα κάνει στο Ιασώ, είχαμε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά και δεν είχα μείνει ευχαριστημένη καθόλου… Αλλά, έλα μου ντε που εκεί ήταν ο γιατρός μου… Πώς μπορούσα να αλλάξω ένα γιατρό που (μέχρι τότε) εμπιστευόμουν τυφλά;;; Είχα αρχίσει ωστόσο να ψάχνω εναλλακτικές και να κάνω έρευνα αγοράς για… γιατρό!

Στον 6ο μήνα πλέον, πάμε στο καθιερωμένο ραντεβού με το γιατρό μου, του λέω ότι δε θέλω να γεννήσω στο Ιασώ, ότι δεν μου το επιτρέπουν τα οικονομικά μου, ότι θέλω να διαθέσω αλλού αυτά τα λεφτά… Να υπογραμμίσω ότι ο ίδιος στην πρώτη μου γέννα μου είχε πάρει 2000 ευρώ χωρίς απόδειξη… Και φυσικά πληρώθηκε με το που γέννησα!!! Η απάντησή του στο ότι θεωρώ πεταμένα τόσα λεφτά και δεν μπορώ να το διαθέσω ήταν «Το καλύτερο που μπορώ να κάνω για σενα είναι να σε πάω κατ’ εξαίρεση να γεννήσεις στο Λητώ που το κόστος είναι 1500 ευρώ το τρίκλινο αντί για 2.000 που είναι το Ιασώ»

Όπως καταλαβαίνετε, ήταν η ατάκα που περίμενα να ακούσω για να με βγάλει από τη δύσκολη θέση και να μου δείξει ότι τελικά είχα κάνει λάθος επιλογή γιατρού… Μα να μου έχει στοιχίσει 8000 ευρώ η πρώτη γέννα, να έχει πληρωθεί ντούκου και αντί να μου πει θα ρίξω την αμοιβή μου ή κάτι άλλο, μου λέει να αλλάξω μαιευτήριο;;;; Άντε γειαααα.. Χωρίς να του πω τίποτα, απλώς δεν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί…

Μετά από πολύ ψάξιμο, επέλεξα να γεννήσω στο Έλενα. Mου σύστησαν έναν εξαιρετικό γυναικολόγο εκεί, μεγάλο σε ηλικία, με μεγάλη εμπειρία, λιγομίλητο, αλλά εξαίσιο άνθρωπο… Στο πρώτο μας ραντεβού και ενώ ήμουν ήδη 6,5 μηνών έγκυος, του είπα ότι θέλω να γεννήσω με αυτόν και όχι με βοηθό κτλ.. Μου είπε ότι επειδή 24 Απριλίου ήταν Πάσχα, είχε κανονίσει ήδη να φύγει ταξίδι στις 15/4…. Αλλά ήταν τόσο σίγουρος ότι θα γεννούσα πριν φύγει καθότι δευτερότοκη…. Του είπα να κάνουμε πρόκληση αν δεν έχω γεννήσει μέχρι να γεννήσει (την πρώτη την είχα κάνει με πρόκληση καθότι ερχόταν Πάσχα και ο τότε γιατρός μου είχε βρει 1002 δικαιολογίες για να μπω) και ήταν ανένδοτος…

«Πρόκληση κάνουμε μόνο αν κάτι δεν πάει καλά! Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος….»

Ο καιρός περνούσε, η εγκυμοσύνη πήγαινε τέλεια, μπαίνω στο μήνα μου, περιμένω να γεννήσω τίποτα… Κανένα σημάδι…. Εγώ να αγχώνομαι μήπως φύγει ο γιατρός, να τον παρακαλάω να με βάλει για πρόκληση, αυτός ανένδοτος… «Δεν παρεμβαίνω αν δεν σε πιάσουν δικοί σου πόνοι…»

Ο μήνας έχει φτάσει 16 Απρίλη, ο γιατρός ακόμα εδώ (15 μου είχε πει ότι θα έφευγε), εγώ να μη γεννάω…. Πάω να με δει, με κοιτάζει από κάτω, μου βάζει χέρι, με άκουσε όλο το Έλενα…  Ο ΠΟΝΟΣ!!! Μου λέει ότι πρέπει να το κάνει για να «ξυπνήσει» ο τράχηλος μήπως και αρχίσει ο τοκετός… Δαχτυλική αποκόλληση υμένων λέγεται… Βλέπω λίγο αίμα το απόγευμα, αλλά τίποτα…. Ήταν από το χέρι… Μετά από 2 μέρες, στις 18, ξαναπάω, μου βάζει χέρι και μου λέει «Aν δε γεννήσεις και σήμερα, έλα αύριο κατά τις 7 το πρωί να δούμε τι θα κάνουμε!«

Βάσει περιόδου ήμουν 41 εβδομάδων και 6 ημέρες και φοβόταν να με αφήσει παραπάνω δεδομένου ότι δεν με παρακολουθούσε από την αρχή…. Γύρισα σπίτι απογοητευμένη και έλεγα «Mα δε θα γεννήσω ποτέ;;;;»

Ξαπλώνω τη νύχτα και ενώ κοιμόμασταν με τον αντρούλη μου, κατά τις 3 το πρωί νιώθω έναν δυνατό πόνο που δεν έμοιαζε με τα πονάκια που είχα όλες αυτές τις μέρες. Σηκώνομαι με δυσκολία από το κρεβάτι, πάω τουαλέτα να δω αν έχω τίποτα, τίποτα…Ξαναξαπλώνω, με παίρνει πάλι ο ύπνος, στις 3.30 νιώθω τον ίδιο ακριβώς πόνο… Πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι, αδύνατον…. «Ωχ αμάν.. Τι συμβαίνει;; Γεννάω;;; Και αν είναι λάθος συναγερμός;;;» Σέρνομαι από το κρεβάτι στο πάτωμα, σηκώνομαι, πάω πάλι τουαλέτα, τίποτα… Ξαναξαπλώνω… Μετά από 20 λεπτά ο ίδιος πόνος… Ξυπνάω τον άντρα μου, του λέω «μάλλον γεννάω».. Χρονομετράμε, στα 20 λεπτά ξανά… Μπαίνω για μπάνιο, ξύρισμα κλπ, ντύνομαι… Οι πόνοι έχουν γίνει ανά τέταρτο…. Κλαίω γιατί νιώθω τύψεις που θα αφήσω το κοριτσάκι μου και πώς θα αγαπήσω άλλο παιδί σαν αυτήν κλπ κλπ κλπ…. Τελικά, η μικρή σαν το κατάλαβε ξύπνησε στις 6 το πρωί…

Κατά τις 6.30 και ενώ πλέον οι πόνοι έχουν γίνει 10λεπτοι, χαιρετάω τη μικρούλα μου, τη φιλάω και κλαίω συνέχεια,  ξεκινάμε για το μαιευτήριο. Η μαμά μου και η πεθερά μου σπίτι με τη μικρή… Η μαμά μου βασικά ήθελε να έρθει μαζί, αλλά της λέω «ασε τωρα… ποιος ξέρει πόσες ώρες θα κάνω να γεννήσω…» (Στην πρώτη μου κόρη είχα κάνει 11 ώρες…)

Φτάνουμε εκεί κατά τις 7, με βλέπει ο γιατρός, διαστολή 2, μου λέει «Ωραία… Ο τοκετός έχει ξεκινήσει… Θα σε προετοιμάσουν οι μαίες και θα ανέβεις πάνω να γεννήσουμε…» Μου παίρνουν ιστορικό, μου κάνουν κλίσμα, οι τουαλέτες ήταν χάλια, να μην μπορώ να κάνω τίποτα εκεί…. Αυτό ήταν και το μόνο αρνητικό του Έλενα.. Ότι σε προετοιμάζουν στα εξωτερικά ιατρεία, όπου γίνεται χαμός και οι τουαλέτες, ήταν δράμα… Δίπλα να ακούω άλλες κοπέλες, μεταξύ των οποίων και τσιγγάνες, που έρχονταν να γεννήσουν, να ουρλιάζουν, αλλά εγώ τέρας ψυχραιμίας… Ο αντρούλης μου έχει πάει να κανονίσει το δωμάτιο και τα της εισαγωγής και κατά τις 8.30 έρχεται ο νοσοκόμος, με βάζει στο καροτσάκι, παίρνει και τον άντρα μου και ανεβαίνουμε στις αίθουσες ωδινών….

Τον άντρα μου τον αφήνουν απ’ έξω, εγώ να λέω «Αφηστε τον να μπει μέσα.. τον θέλω.. Δε γεννάω μόνη μου..» Μου λέγανε σε λίγο… Με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο ξαπλωμένη στο κρεβάτι και έναν ορό στο χέρι για να δυναμώσουν οι πόνοι… Ο γιατρός μου δίπλα μου… Οι πόνοι μου να έχουν γίνει 1λεπτοι κι εγώ να υποφέρω… Να του λέω «πονάωωωω… κάνε κάτι….» Και αυτός ατάραχος να διαβάζει περιοδικό και να λέει «Ε κάνε λίγη υπομονή.. Γεννάς… έτσι πονάνε!»

Στις 9 η ώρα η διαστολή μου ήταν 10. Έτοιμη να γεννήσω… Αλλά δεν…. Φέρνουν τον άντρα μου μέσα, να κάθεται στο κεφάλι μου, ο γιατρός να μη μου κάνει επισκληρίδιο κι εγώ να πονάω…. Να φωνάζω «Μα αφού έχω τέλεια διαστολή, γιατί δε γεννάω;;;;;»

Ξαφνικά, άρχισαν να μαζεύονται πολλές μαίες από πάνω μου…. Μαζί με το γιατρό μου μου έλεγαν να σπρώξω… Έσπρωχνα με όλη μου τη δύναμη, αλλά δεν…… Τίποτα!!!!! Να νιώθω ότι θα πεθάνω…. Να μην έχω άλλη υπομονή, να παρακαλάω για επισκληρίδιο (στην πρώτη είχα κάνει), αλλά δε μου έκαναν…. Μετά από 1 ώρα περίπου, ακούω «Έτοιμη.. Γεννάει… Πάμε χειρουργείο…»

Σε ημιλιπόθυμη κατάσταση μου δένουν πόδια, με κόβουν, μια μαία απίστευτη να μου πειράζει την κοιλιά, σπρώχνω, αλλά πλέον από την εξάντληση δεν καταλάβαινα τιποτα… Ο άντρας μου κοντά μου… Από πάνω μου, να μου χαϊδεύει το κεφάλι…  Σε κάποια φάση με ρωτάει ο γιατρός αν το πρώτο το είχαν πάρει με βεντούζα, του λέω όχι και συνεχίζει ακάθεκτος,… Μετά από δυο εξωθήσεις, νιώθω κάτι να ξεγλιστράει ανάμεσα στα πόδια μου και τσουπ μου δείχνουν την μπέμπα μου…

Μ. Τρίτη 19/4/2011, ώρα 10.25 το πρωί.

Ο αντρούλης μου, το στηριγμά μου, ξεσπάει σε κλάματα και εγώ με το που τη βλέπω λέω «Παναγία μου… Αυτό δεν είναι ούτε 2,5 κιλά!» χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα…. Ήταν τόοοοσο ίδια με την μεγάλη της αδερφούλα! Λες και γέννησα ξανά το ίδιο παιδί… Της έδωσα ένα φιλάκι, την έβαλαν δίπλα μου για να τη ζυγίσουν και να την καθαρίσουν και εγώ πλέον τόσο ήρεμη και τόσο ευτυχισμένη να την παρακολουθώ που κλαίει…. Πόσο τέλειο κλάμα είχε… Παρά το γεγονός ότι μου φάνηκε μικροσκοπική όταν την είδα (είχα συνηθίσει πλέον από τη μεγάλη κόρη μου), γεννήθηκε 3.155 (5 γρ. πιο βαριά από την αδερφή της) και 51 πόντους…

Μετά με έβαλαν στην ανάνηψη, μαζί με πολλές ακόμα κοπέλες, έρχεται ο καλός μου ο γιατρός, με βλέπει, με χαϊδεύει στο κεφάλι και μου λέει «Μπράβο κορίτσι μου… Συγχαρητήρια που τα κατάφερες και γέννησες φυσιολογικά… Η περίπτωσή σου ήταν κατά 99,9% για καισαιρική… Η μικρή είχε γυρίσει και ήταν σε ύπτια θέση… Το κεφαλάκι της κοίταζε τον ουρανό και όχι κάτω, όπως πρέπει… Μόνη σου τα κατάφερες!»

Και εκεί ξεσπάω σε κλάματα!

Μετά από αρκετή ώρα, με πήγαν στο δωμάτιό μου, τέεεεελειο, λουξ είχα πάρει… Καμία σχέση με του Ιασώ…. Τεράστιο, ευήλιο, ολοκαίνουριο, μόνη μου και με το μωράκι μου δίπλα 24 ώρες το 24ωρο… Δεν της έδωσαν ποτέ μπιμπερό, θηλάσαμε από την αρχή (την πρώτη δεν είχα καταφέρει να τη θηλάσω) και 12 μήνες μετά συνεχίζουμε απτόητες την αγαπημένη της συνήθεια… χαχαχαχαχα

Οι πρώτοι μήνες ήταν λίγο δύσκολοι… Η μπεμπούλα μου βγήκε ζόρικο μωρό, με πολύ κλάμα και αγκαλίτσα, αλλά πλέον είναι τόσο ήρεμη, τόσο καλή, τόσο χαμογελαστή!

Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία…. Ένιωσα όλη μου τη γέννα όπως θα ήθελα, γέννησα φυσιολογικότατα, χωρίς τεχνητούς πόνους και χωρίς επισκληρίδιο…. Και πιστέψτε με!!! Πόνεσα, αλλά πολύ λιγότερο από την πρώτη φορά…. Την 1η φορά πραγματικά υπέφερα…

Τελικά, δικαιώθηκα για την επιλογή μου να αλλάξω γιατρό και να γεννήσω σε δημόσιο μαιευτήριο. Εκεί πλήρωσα μόλις 190 ευρώ που ήταν η διαφορά του μονόκλινου που μου δικαιολογούσε το ταμείο μου με το λουξ που πήρα και ο γιατρός δεν ήθελε αμοιβή! Με το ζόρι τους δώσαμε 500 ευρώ!!!!!!

Να ζήσεις λοιπόν κοριτσάκι μου, να τα εκατοστήσεις και να μας χαρίζεις μαζί με την αδερφούλα σου πάντα χαμόγελα!!!!!!!!

Σε αγαπώ πολύ!!!!!

ΥΓ: Συγγνώμη για το τεράστιο ποστ.. Είμαι πολυλογού.. Τι να κάνω;;;;

—

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τη δικιά σου ιστορία τοκετού;

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com