Νταντάδες… νταήδες!

Νταντάδες… νταήδες!

γράφει η Λίζα

Είμαι 9 μηνών έγκυος και αρχίζω να σκέφτομαι πως το πιθανότερο είναι να χρειαστώ κάποια στιγμή νταντά. Και τότε μου ξαναήρθε στο μυαλό η δικιά μου τραγική εμπειρία απο «νταντά’ – νταή.

Πήγαινα μόλις πρώτη δημοτικού, δούλευαν και οι 2 γονείς μου πολλές ώρες (ωραίες εποχές που είχε δουλειές, ε;). Η μητέρα μου είχε γίνει καλή φίλη με μια γειτόνισσα που πρόσφατα είχε κάνει το 3ο παιδί. Την εμπιστευόταν, ήταν μια γυναίκα ήρεμη, πράα, χαμηλών τόνων και τόσο γλυκιά με τα παιδιά της. Αυτά μέχρι που άρχισε να με κρατάει.

Δώστε προσοχή τώρα στη συμφωνία που έκανε με την έξυπνη τη μάνα μου.

1. Με πάει η μάνα μου κάθε πρωί στο σχολείο μου.

2. Με παίρνει αυτή (η γειτόνισσα – μάνα του Χίτλερ) που έτσι κι αλλιώς θα πήγαινε για τα δικά της παιδιά.

3. Φαγητό μου έδινε η μάνα μου σε ταπεράκι, δεν με τάιζε δηλαδή η γειτόνισσα-δολοφόνα.

4. Δεν είχε καμία υποχρέωση να με διαβάζει και να με φροντίζει περαιτέρω, απλά με κρατούσε σπίτι της μέχρι να έρθει να με πάρει η μαμά μου (πολλές φορές βράδυ).

Και όλα αυτά με αντάλλαγμα το ΜΙΣΟ μισθό της μάνας μου (που τότε ήταν μεγάλοι μισθοί, οπότε δεν την πείραζε τη μάνα μου γιατί βόλευε η όλη φάση) μιλάμε για πολλά λεφτά γι αυτά που ΔΕΝ έκανε.

Τα βασανιστήρια που μου έκανε είναι απο τρομακτικά έως μηνύσιμα. Μόνο μερικά απο αυτά θα πώ και νομίζω φτάνουν.

Δεν με άφηνε να χρησιμοποιώ την τουαλέτα τους και μια φορά που τα έκανα πάνω μου γιατί δεν άντεχα 8 ώρες χωρίς τουαλέτα, έφερε το πράσινο το λάστιχο απο το μπαλκόνι και άρχισε να με βρέχει με αυτό και να με δέρνει σε κατάσταση αμόκ.

Μου έπαιρνε πάντα το γιαούρτι που μου έδινε η μαμά μου να φάω με το μεσημεριανό και το έδινε στα παιδιά της, γιατί έλεγε οτι εγώ δεν το έχω ανάγκη.

Όταν ερχόταν κότες στο σπίτι της για καφέ με κλείδωνε στην κρεβατοκάμαρα, για να μην ενοχλώ. μπορεί να καθόμουν ακίνητη και για 2 ώρες εκεί.

Οι δύο πολύ μεγαλύτεροι γιοί της (σχεδόν έφηβος ο ένας) έψαχναν πάντα στην σάκα μου και έπαιρναν το χαρτζιλίκι μου εν γνώση της αυτή απλά γελούσε.

Έτρωγα πολύ ξύλο γενικά απο όλη σχεδόν την οικογένεια (εκτός απο τον άντρα της και την κόρη της) και η δικαιολογία της για τις μελανιές μου στη μαμά μου ήταν οτι «Να μωρέ έπαιζαν τα παιδιά και χτυπήθηκαν μεταξύ τους» .

Σταμάτησε να με πηγαίνει εκεί η μάνα μου γιατί η αχόρταγη ζήτησε αύξηση, (ήθελε τα 3/4 του μισθού της μάνας μου) και όχι γιατί την εκλιπαρούσα να μην με ξαναπάει. Δεν της είχα πει ποτέ τότε τι ακριβώς μου έκανε γιατί ένιωθα οτι τα άξιζα αυτά που μου έκανε και νόμιζα θα με μάλωνε και η μαμά. Έλεγα μόνο να μη με ξαναπάει εκεί. Η μαμά μου μετάνιωσε κλαίγοντας ακόμα και σήμερα και εγώ θυμώνω μαζί της κάθε φορά που το σκέφτομαι γιατί δεν το έψαξε λίγο παραπάνω, τις μελανιές, τα χτυπήματα, τα κλάματα, το οτι δεν ήθελα να πηγαίνω εκεί.

Κάνει τόσο βαθύ τραύμα στην ψυχούλα του παιδιού, νιώθει αβοήθητο, και το χειρότερο, ένιωθα ότι συναινούσε και η μαμά μου σε αυτό αφού δεν με έπαιρνε απο εκεί. Εγώ δε θα το ξεπεράσω ποτέ.  Όλο αυτό ας δώσει ένα μήνυμα στις μανούλες. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εμπιστοσύνης. Εμπιστευτείτε το παιδί σας και όχι τον ξένο. Στο πρώτο σημάδι ότι το παιδί σας δεν περνάει καλά την ώρα φύλαξης από τρίτο, έστω και από γιαγιά θα τολμήσω να πω, ψάξτε το ΑΜΕΣΩΣ, μην περιμένετε να σας το πει το παιδί ξεκάθαρα γιατί πολύ απλά μάλλον νιώθει ενοχές και δεν θα σας το πει. Μην αφήσετε να περάσει ούτε μέρα χαμένη!!!!

Λίζα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com