Μια μεγαααάλη ιστορία!

Η ιστορία της Κατερίνας

Απο τη στιγμή που έμεινα έγκυος, άρχισα να διαβάζω καθημερινά το eimaimama και τις ιστορίες τοκετού που όλες με συγκινουσαν το ίδιο και ανυπομονουσα να γεννήσω και γω για να γράψω την δική μου ιστορία. Και επιτέλους ήρθε η ώρα.

Θα πάρω τα πράγματα απο την αρχή όμως… Η ιστορία μου ξεκινάει από το 2006 τον Ιούλιο, όπου στα δεκαοχτώ μου παντρευομαι τον άνθρωπο που αγαπώ και μ’ αγαπάει. Μέσα σε λίγους μήνες αποφασίζουμε από κοινού να κάνουμε παιδάκι και μέσα σε ενα μήνα μένω έγκυος!

Καθυστέρηση είχα πάντα λόγου πολυκυστιτιδας, αλλά αυτή τη φορά ένιωθα ότι δεν είναι το ίδιο: κάτι ζαλαδες, κάτι σκοτοδεινες, κάτι αναγουλες σε έντονες μυρωδιές, το υποψιαστηκα. Έτσι έφτασε η ώρα που… έτρεμαν τα χέρια μου κρατώντας το θετικό τεστ. Με τρεμαμενα χέρια λοιπον και με ανάμεικτα συναισθήματα (όχι ευχάριστα) απο τη μια το τεστ και απο την άλλη το κινητό, στέλνω μήνυμα στον άντρα μου «Έκανα τεστ, είναι θετικό«, πιο ψυχρό δεν θα μπορούσα να το στείλω νομίζω. Παράταει  τη δουλειά του και  έρχεται να με βρει σπίτι όπου εγώ ήμουν «πέρα βρέχει». Πρώτον δε πίστευα πως έμεινα έγκυος τόσο γρήγορα και δεύτερον τώρα που έμεινα δε ήξερα αν πραγματικά θελω, είμαι έτοιμη;

Ο άντρας μου ήταν μες την καλή χαρά, αυτός μου έκλεισε ραντεβού στη Γυναικολόγο μου και σιγά σιγά συνήλθα και γω. Ειδικά μετά τον πρώτο υπερηχο ενδιαφέρθηκα, αγάπησα και νοιαστηκα  το μικρό πλασματακι που θα μεγάλωνε μέσα μου, ήμουν ήδη ενα μισή μηνών.

Έκανα τις εξετάσεις που μου είπε η γιατρος και κανονισαμε ραντεβού για 1 1/2 μήνα αργότερα! Μετα απο ενα μήνα, λοιπόν, πάμε στο ραντεβού μας, όλα καλά και όλα ωραία μέχρι να μπω στον υπερηχο. Οι εξετάσεις καλές,  τα χάπια μου τα ξεκίνησα και μπαίνω για τον υπερηχο. Μου ρίχνει αυτό το «μπλιαχ» ζελέ στην κοιλιά και ψάχνει… βρίσκει το εμβρυο και μου δείχνει το κεφαλακι που σχηματίστηκε τα χεράκια και τα ποδια που καθόταν σαν οκλαδον. Έχω καταλάβει απο τη φωνή της ότι ειναι ανήσυχη και προσπαθώ να συγκρατηθω, μου λέει «Όλα καλά, αλλά δε μπορώ να ακουσω καρδιά και το μηχάνημα είναι καινούριο!«

Σοκ; Εγκεφαλικό; Όπως θες!

«Θα πας στο Ιπποκράτειο να σου κάνουν τον μεγάλο υπερηχο, κατα 99%έχουμε παλλινδρομη«

Απο το σοκ ξεχάσαμε να την πληρώσουμε, εκλαιγα εκλαιγα και δε μπορούσα να σταματήσω, κατεβήκαμε και καθομουν κάτω στην είσοδο απαρηγορητη. Τυχαία περνούσε η μητέρα μου απο κει, ο άντρας μου είχε τηλεφωνήσει στον πατέρα του και φύγαμε όλοι μαζί για το Ιπποκράτειο. Μ’ ανεβασαν για τον υπερηχο και περίμενα έξω τη σειρά μου με ματιά πρησμενα και κατακοκκινα απ’ το κλάμα που ακόμα δε είχα σταματήσει να κλαίω. Έρχεται η σειρά μου μπαίνω, ξαπλωνω, σηκώνω το μπλουζάκι και κατεβαζω πιο κάτω τη φούστα που φορούσα. Έρχεται η νοσοκόμα ή γιατρός, δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν και μου λέει μένα ειρωνικό ύφος

«Είσαι καλά κοπέλα μου; Το μωρο δε βρίσκεται στο στομάχι, κατέβασε τα ρούχα σου, πως θα σε εξέτασω;«

Ευτυχώς την είδε και την άκουσε ένας γιατρός πολύ καλός και έρχεται…

«Είσαι τρελή; Δε βλέπεις πως είναι; Πώς της μιλάς έτσι; Σήκω φυγε, θα την εξέτασω εγώ!«

Τι καλός γιατρός!

«Τι έχεις κορίτσι μου, τι έγινε;«

» Παλλίνδρομη.«

» Έλα να το δούμε αν είναι έτσι… Λοιπόν, είχε δίκιο η γιατρός σου«

Βγήκε μαζί μου έξω, ενώ γινόταν χαμός απο ουρές που περίμεναν. Ήρθε και μιλούσε στους δικούς μου πως τα έχει σχεδιασμένα η φύση και ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσω. Εισαγωγή, απόξεση και αν θελω μπορώ να φύγω μετα την επέμβαση. Εγώ σηκώθηκα και έφυγα εκέινη την ώρα, δεν άντεχα και δε το πίστευα κι ολας… «Γιατί σε εμένα;» Ερώτηση κλασσικη.

Θα ερχομουν αύριο, να ηρεμήσω πρώτα και να σκεφτώ. Όλο το βράδυ εκλαιγα και προσευχομουν για ενα θαύμα. Το πρωί ξανά στο Ιπποκράτειο εισαγωγή και το απόγευμα η επέμβαση μισής ώρας. Μπήκα στο χειρουργείο σαν να ήμουν σε κόμμα, δε μιλούσα και δεν απαντούσα σε κανέναν, οι δικοί μου απέξω να περιμένουν και γω στον εαυτό μου και στις αμέτρητες τύψεις και σκέψεις μου. Ξύπνησα και ένιωσα άδεια… τοσο αδεια… Το φόρειο με πήγαινε στο δωμάτιο και εγώ εκλαιγα με κλειστά μάτια, κάπου πίσω άκουγα τον άντρα μου να με παρακαλαει να μη κλαίω άλλο.

Την επόμενη το πρωί δίπλα μου όλες οι μαμάδες που είχαν γεννήσει την ίδια μέρα που μπήκα και εγω αγκαλιά με τα μωρακια τους και όλα να κλαίνε και εγω να κλαίω μαζί τους γυρισμένη στον τοίχο. Ευτυχώς ήρθε γρήγορα ο άντρας μου και φυγαμε σπίτι.

Άργησα να συνελθω και καιρό μετα το θυμομουν και εκλαιγα.

Το 2010, 4 χρονια μετα, μετα απο πολλή πίεση και παρακαλητο του άντρα μου, αποφασίσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε… Απόφασισα δηλαδή, γιατί ο άντρας μου ήθελε κατευθείαν μετα την απόξεση που είχα κάνει. Έτσι αυτή τη φορά προσπαθήσαμε για ενα εξάμηνο περίπου και καθυστέρηση χωρίς περίοδο δεν είχα. Στο διάστημα αυτό ο άντρας μου έχει κάνει τα χαρτιά του με τον αδερφο του για το στρατό και φεύγουν Νοέμβριο. Του λέω λοιπον «Όταν τελειωσεις με το στρατο ξαναπροσπαθούμε«

Έλα όμως που όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει! Με μένα θα ξεκαρδιστηκε!

Ήμουν ήδη έγκυος και δεν το ήξερα, γιατί συμπτώματα σαν τα προηγούμενα που είχα και περίμενα δεν είχα κανένα!

Πέμπτη πρωί λοιπόν, έχω άδεια, ο άντρας μου είχε ήδη αγοράσει τεστ απο την προηγούμενη. Φεύγει στη δουλειά και μπαίνω μετα απο κανένα 2ωρο για το τεστ. Όσο περίμενα έλεγα «Ξέρω ότι θα ειναι θετικό, το ξέρω, αλλα αν είναι αρνητικό…; Θεέ μου…! Θα το πάρω σαν να είχα μια αποβολή πάλι και πάλι θα μαι χάλια«

Τα χέρια τρέμουν, η καρδιά κοντεύει να βγει έξω απο το σώμα και η ανάσα τόσο δυνατή… Το τεστ θετικο και ενα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου που όσο κι αν προσπαθούσα να το σβησω, δεν μπορούσα. Αστραπιαίες σκέψεις στο μυαλόν να μη περάσω τα ίδια πάλι… ααα όχι, δε θα χαλασω πάλι ενα τόσο ωραίο νέο.

Τηλέφωνο την κολλητη

«Αγαπουλα μου καλημέρα, τι κανεις;«

«Καλα αγαπουλα, εσυ;«

«Καλα, κάθεσαι;«

«Ναι!«

«Εεεε…. «

«Λέγε ρε αγαπουλα, θα με σκασεις! Τι συμβαίνει;«

«Εεεεε….είμαι έγκυος!«

«Αχ, δεν μπορώ να τσιριξω… Είμαι στο λεωφορείο. Τέλεια τέλεια. Μπράβο ρε αγαπουλα, μπράβο. Ο άντρας σου πως αντέδρασε;!«

«Δεν το ξέρει ακόμα, εσένα πήρα πρώτα, θα του το πω το μεσημέρι απο κοντά. Θελω να δω πως θα κάνει.«

«Ok, φιλιά, σε αφήνω, πρέπει να κατέβω να τσιριξω!«

Το μεσημέρι έρχεται ο αντρούλης μου, περιμενε όλη μέρα μήνυμα μου, αλλα τίποτα και έτσι πιστεύει ότι είναι αρνητικό και εχω στεναχωρεθει και για να μην τον στεναχωρησω κι αυτον, δε του το είπα. Έρχεται, με χαιρεταει και δε ρωτάει τίποτα για το τεστ για να μη στεναχωρηθω…

«Είσαι καλα;»
«Ναι.»
«Πως περασες σήμερα στο ρεπω σου;»
«Καλα, έχεις χαιρετίσματα από τη Ρ…»
«Ευχαριστώ… εμένα δεν με πήρες κανένα τηλέφωνο…»
«Ε τι να σου πω βρε μωρο… Αφού το μεσημέρι θα ερχοσουν…»
«Δεν είχες τίποτα να μου πεις;»
«Όχι.»
«Καλα τότε….«

Φεύγει να παει να πιει ενα νερό στη κουζίνα..

«Α μωρο, έλα λίγο σου πήρα ενα δωράκι… Σε ποιο χέρι είναι;«

«Σ’ αυτό…«

Πάρτο θετικο τεστ να σε δω τώρα… χοροπηδουσε στο σαλόνι σαν τα παιδάκια που τους παίρνεις σοκολάτες, με ξενυχιασε 2 φορές και με αγκαλιάζε με φίλουσε συνέχεια. Σταματάει τα χοροπηδηματα. Μ’ αγκαλιαζει τρυφερά…

«Μωρο μου, είμαι πολυ χαρούμενος, εγώ νόμιζα δεν ήσουν και γι’ αυτο δε με πήρες τηλεφωνο για να μη στεναχωρεθω… Μωρο μου, έφαγες; Πρέπει να προσεχείς τώρα. Πανε ξαπλωσε να ξεκουραστεις θα σου φέρω να φας. Δε πιστεύω να έκανες καμία δουλειά σήμερα; Χυμό ήπιες; Την γιατρό την πήρες τηλέφωνο; Πονάς; Μήπως ζαλίζεσαι;«

Τι να πρωτοαπαντήσω παιδι μου… ενα ενα.

Άλλα εδω ξεκινάει το μικρό μαρτύριο μου. Είχα κάτι μικρά πονακια, φοβόμουν για έξωμητριο και τηλεφωνώ στη γιατρό μου και μου λέει ότι μπορεί να με δει σε 2βδομαδες! Τηλέφωνο στον άδερφο της συναδελφισσας μου «Έλα σήμερα το απόγευμα πριν ανοίξω να σε δω«

Λέω στον άντρα μου «Θα πάμε τώρα σ’ αυτον να δούμε αν όλα είναι καλα και το επόμενο ραντεβου θα το κλείσω στη δικιά μου«

Πηγαίνουμε το απογευμα, με εξετάζει κολπικα, πράγμα που δεν είχε κάνει ποτέ η δική μου γιατρός, ο άντρας μου πίσω απο την κουρτίνα, ακούω για πρώτη φορά στην 6η εβδομάδα την καρδούλα του μωρού μας και πίσω απο την κουρτίνα τον άντρα μου να κλαίει απο συγκίνηση, κάτι που δε το περιμέναμε τόσο νωρις αφού η γιατρός μου μου είχε πει στον 3ο μηνα ακούγεται. Μου βάζει εξετάσεις να κάνω και μια εξέταση μέσα σε όλες τις άλλες ονόματος «θρομβοφιλια».

«Τι είναι αυτο;«

«Εξέταση να δούμε αν πηζει το αίμα σου κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης περισσότερο απο το φυσιολογικό.«

«Και γιατί να την κάνω;«

«Γιατί αν πηζει θα έχουμε παλλινδρομη και στην 11η εβδομάδα περίπου το εμβρυο πεθαίνει, επειδή δε τρέφεται, γιατί έχεις θρομβους«

«Εγώ είχα μια παλλινδρομη.«

«Ε τότε θα την κανεις οπωσδήποτε.«

Η γιατρός μου δε μου την είχε δώσει αυτή την εξέταση και όταν την ρώτησα 4 συνεχόμενες φορές γιατί απέβαλα και μάλιστα στην 11η εβδομάδα δε μου απαντούσε, μου έλεγε «Μικρη είσαι, θα κανεις άλλο«

Ναι, αλλα γιατι;

Δεν είναι τίποτα. Αυτη ήταν η απάντηση γιατρου!

Η εξέταση βγήκε θετική στην θρομβοφιλία, το αίμα μου πηζει περισσότερο απτό κανονικό. Έτσι μέχρι που γέννησα κάθε μέρα εκανα ενέσεις. 8μιση μήνες. Πήγαινα σ’ αυτό τον γιατρο μέχρι τέλος.

Στον 3ο μηνα απο το ασβέστιο γέμιζουν τα άκρα μου μικρουτσικα σπυρακια που είχαν τρομερή φαγούρα. Τα βραδιά δεν μπορούσα να ακουμπησω το σεντόνιν γιατί τρελαινομουν στη φαγούραν την έβγαζα στο μπάνιο σε λεκάνη με κρύο νερό, με ταλκ, με ιώδιο… Δε βοηθούσε τίποτα, μου έδωσαν  στο ικα μια αλοιφη κορτιζονουχα που στο νοσοκομείο μου την απαγόρευσαν, ήταν ότι πιο δυνατό κυκλοφορεί στο εμπόριο και δε τη δίνουν ποτε σε έγκυες.

Έκανα να κοιμηθώ φυσιολογικά 1,5 μηνα, δεν μπορούσα ούτε να περπατησω, οι πατούσες μου είχαν γεμίσει σπυρακια μικρά με πυον… Εκλαιγα απο τα νεύρα μου.

Στον 6ο με έπιασαν μικρές συσπασεις, ο γιατρός μου είπε ξαπλα αλλα είχα μετακομιση! Την εκανα και πήγαν όλα καλα! Όρθια σε ενα μέρος πάνω απο 3λεπτα δεν μπορούσα να κάτσω, ζαλιζομουν.

Στον 6ο φεύγει ο άντρας μου φαντάρος στην Τρίπολη και γω Θεσσαλονίκη. Για να του δώσουν κοντινή μετάθεση ήθελαν χαρτί ότι είμαι έγκυος, αλλα όχι απο ιδιώτη. Το νοσοκομείο δε μου έδινε, γιατί δεν είχα φάκελο εκεί. Έτρεχαν σαν τη χαζη, τα νεύρα μου κουρέλια, μήπως να παρουσιαζομουν και γω μαζί του για να δουν την κοιλιά; Ευτυχώς μετα απο φασαρίες δέχτηκαν του ιδιώτη γιατρού μου και ο άντρας μου ήρθε Θεσσαλονίκη.

8 μηνων, πονάει η μέση μου πολυ και έχω και κυστιτιδα… Θα περάσει, λέω και δε πηγαίνω στο γιατρο μου να μη τον ζαλιζω τον άνθρωπο. Δευτέρα πρωι ζητάω απο την καλή μου πεθερουλα που με φιλοξενούσε όσο ο γιος της ήταν φαντάρος να με τριψει λίγο γιατί ποναω. Με πιάνει να με τριψει και το σώμα μου όλο έκαιγε, στο μέτωπο δροσερή αλλα αδιαθετη απο μέρες. Μου βάζει θερμόμετρο. 38,5!

Ο πεθερος μου με πηγαίνει στο νοσοκομείο, μου κάνουν εισαγωγή και δε μ’ αφηνουν επειδή έχω δεκάτα εκείνη την ώρα και είχα ανεβάσει υψηλό στο σπίτι. Με εξετάζουν και μου βρίσκουν κολικο νεφρού. Μένω περίπου μια εβδομάδα μεσα και συζητούσαν να μου το πάρουν νωρίτερα γιατί έπεφταν οι χτυποι κάποιες φορές. Τελικά με διώχνουν.

ΠΗΤ 16/2/11

16/02  Το απόγευμα είδα λίγο αίμα στο εσώρουχό μου, πήρα τον άντρα μου και πήγαμε στο νοσοκομείο. Έχω συσπασεις αλλα όχι σε σταθερο ρυθμό, με στείλαμνε σπίτι να πάρω 2 depon και να πέσω για ύπνο και την επόμενη αν συνεχίσουν οι πόνοι να πάω στο Ιπποκράτειο. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, ο άντρας μου σκοπιά και τον εκανα παρέα στο κινητό είχα και κάτι καουρες…

Αυτο το βράδυ οι πόνοι δε με αφησαν να κλείσω μάτι. Στις 5 λέω στον άντρα μου να με παει στο νοσοκομείο, δεν άντεχα άλλο. Με διώχνουν πάλι και μου λενε να πάω κατα τις 10 στο Ιπποκράτειο.

Πήγα στις 10, με εξετάζουν, 1 διαστολή…

«Κανε για μια ώρα περίπου βόλτα και ξανα έλα«

Ξαναπάω, 1,5 διαστολή, κλίσμα, εισαγωγή, ρομπιτσα, κλασσικά πράγματα, στις 2 ήμουν στο δωμάτιο τοκετου. Απο κοινή την ώρα μέχρι τις 12:30 το βράδυ η μήτρα μου δε ξεκουραζοταν μετα απο τις συσπασεις, διαστολη δεν εκανα πολυ.

Μου σπάνε τα νερά και μετα απο ώρες κάνω 7,5. Στις 12 το βράδυ ζητάω επισκληριδειο ή χειρουργείο… Να πω ότι πήγαινα φυσιολογικά χωρίς επισκληριδειο.

Οι γιατροί και οι νοσοκόμες συνέχεια με βραβευαν που ήμουν η μικρότερη εκει που δε φώναξα παρα μόνο 2 φορές και είχα ασταμάτητα πόνο της μήτρας χωρίς κανένα παυσίπονο. Η πρακτικά ασκουμενη κοπέλα δεν έφυγε απο δίπλα μου καθόλου, παρα μόνο όταν την φώναζαν… Μου έδειξε απ´ την αρχη τέλεια τις αναπνοες και τις ακολούθησα ακριβώς. Αυτές με βοήθησαν να άντεξω τους πόνους τόσων ωρών.

12:00 ήμουν στο χειρουργείο 12:30 άκουσα το κλάμα του…. ίδιος ο μπαμπάς του! Αυτο το βλέμμα δε θα το ξεχάσω σε όλη μου τη ζωη…  Σου διαπερνά όλο το σώμα…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com