Μου λείπεις, μανούλα!
Μου λείπεις, μανούλα!
Ειμαι η Αντα απο την Αθηνα, μητερα μιας κουκλιτσας 2 μολις χρονων (σβησαμε κερακια πριν απο λιγες ημερες) και κορη μιας υπεροχης μανουλας που δεν θα γνωρισει δυστυχως το υπεροχο πλασματακι μου, το οποίο ακουει στο ονομα της…
Κι αυτο γιατι εχασα τη μαμα μου απο καρκινο του μαστου πριν απο 4χρονια. Καθε χρονο απο τοτε που την εχασα συγκινουμαι τρομερα που δεν μπορω να φωναξω κι εγω οπως καθε ανθρωπος στη γη τη λεξη ΜΑΜΑ! Την ακουω πλεον μονο απο την κορη μου. Δεν εχω συνειδητοποιησει ακομα οτι δεν θα την ξαναδω, νομιζω οτι εχει παει καπου μακρια ενα ταξιδακι και θα με παρει τηλεφωνο για να μπορεσω να ξαναπω τη λεξη ΜΑΜΑ!
Απο τοτε που απεκτησα το δικο μου βλασταρι συγκινουμαι ακομα περισσοτερο στη γιορτη της μητερας, διοτι ειναι αδικο να μην γνωρισει η μικρη μου τη δικη μου μαμα, της μιλαω για αυτην σα να ειναι εδω και θελω να τη γνωρισει μεσα απο μενα.
Η δικη μου μαμα δεν ηταν στο γαμο μου, δεν ηταν στη γεννηση του πρωτου μου παιδιου και δεν θα ειναι παρουσα στις χαρες και στις λυπες μου ξανα. Μεγαλη στεναχωρια να γεννας και να μην εχεις τη μητερα σου στο πλαι σου, κανεις δεν μπορει να παρει τη θεση της, ουτε ο αντρας μου, ουτε η πεθερα μου, ουτε η αδερφη μου που ηταν ολοι εκει για να γνωρισουν το μωρακι μου! Εγω ηθελα τη ΜΑΝΑ μου!
Και ξερω οτι δεν ειμαι η μονη που εχει χασει τη μητερα της και μονο εκεινες που εχουν περασει παρομοια ιστορια με τη δικη μου θα καταλαβουν πώς ειναι να πορευεσαι στη ζωη χωρις το στηριγμα σου! Η ΜΑΝΑ ειναι αναντικαταστατη. Ο ρολος της μοναδικος! Θελω πολυ να ειμαι στο πλαι της δικης μου κορης οταν θα αποκτησει το δικο της παιδακι, δεν θελω να χασω τιποτα απο τη ζωη της, διοτι η απουσια ποναει πολυ και δεν θα ηθελα να βαλω την Ελενη μου σε αυτη τη θεση.
Δεν ξερω αν εχω κληρονομησει το γονιδιο του καρκίνου απο τη μητερα μου και δεν θελω να μαθω ποτε. Φροντιζω ομως καθε χρονο να κανω ΟΛΕΣ τις απαραιτητες εξετασεις μου (ΠΑΠ, Υπερηχο ή Μαστογραφια) για να νιωθω ασφαλης οτι θα μεγαλωσει η κορη μου μαζι μου και θα με χαιρεται μεχρι τα γεραματα.
Η δικη μου η μανουλα εφυγε στα 55 της! Εγω ελπιζω να μεινω λιγο παραπανω να δω κι εγγονια!!
Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο, θελω ομως να θυμουνται ολες οι μανουλες οτι ο καρκινος μας αφορα ολες και πρεπει να εξεταζομαστε συχνα απο τη στιγμη που αποκταμε παιδια!
Χρονια Πολλα σε ολες μας λοιπον, με υγεια και αγαπη!
Μανουλα, μου λειπεις ΠΟΛΥ…..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Έχασα κι εγώ την μανούλα μου δύο μέρες πριν γεννήσω την κόρη μου, ήμουν στα χαμένα δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ η να κλαίω μέρα νύχτα που δεν την είχα δίπλα μου. Η απουσία της πονάει πολύ και δεν περνάει όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα την χρειάζομαι..
το κοριτσι μου εχει χασει τη μαμα της....και εχει γινει και η καρδια μου χιλια κομματια.....δε ξερω τι να κανω για να απαλυνω τον πονο της εστω και λιγο....αν μπορουσατε να με βοηθησετε θα το εκτιμουσα....
Καλησπέρα, είδα τώρα το σχόλιο σου και αυθορμητα θέλω να σου απαντήσω. Δεν ξέρω ποσο χρονών είναι η κόρη σου αλλά ούτε υπο ποιες συνθήκες έγινε ό,τι έγινε αλλά θα σου πω ό,τι λέω πάντα σε τέτοια περίπτωση. Επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι πως είναι να χάνεις τη μαμά σου. Άμα έχει κλάψει ή όχι αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις γιατί τα παιδιά κλαίνε κρυφά από τον άλλον γονέα π.χ. την ώρα του μπάνιου όταν τρέχει το νερό για να μην ακουστεί ή όταν το σπίτι είναι άδειο ή στο δρόμο για το σχολείο. Τις πρωτες εβδομάδες μετά το χαμό συνήθως βρίσκεσαι σε κατασταση σοκ και δε το έχεις συνδειτοποιήσει ακόμα τι έχει συμβεί. Θα σε συμβουλευα να της συχνά πως την αγαπας και να την παίρνεις αγκαλιά και χωρίς να σου το ζητήσει. Ακόμα αν σε ρωτήσει πραγματα για τη μαμα της απαντήσε της και μη της πεις όχι τώρα. Ακόμα μην εξαφανήσεις μέσα στο σπίτι οτιδήποτε θυμήσει τη μαμα της. Αυτές είναι οι βασικές μου συμβουλές μου. Για οτιδήποτε περαιτέρω θελήσεις απλά ρωτα
Με συγκινησατε αφανταστα κοριτσια!!δακρυσα!!λυπαμαι τοσο για την τεραστια απωλεια σας και ευχομαι οι μανουλες σας να σας προστατευουν παντα απο ψηλα!!να ειστε παντα γερες και δυνατες και να χαρειτε με τα παιδακια σας ως τα βαθια γεραματα ολο οσα στερηθηκατε με την απωλεια!!οι μανουλες σας να ειστε σιγουρες οτι σας βλεπουν απο ψηλα και σας προστατευουν!!
Εγω εχασα την μαμά μου πριν 26 χρόνια από καρκίνο του μαστού.Ήμουν 10 ετών και ήταν 34.Δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα από τα παιδιά της,ούτε το μεγάλωμα μας,ούτε τις αποφοιτησεις μας,τους γάμους μας και τα παιδιά μας.Είναι πολύ σκληρό τα παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς μαμά,δεν αξίζει σε κανένα παιδί κάτι τέτοιο. Όσο για τις εξετασεις,λόγω κληρονομικότητας,τις κάνω κάθε χρόνο και μαστογραφία τα τελευταία δύο χρόνια.Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν χωρίς μαμά.Δεν θέλω να το σκέφτομαι καν!
Εγω εχασα την μανουλα μου στα 18 μου στις 4/12/03 εφυγε και στις 6/12/03 ηρθε στον κοσμο η κορουλα μου που εχει το ονομα της.Την εχασα απο καρκινο εκεινη την μερα ειχε γενεθλια εκλεινε τα 53.Εχασα τον κοσμο μου.Δυστυχος ο πονος δεν περναει.Αν και εχουν περασει σχεδον 12 χρονια και εχω αποκτησει 3 πανεμορφα παιδακια ποναει ακομη πολυ που τα περασα ολα μονη μου.Σ'αγαπαω μανουλα μου...
την έχασα πριν από 5 χρόνια, από καρκίνο. εγώ 21 τότε και εκείνη 53. μέσα σε αυτά τα χρόνια πήρα πτυχίο, έπιασα την πρώτη μου δουλειά και πρόσφατα αρραβωνιάστηκα...μου λείπει όσο δεν πάει. ακόμη κλαίω.
ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΣΤΑ 13 ΜΟΥ ΠΟΝΑΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΣΟ ΖΩ ΘΑ ΠΟΝΑΩ
Εσεις δεν ειχατε διπλα σας τη μανα σας , γιατι την πηρε ο Θεος. Ειμαι μητερα 4ρων κοριτσιων κ γιαγια ενος εγγονου. Σε καμια γεννα δεν ηταν διπλα η μανα μου, πιο ξενες κ απο τους ξενους. Πριν 2βδομαδες συναντηθηκαμε στην κηδεια της θειας μου, πηγα να της μιλησω κ γυρισε με ενα περιεργο υφος κ μου λεει: -δε σε γνωριζω, ποια εισαι? Τι ειναι χειροτερο , να εχει πεθανει ή να σε εχει πεθάνει?
Η μια είναι αντιστρέψιμη κατάσταση ενώ η άλλη οχι...μην συγκρίνεις τον εγωισμό με την ζωή
Μα ποσες πολλες ημαστε σαυτη τη θεση.την εχασα την μανουλα μου πριν 5 χρονια.ημουνα 29 και εκεινη μολις 45! ο γιος μου ειναι 3 και δυστυχος δεν συναντηθικαν ποτε....
καλησπέρα Άντα... έτυχε σήμερα κι έπεσα πάνω στην ιστορία σου και χτύπησες φλέβα... και ακόμη σκέφτομαι πως γίνεται άνθρωποι άγνωστοι να συνδέονται με κάποιο τρόπο -πικρό ή γλυκό- μεταξύ τους.... Ήμουν 21 όταν την έχασα από την ίδια ανίατη ασθένεια κι εκείνη 47... μετά από τρία χρόνια έγινα κι εγώ μανούλα και έδωσα στην κορούλα μου το όνομα της γιαγιάς της που δυστυχώς ποτέ δεν θα γνώριζε... και το όνομα αυτής "Ελένη"............... Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε, η κορούλα μου είναι στα 6 και ο γιος μου στα 4 και που και που αναφέρουν την γιαγιά που είναι αστεράκι στον ουρανό...
εγώ την έχασα στην εφηβεία μου,τώρα είμαι 29 κ πρόσφατα έγινα μαμά.Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω...Πόσο πολύ με πειράζει που δεν την είχα δίπλα μου στη πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου...
δεν περίμενα οτι είμαστε τόσες πολλές ομοιοπαθούσες την έχασα στα 24. η κόρη μου λέει η γιαγιά είναι ψιλά στο θεούλη! ο γιος μου ακόμα δεν είναι σε θέση να καταλάβει, η απόλεια όμως είναι καθημερινή, δε περνάει 'ωρα που να μη τη σκέπτομαι.
ουτε εγω περιμενα να διαβασω τοσες απωλειες, απο τοσες μανουλες! συγκινηθηκα πολυ βρε κοριτσια......να ειστε ολες καλα να χαιρεστε τα παιδακια σας! η μικρη μου εγινε πλεον 3 και ψαχνει τη γιαγια της που δεν θα γνωρισει ποτε. με εχουν παρει τα κλαματα πολλες φορες οταν μιλαμε για εκεινη, με παιρνει αγκαλια και κου λεει "μη κλαις μανουλα, σε αγαπω πολυ" κι ας μην καταλαβαινει ακομα το λογο που δεν μπορω να σταματησω να συγκινουμαι..... ευχες σε ΟΛΕΣ τις ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ για τη γιορτη της μητερας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ειμαι 17 αν και δεν ειμαι μητερα θελω να γραψω κι εγω πως εχασα την μανουλα μου στις 27 Μαρτιου 2015....6 μερες μετα τα γενεθλια της απο καρκινο στομαχου!! Δεν κρατιεμαι για να γραψω περισσοτερα... Ποναω τοσο και απορω πως κρατιεμαι στα ποδια μου!! Μου λειπεις αφανταστα μαμα...!!! Και τι δεν θα εδινα να με εχεις ξανα στην αγκαλια σου και να σε ακουσω να μου λες "Αννουλακι" !!! Το Αννουλακι σου!! :'/
Τι σύμπτωση! Κι εγώ 10 μέρες αργότερα έχασα από καρκίνο στομάχου τη γιαγιά μου που ήταν μόλις 65 κι εκείνη είχε γενέθλια λίγες μέρες πριν... Την είχα σαν μαμά μου, εκείνη με μεγάλωσε καθώς η μητέρα που σπούδαζε κι ο πατέρας μου δούλευε. Θέλω να ευχηθώ στη δική μου μανούλα και νιώθω άσχημα που εκείνη δεν έχει πια μανούλα να ευχηθεί και μπορεί να της αφήσει λουλουδάκια μόνο στον τάφο πλέον.
αγαπητη μανουλα,δεν εχω χασει κανεναν απο τους δυο γονεις μου,υπαρχουν αρκετα προβληματα υγειας του πατερα μου και πολυ σοβαρα μαλιστα που καθε μερα μου δημιουργουν τρομο,δεν θελω να φυγει απο κοντα μου,ειναι τυχερος,γιατι ειδε εμενα και την αδελφη μου νυφες,ειδε 6 εγγονες αλλα δε θελω να τα χασει ολα αυτα.ειναι 63 ετων και εχει ακομα μελλον μπροστα του.ετσι το βλεπω εγω,αλλα ο θεος σιγουρα ξερει καλυτερα.δε μπορω να νιωσω τον πονο σου σε καμμια περιπτωση αλλα μονο στην σκεψη ποναω. προσπαθω να σκεφτομαι θετικα και οτι αν φυγει ενας απο τους δυο γονεις μου,θα παει καπου καλυτερα.οσο για το γονιδιο σε καταλαβαινω.στα 26 μου διεγνωσαν δυσπλασια στον τραχηλο μου.ευτυχως το τεστ παπ μου εσωσε την ζωη.εχω δυο κορες,φοβαμαι μη το εχουν παρει και φοβαμαι μην αρρωστησω απο αυτην την αναθεματισμενη αρρωστια και υποφερουν τα παιδια μου.ευτυχως η συνχρονη ιατρικη,τα προβλεπει και πολλες φορες τα προλαμβανει.βγαλτο απο το μυαλο σου.η πιστη βοηθαει και η θετικη σκεψη.να χαιρεσαι το μικρακι σου και το κειμενο σου ειναι το καλυτερο δωρο για τον αγγελο που σε φυλαει απο εκει ψηλα!
KOPELA MOY POSO DIKIO EXEIS!GENNHSA PRIN ENA XRONO KAI APO EKEINH TH STIGMH KATALABA KAI KATANOHSA TH MAMA MOY!EINAI SXETIKA MEGALH SE HLIKIA KAI 8ELW NA PERNAEI POLLES STIGMES ME TH MIKRH MAS,AYTO EINAI KAI TO PIO SHMANTIKO PISTEYW NA PERNAS STIGMES ME EKEINOYS POY AGAPAS!SE SENA EYXOMAI OXI MONO NA DEIS EGGONIA K NA BOH8AS TO MPOYMPOYKI SOU,ALLA NA MEGALWSEIS KAI DISEGGONA!NA XAIRESAI TO PAIDAKI SOY!
Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα... εμένα η μαμά μου πέθανε ακριβώς τρεις εβδομάδες πριν από τη στιγμή που γεννήθηκε η κορούλα μου - σχεδόν τρία χρόνια πριν...ήταν άρρωστη, ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα έφευγε, αλλά έγινε πολύ ξαφνικά και απότομα. Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, από τη μια λύπη και στενοχώρια για την απουσία της μητέρας μου και από την άλλη ανυπομονησία και ευτυχία για την κορούλα μου που θα έφτανε από μέρα σε μέρα...αλλά και πάλι λύπη γιατί δεν θα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τη γιαγιά της...αλλά ούτε και τον παππού της μιας και ο μπαμπάς μου είχε φύγει λίγα χρόνια νωρίτερα... την ημέρα που γέννησα ένιωθα ότι ήταν εκεί μαζί με το μπαμπά μου και με φρόντιζαν όπως όταν ήμουν μικρή και καμάρωναν την εγγονούλα τους - αλλά και μου έλειπαν απίστευτα. Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου που μου στάθηκε σε αυτά τα δύο τόσο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου όχι μόνο σαν σύζυγος αλλά και σαν μητέρα, σαν πατέρας, αλλά και σαν τα αδέρφια που δεν έχω... το κενό που αφήνει η απουσία των γονιών στην ψυχή μας δεν αντικαθιστάται με τίποτα...αλλά το σίγουρο είναι ότι εμείς μπορεί να τους βλέπουμε μόνο στα όνειρά μας πια, εκείνοι όμως συνεχίζουν να μας προσέχουν και να μας προστατεύουν από εκεί που είναι, να καμαρώνουν με τις επιτυχίες μας και να ανησυχούν με τους προβληματισμούς μας.
εδω και 1 μιση χρόνο έχει φύγει και μένα η μανούλα μου απο τον δαίμονα καρκίνο...η ζωή μου ποτέ δεν θα είναι ίδια χωρίς εκείνη...κουράγιο κ δύναμη σε όσες έχουν χάσει την μανούλα τους....και εύχομαι επιτέλους να βρεθεί ενα φάρμακο να μην χάνονται έτσι άδικα οι ζωές..
Η απώλεια του γονιού δεν ξεπερνιέται ποτέ....Έχασα τον μπαμπά μου πριν από δυο χρόνια (αύριο συμπληρώνει ακριβώς 2 χρόνια) από καρκίνο στο στομάχι...Η κόρη μου ήταν 13 μηνών....Όταν ήμουν έγκυος που δεν ήξερε ακόμα την ασθένειά του, έκανε τόοοοσα όνειρα που αφορούσαν εκείνον και την εγγονούλα του....Τη λάτρευε πραγματικά...Επαιρνε ζωή από αυτήν...Σε νιώθω απόλυτα κοπέλα μου....Εγώ έκανα μια ακόμη κορούλα πριν από ένα χρόνο και ενώ είχα τη μαμά μου και τον αδερφό μου κοντά μου(τους οποίους λατρεύω), ένιωθα μια θλίψη γιατί δεν είχα κοντά μου τον μπαμπά μου...Σε κάθε επίτευγμα των μωρών μου (μικρό ή μεγάλο) ψυχοπλακώνομαι και με βασανίζει ένα γιατί....Σκέφτομαι "γιατί να μην είσαι εδώ κοντά μας, να τις δεις, να τις καμαρώσεις, να χαρείς...;;;;" Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά όταν είχα μπει να γεννήσω την πρώτη μου κόρη, ο μπαμπάς μου ήταν στο νοσοκομείο και έκανε χημειοθεραπεία...Μου είχε πει ότι όταν τελείωνε, θα ερχόταν απευθείας στο μαιευτήριο να τη δει....Ενώ η διαδικιασία του τοκετού είχε ξεκινήσει από τις 6 το πρωί και στις 12 είχα τέλεια διαστολή, η μικρή δεν έβγαινε...Τελικά, γεννήθηκε στις 2.55 το μεσημέρι, τη στιγμή που ο μπαμπάκας μου μπήκε στο μαιευτήριο....Τον αγαπώ και θα τον σκέφτομαι πάντα...Σε κάθε χαρούμενη στιγμή, αλλά και στις δυσκολίες τον σκέφτομαι και θα ήθελα να ήταν εδώ...
Με κόπο συγκρατώ τα δάκρυα μου... Η απώλεια του γονιού είναι μια πληγή που δεν ξεπερνιέται...Ένα κομμάτι της ψυχής μας που χάνουμε... Εγώ έχασα πατέρα πριν από 14 χρόνια στα 22 μου και όταν μιλάω για αυτό ακόμα βουρκώνω.. Λυπάμαι που δεν ήταν κοντά μας στις μεγάλες μας στιγμές... Ας είναι καλά εκεί που είναι...Τουλάχιστον χαίρονται με την ευτυχία σου έστω από ψηλά...
...πόσο πολύ με συγκίνησες...ακριβώς ίδια ιστορία και εγώ...εμένα ήταν 49 όταν έφυγε...από καρδιά...τη φωνάζω όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι...και όταν γέννησα...ξέρεις, δεν μου έλειπε, το ένιωθα ότι ήταν δίπλα μου!!και στα δύσκολα, τη φωνάζω, και αμέσως έρχεται...
Έχασα τη μαμά μου από καρκίνο του πνεύμονα στα 29 μου, 6 μήνες αφού είχα χάσει τον πατέρα μου από ανακοπή. Οι γονείς μου δε θα δουν το εγγόνι τους (που έρχεται σε δύο μήνες). Δε γνώρισαν το γαμπρό τους. Και κανείς δε μπορεί να καταλάβει το βάθος της μοναξιάς (δεν έχω ούτε αδέλφια). Προχωράμε όμως, δε γίνεται αλλιώς.
Αααχχχχ αυτη η ΜΑΝΑ......Εγω την εχασα οταν ημουν 15 ετων,η μανουλα μου ηταν 38,εφυγε απο εχινοκοκο κι αφησε πισω της 4 παιδια,μετα απο 3 μηνες χασαμε και τον πατερα μας.Πριν εναμιση χρονο γεννηθηκε ο γιος μου,η απιστευτη συγκινηση....Να λεω σε "δικο μου" ανθρωπο οτι μου λειπει η μανουλα μου κι αυτο το ατομο να μου λεει να την ξεχασω επιτελους και να κοιταξω τωρα μονο το παιδι μου...Αν ειναι ποτε δυνατον να ξεχασω την γυναικα που μου εδωσε ζωη...ΠΟΤΕ.
Εγω δυστυχως εχασα την μαμα μου οταν ημουν 16 χρονων και εκεινη ηταν 31 απο λαθος ιατρικη διαγνωση...Παντρευτηκα εκανα ενα πολυ ομορφο κοριτσακι το οποιο ειναι 2,5 σχεδον χρονων και ενα εχω να πω...Ακομη κ στις πιο ευτυχισμενες στιγμες στη ζωη μου υπηρξαν καποια δευτερολεπτα που τα ματια μου γεμιζαν δακρυα απο θλιψη που η μαμα μου δεν ηταν εκει...
Τελικά καταλαβαίνουμε ότι είμαστε πολλές κορίτσια.... Ο γιος μου σχεδόν 21 μηνών έχει μάθει να δείχνει τον ουρανό και να λέει γιαγιά... Θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά μας έχουν επαφή με τις μανάδες μας που μας βλέπουν από ψηλά.. Και εμένα δεν γνώρισε ούτε τον άντρα μου ούτε το γιο μου, αλλά μου φαίνεται πως τον φυλάει κάθε βράδυ και τον φροντίζει με τον τρόπο της όπως έκανε και με μένα μέχρι την τελευταία της πνοή..
ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ. ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΩ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 19 ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΛΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ. ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΧΩ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΥΠΗ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ
Κάποτε, κάποια μου είπε: όταν χάνεις τη μαμά σου, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις χάσει τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο που σ'αγαπησε ποτέ.
Mε συγκίνησε πολύ το άρθρο σου διαβαζοντάς το ειδικά σήμερα που θα ήταν τα γενέθλια του αγαπημένου μου μπαμπακα τον οποίο έχασα κ γω απο καρκίνο.... Όμως πέρα από την συγκίνηση κρατώ αυτό που είπες για τις ετήσιες εξετάσεις και πόσο σημαντικό είναι για όλες μας να μην τις ξεχνάμε ανεξαρτήτου ηλικίας (αλλά και για τους μπαμπάδες ένα τσεκ απ δεν βλάπτει που και που!!!!). Τα μωρά μας, μας χρειάζονται δίπλα τους μεγαλώνοντας και νομίζω οτι πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι ενήλικοι απέναντί τους. Σου εύχομαι από την καρδιά μου να είσαι πάντα καλά και να χαρείς την οικογενειά σου με υγεία!
Και εγώ έχασα την μανούλα μου από καρκίνο του πνεύμονα πριν 5 χρόνια μόλις είχα παντρευτεί! Κλαίω που ποτέ δεν είδε το γλυκουλάκι εγγονάκι της. Στην γέννηση του , ακριβώς στον χρόνο της μαμάς μου, έκλαιγα συνέχεια! Και για μένα η γιορτή της μητέρας είναι χαρά μαζί με λύπη! Να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας και να παίρνουμε δύναμη από την ζωή! Εύχομαι απο εδώ και πέρα ότι καλύτερο!!!χχχ
ποσο σε καταλαβαινω- 6,5 χρονια περασαν & ξυπναω με τη φραση "που εισαι ρε μανα".Η αληθεια ειναι οτι σκοτωνομασταν σαν τον σκυλο με τη γατα (& λιγα λεω) αλλα καθε μερα που περναει μου λειπει αφανταστα, δεν προλαβε να με χαρει νυφη ουτε να γνωρισει τον εγγονο της..........ελπιζω να μας βλεπει απο ψηλα & να χαμογελαει !!!!!!!!!!!!!!!
Διαβαζα την ιστορια σου και ηταν σαν να διαβαζα την δικη μου ιστορια...Πριν 4 χρονια 30 Απριλιου 2008 και εγω εχασα την μαμα μου απο καρκινο πνευμονα...Σε ηλικαι μολις 48 χρονων...Δεν προλαβε να με δει να παντρευομαι,και δεν προλαβε να γνωρισει και την εγγονα της που ακουει στο ονομα της Φωτεινη,,και που τοσο πολυ λαχταρουσε ολα τα χρονια για ενα εγγονακι....Μας λειπουν πολυ και οτι γραφεις ειναι οτι αισθανομαι!!!!!!!!
Ο,τι και να πεις εχεις μεγαλο δικιο...η μανουλα σου θα ειναι παντα διπλα σου , θα ζει μεσα απο το παιδι σου, μεσα απο την αγαπη σου για εκεινη, καθε φορα που θα φωναζεις τη μικρη και θα σκεφτεσαι τη μαμα σου...να σου δινει ο Θεος κουραγιο και δυναμη να συνεχισεις την ζωη σας, μεχρι να ξανασυναντηθειτε!!!
Πολύ συγγινηθηκα με την ιστορια σου μου θυμησε την δικια μου ιστορια!η μαμα μου εφυγε πριν 3 χρονια απο καρκινο και δεν προλαβε να γνωρησει τον αντρα μου και το μωρο μου!πραγματικα μου λειπει πολυυυυυ!
Γλυκειά μου, σε νιώθω όσο δεν φαντάζεσαι..σε λίγο καιρό θα κλείσουν 5 χρόνια που έχασα τη μανούλα μου επίσης από καρκίνο, σε ηλικία 53 ετών..ευτυχώς πρόλαβε να με δει να παντρεύομαι και να γνωρίσει έστω και ελάχιστα το πρώτο της εγγονάκι (πέθανε όταν ο μικρός ήταν 2 μηνών) που το λαχταρούσε χρόνια. Το δεύτερο που έρχεται σε 2 μήνες δεν ήταν γραφτό να το αγκαλιάσει... Στενοχωριέμαι γιατί και τα παιδιά μου δεν θα γνωρίσουν την αγάπη που θα τους έδινε, που ήταν τεράστια...αλλά και γιατί κι εγώ έχασα την αγάπη και την αγκαλιά της. Όταν πέθανε σταμάτησα να νιώθω πια παιδί (κι ας είμαι 30φεύγα χρονών γαιδάρα) παρόλο που έχω ακόμα τον μπαμπά μου. Καλά κάνεις κι εξετάζεσαι, κι εγώ το ίδιο κάνω γιατί έχω και μια ας πούμε "προδιάθεση" και ότι χρειαστεί θα το παλέψω για να είμαι κοντά στα παιδιά μου και να τα βοηθήσω όσο με χρειάζονται...για να δω εγγονάκια θα ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία φαντάζομαι.. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου...και η γιαγιά θα σας προσέχει από ψηλά.