Πώς οι δυο γίνονται τρεις!

Η ιστορία της Ελένης

Αυτη ειναι κανονικά η ιστορια της Μυρτως μας, η δικια μας ιστορια δεν ειναι ουτε τοσο ενδιαφερουσα, ουτε τοσο συγκινητικη… Ειναι μια ιστορια των δυο που γινονται τρεις, το λεει και ο τιτλος, χεχεχε! Ειναι ομως το βιωμα μου και δεν ξερω αν θα ξαναζησω κατι τοσο εντονα οσο αυτο. Ελπιζω να με αξιωσει ο Θεος να κανω καποια στιγμη και ενα δευτερο παιδακι…

Λοιπον, η εγκυμοσυνη μου δεν ηταν ουτε ευκολη, ουτε δυσκολη. Δυο βασικα προβληματα αντιμετωπισα: αναγουλες/εμετους με τρομακτικη συχνοτητα και μια καραμπινατη γαστρεντεριτιδα στον 3ο μηνα που με εφερε ενα βημα πριν το μεγαλο κακο. Δεν θα μπω σε λεπτομερειες τετοιες για να μην φοβισω καμια μανουλα-εγκυουλα, αλλωστε την αληθεια εκεινων των ημερων την εμαθα πολυ αργοτερα, οταν μου εκμυστηρευτηκε ο γιατρος μου οτι τοτε μιλουσε συνεχως με τον παθολογο και τον μικροβιολογο μου για το αν θα μου εκανε εισαγωγη στο μαιευτηριο και αν το παιδι θα την εβγαζε καθαρη με το 39.5 πυρετο που ειχα.

Μου ειπε οτι αν ειχα αγορι μπορει να μην τα καταφερνε.

Anyway, περασμενα ξεχασμενα.Το μονο πραγμα που κρατησα απο τοτε ηταν οι ατελειωτες προσευχες μου στην Παναγια και το ταμα μου να της δωσω ενα ονομα της…

Μετα ολα ομαλα, οι εμετοι και οι αναγουλες ηταν ενοχλητικα αλλα πλεον δεν με ενοιαζε τιποτε. Και φτανουμε στη β’ επιπεδου.

Διαγνωση: παραχειλιος πλακουντας με τασεις επιχειλιου (ουτε 2 εκ. απο την εξοδο του τραχηλου) και golf-ball στην καρδια. Για οσες δεν το ξερουν, το golf-ball ειναι ενδειξη για συνδρομο down. Βλεπει ο γιατρος τις εξετασεις και μου λεει «Το golf-ball αγνοησε το, δεν υπαρχει περιπτωση, η αυχενικη ηταν τελεια. Ο πλακουντας ειναι το επικινδυνο, προσοχη να βγαλουμε 3 μηνες ακομα τουλαχιστον«.

Το διεγραψα απο το μυαλο μου επι τοπου. Δεν το εψαξα και δεν μπηκα σε καμια διαδικασια. Πηγαμε διακοπες, προσεχα μην σηκωσω βαρη κτλ και ηλπιζα να σηκωθει ο ρημαδοπλακουντας.

Δεν εγινε τιποτα τετοιο. Ο γιατρος μου μου ειπε να κοιταξω και τη μυωπια μου, γιατι αν ηταν πολυ υψηλη (ανω του 5 -που ειχα παντα εξαλλου) η διαδικασια φυσιολογικου με παραχειλιο και μυωπια ηταν επικινδυνη. Κανω εξεταση με βυθοσκοπηση και με μετρουν, 6.5 ειχε ανεβει λογω εγκυμοσυνης. Τρελαινεται ο ντοκτορ, κανουμε αλλη μια μετρηση του παραχειλιου, δεν εχει αλλαξει κατι σημαντικα και την αλλη μερα φυσικα γινεται εισαγωγη για καισαρικη.

Να μην τα πολυλογω εδω, μπαινω χειρουργειο 10:00 ακριβως. Χεσμενη απο το φοβο μου (συγνωμη κιολας!), δεν εχω κανει ποτε ουτε ραμματα! Η αναισθησιολογος ηρεμη και μια νοσοκομα να μου χαιδευει το χερι και να μου λεει «Ολα θα πανε καλα, ολα θα πανε καλα»…

Γινεται η επισκληριδιος και ξεκινανε… Ο γιατρος μου μιλαει συνεχεια και μου λεει τι κανει. Μου λεει «Θα νιωσεις ενα δυνατο τραβηγμα, θελω να εισαι ψυχραιμη»

Νιωθω οντως ενα δυνατο τραβηγμα, ακουω αμυδρα ενα κλαμα και εκεινη τη στιγμη τη νοσοκομα να λεει «Γιατρε, εχει ταχυκαρδια!» και ενα μηχανημα διπλα μου να χτυπαει σαν τρελο… Κοιταω το ρολοι απεναντι μου, πολυ θολα γιατι μου ειχαν βγαλει τα γυαλια και μολις διακρινω οτι ειναι 10.30. Ηταν το τελευταιο που θυμαμαι…

Ανοιξα τα ματια μου παλι και ειδα ενα αλλο ρολοι να δειχνει 12:15, καθαρα αυτη τη φορα, μου ειχαν βαλει τα γυαλια μου… Ενας νοσοκομος διπλα μου μου κραταει το χερι και μου λεει χαμηλοφωνα «Να σου ζησει, ειναι κουκλα! Θα σε παω στο δωματιο τωρα και θα σου τη φερουν…«

Με πηγε στο δωματιο και εκει μου ειπαν οτι ο γιατρος μου εκανε μια αναισθησια μεθης εκεινη την ωρα γιατι μαλλον επαθα πανικο και ηθελα να τραβηξω τους ορους και τα καλωδια!!!!

Και ξαφνικα μπαινει μεσα Η ΖΩΗ ΜΟΥ. Δεν περιγραφω αλλο… δεν βλεπω πια την οθονη….

Να πω ακομα μονο οτι ευχαριστω πολυ το γιατρο μου που ηταν ολο τον καιρο ψυχραιμος και ο,τι ανησυχια και αν ειχε, φροντιζε με τον τροπο του να μην περναει σε εμενα. Ευχαριστω επισης ολο το προσωπικο του «Αλεξανδρα» για την αψογη συμπεριφορα τους και το ποσο ανετα προσπαθουσαν να με κανουν να νιωσω σ’ ενα ψυχρο χειρουργειο αλλα γεματο χαμογελα.

Οπως μου ειπε μια νοσοκομα εκεινη τη μερα «Εδω ερχονται ζωουλες, γινεται να μην γελας;«

Αυτο λοιπον κραταω απο ολα αυτα και χαμογελω μαζι τους! Πλεον και οι 3 μας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com