Αν θέλεις κάτι πολύ, αρκεί να προσπαθήσεις!

Αν θέλεις κάτι πολύ, αρκεί να προσπαθήσεις!

μαμα Α.

Καλησπερα μαμαδοπαρεα!

Η δικη μου ιστορια ξεκινησε πριν ενα χρονο. Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 7χρονια απ’ τα οποια τα 2 παντρεμενοι. Απ’ τον πρωτο μηνα του γαμου μας αποφασισαμε να κανουμε παιδι μιας και το θελαμε πολυ κι οι δυο αλλα λογω και του επαγγελματος του (ναυτικος) δεν ξεραμε κατα ποσο γρηγορα θα μας ερχοταν.

Οι πρωτοι 3 μηνες προσπαθειων απεβησαν ακαρποι, ειπαμε ομως δεν πειραζει, θα προσπαθησουμε ξανα του χρονου. Ετσι λοιπον οταν γυρισε βαλαμε μπρος και παλι. Αφου περασαν 2 μηνες ματαια με το αγχος να εχει αρχισει να χτυπα την πορτα και στους 2 μας, αποφασισαμε να κανει ενα σπερμοδιαγραμμα εκεινος… Απλα για να μας φυγει η ιδεα.

Ηταν ενα βροχερο απογευμα του Νοεμβρη οταν με πηρε τηλεφωνο και μου οτι εχει τα αποτελεσματα, αλλα καλυτερα να παμε μια βολτα για να μου τα ανακοινωσει. Αν και το μυαλο μου πηγε αμεσως στο κακο, μεχρι και τελευταια στιγμη νομιζα οτι μου κανει πλακα.. Αλλωστε ημασταν τοσο νεοι και οι 2.. Εκεινος 28 κι εγω 25.

Θυμαμαι την ωρα που διαβαζα την διαγνωση, οι αισθησεις μου ειχαν νεκρωσει, δεν εβλεπα τα αυτοκινητα που περνουσαν, δεν ακουγα την βροχη στο τζαμι του αυτοκινητου, στα αφτια μου ηχουσε μονο η λεξη ‘ολιγοασθενοσπερμια‘.

Χωρις κανεις απ’ τους δυο μας να γνωριζει ποσο σοβαρη ειναι η κατασταση, κλεισαμε ενα ραντεβου στο γυναικολογο μου, ο οποιος μας ξεκαθαρισε οτι με τοσο χαμηλες τιμες ουτε καν με σπερματεγχυση παρα μονο με εξωσωματικη θα μπορουσαμε να κανουμε παιδι. Εκει μεσα στο ιατρειο ενιωσα στην κυριολεξια οτι μου επεσε ο ουρανος σφοντιλι κι αυτο γιατι ειχα ονειρευτει πως καποτε θα ειχα καθυστερηση ,πως θα εκανα κι εγω το περιβοητο τεστ εγκυμοσυνης, μα περισσοτερο πως το μωρο θα ερχοταν με τον πιο φυσιολογικο κι αγνο τροπο. Η λεξη και μονο εξωσωματικη με τρομαζε τοσο πολυ κι αυτο περισσοτερο απο αγνοια κι ελλειψη ενημερωσης τελικα.

Αφου περασαν καποιες μερες απελπισιας και ατελειωτων δακρυων, οπου ο αντρας μου μου προτεινε να χωρισουμε γιατι δεν αντεχε να με βλεπει να υποφερω εξαιτιας του, καταλαβα οτι επρεπε εστω να προσπαθησω για εκεινον, για μενα, για το ονειρο μας. Ετσι αφου βρηκαμε τον καταλληλο γιατρο και κεντρο εξωσωματικης τον επομενο κιολας μηνα ξεκινησα την ολη διαδικασια.

Επειδη κατα τη γνωμη του γιατρου ημουν πολυ νεα και διχως προβλημα μου προτεινε την μιση δοσολογια για να μην ‘τομπαριστω’ ασκοπα. Κατεβασα 7 ωαρια απ ‘τα οποια γονιμοποιηθηκαν τα 5 κι εμφυτευτηκαν τα 3. Αφου περασαν οι 14 μερες ακινησιας, ανυπομονησιας κι ατελειωτων σχεδιων πηγαμε για την πολυποθητη β χοριακη. Και ναι ημουν εγκυος. Ενα,δυο η και τα τρια σπορακια ειχαν πιαστει στη μητρα μου. Η χαρα μας απεριγραπτη, περισσοτερο ομως η ανακουφιση του αντρα μου την οποια ομως γρηγορα επισκιασε η αγωνια του για το μετα, για την ολη διαδικασια που θα επρεπε να ξαναπερασω μιας και δεν εμειναν κατεψυγμενα ωαρια και αφου στον υπερηχο ειδαμε μια κουκιδα να αχνοφαινεται.

Η εγκυμοσυνη μου ομως ηταν πια γεγονος κι αυτο ηταν το πιο σημαντικο απ’ολα.

Δυο μερες μετα ο αντρας μου πεταγεται για το εξωτερικο κι εγω εμενα πισω μονη με ενα σωρο ανησυχιες και φοβους για αυτο το μωρο. Ευτυχως με βοηθησε ο Θεος κι ειχα μια πολυ ευκολη εγκυμοσυνη, διχως εμετους, ζαλαδες, αποκολλησεις ή οτι αλλο. Οι εξετασεις μου ολες πολυ καλες κι η κοιλιτσα μου να φουσκωνει με τον μπεμπη μου πολυ ησυχο και ΠΗΤ 21-09-2012. Θυμαμαι την μερα που γυρισε ο αντρας μου, ενα μηνα πριν γεννησω, βγηκε απ’το αυτοκινητο, γονατισε κι αγκαλιασε την κοιλια μου.

Γεννησα προγραμματισμενα στις 38 εβδομαδες με καισαρικη λογω υψηλης μυωπιας. Την ημερα που πηγαιναμε στο μαιευτηριο δεν θα την ξεχασω ποτε, περισσοτερο ομως την ημερα που εβγαινα. Αφου εγιναν ολες οι προετοιμασιες, μπηκαμε στο χειρουργιο και λιγα λεπτα μετα ακουσα το κλαμα του, εστρεψα το κεφαλι μου κι ειδα ενα μωρο να κουνιεται και να κλαιει τοσο δυνατα στο καλαθακι του ενω η μαια το σκουπιζε.. ηταν το δικο μου μωρο! Δακρυα χαρας με πλυμμυρησαν για το θαυμα που μ’ αξιωσε ο Θεος να ζησω.

Μου το ακουμπησε στο στηθος μου για λιγο η μαια πριν το παει στους συγγενεις. .ηταν τοσο ομορφος.

Λιγες ωρες μετα με ανεβασαν στο δωματιο κι αφου η ωρα περνουσαν κι ενω στις διπλανες μου ερχοντουσαν τα μωρα τους, ζητησα στο αντρα μου να μας φερουν και το δικο μας. Παρολους τους πονους και την ναρκωση της επισκληριδιου θυμαμαι οτι μπαινοεβγαινε ο αντρας μου στο δωματιο με το τηλεφωνο στα χερια και τους δικους μου ανησυχους. Καποια στιγμη κι αφου επεμενα μου ειπε ο αντρας μου οτι το μωρο το εχουν στο οξυγονο γιατι ειχε λιγη δυσπνοια. Δεν φοβηθηκα, αλλωστε πολλα μωρα μπαινουν για λιγες ωρες, σκεφτηκα πως θα μου το φερουν αυριο.

Την επομενη το πρωι κι ενω ακομη δεν ειχα δει το μωρο μου, μου προτεινε ο αντρας να παμε να το δω. Οπως ημουν με τον ορο διχως αναπηρικη καρεκλα κατεβηκα οσο πιο γρηγορα μπορουσα.

«Κοιτα ποιος ηρθε να σε δει μπεμπη μου» ακουσα τον αντρα μου να λεει, ενω το μωρο ηταν στην θερμοκοιτιδα και τρυπημενο με τον ορο. Με επιασαν τα κλαματα.

Οι γιατροι για τις επομενες 2 μερες μας ελεγαν οτι το μωρο εχει μια ταχυπνοια, αλλα δεν ειναι ανησυχητικο κι εμεις περιμεναμε απο ωρα σε ωρα το πολυποθητο καλαθακι να μπει στο δωματιο… Ομως παντα ηταν των διπλανων μου.

Την τριτη ημερα το πρωι αποφασησα να κατεβω μονη μου στην εντατικη να δω το μωρο μου, μιας κι ο αντρας μου ειχε φυγει για να ξεκουραστει λιγο αφου ολες τις μερες κοιμοταν στους καναπεδες του νοσοκομειου. Οταν μπηκα στη ΜΕΝΝ η παιδιατρος με καλεσε στο γραφειο της για να μου ανακοινωσει οτι την επομενη θα εβγαινα μονη απ’ το μαιευτηριο αφου το μωρο τελικα ειχε κλειστους πνευμονες κι επρεπε να του δωσουν παραγοντα και να το παρακολουθησουν για καποιες μερες αλλα θα μπορουσα να το επισκεπτομαι.

Αυτο ηταν αρχισα να κλαιω με σπασμους, διχως να μπορω να ανασανω, καλεσαν τους γονεις μου που περιμεναν απ’ εξω κι ηρθε η υποδιευθυντρια της μοναδας να μου μιλησει και να με παει να δω το παιδι μου. Για να μην μακρυγορω την ιδια κιολας μερα πηρα εξιτηριο με την συγκαταθεση του γιατρου μου, βγηκα απ’ το μαιευτηριο με τον αντρα μου και την μητερα μου να με κρατανε, κλαιγοντας κι ενιωθα τοσο αδεια, τοσο κενη μεσα μου, με μια βαλιτσα στο χερι που μεσα ειχε το αφορετο φορμακι του μωρου μου και με το πορτ μπεμπε στο αμαξι αδειο να μου υποδηλωνει την τεραστια απουσια του παιδιου μου, βρεθηκα σε ενα ξενοδοχειο αφου ειμαστε απο επαρχια, με ενα θηλαστρο στο χερι να βγαζω γαλα και να το πετω στο νιπτηρα του δωματιου.

Περασε μια εβδομαδα για να το κρατησω στα χερια μου, για να το παρω την πρωτη του αγκαλια και 3 μερες μετα καθομουν στο πισω καθισμα του αυτοκινητου με το πορτ μπεμπε διπλα μου γεματο αυτη τη φορα κι ενω ψιχαλες επεφταν στο τζαμι κοιταξα στο καθρεφτη τον αντρα μου που οδηγουσε και θυμηθηκα εκεινη τη βροχερη μερα του Νοεμβρη που κρατουσα τ’ αποτελεσματα, εστρεψα το βλεμμα μου στον μπεμπη μου, κοιμοταν γαληνιος, πηρα μια βαθια ανασα και συνειδητοποιησα οτι το πιο ομορφο ταξιδι της ζωης μου τωρα ξεκινα… Ταξιδευαμε για το σπιτι μας, οι 3 μας… Η οικογενεια μου… το ονειρο μας!

Ευχομαι σε ολες τις μανουλες υγεια στις ιδιες και στα παιδια τους και εν τελει ενα να 8υμομαστε: αν θελουμε κατι πολυ, αρκει μονο να προσπαθησουμε… Η ευτυχια μπορει να απεχει πολυ λιγο απο διπλα μας.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com