Το μικρό μας θαύμα έφτασε!

Η ιστορία της Δ.

Θα πιάσω τα πράγματα από την αρχή και ελπίζω να μη σας κουράσω….

Είμαι η Δ., 28 στα 29 και έχω μια πριγκίπισσα 3 ετών και κάτι, το μικρό μου θαύμα, όπως την αποκαλώ…

Θα κάνω εδώ μία μικρή παρένθεση και θα πω πως δεν ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, είχα μείνει έγκυος και στα 23 μου, αλλά λόγω πιέσεων από την πεθερά, δυστυχώς δε συνέχισα την εγκυμοσύνη (ακόμα το έχω βάρος στη  συνείδησή μου και πέρασα 2 χρόνια μέσα στην κατάθλιψη μετά από αυτό το γεγονός, αισθάνομαι ότι έχω ένα ακόμα παιδάκι εκεί ψηλά…)

Τέλος πάντων, με το σύντροφο της ζωής μου είμαστε μαζί από το σχολείο (11 χρόνια και κάτι), μέχρι και πριν τρείς μήνες χρησιμοποιούσαμε ΠΑΝΤΟΤΕ προφυλακτικό και το αναφέρω αυτό επειδή και οι δύο μου εγκυμοσύνες ηταν «ατυχήματα»…  φυσικά με το δεύτερο «ατύχημα», που συνέβη και πάνω στη στιγμή που είχα αρχίσει να συνέρχομαι από την προηγούμενη ιστορία, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω τα προηγούμενα λάθη και ήμασταν αποφασισμένοι από την αρχή πως ότι και να γίνει, το δεύτερό μας θαύμα θα γεννηθεί ακόμα και αν κάποιοι δεν θα το ήθελαν…

Έτσι κρατήσαμε την εγκυμοσύνη κρυφή το πρώτο τρίμηνο, ώστε όταν θα τους το λέγαμε να το παίρνανε απόφαση μία και κάλη.

Ο γιατρός τον οποίο είχα ήταν αυτός που απλά έκανα  τις ετήσιες εξετάσεις και μάλιστα έμαθα πως ήμουν έγκυος σε έναν τυχαίο μη προγραμματισμένο υπέρηχο που μου έκανε χωρίς να έχω εγώ ραντεβού, αλλά η αδερφή μου, για αυτό μάλιστα έμαθα για την εγκυμοσύνη μου 7 Ιουλίου, ενώ είχα συλλάβει γύρω στις 20 Μα’ί’ου.

Τέλος πάντων, ήμουν κάθετη μαζί του από την αρχή στο ότι ήθελα να γεννήσω ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.

Κάποια στιγμή γύρω στον 4ο-5ο μήνα και επειδή διάβαζα και ψαχνόμουν γενικώς έμαθα ότι είναι από τους «καλούς καισαρικάκιδες«, δυστυχώς λόγω βλακείας και ψαρώματος, αντί να την κοπανήσω με τη μία επέλεξα να του κάνω μία συζήτηση για αυτά που είχα ακούσει και διαβάσει, χωρίς φυσικά να «δώσω» τις πηγές μου. Του είπα λοιπόν τα πάντα και πως όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι ανασφάλεια και να μην του έχω εμπιστοσύνη. Οι απαντήσεις του αφοπλιστικές φυσικά, ήταν και από τους ανθρώπους που σου κάνουν το «κλικ» δυστυχώς και με έπεισε πως συνεχίζαμε για φυσιολογικό, να μην πιστεύω βλακείες και οτι «εδώ θα είμαστε σε λίγους μήνες να δούμε«.. εγώ σαν ώριμο φρούτο έπεσα και τον πίστεψα (τι χαζή Θεέ μου!!!).

Γύρω στον 8ο δυστυχώς εμφάνισα κιρσούς στα γεννητικά όργανα (χωρίς να έχω πάρει πολλά κιλά, συνολικά 11 και μέχρι τότε 7), οπότε βρήκε το πάτημα του ο «καλός» μου ο γιατρός και μου ανακοίνωσε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από την καισαρική…. κλάματα εγώ, χάλια… όταν επιτέλους το πήρα απόφαση, ήμουν πάλι κάθετη για ένα πράγμα… Θα κάνω καισαρική αλλά τουλάχιστον θέλω να με πιάσουν οι πόνοι ή να σπάσουν τα νερά, ώστε να ξέρω οτι η μπουμπού μου θα βγει ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΕΚΕΙΝΗ. Φυσικά με τα λόγια του μου έδειξε πως θα το σεβαστεί αυτό και όλα καλά… (λεμε τωρα…).

Όταν μπήκα στο μήνα μου άρχισε να με στέλνει συνέχεια για nst, μία ωραία Δευτέρα λοιπόν (38+3) μου ανακοινώνει πως οι παλμοί της μικρής δεν είναι καλοί και πως θα με βάλει με ραντέβου την επόμενη μέρα. Τα συναισθήματά μου ήταν απίστευτα, από τη μία θύμωνα με το γιατρό, από την άλλη θύμωνα  με τον εαυτό που δεν τον άλλαξα και του έδωσα το δικαίωμα να με κοιρο’ι’δεύει όλους αυτούς τους μήνες επειδή ήμουν μικρή, τρομαγμένη και ψαρωμένη. Ταυτόχρονα όμως, με τα λόγια του, ανησυχούσα και για το θαυματάκι μου και μήπως όντως οι παλμοί δεν ήταν καλοί… και άγχος πολύ και λύπη…

Φυσικά στα χαρτιά και στο βιβλιάριο,  λόγος καισαρικής ανύπαρκτος και κανένας απο τους δυο που μου είχε αναφέρει εμένα ως μονόδρομους δεν υπήρχε πουθενά….. Εμαθα και εκ’των υστέρων πως μετά από τη δική μου γέννα είχε ένα συνέδριο που προφάνως φοβόταν μη χάσει, αν γεννούσα  φυσιολογικά τις επόμενες μέρες…

Μέσα σε όλα αυτά κατάφερα εκείνο το βράδυ να αποβάλλω ότι αρνητικό είχα στο μυαλό και στην καρδιά μου και να εστιάσω στο ότι την επόμενη μέρα θα συναντούσα το πλασματάκι που τόσο καιρό είχα μέσα μου, που της μιλούσα , τη χάιδευα , της τραγουδούσα και της εδειχνα συνεχώς πόσο όμορφα αισθανόμουν που βρισκόταν εκεί.

Η εγκυμοσύνη μου σε αυτό το κομμάτι, το συναισθηματικό, ήταν ονειρεμένη και η καλύτερη περίοδος της ζωής μου ως τότε.

Τελικά, Τρίτη πρωί (38+4) γέννησα με προγραμματισμένη καισαρική και επισκληρίδιο το θαύμα μου. Η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν αντίκρισα το λερωμένο προσωπάκι της και τη φίλησα ενώ κλαίγαμε και οι δύο, δε θα την ξεχάσω ποτέ.

Από τότε, και μέχρι και σήμερα,  ξεκινήσαμε μαζί ένα άλλο τρυφερό ταξίδι, αυτό του θηλασμού που δεν άφησα κανένα γιατρό, παιδίατρο, μαία, συγγενή και φίλο να μας το κλέψει, όπως μας έκλεψε ο γυναικολόγος μου το μαγικό ταξιδι της γεννας…

….βουρ για το δεύτερο και vbac τώρα μετά απο σωστό ψάξιμο για γιατρό…

Εύχομαι να μη σας κούρασα….

Και μια συμβούλη που εγώ έμαθα με τον άσχημο τρόπο: αν κάτι δε σας αρέσει στο γιατρό σας, βρείτε άλλον ακόμα και στον 8ο….

—

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τη δικιά σου ιστορία τοκετού;

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com