Το πινακάκι
Για να καταλάβετε αυτό το κείμενο πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να διαβάσετε αυτό ΕΔΩ. Μετα επιστρέψτε για να συνεχίσουμε.
Όταν παίξεις τάβλι με το θάνατο και σου κάνει τη χάρη (γιατί περί αυτού πρόκειται) να κερδίσεις… τότε –αν είσαι νορμάλ άνθρωπος– ρουφάς κάθε στιγμή.
Το ’χετε (χαχαχαχαχαχα) μάλλον καταλάβει ότι αγαπιόμαστε με την Ολιβ. Επειδή μ’ αρέσει να το γράφω στο site της, προσπαθώ κάθε φορά να σας δώσω και έναν λόγο (που αγαπιόμαστε).
Οσο περνά ο καιρός τόσο το βελτιώνω. Βασικό στοιχείο είναι ότι καταλαβαινόμαστε. Ακόμα κι όταν δεν συμφωνούμε, καταλαβαινόμαστε. Και κάτι ακόμα, η Ολίβια έχει (μέσα της) ένα μαγικό κουμπί, που το πατάει και ΠΟΟΟΟΟΟΛΥ γρήγορα η διάθεση της αλλάζει από αρνητική σε θετική.
Το συμβουλεύω ανεπιφύλάκτα: ΜΗΝ (επαναλαμβάνω: ΜΗΝ) μην παντρευτείτε κάποιον/α που μπορεί να σας κρατάει μούτρα επι 3 μέρες… Οσο περνάει ο καιρός (του γάμου) το ρεκόρ του/της θα… βελτιώνεται… σε 4 μέρες, 2 εβδομάδες, ενα μήνα… για πάντα… μέχρι να γίνει μίσος (εκ μέρους σας)… δεν φαντάζεστε (ή μήπως φαντάζεστε;) πόσοι άνθρωποι ονομάζουν το μίσος: συνήθεια.
Καμαρώνω που ΠΟΤΕ στη ζωή μου δεν άφησα την συνήθεια να με τυφλώσει.
Τέσπα!
Εχουν υπάρξει απείρως καλύτεροι συγγραφείς από μένα που έχουν περιγράψει τον έρωτα και την αγάπη… Ποιητές να δείτε, πόσοι!!!!… Μουσικοί!
Η ζωή λοιπόν μου΄δωσε κι άλλες ανάσες, αλλά παράλληλα μου έδωσε και την Ολίβια και εκεί που ήμουν εντελώς πλήρης, μας έδωσε και την Αθηνά και ετοιμάζεται να μας δώσει κι άλλο μωρό…
Καμμιά φορά με ρωτάει η Ολιβ, όταν με βλέπει εντελώς cool.
–Παιδάκι μου, τι κάνεις και δεν κάνεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα;
Χαμογελάω και συνήθως δεν της απαντώ… απλώς την κοιτάω τρυφερά.
Πώς να περιγράψει κανείς τη λέξη «απολαμβάνω»…
Προχθές λοιπόν που είχα τα β’ γενέθλια μου, άκουσα την Ολιβ να λέει με ένα πονηρό χαμόγελο στην Αθηνά:
–Δώσε στον μπαμπά το δώρο του…
Η μικρή κουνάμενη λυγάμενη μου ΄δωσε έναν μικρό πίνακα… έναν μικρό καμβά… είχε κι αυτή (πώς το απέκτησε άραγεq) ένα πονηρό χαμόγελο…
Κοίταξα το πινακάκι.
Ηταν αυτό:
Οκτώ χρόνια από εκείνο το βράδυ της 19ης Μαίου 2004 πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά μου και συμπυκνώθηκαν σαν αυτόν τον καμβά.
–Σ’ αρεσει; ρώτησε η Ολιβ χαμογελαστά.
Η Αθηνά τιτιβισε….
–Πολύ!
(πώς περιγράφει κανείς τη λέξη «πολύ» σε τέτοιες περιπτώσεις;)
Μάνος
Πολύ ωραίο κείμενο, μπράβο Μάνο...Εύχομαι να είστε πάντα έτσι ευτυχισμένοι και αν γίνεται ακόμα περισσότερο! Όμως, σε ένα σημείο μάλλον δε θα συμφωνήσω μαζί σου...Προφανώς ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που κρατάνε μούτρα...Όμως θα το παραδεχτώ...Και δεν ντρέπομαι για αυτό...Όταν σε κάποιους καυγάδες όχι απαραίτητα με το σύζυγο, αλλά με γονείς, προισταμένους, φίλους κτλ, έχω εξηγηθεί πάμπολλες φορές κάποια πράγματα ότι με πειράζουν και παρόλα αυτά βλέπω να επαναλαμβάνονται αψηφώντας τους λόγους και τις εξηγήσεις μου(που πάντα προσπαθώ να έχω επιχειρήματα για ότι λέω και κάνω), τότε ναι, κρατώ μούτρα...Κρατώ μούτρα γιατί σημαίνει ότι έχω πια κουραστεί να λέω συνέχεια κάποια πράγματα και απλά δεν έχω τη διάθεση να το συζητήσω άλλο εφόσον εσύ που είσαι απέναντι μου δε λες να καταλάβεις κάποια πράγματα... Αν αυτό με κάνει κακή σύζυγο, φίλη, ή δε ξέρω και γω τι άλλο, τότε να το δεχτώ...Απλά όπως σε κάθε άνθρωπο θέλω να ελπίζω, θέλω να με σέβονται... Και ως "τέτοιος" άνθρωπος που είμαι λοιπόν είναι φυσικό να μην μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μπορεί σε μια έντονη διαμάχη να πουν μια βαριά κουβέντα που μπορεί να προσβάλει τον συνομιλητή τους και μετά από 10 λεπτά να την ξεχνάνε και να γελάνε πάλι...Εγώ αυτό το θεωρώ στο πιο ελαφρύ του, να το πούμε, αδιαφορία...Σημαίνει πως εσύ αδιαφορείς για τα συναισθήματα μου, λες ότι θέλεις να πεις όπως σου κατέβει και μετά περασμένα ξεχασμένα... Προσπαθώ όσο μπορώ να συζητάω πράγματα για να λύνονται οι παρεξηγήσεις...Αλλά ως ένα σημείο... Σε ένα πλάσμα δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής μούτρα παρόλα τα όσα "τράβηξα" και αυτό φυσικά είναι το παιδάκι μου...Και σε αυτό μόνο ελπίζω να μην κάνω ποτέ...Είναι υπεράνω όλων...
Ας δώσω κι από εδώ τις ευχές μου... λοιπόν, εύχομαι μόνο υγεία και αμέτρητες λαμπερές κι αξιομνημόνευτες στιγμές! Στο κείμενο τώρα... φίλε μου, Μάνο, μακάρι να είχαν όλοι λύσει τα προβλήματά τους και να μη μάλωναν, να μην ερχόταν σε αντιπαραθέσεις, αλλά η ζωή είναι σκληρή και οι συνθήκες αδυσώπητες... το αν κάποιος κρατάει μούτρα, για μένα είναι πολύ καλύτερο από το να φωνάζει ή να χτυπάει ή να εξαφανίζεται για 2 μέρες, οπότε κι αυτό είναι σχετικό... καταλαβαίνω τί προσπαθείς να περάσεις μέσα από το άρθρο σου, αλλά δυστυχώς οι μέρες, που ζούμε έχουν πολύ μαυρίλα, που δε φεύγει με τίποτα... Αυτά και με το καλό το new baby boy!!
κάλε μου άνθρωπε δεν περιγράφεται άπλα το ζεις χωρίς να κάνεις τίποτα απόλυτος ..............ο χρόνος σταματάει και εσύ είσαι εκεί σε αυτά τα χεράκια . Με το καλό και τα δεύτερα χεράκια . να είστε όλοι τόσο ευτυχισμένοι τι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος τελικά
Γιατί συγκινήθηκα τόσο πολύ; Μπαμπά Μάνο να είσαι πάντα γερός να απολαμβάνεις τέτοιες στιγμές. Καλά αποτελέσματα με την εξέταση σήμερα. Τα φιλιά μας και στους 4!
Αυτες οι μικροχαρες ειναι ευλογια . Χρονια σας πολλα
Αστέρια είστε! Χρόνια πολλά, Μάνο, και πάντα ευτυχισμένα! Τέλειο το πινακάκι, φοβερή ιδέα!!!! Φιλιά άπειρα και στους 3 σας!! χχχχ
Μπράβο βρε Μάνο ! Να είσαι πάντα γερός και δυνατός και να χαίρεσαι τα χρόνια που περνάνε ! Να γιορτάζουμε κάθε χρόνο τα διπλά σου γενέθλια και να δίνεις αγάπη και χαμόγελα σε όσους αγαπάς και σε αγαπάνε. Όσο για τα μούτρα, συμφωνώ 100 % και ευτυχώς το ίδιο και ο άντρας μου. Όταν διαφωνήσουμε σε κάτι ή τσακωθούμε, μετά από μισή ώρα το πολύ αρχίζουμε τις σαχλαμάρες του τύπου "δηλαδή τώρα δεν με αγαπάς πια;;;;". "Ελα αρκούδε μου, αφού σ' αγαπάω, δώσε μου ένα φιλάκι να γίνουμε πάλι φίλοι", "γκρινιαρούλα μου, να σε τρίψω λίγο;;;;" και άλλα τέτοια χαζά, οπότε αρχίζουμε να γελάμε ε, και αν αρχίσεις να γελάς, ξεχνάς και τσακωμό και μούτρα.