Τοκετός λόγω… κρίσης πανικού!

Η ιστορία της Όλγας

Ήρθε επιτέλους η ώρα, μετά από τόοοοοοοοσες ιστορίες τοκετού που διάβασα, να σας γράψω κι εγώ τη δική μου (ελπίζω να μην σας κουράσω)!!!

Είμαι 26 ετών και όνειρό μου ήταν από μικρή να κάνω μια όμορφη, ευτυχισμένη οικογένεια! Ευτυχώς πριν από 5 χρόνια βρέθηκε στο δρόμο μου ο κατάλληλος άνθρωπος για να πραγματοποιήσει το όνειρό μου…. Ο Γιάννης μου… Καλός, γλυκός, υπομονετικός, έξυπνος, δουλευταράς, όμορφος και πάνω από όλα έτοιμος….

Το 2007 γνωριστήκαμε, το Σεπτέμβρη του 2009 που κάνει πρόταση γάμου και τον Σεπτέμβρη του 2010 παντρευτήκαμε….

Οι προσπάθειες ξεκίνησαν λίγους μήνες αργότερα και μετά από 4 μήνες αγωνίας και 3 μέρες καθυστέρησης κρατούσα στα χέρια μου μια εξέταση Β-χοριακής με μόλις 71 μονάδες και δεν είχα καταλάβει ακόμα, είμαι ή δεν είμαι;;; Νόμιζα ότι και αυτός ο μήνας πήγε χαμένος και έκλαιγα καθώς έφευγα από το μικροβιολογικό εργαστήριο… Μετά κοιτάω ξανά τα αποτελέσματα, συνειδητοποιώ τι διαβάζω και τρέχω στη μαμά μου…

Το ίδιο βράδυ ανακοίνωσα στον αντρούλη μου ότι θα γίνει μπαμπάς κι εκείνος… έκλαιγε…

Π.Η.Τ 15/3/2012 και μια τέλεια εγκυμοσύνη θα πω, παρά το φόβο για υπέρταση (η μαμά μου είχε κάνει στη γέννησή μου), αλλά και το ζαχαρώδη διαβήτη που εμφανίστηκε στον 7ο μήνα. Δεν έκανα ούτε έναν εμετό, ούτε μία ζαλάδα, καμιά καούρα, καθόλου ενοχλήσεις!!! Πίεση τελικά ούτε για δείγμα δεν έκανα και ο διαβήτης υπό έλεγχο μέχρι το τέλος αλλά…. είχαμε άλλα… Τι;;; Κρίσεις πανικού με ταχυπαλμία από 8,5 μηνών περίπου…! Με έπιαναν που και που έντονες ταχυπαλμίες και φοβόμουν για τον τοκετό, πνιγόμουν, ήθελα να γεννήσω να πάνε όλα καλά και να πάρω την κορούλα μου στα χέρια μου….

Ξέχασα να σας πω ότι λόγω διαβήτη θα γεννούσα με καισαρική και 2 βδομάδες πριν από την ημερομηνία τοκετού, δηλαδή 2/03/2012…. Δεν με πείραζε καθόλου , ίσα – ίσα που βιαζόμουν….

Ξημέρωσε 25/02/2012, πήγαμε στην μαμά μου για φαγητό και γυρνώντας σπίτι, τηλεφώνησε στον άντρα μου ο αδελφός του, είχαν μια έντονη λογομαχία και εγώ ανέβασα πίεση και παλμούς (δηλαδή είχα μια έντονη κρίση πανικού), φύγαμε για Ρέα και με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο…. το μωράκι μας μια χαρά  κι εγώ καθόλου πίεση μέσα στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω… Φοβόμουν ότι κάτι θα πάθω εγώ ή το μωρό μου…. Ήθελα να γεννήσω…. Ήθελα να τελειώσουν όλα!

Ο γιατρούλης μου με ένιωσε και μου έκανε εισαγωγή για να είμαι ήσυχη… Όλο το βράδυ η μικρή έκανε τούμπες μέσα στην κοιλιά μου και ο άντρας μου φυσικά δίπλα μου… Δεν ήξερα τι θα γίνει…

Την επόμενη μέρα 10 το πρωι ήρθαν οι νοσηλεύτριες για την γνωστή προετοιμασία….

Κοιτάω τη μαμά μου και ρωτάω «Συγνώμη, θα γεννήσω σήμερα;«

«Μάλιστα, δεν σας το είπαν;«

Φυσικά και δεν μου το είπε ο γιατρός μου για να μην πάθω πανικό (και πολύ καλά έκανε)…. Εγώ παγωμένη, με ετοιμάζουν, χαιρετάω τους πάντες, θέλω να κλάψω, φοβάμαι ότι δεν θα τους ξαναδώ, θέλω τον άντρα μου δίπλα μου…

Ένας καλός νοσηλευτής τον αφήνει μέχρι τα χειρουργεία και μετά… Παγωμένη τίποτε άλλο δεν ένιωθα…

Η ώρα 10:45 μου λέει η πολύ καλή αναισθησιολόγος ότι ξεκίνησαν (με έκοψαν), ένιωσα κάτι τραντάγματα και στις 10:55 στις 26/03/2012 ακούω το πιο όμορφο, το πιο γλυκό γατίσιο κλάμα….

Η γατούλα μου 2,790 και 50 εκατοστά ήρθε στο κόσμο, υγιέστατη και με βαθμολογία APGAR 10…. Την εξέτασαν και μετά την ακούμπησαν στο στήθος μου για να την φιλήσω…. ΑΧ τι υπέροχη στιγμή!!!

Δυστυχώς δεν θήλασα γιατί δεν άντεχα το κλάμα της όταν την πίεζε η μαία να πιάσει το στήθος μου, οπότε το έβγαζα με θήλαστρο και της το έδινα, νιώθω απίστευτες τύψεις για αυτό….

Αν και με καισαρική βγήκα στις 3 μέρες λόγω άψογης κλινικής κατάστασης και σήμερα που σας γράφω είμαστε μια τρισευτυχισμένη οικογένεια με μια μπουμπού 66 ημερών….. Είναι τα πάντα για μας…. Κάθε στιγμή μαζί της είναι απλά μοναδική.. Η ζωή μας όλη είναι το Μελινάκι μας και μακάρι κάποια στιγμή να έρθει στην οικογένειά μας άλλο ένα παιδάκι……

Υ.Γ : Γιάννη μου , αγάπη μου ευχαριστώ για όλα και πάνω από όλα που είσαι ένας τόσο γλυκός χαζομπαμπάς!!!!

—

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τη δικιά σου ιστορία τοκετού;

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com