Επιχείρηση κόψιμο πάνας – Μέρα πρώτη

Όχι, το να κοπεί η πάνα σίγουρα δεν είναι ούτε «ευκολάκι», ούτε πολύ… καθαρή υπόθεση.

Πρώτη μέρα σήμερα που πήγε στον παιδικό σταθμό φορώντας βρακάκι και όχι πάνα και έχοντας στην τσάντα της τρία ακόμα βρακιά, τρεις αλλαξιές ρούχα και ένα εξτρά ζευγάρι παπούτσια (λίγο έλειψε να πάμε με βαλίτσα στο «χολείο»!)

Λίγο πριν σχολάσει, δεν άντεξα και πήρα τηλέφωνο.

«Τι νέα από το μέτωπο τσίσα;«

«Πάρα πολύ καλά! Τα έκανε στο πάτωμα«

«Α τόσο ωραία!«

«Ε τι περίμενες; Σε λίγες μέρες θα έχει μάθει!«

Αλήθεια, τι περίμενα η τρισάθλια κουκουβάγια; Ότι το παιδί μου θα είχε πιάσει με τη μία το νόημα του γιογιό; Ότι στο γιογιό δεν καθόμαστε απλά αραχτοί και λάιτ, αλλά εεε, κοίτα να δεις, μπορούμε να κάνουμε ΜΕΣΑ ΤΟΥ τα τσίσα μας και τα κακά μας;Γουάου!

Τα τσίσα λοιπόν δεν τα έπιασε… Τα κακά όμως… ΝΑΙ!

Λίγη ώρα αφού ήρθε σπίτι και φορώντας το βρακί με την Tinkerbell έρχεται λαχανιασμένη προς το μέρος μου, φωνάζοντας «Κακααααααααααά!» με συνοφρυωμένο ύφος, σαν να ήθελε να μου πει «Κανόνισε, δεν θα κρατηθώ για πολύ!«

Τρέχω η έγκυος κοιλάρα και αρπάζω το γιογιό, κάθεται, μου ζητάει και ένα περιοδικό και μέσα σε ένα λεπτό την έκανε τη βρωμο-δουλειά. Το τι χορό και πανηγύρι στήσαμε στο σπίτι δεν περιγράφεται… Ούτε αν κερδίσει αύριο η Ελλάδα τη Γερμανία στο Euro τέτοιο πάρτι! 

Αδειάσαμε το περιεχόμενο το γιογιό στη λεκάνη, είπαμε «Bye bye!» και πατήσαμε το καζανάκι.

Ανείπωτη η χαρά!

Έκτοτε, άλλη χαρά δεν πήραμε. Πήραμε μόνο τσίσα στο μάρμαρο. Και εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με την ποσότητα τσισακίων που μπορεί να παράγει ένα δίχρονο ανά τακτά διαστήματα… Μιλάμε για λίμνες ολόκληρες…

Τι και αν έχουμε περάσει τη μισή μέρα στο γιογιό; Τι και αν έχουμε διαβάσει όλα τα παραμύθια που διαθέτουμε; Τι και αν έστησα ολόκληρο θεατρικό με τα παπάκια της μπανιέρας μας; Τι και αν της εξήγησα χίλιες φορές ότι τα τσίσα ΜΠΟΡΕΙΣ να τα κάνεις στο γιογιό όπως και τα κακά; Τζίφος! Τα τσίσα κατέληγαν πάντα στο πάτωμα και μάλιστα σε συγκεκριμένο μέρος του σαλονιού και η Αθηνά τους έλεγε «Bye bye!»

Tη ρωτάω: «Αθηνά πού κάνουμε τσίσα και κακά;«

«Γιογιό«, μου λέει.

Τι το λες και δεν το κάνεις, μαναράκι μου υπέροχο;

Όχι, δεν θα τα παρατήσω, αν και συνειδητοποιώ πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθεί ένας γονιός και να αναζητήσει τη βόλη του καταφεύγοντας στις χρυσές, καλές πανούλες… Όχι, δεν με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ να σφουγγαρίζω ανά 2  ώρες το πάτωμα. Δεν με πειράζει που κάθε μέρα θα πλένουμε βρακάκια με τον Γουίνι και την Τίνκερμπελ.

Έχε πίστη, μάνα! Έτσι μου είπαν και από τον παιδικό που έκριναν ότι το παιδί μου είναι έτοιμο να περάσει στο επόμενο στάδιο. Μία βδομάδα υπομονή… 

Πήγα και αγόρασα αυτοκόλλητα και χαρτόνι και το βράδυ θα κάτσω να φτιάξω έναν πίνακα επιβράβευσης! Για κάθε «τσίσα» και κάθε «κακό» εντός του γιογιό, θα κολλάμε και ένα αυτοκόλλητο.

Το θέμα είναι να πετύχει μια φορά το τσίσα μέσα στο γιογιό… Από εκεί και πέρα είμαι σίγουρη πως θα το πιάσει το νόημα…

Και φυσικά, έχουμε να περάσουμε και το άλλο μεγάλο εμπόδιο: το βραδινό ύπνο! χοχοχο, ε ρε γλέντια! Έχω επιστρατεύσει τα σελτεδάκια -όσα κράτησα σε ουδέτερο χρώμα για τον Αρχέλαο, μιας και τα ροζ τα χάρισα- και αύριο θα πάρω και κανά δυο πλαστικά υποσέντονα.

Αυτά τα νέα μας προς το παρόν. Θα επανέλθω αύριο με περισσότερες γαργαλιστικές λεπτομέρειες!

Ζήτω το γιογιό!