:) να ξέρεις οτι τα παιδάκια μέχρι και την ηλικία των τεσσάρων δεν μπορούν να διασαφηνίσουν και να προσδιορίσουν την ποσοτική αγάπη στο μυαλό τους. Δεν έχει αγαπάω πολύ ή αγαπάω πολύ για τα παιδιά κάτω των τεσσάρων (στο περίπου έως τέσσερα ετών) Έχει Αγαπάω ή Δεν αγαπάω. Πολύ ή λίγο ή πιο πολύ ή πιο λίγο είναι για αυτά λέξεις που δεν αντιστοιχούν στον πραγματικό συναισθηματικό τους κόσμο. Το λίγο το λέει έτσι. Δεν υπάρχει ουσιαστική εξήγηση. Στα συναισθήματα και ιδιαίτερα στην αγάπη δεν νιώθουν να στο πω αλλιώς την ποσότητα. Τη νιώθουν για τα αντικείμενα όμως. (δηλαδή ήπια πολύ νερό ή ήπια λίγο νερό) - δηλαδή σαν επιθετικό προσδιορισμό και όχι σαν ποσότητα συναιθήματος :) Γιαυτό το λόγο τονίζουν οι ειδικοί να μη ρωτάμε τα παιδάκια ποιον αγαπούν πιο πολύ ή πιο λίγο, γιατί δημιουργούμε άθελά μας με μια τόσο απλή ερώτηση σύγχυση στα παιδιά. Διότι δεν μπορούν να συλλάβουν την έννοια της πολλής αγάπης ή της λίγης αγάπης. Μπαίνουν σε διαδικασία να αποφασίσουν και δημιουργείται σύγχυση και ένταση μέσα στο τοσο μικρό μυαλουδάκι τους. Η απάντηση θα έρθει απο τα μικρά αυτά παιδιάκια για να μην πληγώσουν κάποιον, ακολουθουν ενοχες, τύψεις και αδυναμίες. Δηλαδή αν ρωτήσεις ένα μωρό 2 χρονών ποιον αγαπάς πιο πολύ τη μαμά ή τον μπαμπά, είναι τόσο δύσκολη η απάντηση από αυτό που θα σκεφτει αν πω τη μαμα θα πληγώσω τον μπαμπα αλλα θα πω τον μπαμπα γιατι η μαμά βλέπω είναι πιο δυνατή. Είναι λίγο περίπλοκο το θέμα. Ένα είναι το σιγουρο. Αν δεν αγαπουσε τον Αρχέλαο θα στο έλεγε. Δεν τον αγαπάω. Το "τον αγαπάω ΛΙ-ΓΟ" είναι γιατί ο Αρχέλαος δεν καταλαβαίνει. είναι μωρο. δεν καταλαβαίνει ακόμα λεξουλες. και αυτο φυσικά και το γνωριζει η Αθηνά. Δεν παίζει λιγο πολυ. παιζει Ναι και όχι. Φιλικά. :**

Κοριτσια καλησπερα.Εμενα η μικρη μου ειναι ενα μηνων και ο μεγαλος μου στα οχτω.Την μια διαπιστωνω ζηλια την αλλη υπερβολικη αγαπη.Δεν εχει πει κακια κουβεντα αν και πριν γεννηθει ελεγε οτι δεν την θελει γιατι ειναι κοριτσι.Αυτος θελει να την αγαπαει πολυ αλλα εμεις να αγαπαμε αυτον πιο πολυ.Ελπιζω να περασει ολο αυτο.

λοιπόν, μην στενοχωριέσαι και θα με θυμηθείς. Σε ένα χρόνο (και λιγότερο) από τώρα, όταν ο Αρχέλαος θα μιλάει κανονικά και θα παίζει σαν μεγάλο παιδάκι και όταν ΣΙΓΟΥΡΑ θα είναι τρελλούτσικος και θα της κάνει αστεία, θα παίζουν ωραία μαζί και θα βλέπεις την Αθηνά να γελάει με τα αστεία του, σιγά σιγά θα τον θέλει για παρέα της και θα τον αναζητάει όταν εκείνος θα λείπει κάποια στιγμή. Είναι αδερφάκια κοντά στην ηλικία και θα κάνουν τέλεια παρέα μαζί!! Όχι μόνο θα τον αγαπάει τρελλά, αλλά θα τον υπερασπίζεται κιόλας και θα τον προστατεύει! Περάσαμε από αυτό το στάδιο, γι'αυτό σου λέω!!

Τα αγόρια μου έχουν 23 μηνες διάφορα. Ο μεγαλος έδειξε απο την αρχή πως τον ζηλεύει τον μικρο, πράγμα που όπως μου ελεγαν όλοι ( και με το όλοι εννοώ ΟΛΟΙ, συγγενείς, φιλοι, η Παιδιατρος, η γραμμή βοήθειας για το παιδι, η ψυχολογος- γιατί πήγαμε κ σε ψυχολόγο) οχι μονο είναι απολύτως φυσιολογικό αλλά κ η εκδήλωση της ζηλειας είναι το πιο υγιές που μπορεί να γίνει (απο το να το κρατάει μεσά του δλδ)! Μέχρι σήμερα, που ο μεγαλος είναι 7 κ ο μικρός 5, κ παρ' όλες τις προσπαθειες μας, τα αγόρια ζηλευουν το ενα το άλλο. Αν πούμε μπράβο στον μικρο γιατί έχει καταφέρει κατι, ο μεγαλος σκυλιαζει γιατί δεν είπαμε κ σε αυτον (κ ας μην έχει κανει κάτι αξιο επιβράβευσης), αν επιπληξουμε για κάτι τον μικρο, τα βάφει μαύρα γιατί "μονο αυτον μαλωνουμε" κλπ. Επιπλέον, η φαπα παει σύννεφο, μιλάμε για ξύλο, όχι αστεία. Φυσικά κ προσπαθούμε ως γονεις να τα αντιμετωπίσουμε ολά αυτά αλλά δεν θα σας κουρασω με τις απελπισμένες μας ενέργειες!!! Το ζουμί στην υπόθεση είναι πως παρ' όλα αυτά, τα αγόρια λατρεύουν ο ένας τον άλλον. Μεγάλη αγάπη! Κάθε πρωι που φεύγει ο μεγαλος νωριτερα για το σχολειο, ο μικρός κρέμεται πανω του κ τον φιλάει κ μολίς κλείσει η πόρτα ο αδελφουλης μου κ ο καλός μου αδελφός. Τις προαλλες που ο μικρός Ταλιμπάν αποφάσισε να φύγει απο το σπιτι γιατί δεν μας αντέχει άλλο (τι ζω Θεέ μου), εγώ τον άφησα να βγει απο την πόρτα (ηταν απόλυτα ασφαλής) κ ο μεγαλος άρχιζε να τσιριζει, φέρτε μου τον αδελφό μου, μην το αφηνετε το παιδι κ αλλά δραματικά. Για να μην αρχίσω να σας λέω για τους λιγο-πριν-τον-υπνο διαλόγους (που νομίζουν οτι δεν ακούω εγώ, χα) γιατί θα τελειώσουμε μεθαύριο!Νομίζω πως αν δεν συντρέχει ουσιαστικός λογος οπώς π.χ. σαφής προτίμηση στο ενα παιδι, η ζήλεια λειτουργει απλα σαν αποτέλεσμα της ανάγκης που νιώθουν τα παιδιά να βρίσκονται στο κεντρο της προσοχής. Μην αγχωνεστε λοιπον, αφήστε τα να φέρονται όπως νιώθουν κ η αγάπη θα βρει το δρόμο της.

Καλα εισαστε μην το συζητας...η μεγαλη( σχεδον 4) μου δηλωσε οτι τον μικρο (ενος) δεν τον αγαπαει ΠΟΤΕΕΕΕ...... ουτε λιγο της λεω? ΚΑΘΟΛΟΥΥΟΥΟΥ ΠΟΤΕΕΕΕΕ με φωνη θυμωμενη...αλλα του κανει παρεουλα τον χαιδευει απαλα απαλα και μετα λιγοτερο απαλα μεχρι που φτανουμε στη σφαλιαρα...Ε λογικο το βρισκω...τωρα αρχιζει και περπαταει ο μικρος χειροκροταμε ολοι χαιρεται αυτος και στεναχωριεται η μεγαλη...

Εμένα πάλι ο μεγάλος μου 4,5 ετών όλο πάει και τον αγκαλιάζει και του λέει σε αγαπώ πολύ μωράκι(8 μηνών ο μικρός). Και ειλικρινά όσο και αν χαίρομαι για αυτό (ποτε όλο αυτό το διάστημα δεν έχει πει κάτι αρνητικό για αυτό το μωρό και μιλάμε για ένα μωρό "ιδιοτροπούλι" με τις γκρίνιες του και όλα, για μπούφλα΄ούτε λόγος!) είμαι λίγο συγκρατημένη...΄Σκέφτομαι "μήπως το λέει για να τον ακούσω" Μπα...Αφου το κάνει και όταν δεν είμαι εγώ μπροστά και είμαι π.χ στον πάνω όροφο και τον ακούω που του κρατά συντροφιά...Και από την άλλη, ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά δεν είπα ποτέ στον μεγάλο μου ότι ΠΡΕΠΕΙ να το αγαπάμε το μωρό. Το μόνο που του έλεγα και τον προετοίμαζα πριν ακόμα γεννηθεί είναι πως επειδή θα είναι μικρούλι και δεν θα μπορεί να τρώει, να κάνει μπάνιο μόνο του κτλ εμείς θα πρέπει η μαμά και ο μπαμπάς να το βοηθάνε...Όχι εκείνος! Άλλο ένα πράγμα που δεν ήθελα να συμβεί. Γιατί από κάποια πράγματα που διάβασα, τα περισσότερα εδώ μέσα, θεώρησα ότι δεν είναι καλό να του "φορτώνουμε" ευθύνες. Έστω και αν ευθύνη θεωρηθεί να μας φέρει τα πανάκια να τον αλλάξουμε ή κάτι άλλο. Γιατί σκεφτόμουν πως αυτό σε συνδυασμό με ενδεχόμενη ζήλια(που ευτυχώς ακόμα δεν έκανε την εμφάνιση της) μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για μια σχέση μεταξύ τους με κόντρες...Και ο καλός μου ποτέ δε δυσανασχέτησε!! Βέβαια εγώ έχω αγόρια...Και αν και δεν το περίμενα από το γιο μου είναι πολύ εκδηλωτικός όσον αφορά τα συναισθήματα του. Μήπως φταίει το ότι είναι Ψαράκι?? Δε ξέρω...Από κορίτσια, no καταλαβαίνει!!! Πάντως θέλουν όλα προσοχή...Και να τους εξηγούμε τα πάντα. Γιατί δε ξέρουμε πως η κάθε κίνηση μας μπορεί να μεταφραστεί στο μικρό τους μυαλουδάκι!! Είμαι σίγουρη πάντως ότι τον αδερφό της κατά βάθος τον αγαπάει ΠΟΛΥ!