Για τους δυο μπαμπάδες μου…

Σημερα ολες χαιρονται τον πατερουλη τους, αλλα εμενα η μοιρα δεν ηθελε να εχω πατερα διπλα μου.

Οταν ημουνα 13χρονων ο πατερας μου πεθανε απο επιλογη του… Λογω οικονομικων δυσχερειων κι αλκοολισμου αποφασισε να εγκαταλειψει αυτον τον κοσμο και μαζι εμας…

Καμια φορα θυμωνω μαζι του, αλλα παρολα αυτα η αγαπη μου ποτε δν λιγοστεψε καθολου.

Μετα απο λιγα χρονια η μητερα μου βρηκε τον ερωτα στα ματια ενος οικογενειακου φιλου ο οποιος την  αγαπουσε κρυφα ,αλλα λογω οτι ηταν παντρεμενη ποτε δεν της αποκαλυψε κατι. Οταν πεθανε ο πατερας μου μας βοηθησε γιατι η οικογενεια του πατερα μου μας κατηγορουσε οτι ημασταν υπαιτιοι για το τελος του. Εκεινος οχι μονο μας σταθηκε, μας βρηκε καινουριο σπιτι, μας βοηθουσε σε πολλα κι κυριως στηριζε την μητερα μου.

Για πρωτη φορα την εβλεπα χαρουμενη, τοσα χρονια τον αγαπουσε πολυ τον πατερα μου ,αλλα υπεφερε πολυ μαζι του λογω του αλκοολισμου του.

Ετσι ηταν πολυ ευτυχισμενη μαζι το… Μετα απο 3 χρονια, μας αγορασε και σπιτι και μετακομισαμε ολοι σε ενα διαμερισμα και ζουσαμε πολυ ευτυχισμενοι. Μας στεκοταν σαν πατερας οσο μπορουσε γιατι η αληθεια ειναι οτι δυσκολα δεχεσαι καποιον για πατερα ξαφνικα στα 13 εγω και μικροτερα λιγο τα αδερφια μου ,αλλα προσπαθουσαμε οσο μπορουσαμε να συμβιωσουμε ολοι μαζι, κυριως γιατι η μητερα μου τον αγαπουσε πολυ και βλεπαμε ποσο την στηριζει και την αγαπαει.

Φυσικα δεθηκαμε πολυ, κυριως εγω μαζι του κι οταν εφτασε η ωρα να  αρραβωνιαστω, μου σταθηκε σαν πατερας μου και με συνοδεψε στην εκκλησια πολυ υπερηφανος και με τον αντρα μου εγιναν κολλητοι! Καθε κυριακη πρωι πηγαιναν στην παραλια για καφε και διαβαζαν τις εφημεριδες τους και ψωνιζαν φρεσκο ψαρι για μεσημεριανο.

Οταν γεννησα την κορη μου, του χαρισα ενα πραγματικο παιδι! Ο ιδιος δεν ειχε νιωσει την χαρα να κανεις παιδια καθως δεν ειχε δικα του και μεσα απο το δικο μου παιδι, ενιωσε την χαρα την ευλογια να γινεσαι 2 φορες πατερας: παππους!! Ηταν ενας χαζοπαππους, την νταντευε και την προσεχε την κορη μου σαν διαμαντι, σαν θυσαυρο. Τι ηθελε το μωρο και δν το ειχε!!! Κι η μικρη δεν πηγαινε πισω, ολο παππου και παππου και εσταζε μελι το στομα της..Ολο το απογευμα μαζι του το περνουσε.

Καποια στιγμη ενα απογευμα μας ανακοινωσε οτι επρεπε να φυγει εσπευσμενα Αθηνα για μια εγχειρηση ρουτινας, καθως του βρηκαν πολυποδα στο εντερο.

Ολα καλα πηγε γυρισε σωος κι ολα κυλουσαν τελεια, εκανε τις χημειοθεραπειες κι ο πολυποδας εξαφανιστηκε…

Μετα απο 6 μηνες ηθελε να ξαναγυρισει στη δουλεια του και τις πρωτες μερες που δουλευε, επαθε ενα εργατικο ατυχημα.

Μας ειδοποιησαν οτι χτυπησε και πηγαμε στην κλινικη γρηγορα, μας ειπαν ολα ηταν υπο ελεγχο και σε λιγες ωρες θα τελειωνε το χειρουργειο.

Εκει που πιναμε καφε και περιμεναμε ηρθαν και μας ανακοινωσαν οτι λογω ακατασχετης αιμοραγιας ο ασθενης κατεληξε.

Ακομα θυμαμαι την σκηνη, η μανα μου να χτυπιεται στα πατωματα, να οδυρεται, να χτυπιεται και να προσπαθουν να την συνεφερουν απο λιποθυμιες η μια πισω απο την αλλη, οι συγγενεις του το ιδιο και εγω να ειμαι σε κατασταση αμοκ, ο αντρας μου να κλαιει γιατι και ο ιδιος ειχε χασει τον πατερα του και στο προσωπο του εβλεπε τον 2ρο πατερα του.

Πονεσαμε πολυ με τον χαμο του, γιατι μας χαρισε ολα οσα δεν ζησαμε απο γονιο. Δεν μας στερησε τιποτα, ουτε υλικο ουτε αυλο.

Ηταν διπλα μου σε καθε δυσκολη στιγμη οποτε κι να τον χρειαστηκαμε με τον συζηγο μου.

Πραγματικος πατερας μου.

Κι απο την μια στιγμη στην αλλη, δεν υπηρχε πια. Ετσι απλα χαθηκε ξαφνικα. 2μερες πριν να γινει 60. 2μερες πριν να γινω 23.

Ο πονος οχι απλα δεν εφυγε, αλλα καθε χρονο μεγαλωνει η νοσταλγια και ο πονος.

Παντα θα υπαρχει μεσα στην καρδια μας και οποτε αναφερομαστε σε εκεινον, ακομα κι 4χρονια μετα, δακρυζουμε ολοι.

Η μητερα μου δεν τον εχει ξεπερασει και οπως λεει ποτε δεν προκειται.

Γι’ αυτο να προσεχετε τους πατεραδες σας…

Μπορει να φωναζουν, να γινονται υπερβολικοι, να γινονται κουραστικοι, αλλα υπαρχουν στην ζωη σας και την ομορφαινουν.

Συγνωμη αν σας κουρασα…

Χρονια πολλα μπαμπαδες μου……..!

Κάλλια