Άσε το παιδί… δεν πειράζει!
Ένα από τα πράγματα που μπορούν χαλαρά να με κάνουν να χάσω τη ψυχραιμία μου είναι να κάνεις χοντρό λάθος και αντί να τ’ αναγνωρίσεις, χαϊδεύεσαι υποστηρίζοντας ότι το σύμπαν συνωμότησε εναντίον σου.
‘Οχι βλάκα μου!
Το σύμπαν έχει καλύτερες δουλειές να κάνει από το ασχολείται μαζί σου.
Δυστυχώς μαθαίνουμε τα παιδιά μας να αντιδρούν κατ’ αυτον τον τρόπο.
Το βλέπω πολύ συχνά στην Αθηνά και τον Αρχέλαο.
Κάνει ένα παιδί μια αταξία, ένα λάθος.
Αμέσως παρεμβαίνω…
–Αθηνά, δεν είναι σωστό αυτό αγάπη μου.
Οταν είμαστε οι δυο μας την παίρνω στα γόνατα μου και τριαλαρούμ-τριαλαρά της εξηγώ γιατί δεν είναι σωστό αυτό.
ΟΛΕΣ τις άλλες φορές όμως που δεν είμαστε οι δυο επεμβαίνει μια άλλη φωνή:
–Ασε το παιδί… δεν πειράζει.
Είναι η φωνή της γιαγιάς, του παππού, της φίλης μου της Δέσποινας, του νονού, της νονάς, της ξαδέλφης, του περιπτερά που την αγαπά… κ.λ.π…. μερικές φορές και της ίδιας της μαμάς της.
Ααααααα και για να είμαι απολύτως ειλικρινής:
Το κάνω ΚΙ ΕΓΩ σε άλλα παιδιά άλλων.
–Ασε το παιδί… δεν πειράζει.
Εχω πιάσει τον εαυτό μου να το κάνει με την Αθηνά και τον Αρχέλαο, όταν τους βάζει όρια ή Ολιβ.
Εγκλημα.
Μιλάμε για το τέλειο έγκλημα.
Το παιδί μαθαίνει το εύκολο:
Δεν τρέχει τίποτα στο να κάνει λάθος, χαζομάρα, ανοησία, απρέπεια ή κάτι επικίνδυνο.
Και πραγματικά δεν τρέχει.
Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους.
Τα λάθη κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα.
Ομως τα λάθη δεν μπορεί να είναι πάντα αόρατα γι’ αυτον που τα κάνει και πάντα ορατά για τους άλλους.
Πάρτε για παράδειγμα την αχαριστία που είναι τραγικό λάθος.
Εχετε δει ποτέ κανέναν αχάριστο να το παραδεχεται.
–Καλημέρα σας, είμαι αχάριστος!
Οχι δα!
Αν του το πεις… η απάντηση είναι έκπληξη (εκ μέρους του):
–ΕΓΩ; Αχάριστος;
Το πιθανότερο είναι να σε μισήσει δια βίου… γι’ αυτο και το “ουδείς ασφαλέστερος εχθρός απ’ τον ευεργετηθέντα αχάριστο»..
Και γιατί συμβαίνει αυτό;
Επειδή δεν μπορεί να αντέξει το γεγονός ότι έχει κάνει λάθος. Πιθανολογώ ότι είτε τον έχουν προσβάλει στην παιδική του ηλικία, είτε τον χειροκρότησαν για αυτό το λάθος…
Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να ζήσει μαζί του.
Και τί συμβαίνει με κάτι που δεν μπορείς να ζήσεις μαζί του;
Το κλωτσάς!
Το φυλακίζεις!
Το αποποιείσαι!
Δεν το βλέπεις!
Μισείς όποιον το φωτίσει!
Πάτε στον σκατόψυχο της πολυκατοικίας σας, να του πείτε ότι είναι σκατόψυχος να δούμε τί θα σας πει.
Πάτε σ’ αυτον που θέλει να κλέψει τη σειρά σας στην ουρά να του το πείτε, να δούμε τί θα σας πει… στην καλύτερη θα σας πει μια ηλίθια δικαιολογία, που δεν θα χρησιμοποιούσε ούτε ένα παιδί.
Οταν κάνεις λάθος και δεν μπορείς να το δεις, σημαίνει ότι η κριτική είναι προαιώνιος εχθρός.
Ξαναρίξτε μια ματια στον καθρέφτη σας ακόμα και όταν είστε βέβαιοι/ες ότι το ξύρισμα ή το ριμελ είναι τέλεια.
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
αχ τώρα θίγεις θέμα που καίει για εμάς....ο γιός μου είναι πολύ ζωηρός και εντάξει αυτό δεν με πειράζει είναι λογικό,το χειρότερο είναι που δεν ακούει ότι του λέμε...και εκεί επεμβαίνουν και οι παππούδες και μας τα χαλάνε όλα.πχ δεν έφατιγε το παιδί που έσκισε την κουρτίνα ο παππούς έφταιγε που δεν του τράβηξε το χέρι,ή πχ παιδάκι είναι και αυτό μωρό είναι τι περιμένεις και τόσα άλλα και ενώ εμείς παλεύουμε να τον καθοδηγήσουμε σωστά,να αναλαμβάνει τις ευθύνες του οι άλλοι μας τα χαλάνε.Και κάτι άλλο που με εκνευρίζει ακόμα και όταν πέφτει κάτω πχ και χτυπάει γιατί έτρεχε σαν τρελός ο παππούς αμέσως να χτυπήσει το ξύλο της καρέκλας γιατί η καρέκλα έφταιγε γκρρρρ.Έλεος! παππούδες βοηθάτε τους γονείς και να τους ακούτε γιατί και στο παιδί κάνετε κακό έτσι αλλά και εμείς δυσκολευόμαστε πιο πολύ
Κατά την γνώμη μου όταν δείχνεις στο παιδί το σωστό και το λάθος το οποίο στηρίζεται σε δημοκρατικά και λογικά πλαίσια δεν του στερείς την ελευθερία αλλά του παρέχεις ασφάλεια και το βοηθάς να αποκτήσει κοινωνικές δεξιότητες. Εξάλλου η νοημοσύνη είναι και κοινωνική.
Μπαμπά Μάνο, χαίρομαι που θίγεις πολύ σημαντικά θεματα ανατροφής και διαπαιδαγώγησης: την συνέπεια και την αναγνώριση του λάθους. Είμαι σίγουρη ότι πολλάκις θα έχεις ακούσεις τις ατάκες "είναι μικρό ακόμα και δεν καταλαβαίνει" ή "παιδί ειναι, θα ζητήσει και συγνώμη? εδώ δεν ζητάνε οι μεγάλοι". Από την άλλη, θέλουμε όμως το παιδί μας να συμπεριφερέται κόσμια και να μας επαινούν για την ανατροφή του και άλλα τέτοια. Πρωτίστως, θα ήθελα να τονίσω ότι οι ίδιοι οι γονείς είμαστε μοντέλα συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, πρέπει μέσα από την συμπεριφορά μας σαν γονείς και οι ίδιοι να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε στον/στην σύζυγό μας ένα λάθος που κάναμε, αλλά και στο ίδιο μας το παιδί. Δεν μπορούμε να ζητάμε από το παιδί μας να κάνει κάτι που εμείς δεν το κάνουμε και που το ίδιο αισθάνεται ότι κάτι παει στραβά. Τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα και μπορούν να ψυχανεμιστούν εστω το σφάλμα μας ή μια αδικία που διαπράξαμε. Καλό είναι να το αναγνωρίσουμε στο παιδί μας και να το συζητήσουμε. Όσο πιο ώριμα συζητάς με ένα παιδί τόσο πιο ώριμα θα του μάθεις να διευθετεί και το ίδιο τα θέματά του. Το δέυτερο που έθιξες είναι η συνέπεια. Η θεωρία λέει ότι όταν ένας γονιός μαλώνει το παιδί ο άλλος πάση θυσία θα συμφωνήσει και ας βράζει μέσα του!! Εκ των υστέρων, μπορεί να εκφράσει την αντίρρηση του προς το έτερον ήμισυ για αυτή την ενέργεια και έτσι να αποτελέσει αυτό το γενονός την αρχή ενός διαλόγου ή μιας κουβεντούλας στο ζευγάρι για το τι θεωρείται "επιλήψιμο" σε αυτήν την οικογένεια και είναι λόγος μαλώματος. Πόσες φορές ομως συμβαίνει αυτό σε μια οικογένεια???? Το παιδί αλλά και το ζευγάρι μεταξυ τους, όλοι μαζί, εχουν μόνο να ωφεληθουν παρά να χάσουν όταν υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο!!! Τόσο απλό και εύκολο, ομως τόσο δύσκολο στην πράξη! Αυτά από μια μαμά που υπήρξε παιδί με άσχημες εμπειρίες από γονείς με εμφανείς διαστάσεις απόψεων και πρακτικών. Σαν μαμά όμως τώρα πια, που έγιναν τα λάθη των γονιών μου ευκαιρία για να γίνω εγώ σαν μητέρα και σύζυγος καλύτεραη, κοιμάμαι ήσυχα και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ότι όταν λείπω εγώ τίποτα δεν θα πάει στραβά, αλλά και το ίδιο και ο άντρας μου! Δυστυχώς όμως όταν τα παιδιά τα μεγαλώνουμε στα εύκολα θα γίνουν αργότερα και αυτοί ενήλικες και γονείς που έχουν μάθει στα εύκολα! Ευχαριστώ!
Μάνο, ξέρεις τι μου έκανε φοβερή εντύπωση και θα ήθελα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να μου πεις τη γνώμη σου. Έχεις πει πως υπήρξες και τολμηρός και έχεις φάει αποβολές κλπ., άρα δεν έκανες πάντα αυτό που η κοινωνία έλεγε ότι είναι σωστό. Θεωρώ πως βγήκες κερδισμένος από αυτό. Στο παιδί σου γιατί του λες αυτό δεν είναι σωστό και δεν το αφήνεις να δοκιμάσει μόνο του όπως δοκίμασες κι εσύ? Εγώ που πάντα έκανα αυτό που μου ονομάτιζαν σωστό, θεωρώ πως έκανα μεγάλο λάθος, γιατί άργησα να ωριμάσω και γιατί δεν τρίφτηκα αρκετά στη ζωή μου. Επίσης είχα δυσκολία στο να παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου, γιατί πάντα κάποιος μου έδειχνε το σωστό δρόμο πριν προλάβω να το καταλάβω από μόνη μου. Δηλαδή, έκανα κάτι στραβό, με προλάβαιναν, μου έλεγαν είναι λάθος και δεν το ξαναέκανα επειδή μου το είπαν μια φορά. Δε θα ήθελα να συμβούν τα παραπάνω στα δικά μου παιδιά και γι΄αυτό δε θυμάμαι να του έχω πει ποτέ τη λέξη σωστό/λάθος. Έχω πει θα κάνεις αυτό επειδή το λέω εγώ (λάθος κι αυτό δεν το παρουσιάζω σαν σωστό), αλλά τι είναι σωστό και τι λάθος δεν του το λέω. Πες μου γιατί θεωρείς ότι πρέπει να τους μιλάμε για σωστό και λάθος στα παιδιά. Ειλικρινά θέλω πάρα πολύ να ακούσω τη γνώμη σου.
Νίνα, μην ξεχνάς ότι σωστό ή το λάθος είναι απλώς λέξεις. Αλλο σου επισημαίνω (με καλό τρόπο) τι κατα τη γνώμη μου είναι σωστό ή λάθος και άλλο στο επιβάλω. Το έγραψα έτσι μάλλον για την οικονομία της κουβέντας. π.χ. δεν μπορείς να πηγαίνεις με το παιδί επίσκεψη και αυτο να σπάει ο,τι βρίσκει μπροστά του... (υποθέτω ότι συμφωνείς) και να κάνεις πίσως επειδή ο ιδιοκτήτης αγαπά το παιδί και επεμβαίνει λέγοντας "ασε το παιδί, δεν πειράζει". Είναι δυνατόν να μην μάθεις το παιδί να σέβεται την σειρά στη ουρά; εχεις δίκιο όπως το θέτεις... συμφωνώ στην γενική σου άποψη... αλλά εγω είχα στο μυαλό μου πιο απλά πράγματα. Δεν του διαχωρίζεις τι είναι σωστό ή λάθος... αλλά του υποδεικνύεις ποιό είναι το σωστό. τεσπα, για να μην γίνομαι ισοπεδωτικώς... αυτα που λές τα προσυπογράφω... αλλά νομίζω ότι πάνε παράλληλα με αυτό που λέω κι εγώ.
Αλλωστε εγω ο ίδιος δεν διεκδικώ το αλάθητο... Μπρρρρρρ! Χαχαχαχαχα!