Η Μαλβίνα δεν έφυγε ποτέ.
Όπως ξέρετε, η Ολιβ μου είναι έγκυος.
Περιμένουμε το δεύτερο μωράκι μας.
Η χαρά είναι τόσο μεγάλη. Η Αθηνά πηγαίνει στην κοιλιά της μαμάς της, την αγγίζει με τον δείκτη και λέει: «Νινί-Νινί!»
Η χαρά δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς άλλα πράγματα… Σας το συμβουλεύω άλλωστε: Μην αφήνετε άλλα στοιχεία να σκεπάζουν, μαυρίζουν τη χαρά σας.
Ετσι κι εγώ ξέχασα πως χθες πέρασαν 10 χρόνια από τότε που έφυγε η Μαλβίνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν φταίει μόνο η χαρά γι’ αυτό, αλλά και ο κ. Κασιδιάρης. Για το πρώτο συγχωρούμαι… ή μάλλον θα με συγχώρναγε και η Μαλβίνα, αλλά για το δεύτερο δεν θα με συγχωρούσε ποτέ.
Η Αθηνά με πλησιάζει και θέλει ένα κεράσι απ’ αυτά που τρώω. Μόλις σκέφτομαι τι να γράψω για το Μαλβινάκι… Βγάζω το κουκούτσι και της δίνω το μισό στο χέρι. Το χλαπακώνει… Περιμένει χαμογελώντας αχνά και το υπόλοιπο.
Στεναχωριέμαι τόσο πολύ που δεν θα γνωρίσει τη Μαλβίνα… Στεναχωριέμαι τόσο πολύ που δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω στην Ολίβια.
Θα τους έκανε τόοοοοοοσα δώρα. Θα τους έλεγε τόοοοσες λέξεις δώρα… και μένα θα με είχε πιασμένο από τ’ αυτί να της τις προσέχω. Θα γκρίνιαζε τόσο πολύ που θα την πίεζα να γράφει στο “eimaimama”… θα μου έλεγε ότι δεν… έχει το ταλέντο… χαχαχαχαχαχαχα…. Θα προσποιόταν την άρρωστη… θα έβρισκε τόσες δικαιολογίες για να μην το κάνει… και στο τέλος εκεί που θα ’χα απογοητευθεί.. θα έγραφε χείμαρρους… θα σας έλεγε τόσο καινούργιες ιδέες… θα σας κανάκευε τόσο πολύ… θα σας δικαιολογούσε για όποια ανοησία και αν κάνατε… θα σας μάλωνε για μικρά χαζά πράγματα και θα σας μάθαινε ότι «ο φίλος του φίλου μου είναι φίλος και ο εχθρός του εχθρός μου!»
Θα σας έπαιρνε την απαισιοδοξία για ένα λεπτό και θα σας την αμπαλάριζε σε αισιοδοξία.
Θα μιλούσε με τις ώρες (τα βράδια) τηλεφωνικά με την Ολιβ… και θα μαγείρευε ο,τι πιο περίεργο για την Αθηνούλα… θα ερχόταν στις μαμαδοσυναντήσεις και θα σας έκανε όλες φίλες…
Θα σας διηγιόταν απίστευες ιστορίες.
Θα κουτσομπόλευε μαζί σας λες και ήσασταν κολλητές από χρόνια.
Θα χαϊδευε τις καψούρες και θα στήριζε τις στεναχωρεμένες…
Θα σας έλεγε μικρά αχρείαστα ψέμματα… και πολύ μεγάλες αλήθειες.
Θα σας έδινε μια άλλη …τρισδιάστατη εικόνα για το τι είναι έρωτας.
Θα τηλεφωνούσε θυμωμένη στους άνδρες σας , αν σας στενχωρούσαν… Θα σας έδινε ιδέες για τη δουλειά σας… θα σας βαριόταν γρήγορα και θα σας ξαναγύρευε ακόμα πιο γρήγορα.
Ηταν σπουδαία μάνα η Μαλβίνα.
Ηταν τρομερά cool, αλλά ταυτόχρονα είχε και απίστευτο άγχος για το μάλλον των παιδιών της… Νομίζω, ότι με έχει επηρρεάσει πολύ σ’ αυτόν το τομέα…
Την έχω δει να μεγαλώνει τη Μαριαννίνα και τον Μίνωά της… στο σπίτι της στην οδό Υψηλάντου… Η Μελίτα ήταν μεγάλη και δεν έμενε μαζί της…
Όχι, δεν ήταν διαφορετικός άνθρωπος…
Είχε διαφορετικό τρόπο σκέψης… αλλά μια καρδιά μεγάλη που χωρούσε όλη την Ελλάδα.
Μακάρι να ήταν εδώ και να ‘παιρνε μια αγκαλίτσα την Αθηνά μας…
Ε, Ολιβ;
Πόσο πολύ μου λείπει η Μαλβίνα... Και πόσο τη χρειαζόμαστε αυτές τις μέρες...
http://manosantonaros.blogspot.gr/2006/02/h.html http://manosantonaros.blogspot.gr/2006/12/h.html http://manosantonaros.blogspot.gr/2007/04/blog-post_10.html http://www.youtube.com/watch?v=x4QUfwUOVlg
Την θυμόμαστε πάντα.Καρατσεκαρισμένο.
Είσαι πολύ τυχερός που την γνώρισες, ποσο μαλλον που υπηρξες φιλος της. Κατι τετοιες μερες η φωνη και η παρουσια της λειπει ακόμη περισσοτερο από την "πολεμόχαρη φυλή" της. Την αγαπάμε και θα την αγαπαμε παντα.
Απέφυγα να διαβάσω το κείμενό σου χθες το βράδυ γιατί ήξερα πως θα συγκινηθώ και η συγκίνηση τη νύχτα δεν είναι εύκολο πράγμα. Τα κατάφερες όμως και πάλι... και ας είναι μέρα. Έκανες πολύ καλά που έγραψες για τη Μαλβίνα. Από μικρή έμαθα ότι ένας άνθρωπος δεν φεύγει ποτέ όσο τον σκεφτόμαστε. Και η Μαλβίνα έχει αφήσει πίσω της σημαντικό έργο, όχι μόνο για να τη σκεφτόμαστε αλλά και για να την αναλογιζόμαστε. Να είσαι καλά.
Συγκινήθηκα...τη θυμάμαι όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι (6-7 ετών, τώρα 24,5) και μ'άρεσε τόσο πολύ που ευχόμουν να γίνω σαν εκείνη, κι ας μην καταλάβαινα τότε ούτε τα μισά απ'όσα έλεγε, αλλά μ'άρεσε σα γυναίκα και λάτρευα τον τρόπο που μιλούσε. Σε "ζηλεύω" που τη γνώριζες...αναρωτήθηκα μία μέρα που τη θυμήθηκα τι θα έλεγε σήμερα με όλα αυτά που γίνονται...τα γνωστά και τα άγνωστα..αυτά που ξέρουμε ολοι κι αυτά που ζει ο καθένας καθημερινά..κι εσύ μας έδωσες μία πλήρη αναφορά του τι θα μας έλεγε! Μας λείπει..μου λείπει..για κάποιον ή μάλλον για πολλούς λόγους κατάφερνε να μας κάνει να τη νιώθουμε δικό μας άνθρωπο..την έβλεπες στην τηλεόραση και ξεχνούσες το περίγραμμα, ηταν σαν να καθόταν πραγματική, απτή απέναντί σου, δίπλα σου και μίλαγε ντουγρού μέσα στην καρδιά σου. Ένας υπέροχος άνθρωπος..από εκείνους που γεννιούνται μία μονάχα φορά..
Συμφωνώ! Είχα ανέκαθεν μια συμπάθεια στο πρόσωπό της και χωρίς να γνωρίζω ότι η "επέτειος" θανάτου της ήταν πρόσφατα, για κάποιο λόγο πέρασε από τον νού μου και έβλεπα κάποια videos στο youtube, τα οποία είναι τόσο διαχρονικά!
ανατριχιασα!
την είχα λησμονήσει την Μαλβίνα..μόλις διάβασα το κειμενο σου όμως αντίχησε μέσα στο μυαλό μου η φωνή της...φοβερή φυσιογνωμία..να ναι καλά εκεί που είναι..