Και η διαστολή κολλημένη στο δύο…

Η ιστορία της Αλεξάνδρας

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μοιραστώ και την δικιά μου ιστορία τοκετού. Ας αρχίσουμε όμως απο την αρχή. Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε στις 19-9-2001. Παντρευτήκαμε την μέρα που κλείναμε 8 χρόνια σχέσης στις 19-9-09. Απο εκείνη την ημέρα ξεκινήσαμε τις προσπάθειες. Ημουν απο τις τυχερές και Νοέμβριο κρατάω ένα θετικό τέστ. Ημουν μες την τρελή χαρά. Όλα πήγαν πολύ καλά στην εγκυμοσύνη μου εκτός απο τις κλασικές αναγούλες και καούρες που είχα.

ΠΗΤ είχα στις 8 Αυγούστου 2010. Το μεγάλο μου άγχος ήταν πως θα γεννήσω… Όμως όσο πλησιάζω στην ημέρα το σκεφτόμουν και λιγότερο.

Την Κυριακή 25-7-10 είχα ραντεβού με τον γιατρό μου στο νοσοκομείο για εξέταση. Πηγαίνουμε λοιπόν και μου λέει ότι είναι όλα καλά και ότι είχα 1 διαστολή. ΄Μου λέει οτι μπορεί να γεννήσω σήμερα, μπορεί όμως και σε μια εβδομάδα. Με στέλνει σπίτι μου λοιπόν και μου λέει να ξαναπάω την Τρίτη 27-7-10, αν φυσικά μέχρι τότε δεν έχουν σπάσει τα νέρα κτλ.Το νοσοκομείο φυσικά εφημέρευε εκείνη την ημέρα.

Στις 27-7-10 πηγαίνουμε 8 και μισή στο νοσοκομείο, με εξετάζει και η διαστολή στο 1,5. Μου λέει «Πήγαινε σπίτι σου και ξαναέλα στις 11 και μισή» (ευτυχώς ήταν κοντά το σπίτι μου). Κατα τις έντεκα αρχίζουν κάτι πονάκια αραιά και που… Λέω στον αντρούλη μου άντε πάμε. Πηγαίνουμε εκεί πάλι με εξετάζει ο γιατρός μου. Διαστολή 2. Μου λέει οτι θα γεννήσω σήμερα και να πάω να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο. Εγω είπα στον γιατρό μου απο τις πρώτες επισκέψεις μέχρι και στις τελευταίες οτι «ΕΓΩ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΔΕΝ ΓΕΝΝΑΩ«. Και μου έλεγε ότι θα το κανονίσει και να μην αγχώνομαι.

Μπαίνω λοιπόν στην αίθουσα μου κάνουν τα κλασικά και μου βάζουν τον καρδιοτοκογράφο. Έρχεται ο γιατρός μου και με ρωτάει αν θέλω να μου σπάσει τα νερά για πιο γρήγορα και του απαντάω οτι θέλω και μου λεει οτι τελικά δεν μπορεί να κανονίσει για επισκληρίδιο. Μου τα σπάει στις 2 και μισή το μεσημέρι. Και αρχίζει το πατιρντί… Εδώ θέλω να σημειώσω ότι όταν μπήκα στον 8ο μήνα, είχα πάει σε μαία η οποία με εξέτασε με τα ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ (ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΑ) και μου είπε ότι θα γεννήσω μεγάλο μωρό γύρω στα 3500 κιλά και ότι θα γεννήσω δύσκολα γιατί έχω στενή λεκάνη και θα ζοριστεί το μωρό για να χωρέσει.

Αρχισαν, συνεχίζω, οι τρελοί οι πόνοι και αφού ο κουνιάδος μου δούλευε εκεί κανονίζει αυτός για την επισκληρίδιο, αλλα μου εξηγεί ότι πρέπει να περιμένουμε να αλλάξει η βάρδια. Κανω την πρώτη δόση επισκληριδίου στις 4 και μισή. Όμως πάλι καταλάβαινα και πονούσα αλλά πιο υποφερτά. Να βλέπουν οι μαίες τον καρδιοτοκογράφο και να λένε «αυτή γεννάει!!!!«, να με εξετάζουν απο κάτω και η διαστολή στο 2. Εγω κάθε φορά που είχα σύσπαση να πονάω. ειχε περάσει η επισκληρίδιος.

Στις 6 και μισή κάνω την 2η δόση. Ερχονταν οι μαίες, πάλι τα ίδια, να βλέπουν τον καρδ/φο να λένε ότι γεννάω και η διαστολή στο 2. Τα ίδια και στις 8 και μισή. 3η δόση επισκληριδίου. Μια μαία βλέπει τον καρδ/φο και πάλι λέει ότι γεννάω, με εξετάζει απο κάτω διαστολή στο 2. Φωνάζει μια άλλη μαία και μιλάνε μυστικά. Με εξετάζει και αυτή η μαία και την ρωτάω «Τι γίνεται;;» και μου λέει «Πιάνω τα μαλλακια του μωρού σου!» και συνεχίζει να μιλάει μυστικά με την πρώτη μαία. Όταν σταμάτησαν να μιλάνε τις ρώτησα τι γίνεται και γιατί δεν μου λένε και μου απάντησαν ότι πρέπει να φωνάξουν το γιατρό μου.

Ερχεται λοιπόν ο γιατρός στις 9 παρά τέταρτο που μέχρι εκείνη την ώρα είχε ξεγεννήσει άλλες πόσες γυναίκες… με εξετάζει και μου λέει ότι άμα θέλω να περιμένουμε και μέχρι το πρωί, αλλά το μωρό δεν χωράει να κατέβει.

«Οτι μου πείς εσύ θα γίνει» μου είπε «Αν θες περιμένουμε και όσο πάει, αλλιώς πάμε για καισαρική«

Μόλις άκουσα την λέξη καισαρική ήταν σαν να αναστήθηκα. Του λέω «Φέρε μου γρήγορα τα χαρτιά να υπογράψω και φώναξε τον αντρούλη μου να τον φιλήσω«

Σε χρόνο ντε τε έγιναν όλα. Ύπογραφή, φιλάκι στον άντρα μου και μέσα σε ένα παγωμένο δωμάτιο να τρέμω σαν το ψάρι απο το  κρύο. Μου βάζουν μια κουβέρτα και ηρέμησα λίγο. Το πράσινο σεντόνι μπροστά μου, αναισθησία απο μέση και κάτω και λίγο πριν ξεκινήσει ο γιατρός μου, με τσιμπάει στην κοιλιά και εγώ κάνω ΑΟΥΤΣΣΣΣΣ!!!! Μου λέει «Το κατάλαβες;» Και του λέω «Φυσικά, μην ξεκινήσεις ακόμα«

Μετά απο ένα δευτερόλεπτο (για μένα), ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το ρολόϊ δείχνει 9:20.

Ρωτάω τι έγινε και μου λένε «Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου«

«Γέννησα;;;«ρωτάω.

– Ναι Γέννησες ένα πανέμορφο κοριτσάκι.

– Που είναι το μωρό;;

– Στον παιδίατρο.

Μετά με πήγαν σε ένα δωμάτιο μέχρι να περάσει η επίδραση της μέθης που είχα και ήρθε ο άντρας μου με την φωτογραφική για να μου δείξει την πριγκιπέσσα μου. Αυτή ήταν και η επαφή μου με το μωρό εκείνη την νύχτα. 12 η ώρα τα ξημερώματα με πήγαν στο δωμάτιο. Ολο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, περιμένα την ώρα που θα ξημερώσει για να δώ το παιδί μου επιτέλους (Τραγικότατο…..) Ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι μου ώσπου  ακούω το επίθετο της μικρής μου… Γυρίζω προς το μέρος της και αρχίζω το κλάμα…. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια εκείνη στιγμή…. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ…..

21 μηνών πλέον η Εφούλα μου και εγώ 14η εβδομάδα κύησης με πολλές αναγούλες….. Αναμένω και το δεύτερο ζουζούνι μου που μάλλον κορίτσι μας είπαν στην αυχενική….

Σας ευχαριστώ όλες που με διαβάσατε υπομονετικά. Συγνώμη για το μεγάλο μέγεθος του κειμένου…..

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ που ήταν πάντα δίπλα μου και με Βοήθησε σε ότι και αν τον χρειάστηκα.

—

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τη δικιά σου ιστορία τοκετού;

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com