Και ξαφνικά θέλει μόνο τη μαμά (και θυμώνει η γιαγιά!)

Και ξαφνικά θέλει μόνο τη μαμά (και θυμώνει η γιαγιά!)

μαμά Μαρία

Γεια σας μανούλες!

Θέλω και εγώ να σας πω μια ιστορία γι’ αυτό που με απασχολεί εδώ και μια εβδομάδα και το οποίο με έχει κάνει κουρέλι ψυχολογικά… Θα ήθελα πολύ την γνώμη σας.

Έχω ένα κοριτσάκι, την Αναστασία, η οποία την περασμένη εβδομάδα είχε τα 2α γενέθλιά της.

Η Αναστασία είναι πολύ κοινωνική, παιχνιδιάρα, ανεξάρτητη, μιλάει κανονικά, τρελαίνεται να παίζει με παιδάκια και να βρίσκεται σε μέρη με κόσμο.

Από 14 μηνών που εγώ επέστρεψα στη δουλειά μου, την κρατούσε η πεθερά μου την οποία αγαπάει πάρα πολύ.Την πήγαινε κάθε μέρα παιδική χαρά, παίζανε στο σπίτι, της έκανε τα χατίρια… γενικώς περνούσε πολύ ωραία μαζί της.

Λίγο καιρό πριν τα γενέθλιά της είχε αρχίσει να λέει καμιά φορά στη γιαγιά της «Φύγε εσύ, πήγαινε σπίτι σου» και έβλεπα ότι η γιαγιά… τα έπαιρνε σοβαρά και μάλιστα μια φορά είχε θυμώσει η πεθερά και άνοιξε την πόρτα να φύγει -αστειευόμενη δήθεν αλλά φαινόταν στο πρόσωπό της η ενόχληση- και η μικρή είχε παγώσει όταν την είδε να το κάνει αυτό και με ρωτούσε «Πού πάει η γιαγιά;«

Τέλος πάντων, αυτό το λέω για να συνδέσω κάπως τα επόμενα.

Την Δευτέρα μετά τα 2α γενέθλιά της, λοιπόν, έρχεται η γιαγιά ως συνήθως το πρωί, καλημεριζόμαστε και ετοιμάζομαι να πάω για μπάνιο και να ντυθώ για να φύγω για τη δουλειά μου.

Η Αναστασία άρχισε να λέει «φύγε-φύγε» και «θέλω τη μαμά μου» κλπ. Όταν πια ήμουν έτοιμη να φύγω έβαλε τα κλάματα και με παρακαλούσε να μην φύγω.

Την επόμενη ημέρα μια από τα ίδια. Μιλούσα με την πεθερά μου στο τηλέφωνο και ήταν πανικοβλημένη.

Την Τετάρτη τα πράγματα χειροτέρεψαν και για τις δυο. Η πεθερά μου δεν είχε ΚΑΜΙΑ ψυχραιμία και το παιδί διαισθανόμενο τον πανικό της, έκλαιγε ακόμα περισσότερο και της ζητούσε να πάνε στο μαγαζί του μπαμπά κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσα γιατί το παιδί έτσι θα έπαιρνε λάθος μήνυμα και θα δυσκολευόταν ακόμα περισσότερο να καταλάβει ότι τα πρωινά πάμε για δουλειά, πάει και τελείωσε.

Και στην τελική αν δούλευε σε καμία τράπεζα… τι θα γινόταν;

Τέλος πάντων, κανείς δε με άκουσε και η γιαγιά πήρε την μικρή και την κατέβασε στο κέντρο της Αθήνας στο μαγαζί του μπαμπά όπου κάθησαν για λίγο ήρεμα και φυσικά όταν ήταν η ώρα να φύγουν έκλαιγε 10 φορές περισσότερο απαρηγόρητη.

Γυρίσανε σπίτι και έκλαιγε και ζητούσε τον μπαμπά και την μαμά.

Παίρνω τηλέφωνο και ακούω την πεθερά εκτός ελέγχου να μου λέει ότι το παιδί κάνει «τραγικότητες» (αναφερόμενη στο κλάμα της!!!) και να φωνάζει θυμωμένη ότι και οι αδελφές μου (μένουν στο ίδιο κτίριο) που ακούνε το κλάμα της δεν βγήκαν καν να την βοηθήσουν και άλλα τέτοια!

Της λέω διστακτικά να βγάλουν κανένα αλεύρι να ζυμώσουν προσπαθώντας να της πω καμιά ιδέα μπας και την ηρεμήσει γιατί και η ίδια είχε χάσει την ψυχραιμία της…

Τίποτα. Έφυγα από τη δουλειά μου και πήγα τελικά σπίτι.

Την επομένη ημέρα το πρωί έρχεται πάλι η πεθερά σπίτι και με το που την βλέπει η Αναστασία ξανάρχισε τα «φύγε» κλπ και αυτή τη φορά δε με άφηνε ούτε για μπάνιο να πάω.

Με κρατούσε και με παρακαλούσε να πάμε να παίξουμε.

Επειδή δεν υπήρχε ελπίδα να ετοιμαστώ ποτέ, καθώς δεν ήθελε ούτε με την γιαγιά της να πάει να καθήσει, της είπα να πάρει το σκαμπουδάκι της και να έρθει να κάτσουμε στο μπάνιο μαζί κάτι το οποίο έχει συμβεί και άλλες φορές. Όντως ήρθε μέσα όσο έκανα μπάνιο όπου της μιλούσα εξηγώντας της ότι όλες οι μαμάδες πάνε για δουλειά κλπ κλπ και ό,τι μου ερχόταν στο κεφάλι.

Μετά βγαίνουμε και με ακολουθεί στο δωμάτιο όπου ήθελα να ντυθώ μπας και κατάφερνα μια φορά να είμαι στη δουλειά στην ώρα μου!

Τότε άρχισε να κλαίει πάλι με μαύρο δάκρυ. Την πήρα λοιπόν αγκαλίστα και άρχισα να την ρωτάω γιατί δε θέλει να φύγω και να της λέω ότι την αγαπάω και θα φύγω για λίγο και θα γυρίσω το μεσημέρι και ένα σωρό πράγματα σχετικά. Την ρώτησα αν θέλει να πάει να παίξει με την γιαγιά ή να πάει να της δώσει ρυζόγαλο αλλά αρνήθηκε και τέλος πάντων εκεί που της έλεγα τα διάφορα και είχε ηρεμήσει, εμφανίζεται η πεθερά μαινόμενη στην πόρτα του δωματίου μου, κατακόκκινη από τον θυμό της και άρχισε να λέει ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ «Τι θα γίνει;;; Θα βγείτε καμιά ώρα από τα ιδιαίτερά σας;;;» !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η Αναστασία της λέει «Φύγε γιαγιά» και εκείνη γυρνάει φωνάζοντας και λέει στο παιδί «Μμμμ κατάαααλαβα!» και πάει μέσα.

Εγώ έμεινα ΑΝΑΥΔΗ! Το παιδί πάγωσε, ξέχασε και κλάματα και όλα.

Την αφήνω στο κρεβάτι και πάω μέσα στο σαλόνι και βλέπω την πεθερά σε έξαλλη κατάσταση να μου φωνάζει ότι όλα αυτά που λέω στο παιδί θα μπορούσα να τα λέω μπροστά της, ώστε να την συνηθίζει (Σημειωτέον: Την κρατάει 1 χρόνο σερί αλλά και όταν ήταν μικρότερη αρκετές φορές όταν θέλαμε να βγούμε) και διάφορα άλλα που δεν τα θυμάμαι.

Της λέω «προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και προφανώς αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχεις πάρει προσωπικά αυτά που λέει η Αναστασία ότι δε σε θέλει» και συνέχισε να λέει φωνάζοντας ότι έπρεπε να τα λέω μπροστά της ό,τι λέω στο παιδί και  προσπάθησα να της εξηγήσω ότι το παιδί δεν έχει πρόβλημα με την γιαγιά και με το με ποιόν θα κάτσει αλλά με το ότι φεύγουν για δουλειά οι γονείς της!

Και τέλος της λέω «Αν θεωρείς ότι το παιδί δε σε θέλει… φύγε, δεν υπάρχει λόγος να κάτσεις» και σηκώθηκε άρον-άρον και έφυγε.

Μετά από όλα αυτά όχι μόνο δεν πήρε ένα τηλέφωνο να ζητήσει συγγνώμη αλλά απεναντίας κάθεται και λέει στον άντρα μου και στους υπόλοιπους της οικογένειάς τους ότι η αξιοπρέπεια έχει τα όριά της(!!!) και ότι δεν είναι δυνατόν να μην την αφήνω να παρέμβει(!!!!) και ότι της μίλησα λες και είναι πρωτάρα λέγοντάς της να βγάλει αλεύρι για να φτιάξουν ζυμάρι και ότι με την συμπεριφορά μου ενισχύω το κόλλημα της μικρής επάνω μου!!!!!!!!!!!

Έχω πέσει από τα σύννεφα!!!!! Που με διέκοψε την ώρα που μιλούσα στο ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ λες και ήμουν καμία περαστική… και κάθεται και με κατηγορεί!

Μετανιώνω για το ότι την εμπιστεύτηκα 2 χρόνια, της εμπιστεύτηκα το παιδί μου προτιμώντας την από την μητέρα μου -που και εκείνη ήταν διαθέσιμη να κρατάει την μικρή- επειδή είναι πιο αλέγκρος και κοινωνικός άνθρωπος και η Αναστασία περνούσε υπέροχα μαζί της. Την εμπιστεύτηκα να μείνει με το παιδί μου και να μπαίνει καθημερινά σπίτι μου ακόμα και αν εκείνη συχνά με ανταγωνιζόταν χάνοντας τα όρια του ρόλου της και συμπεριφερόταν απέναντι μου λες και δεν ήμουν η μητέρα της Αναστασίας εγώ αλλά εκείνη (Πόσες φορές με είχε κρίνει για το ότι δεν ήθελα να την πηγαίνουν βόλτα με τον παππού χωρίς καθισματάκι ή να μην την πάνε στη θάλασσα για μπάνιο χωρίς καθισματάκι, μαγιό, αντιηλιακό και άλλα πολλά πράγματα τα οποία τα έκαναν χωρίς να δίνουν ΚΑΜΙΑ σημασία σ’ όσα έλεγα)

Και ήρθε και ξέσπασε τα προσωπικά της ψυχολογικά προβλήματα επάνω σ’εμένα και στη μικρή.

Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η ουδέτερη συμπεριφορά του άντρα μου ο οποίος δεν τόλμησε να την οριοθετήσει και να της πει ότι η συμπεριφορά της ήταν απαράδεκτη και νιώθω για μια ακόμα φορά ότι με απαξιώνει ως μητέρα του παιδιού μας!

Τέλος πάντων, δε θα ασχοληθώ τώρα με τον άντρα μου, θα έρθει και αυτή η στιγμή.

Αυτό που τώρα με αγχώνει είναι αφενός αν είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει στο παιδάκι μου που κλαίει όποτε φεύγω με μαύρο δάκρυ και αφετέρου αν είναι κακό για εκείνη το ότι έτσι ξαφνικά άλλαξε η γιαγιά που την κρατάει (ήρθε η μάνα μου) και εκεί που είχε μάθει μ’ έναν συγκεκριμένο άνθρωπο τώρα καλείται να αποκτήσει νέες συνήθειες!

Συγγνώμη αν σας ζάλισα με το τεράστιο κείμενο αλλά είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά και ήθελα να σας μιλήσω και ν’ ακούσω και την γνώμη σας!

Ευχαριστώ πολύ,

Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com