Καταπιεσμένη ζωή
Καταπιεσμένη ζωή
Είμαι παντρεμένη 6 χρόνια με έναν άντρα τον οποίο ποτέ δεν ερωτεύτηκα σφόδρα. Είμαστε μαζί 10 χρόνια, γιατί έτυχε εκείνη την περίοδο να είμαστε μόνοι, γιατί έτυχε να περνάμε καλά, να έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και να αρέσουμε ο ένας στον άλλον. Εφόσον το πράγμα μεταξύ μας πήγαινε καλά, ο γάμος ήρθε ως φυσική απόρροια της σχέσης μας και κατόπιν οι 2 γιοι μας (4,5 χρονών και 7 μηνών).
Ο άντρας μου ήταν και παραμένει και ο εργοδότης μου (δούλευα και δουλεύω ως υπάλληλος στην Εταιρεία που διαθέτει ο ίδιος, μαζί με άλλους 30 περίπου εργαζομένους). Είναι λοιπόν αρκετές οι φορές που τα της δουλειάς εισέρχονται και στα προσωπικά μας και έχουν αντίκτυπο στην ιδιωτική μας ζωή με εκείνον πολλές φορές, όχι πάντα εσκεμμένα αλλά γιατί έτσι μπορεί να είναι η κατάσταση, να μου συμπεριφέρεται ως Αφεντικό και στο σπίτι. Όσο περνά ο καιρός και τα όποια αισθήματα υποχωρούν εντελώς, οι πιέσεις στη δουλειά αυξάνουν (φυσικά και λόγω των καιρών που περνάμε) η κοινή μας ζωή γίνεται αφόρητη. Να σημειώσω επιπλέον ότι ο άντρας μου είναι εκ φύσεως ένας άνθρωπος κλειστός, δύστροπος και απότομος, κάτι που αναγνωρίζουν και οι όποιοι λίγοι φίλοι του.
Η πρώτη λύση θα ήταν να απεμπλακούμε επαγγελματικά. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να δουλέψω σε άλλη παρόμοια εταιρεία στην επαρχία που ζούμε εφόσον όλοι στο χώρο με γνωρίζουν ως σύζυγο του Τάδε (άλλη δουλειά δεν γνωρίζω να κάνω -το συγκεκριμένο αντικείμενο έχω σπουδάσει και αγαπάω). Άρα πρέπει να σκεφτώ τα παιδιά μου και μόνο και να ζήσω σε ένα σπίτι, που πλέον έχει πάψει να είναι η φωλιά μου – όταν είναι εκείνος μέσα, εγώ θέλω να πηδήξω από το μπαλκόνι. Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά τη γέννηση του μωρού, δε μιλάμε σχεδόν καθόλου μεταξύ μας, οι όποιες συζητήσεις καταλήγουν στο γνωστό… εγώ σε τρέφω… εσύ δουλεύεις ελάχιστα (λόγω των παιδιών να απολογηθώ εγώ)… από μένα ζεις… κτλ, κτλ.
«Πώς θα βγάλω έτσι ζωή;» ρωτάω τον εαυτό μου, γιατί μόνο με αυτόν μπορώ να συζητήσω και απάντηση δεν παίρνω. Να χωρίσω και να ζήσω πώς, άνεργη, με δύο μωρά παιδιά (που ειλικρινά δεν θέλω να τους στερήσω την οικογενειακή ζωή που ζουν στο κοινό μας σπίτι) και έναν άντρα κέρβερο που θα θέλει να με ποδοπατήσει ακόμα χειρότερα;
Μένω λοιπόν δυστυχισμένη, μετρώντας τις μέρες που τα παιδιά μου θα ενηλικιωθούν (πόσο πολύ πρέπει να μετρήσω…). Πόσο ζηλεύω τις γυναίκες τις οικονομικά ανεξάρτητες που είναι αφεντικά του εαυτού τους και λαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση του άντρα τους και πατέρα των παιδιών τους!!! Πόσο κλαίω για τα τόσα χρόνια σπουδών μου και για τα όνειρα μιας καλής καριέρας που έκανα, τότε που μπορούσα να ονειρεύομαι!!!
Τουλάχιστον με αυτό το γραπτό μου μπόρεσα κάπου να μιλήσω.
Ράνια Σ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τις περισσότερες φορές η απάντηση ειναι γραμμένη στον τοίχο που ορθώνεται μπροστά μας.Μη φοβάσαι να σηκώσεις τα μάτια σου.
εαν εχεις σπουδες φύγε, απλα ξεκινα να ψάχνεις δουλειά δημόσια η ιδιωτική χωρις να το καταλάβει. κανόνισε σε περίπτωση που μπορείς να μεινουν τα παιδιά κάπου για λίγο καιρό μέχρι να βρης σπιτι κτλ ωστόσο κρύβε ακομα κ 50ε καπου χωρίς να το ξέρει. μολις μαζέψεις ενα ποσό, κ εχεις κάνει κίνηση για δουλειά ζητησε διαζύγιο με διατροφή για τα παιδιά κ ορους σε περίπτωση μη καταβολής εννοειται οτι πρώτα θα ρωτήσεις δικηγορο. μην αφήσεις τα χρονια να περάσουν. εκ πήρας. παρτο απόφαση στην αρχη ειναι δύσκολα αλλα μετα θα ηρεμησεις.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΝΑ ΑΝΕΧΕΣΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΕΙΣ.ΠΑΡΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ.ΤΟ ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΣ ΠΟΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΔΕΝ ΟΦΕΛΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ!ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΜΙΑ ΑΣΧΗΜΗ ΖΩΗ!ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.ΕΣΥ?ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ? ΑΠΛΑ ΘΑ ΤΥΡΙΑΝΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΛΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ.ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΑΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙ ΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ,ΣΤΟΡΓΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ! ΜΑΖΕΨΕ ΧΡΗΜΑΤΑ.ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ. ΩΣ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΕΠΕΙΔΗ ΝΙΩΘΩ ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΝΕΤΗ!ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΣΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΗΡΕΜΗ ΖΩΗ .ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΗΜΟ.ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΤΟΥ!ΜΗ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΜΕΓΛΩΣΟΥΜΕ.........ΟΧΙΙΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΑΥΤΟ.ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΧΩΡΙΣΑΤΕ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ.ΑΝ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ ΔΙΠΛΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ!! ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ...:) Φιλικα,Δεσποινα.
Κοπέλα μου, Ράνια, μόλις διάβασα την ιστορία σου κατευθείαν 3 πράματα μου ήρθαν στο μυαλό, αλλά δεν θα τα γράψω γιατί δεν έχουν σημασία... πια! Η κατάσταση σου είναι αυτή κ κάποια πράματα δεν αλλάζουν. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι αν θα συνεχίσεις να είσαι μέσα σ' αυτόν τον γάμο ή αν θα πάρεις τα παιδάκια σου κ θα φύγεις. Βέβαια δεν μπορώ να σου πω τι είναι το πιο εύκολο, να μείνεις ή να φύγεις; Κ αυτή είναι μια απάντηση που κανείς δεν μπορεί να σου δώσει με απόλυτη σιγουριά. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές εμπειρίες (μπορεί να υπάρχουν κάποιοι κοινοί παρανομαστές στις ιστορίες μας, αλλά ποτέ δεν είναι όλα ίδια) κ τα μαθήματα που έχουμε πάρει βασίζονται σ' αυτά που έχουμε ζήσει εμείς οι ίδιοι. Οπότε μπορεί να μην έχουν τον ίδιο αντίκτυπο σε εσένα. Εγώ δεν είμαι παντρεμένη ακόμα, είμαι αρραβωνιασμένη κ τα χριστούγεννα παντρεύομαστε με τον αγαπημένο μου. Είμαστε 4 χρόνια μαζί κ τα 3 συζούμε. Με αγαπάει, με σέβεται, με υποστηρίζει κ τώρα που ζούμε σε μια άλλη χώρα κ εγώ δυσκολεύομαι να βρω δουλειά με στηρίζει κ με ενθαρύνει συνεχώς κ όταν είμαι στα κάτω μου κάνει τα πάντα για να μου φτιάξει το κέφι. Είμαι σίγουρη ότι πήρα την σωστή απόφαση που τον ακολούθησα κ ξέρω ότι θα είμαστε κ ευτυχισμένοι σαν παντρεμένοι. Όμως καταλαβαίνω αυτό που περνάς γιατί τα ίδια κ μπορεί κ χειρότερα περνάει η κουμπάρα μου (της έχω βαφτίσει τον μικρό της γίο). Είναι παντρεμένη εδώ κ 10 χρόνια με έναν άντρα 15 χρόνια μεγαλύτερο της. Της τον γνώρισε ο πατέρας της, μέσα σε 2-3 ημέρες συγκατοίκησαν κ μέσα σε 2 βδόμαδες έμεινε έγκυος στον μεγάλο της γιο. Ο γάμος έγινε μετά από 3 μήνες κ το 2006 γέννησε κ τον δεύτερο γίο της. Ο άντρας της μέχρι να παντρευτεί ήταν έργενης με διάφορες γκόμενες κ το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η καλοπέραση του κ καλά έκανε φυσικά, τότε! Τώρα όμως μετά από 10 χρόνια γάμου ακόμα το ίδιο κάνει, ακόμα τον εαυτό του σκέφτεται κ την καλοπέραση του. Για τα παιδιά νοίαζεται όσο πατάει η γάτα (κ πολύ λέω), δεν ενδιαφέρεται καθόλου, γυρνάει στο σπίτι κ τον μόνο που τον νοιάζει είναι να πιει τα ούζα του, να ξεκουραστεί, να δει ποδόσφαιρο, να ακούσει την μουσική του κ τα παιδιά κ η κουμπάρα μου σαν να μην υπάρχουν. Είναι δημόσιος υπάλληλος κ έχει την απαράδεκτη νοοτροπία του δημ. υπαλλήλου, του στυλ πάω στην δουλειά ότι ώρα γουστάρω, φεύγω από την δουλειά ότι ώρα γουστάρω, δεν πάω στην δουλειά αν δεν γουστάρω, παίρνω όλα τα επιδόματα που δικαιούμαι (ως πριν απο την κρίση φυσικά γιατί μετά όλα κόπηκαν κ ο μισθός του μειώθηκε στο 1/3 από αυτά που έπαιρνε) γιατί πρέπει να ξεζουμίσω το κράτος, κοροιδεύω τους σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους κ σηκώνω τα πόδια μου ψηλά κ περιμένω τους άλλους να κάνουν τα πάντα για εμένα, γιατί εγώ είμαι ο βασιλιάς κ ο αρχηγός του σπιτιού. Είναι άνθρωπος της εκκλησίας (στο δικό του μυαλό) κατατάλα όμως από το πρωί ως το βράδυ βρίζει συνέχεια, μαλώνει τα παιδιά, σηκώνει χέρι επάνω τους (ειδικά στον μεγάλο κ όταν λέμε χέρι δεν εννοώ μια στον πωπώ), βρίζει, μειώνει, εξεφτελίζει την κουμπάρα μου. Θέλει να δουλεύει η κουμπάρα μου αλλά όποτε η Χ. έβρισκε μια δουλειά με δύσκολα ωράρια που αυτό σήμαινει ότι κάποιες φορές αυτός έπρεπε να κρατήσει τα παιδιά, μετά από μια βδομάδα εργασίας την ανάγκαζε να παραιτηθεί γιατί δεν μπορούσε αυτός να κουμαντάρει τα παιδιά + ότι πίστευε ότι αυτή δεν είναι δική του δουλειά. Έφυγε στο εξωτερικό για να βρει μια καλύτερη δουλεια, για ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια του, βρήκε μια κ μόλις του είπαν ότι πρέπει να δουλεύει 8 με 10 ώρες την ημέρα κ ότι θα μετακινείται, την έκανε πίσω για Ελλάδα με γοργά βηματάκια!! Βλέπετε είναι δημ. υπάλληλος κ είχε συνηθίσει σ' αυτήν την ζωή (κ για να μην παρεξηγηθώ όχι δεν είναι όλοι οι δημ. υπάλληλοι το ίδιο, εννοείται! Αυτός είναι έτσι.), 4-5 ώρες δουλειά κ μετά σπίτι κ ούζα με φίλους. Μάλιστα όταν γύρισε κοκορευόταν κ κοροίδευε τους ξένους που δουλεύουν τόσες ώρες κ μόνο τα Σαβ/κα έχουν για τους ίδιους κ για τις οικογένειες τους. Είχα μείνει αποσβολωμένη να τον κοιτάω σαν εξωγήινο κ το μόνο που ήθελα ήταν να τον κοπανίσω με το βάζο που είχα μπροστά μου. Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ (λες κ δεν έχω γράψει ήδη πολλά, χαχαχα) η οικογένεια αυτή έχει πολλά ενδοοικογενειακά προβλήματα κ μέσα σ' αυτά βία, ψυχολογική βία, λεκτική βία, σωματική βία. Την τελευταία φορά που την είδα την λυπήθηκα πολύ κ στεναχωρήθηκα για αυτήν κ τα παιδιά. Πόσο ήθελα να την, να τους αρπάξω από εκεί μέσα κ.... Να γλυτώσουν από αυτόν τον αγριάνθρωπο. Κ επειδή μια άλλη γνωστή μου περνάει τα ίδια κ χειρότερα κ επειδή ποτέ δεν ξέρουμε πως μπορεί να εξελιχθεί μια κατάσταση, τώρα που θα κατέβω Ελλάδα για διακοπές θα της μιλήσω κ θα την πω να απευθυνθεί άμεσα σε δικηγόρο αλλά κ στις αρμόδιες οργανώσεις που βοηθούν γυναίκες-μητέρες όπου βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Πρέπει να ενημερωθεί, να μάθει τι δικαιούται κ να πάρει την κατάσταση στα χέρια της πριν ξεφύγει. Τώρα ως προς τα εσένα... Αν νομίζεις (πέρα από τα παιδιά) ότι αυτός ο γάμος πρέπει να σωθεί γιατί τον αγαπάς αληθινά ακόμα, τότε προσπάθησε να του μιλήσεις, προσπάθησε να του ανοίξεις την καρδιά σου, να του πεις όλους τους προβληματισμούς σου, τις στεναχώριες σου, τα άγχη σου, όλα!!! Πρέπει να μπορείτε να μιλάτε μεταξύ σας, αν δεν υπάρχει μεταξύ σας επικοινωνία, συνέννοηση, αλληλοκατανόηση, αλληλοσεβασμός, τότε πάει χάθηκε το παιχνίδι. Καλή κ η αγάπη, αλλά η αγάπη δεν φτάνει μόνο, δεν φτάνει για να κρατήσει μια σχέση δυνατή στον χρόνο. Άρχισε να παίρνεις πρωτοβουλίες σιγά σιγά κ ας σκοτωθείς μαζί του, μην τον αφήνεις να σε χειρίζεται, δεν είναι αφεντικό σου (κ μην σου πω ότι ούτε στην δουλειά δεν θα έπρεπε να σου φέρεται έτσι, όχι γιατί είσαι σύζυγος του κ θα έπρεπε να είχες μια πιο ειδική μεταχείρηση, αλλά γιατί κανένα αφεντικό δεν πρέπει να φέρεται στους υπαλλήλους του έτσι, σαν να είναι υποχείρια του κ δουλικά), δεν μπορεί να διατάζει κ εσύ να ακολουθείς σαν άδουλο πλάσμα. Πάρε πρωτοβουλίες, διεκδίκησε πράματα, όρισε εσύ την ζωή σου κ πως θέλεις να την ζεις μαζί του κ μαζί με τα παιδιά σας. Αφού λες ότι σε φωνάζει ότι εσύ δεν κάνεις τίποτα, ότι δουλεύεις ελάχιστα κλπ κλπ άρχισε να κάνεις το αντίθετο. Πάρε δουλειά στο σπίτι αν γίνεται κ δείξτου ότι κ εσύ δουλεύεις κ προσφέρεις στην εταιρεία του. Στην δουλειά, στο γραφείο γίνε πιο ενεργητική, πιο δραστήρια. Εεεε... αν σε φωνάζει κ πάλι τότε σίγουρα θα καταλάβεις ότι του φταίνε όλα κ όσα κ αν κάνεις εσύ με τίποτα δεν θα είναι ευχαριστημένος. Στο σπίτι, αν κάποια στιγμή απουσιάζουν τα παιδιά, γίνε πιο γυναίκα, πιο θηλυκή, σαγήνεψε τον... εεεε.... αν δεν πιάσει κ αυτό, τότε τι να σου πω; Επίσης δεν ξέρω που μένεις, σε ποιά πόλη κ τι δυνατότητες έχεις εκεί για να βρεις αλλού δουλειά, αλλά σκέφτηκες μήπως να αλλάξεις επάγγελμα; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να σε ενδιαφέρει; Το καταλαβαίνω ότι αυτό που κάνεις το αγαπάς, σου αρέσει κ είναι αυτό που σπούδασες, αλλά μήπως ήρθε η ώρα για μια αλλαγή; Αν βρεις κάπου αλλού να δουλέψεις (άσχετο μ'αυτό που κάνεις, γιατί αν ψάξεις στο ίδιο αντικείμενο καταλαβαίνω αυτό που λες "είναι η σύζυγος του τάδε" κ δεν θα σε πάρουν στην δουλειά τους, δεν θα βάλουν τον ανταγωνιστή τους μέσα στην δουλειά τους) σε άλλο αντικείμενο θα ξεφύγεις από αυτόν κ για κάποιες ώρες της ημέρας θα είσαι μακριά του κ θα ησυχάζεις. Μπορεί κ αυτός να ησυχάσει αν δεν σε έχει στα πόδια του όλη την ημέρα (κ δεν το λέω αυτό με την κακή έννοια). Ίσως κ να τον εκνευρίσει περισσότερο το γεγονός ότι δεν θα μπορεί να σε ελέγχει πια, αλλά μπορεί κ όχι. Μπορεί να την δει αλλιώς. Δεν είναι ποτέ αργά για να κάνεις στροφή στον επαγγελματικό τομέα. Εγώ πάντος αυτό θα το έκανα, μόνο κ μόνο για 8 ώρες την ημέρα να ξεφύγω από κοντά του. Επίσης αν βρεις αλλού δουλειά, θα μπορέσεις πιο εύκολα να χειριστείς τα δικά σου χρήματα, να κάνεις αποταμίευση κ δεν θα μπορεί αυτός να έχει κανέναν έλεγχο. Δεν θα ξέρει πόσα βγάζεις κ αν θέλει να ξέρει γιατί λογικό είναι να σε ρωτήσει, μπορείς να του πεις ένα μικρό λευκό ψεματάκι πχ αν σου δίνουν 600 ευρώ πες στον άντρα σου ότι σου δίνουν 450 ευρώ. Κ προς Θεού αν πάρεις μια τέτοια απόφαση μην πας να δουλεψεις κάπου όπου μπορεί ο άντρας σου να έχει πρόσβαση κ να μαθαίνει τι γίνετε, να μην ξέρει κάποιον από εκεί μέσα που να μπορεί να του δίνει πληροφορίες για εσένα. Επίσης αν βρεις αλλού δουλειά κ μαζέψεις κάποια χρήματα, αν τελικά χωρίσεις κ δουλειά θα έχεις μετά (οπότε δεν θα είσαι άνεργη μητέρα 2 παιδιών κ θα μπορείς να τα μεγαλώσεις + την διατροφή που θα σου δίνει) κ κάποια χρήματα στην άκρη για να μπορέσεις να βρεις σπίτι, να το επιπλώσεις κ κλπ κλπ κλπ. Επίσης οι γονείς σου σε όλο αυτό που περνάς που είναι; Που βρίσκονται; Τι λένε; Δεν μπορούν να σε βοηθήσουν καθόλου; Επίσης υπάρχουν οργανώσεις που βοηθούν γυναίκες/μητέρες που βιώνουν δύσκολες ενδοοικογενειακές καταστάσεις, πάρε τηλέφωνο να ενημερωθείς. Βρες κ δικηγόρο για να μάθεις ακριβώς τι δικαιούσε από τον σύζυγο σου εφόσον αποφασίσεις να χωρίσεις. Επίσης πάνε σε κάποιον ψυχολόγο να μιλήσεις, να σου δώσει συμβουλές κ αν μπορέσεις να πείσεις κ τον άντρα σου να έρθει μαζί σου ακόμα καλύτερα. Κοπέλα μου δεν έχω κάτι άλλο να σου προτείνω. Το μόνο που θα σου πω είναι να προσέχεις τα παιδιά σου κ να κάνεις το καλύτερο για αυτά κ ίσως αυτό το "καλύτερο" να μην είναι να αυτό που νομίζεις, δηλαδή να μείνεις παντρεμένη μαζί του (εφόσον η κατάσταση μεταξύ σας δεν βελτιωθεί καθόλου), αλλά να χωρίσεις. Για να χωρίσεις όμως πρέπει να προετοιμάσεις το έδαφος πρώτα. Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά για εσένα κ τα παιδάκια σου!!! Πάρε την ζωή σου στα χέρια σου!!!
Συμφωνώ και επαυξάνω ότι το "δεν έχω που να παω με δύο παιδιά " δεν ισχύει διότι το δικαστήριο εκτός της διατροφής μπορεί να ορίσει να μη φύγει η μαμά με τα παιδιά αλλά ο μπαμπας ακόμα και αν το σπίτι είναι ιδιοκτησία του μπαμπα..Επίσης αν αποδεδειγμένα δουλεύεις στην οικογενειάκή επιχείρηση δικαιούσαι επί των κερδών και επί της επιχείρησης ακόμα και αν δούλευεις με μειωμένο ωράριο.Αυτό αποδεικνύεται με μάρτυρες!Και μετά το ποσό τής διατροφής για δύο παιδιά παει ανάλογα των δηλωμένων εισοδημάτων του μπαμπα.Αυτααα!Τα υπόλοιπα σε δικηγόρο και μάλιστα γρήγορα.Α!και που σαι!!!ΜΑΖΕΥΕ ΛΕΦΤΑ όπως είπε και μια κοπέλα πιο πάνω!
διαβαζω τα σχολια τοση ωρα,και αναρωτιεμαι τι αντρες υπαρχουν.αν ειναι δυνατον! γιατι κανουν οικογενεια τελικα? βασανηστες κομπλεξικοι και τελειως αναγωγοι.η δικη μου σχεση δεν ειναι ετσι.ευτυχως! δεν ξερω αν θα ηταν αν δεν ημουν εγω κερβερος σε ολα, απο το οικονομικο μεχρι τι να σας πω...το αντρακι του σπιτιου ειμαι.ξερετε κατι κοριτσια, πιστευω οτι αν απο την αρχη δεν βαλεις ορους, δεν εισαι δυναμικη, και δεν δειξεις τα δοντια σου το εχασες το παιχνιδι.θυματα ψαχνουν και αν καταλαβουν οτι μολις βρηκαν ενα αλιμονο! δεν μπορει να ανεχεσαι για χρονια και μια μερα να κανεις μπαμ! εξηγηση απο την πρωτη μερα,οι καλοι λογαριασμοι λενε...
Εγώ ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το "μένουμε μαζί για να έχουν τα παιδιά οικογενειακή ζωή". Για ποια οικογενειακή ζωή μιλάμε; Όταν οι γονείς μετά βίας μιλούν μεταξύ τους, δεν υπάρχει σχέση μεταξύ τους και όταν ο ένας μπαίνει μέσα, ο άλλος θέλει να πηδήξει από το μπαλκόνι. Οικογενειακή ζωή είναι αυτό, και δεν θέλεις να τους τη στερήσεις; Το οτι δεν θα μπορείς να τα φέρνεις βόλτα οικονομικά μόνη σου με δυο παιδιά, το καταλαβαίνω φυσικά, αλλά το να μη θέλεις να τους στερήσεις την "οικογενειακή ζωή" δεν μπορώ να το καταλάβω. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι μπορείς (κανείς δεν μπορεί) να προσποιηθείς μπροστά στα παιδιά, ότι όλα είναι καλά και να τα πείσεις. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά. Και όσο μεγαλώνουν ΚΑΙ οι δικές σου αντοχές απέναντι στον σύζυγο μειώνονται και η ικανότητα αντίληψης των παιδιών αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Όταν φτάσουν στην εφηβεία κι εσύ αποφασίσεις ότι μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να χωρίσεις, θα είναι πολύ αργα για τα παιδιά. Θεωρώ ότι οι χειρότερες πληγές προκαλούνται από ακριβώς αυτή τη λογική. Την υποτίμηση της ικανότητας αντίληψης των παιδιών μας. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό,τι καλύτερο για το μέλλον και η γνώμη μου είναι κάνε ό,τι μπορείς για να δώσεις ένα τέλος... χτες!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΛΕΝΑ!!!!!!
Αγαπητη φιλη η ζωη δεν περναει ετσι.Βιωνα ιδια κατασταση 22 χρονια.Εκανα υπομονη γιατι ο 2ος γυιος μου ειναι με ειδικες αναγκες. Οταν εξασφαλισα τις προυποθεσεις κ εβλεπα οτι θα καταφερνε να με τρελλανει τελικα ,πηρα τη μεγαλη αποφαση κ χωρισα. Πανε 3 χρονια κ ξαναγεννηθηκα. Ηζωη κ μενα κ των παιδιων μου αλλαξε ριζικα. Μπορω επιτελους να πω πως ειμαι ευτυχισμενη, ηρεμη ,χαρουμενη κ ζω την καθε στιγμη κ ολα οσα μου στερησε αυτος ο κομπλεξικος που μονο να με τυρανναει ηξερε.Μη κανετε καμμια γυναικα πισω.Αν εγω με τετοιο προβλημα κ δεν κολωσα εσεις γιατι να υπομενετε?
Βρίσκομαι κ εγω στη φάση αν δεν φύγω αυριο απο το σπίτι θα τρελαθω!!!!! Με 15 χρόνια διάφορα , πως θα ζήσω απο τα 27 χωρις ίχνος έρωτα; Η συμβατική σχέση δεν πάλευεται με τιποτα!!! Κ θεωρώ οτι τελικά τα παιδια δεν πρεπει να μπαίνουν εμπόδιο σε αυτή την απόφαση... Αλλα απο την αλλη κ αυτά θέλουν κ τους 2 μαζι!!!εγω ειμαι πολυ μπερδεμένη!!!
Κοριτσια γεια σας,πρωτη γραφω και η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω τι να πρωτο πω.Ειμαι παντρεμενη εδω και εξι χρονια με τον αντρα μου,εχουμε 13 χρονια διαφορα και ειναι σαν να ζω με τον πατερα μου.Οταν γνωριστηκαμε δεν ερωτευτηκα κεραυνοβολα αλλα περνουσανε πολυ ωραιο.Σε εξι μηνες μου εκανε προταση γαμου,δεχτηκα και μετα ξεκινησαν τα οργανα.Οι γονεις του αποφασισαν ποτε θα αρραβωνιαστουμε,που και πως και αυτος κουβεντα,οι γονεις μου μου ελεγαν να κανω πισω αλλα εγω δεν τους ακουγα,βλεπανε πραγματα που εγω δεν εβλεπα,αφου εγιναν οι αρραβωνες με χιλιες φασαριες ο πεθερος μου γυρναει και μας λεει οτι ο γαμος θα γινει το καλοκαιρι-αρραβωνιαστηκαμε σεπτεμβριο-και εγω εμεινα κοκαλο.Ο αντρας τα ειχε συμφωνησει ενω εμενα δεν μου ειχε πει τιποτα,εγω ομως δεν ηθελα γιατι ηθελα να συζησουμε πρωτα.Για να μην τα πολυλογω εγινε και ο γαμος το καλοκαιρι.Την μερα του γαμου μας δεν μου ειπε ουτε μια γλυκια κουβεντα παρα μονο μιλουσε στο τηλ.με το κεντρο μην γινει τιποτα και δεν το ξερει,τις περισσοτερες φωτογραφιες τις εβγαλα μονη μου.Αγου παντρευτηκαμε εγινε ενας μ...σ που δεν μπορουσα να το χωνεψω,αρχιζε να με ξεκωβει απο φιλου,συγκενεις και απο γονεις.Ευτυχως λογω προβληματος παιδι καναμε μετα απο τρια χρονια και την μερα που γεννησα με εβρισε γιατι δεν μπορουσα να θηλασω,οι γονεις του με μειωναν για αυτο συνεχεια.Αρχισα να τον μισω.Επι σαραντα μερες δεν με αφηνε να βγω απο το σπιτι γιατι ετσι ειπε η μανα του.Μου εχει απαγορευσει να πηγαινω στους δικους μου στο χωριο με το παιδι και αν θελουν να ερχονται συτοι να μας βλεπουν.Αυτες τις μερες θα λειπει για δουλεια και του ειπα να παω να κατσω δυο μερες στους δικους μου και μου το σπαγορευσε.Δεν εργαζομαι και μου λεω συνεχεια οτι μεσα στο σπιτι και τα ξυνω ολη μερα ενω αυτος δουλευει για να τα εχουμε ολα και οτι ειμαι και αχαρηστη που παράπονιεμαι οτι ειμαι μεσα στο σπιτι.Ενοειται πως καμια δουλεια δεν ειναι καταληλη και τι να το κανω το διπλωμα αυτοκινητου αφου δεν δουλευω.Αποφασεις για την οικογενεια περνει μονος του και αν τις ακολουθω ειμαι καλη αν δεν συμφωνω ειμαι αχαρηστη,δεν τον σεβομαι και δεν σεβομαι και τον γαμο μας.Μου εχει απαγορευσει να βγαινω με το παιδι εκτος σπιτιου αν δεν τον ρωτησω πρωτα γιατι θελει να ξερει συνεχεια που ειμαι.Δεν του εχω δωσει ποτε το δικαιωμα οτι ξενοκοιταζω για να πω οτι το κανει για αυτον τον λογο.Ειμαι τοσο καταπιεσμενη που δεν μπορω αλλο.Βεβαια αυτα εινα καποιες κεπτομεριες απο ολα αυτα που λεει και κανει.Τα πιο απλα πραγματα της καθημερινοτητας μου τα εχει κωψει.
Dora, edo pou meno, auta pou periegrapses tha theorountan kakopoiisi.. http://www.sheknows.com/health-and-wellness/articles/970741/what-is-emotional-abuse ...den ksero ti kanoun simera stin ellada gia auta ta themata alla edo tha eixes para polu stiriksi na fygeis makria apo auton ton anthropo..an ta pragmata einai opos ta perigrafeis k den ypervaleis prepei na psaxteis na deis pos mporeis na allakseis tis katastaseis..prepei na kerdiseis ton sevasmo sou piso..den mporei na prosvalei tin mana tou paidiou tou etsi..autoi oi antres prepei kapote na mathoun pos den zoume sto mesaiona pia..exoume dikaiomata..
Πως αντέχεις αυτή την κατασταση ....!!!!!είναι πολυ εκνευριστικό να αποφασίζουν άλλοι για σένα το καταλαβαίνω κ επίσης να μην σε υποστηρίζει ο συντροφος σου....μα ήθελα να ηξερα αφου δεν σου έχει εμπιστοσύνη γιατί παντρεύτηκε....ας καθόταν με τους γονείς του κ ας κανονιζαν αυτοί την ζωή του!!!!!
Πως αντεχεις?Αμεσα βαλε μπρος για το διπλωμα... κ για να εχουμε καλο ρωτημα.. γιατι του δινεις λογαριασμο κ τον ρωτας για τα παντα?ειναι κ δικο σου παιδι..δεν εισαι απλα μια νταντα που της δινουν οδηγιες..
Μην κάθεσαι άπραγη, ρώτα ένα δικηγόρο. Οικονομικά μπορεί να δικαιούσαι ακόμη και κομμάτι από την επιχείρηση... Και ακόμη εάν το σπίτι που μένει μια μητέρα με ανήλικα παιδιά είναι του συζύγου, αυτός δεν μπορεί να τη βγάλει έξω με τίποτα, ο νόμος είναι απόλυτα υπέρ της μητέρας. Μάθε τα δικαιώματά σου άμεσα!! Μια φίλη μου παίρνει διαζύγιο αυτόν τον καιρό και έχω μάθει απίθανα πράγματα που μας είπε η δικηγόρος της. Δεν έχουμε ιδέα εμείς οι γυναίκες πόσα πράγματα αγνοούμε τελικά!!!
Κι εγώ να ενηλικιωθεί ο μικρός περιμένω, σε 11 χρόνια, και να φύγω....μέχρι τότε θα υποκρίνομαι ότι έχουμε οικογενειακή ζωη...
Ζεις μια πάρα πολύ δυσκολη κατάσταση και σε καταλαβαίνω απόλυτα.... Όμως όπως είπες ζεις για αυτα τα παιδιά και η ζωή όλων έχει γινει πολύ μα πάρα πολύ δυσκολη και τα πράγματα θα χειροτερεψουν..... Θα σου μιλησω λίγο ως μια μανα πλέον μόνη που μεγαλώνει με πολύ δυσκολία το παιδί της. Όσο για την δική μου ιστορία αγαπησα πάρα πολύ τον άνδρα μου και αυτός πιστεύω αλλά για πολύ σοβαρούς λόγους και επειδή μπήκε σε κίνδυνο η ζωή του παιδιού μου έπρεπε να χωρίσουμε επειδή δεν καλυτερευαν τα πράγματα. Ειναι πάρα πολύ μεγάλο το φορτιο να κουβαλήσεις μονη σου πόσο μαλλον με δυο παιδια... δεν συνιστώ λοιπον σε κανεναν τον χωρισμό αν δεν παλέψει με νυχια και με δοντια για να κρατησει την οικογενειά του. Πήρατε μια κοινή απόφαση να κάνετε οικογένεια και αν πραγματικά το μονο σας πρόβλημα ειναι η επικοινωνία δεν έχεις παρά να να βάλεις κάτω και να τα βρείτε... πχ κανόνισε μια μερα να εισαστε τελειως μόνοι στο σπίτι χωρίς τα παιδιά και χωρίς να εχεις το άγχος τι ωρα θα πρέπει να τα πάρεις. οτι εγραψες εδώ να τα πεις στον ιδιο, να προσπαθήσεις να τον κάνει να καταλάβει πόσο άσχημα περνας... να τον ανεβάσεις ως ανδρα γιατι δυστυχώς ειναι τόσο μα τόσο παιδιά που έχουν ανάγκη την επιβεβαίωση.... Αν πραγματικά σας ενωνουν αυτα τα 10 χρονια και η κοινή σας πορεία πιστευω πως θα βρεθει η λύση... Να εισαι πάντα χαρούμενη και καλά για τα όμορφα σου απιδιά και να κοιτάς μετα από την αγνότητά τους και θα ξανααγαπηθείτε..... καλό δρόμο και ο θεός μαζίσας!!!
θα πω ενα μεγαλο ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ..και καλη τυχη!
Εμενα πάλι κάτι δεν μου αρέσει. Άρχισε να μαζεύεις λεφτά ξεχωριστά σε έναν δικό σου λογαριασμό που δεν τον ξέρει ή σε λογαριασμό των γονιών σου και αν δεις οτι αντιδρά περιέργα στο μέλλον στις πρώτες νύξεις για διάσταση, να έχεις μια καλή πισινή. Και όταν λέω μάζευε λεφτά, εννοώ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ......
Συμφωνώ. Δεν το κάνω αλλά συμφωνώ. Προσεκτικά και από όπου μπορείς αλλά μην αυξήσεις απότομα τα έξοδα και το καταλάβει.
Λιγο πολυ το ζουμε οι περισσοτερες αυτο .....Βαλε οτι εσυ δουλευεις κιολας ενω εγω ημουνα κλεισμενη σε ενα σπιτι 3.5 χρονια με ενα αλλεργικο παιδι να βλεπω ντουβαρια να εχω αποκοπει απο το κοσμο κ να εχω κ τον αλλο να μου λεει οτι το ξινεις ολη μερα κ οτι εγω τα προσφερω ολα...κ πολλες αλλες κουβεντες που με μειωναν...Εκλαιγα κ απολογουμουν στον εαυτο μου..ενω ηξερα τι νιλα τραβουσα κ οτι οτι μου ελεγε δεν ηταν πραγματικοτητα αλλα τα ελεγε γιατι απλα ηθελε να ανεβασει τον εαυτο του.....στον εαυτο του!!!!!!Μεχρι που οταν γινοταν κατι του τα ελεγα εγω πριν μπου τα πει αυτος....Ναι ,ναι ξερω εγω η αχρηστη που δεν κανω τιποτα κ τα κανεις ολα εσυ....οποτε σε καποια φαση ακουγε τον εαυτο του μεσου εμου κ δεν του αρεσε...Ομως μνο ετσι θα καταλαβαινε τι μου κανει κ ποσο πληγωνομαι..Ειχαμε γινει ξενοι...κοιμομασταν στο ιδιο κρεββατι με την πλατη ..Μεχρι που κουραστηκα.....κουραστηκα πολυ....και επειδη δεν ηταν ανθρωπος που μιλουσε απλα τα εκλεινε ολα μεσα του κ ηταν αποτομος αποφασισα να ανοιξω την ψυχη μου σε μια φιλη μου αλλα συγχρωνος να ειναι κ αυτος παραδιπλα κ να τα ακουει ολα....απο τοτε ολα αλλαξαν...Πλεον ζω με εναν ανθρωπο αλλον..Ξανα ερωτευτηκα κ αρχισα να τον εκτιμαω κ να με εκτιμαει κ αυτος...Εχουμε βαλει τα πραγματα σε μια θεση κ προχωραμε ετσι.Ηρεμα..Χωρις φωνες μειωνοτητες...Εχει μπει αρχη μας ο σεβασμος κ προσπαθω να τα κρατησω ετσι..Οποτε να σου πω κατι;;;;;;Βαλε τα πραγματα κατω κ πες αυτα ειναι ή θα τα αφησω να γινουν χειροτερα ή θα προσπαθησω να τα κανω ποιο ομορφα..Εχουμε τοση δυναμη μεσα μας σαν ΜΑΜΑΔΕΣ που θυσαιζουμε τα παντα για τα παιδια μας κ αυτη η δυναμη υπαρχει μεσα μας αρκει να την ψαξουμε...Γιαυτο κρατα το σπιτι σου κ προσπαθησε να ξανα ερωτευτειτε απο την αρχη με ποιο σωστα βηματα..Μπορει να τα καταφερεις κ εσυ!!!!Δεν πιστευω οτι ο αντρα σου δεν σε αγαπαει αλλα ειναι οι καταπιεσεις τις δουλειας κ οι υποχρεωσεις κ τα οικονομικα που εχουν μπει πρωτα στην ζωη μας κ χανουμε ολη την ουσια της ζωης κ της οικογενειας..Εμεις ειμασταν ανεργοι 1.5 χρονο χρωσταμε στην τραπεζα 2.5 χρονια δοσεις χαρατσια απληρωτα αλλα ξερεις τι λεω;;;;αν ειμαστε μαζι θα τα αντιμετωπισουμε ολα..Αν χωριστουμε;;;;;;ποσο δυσκολο κ πικρο θα ειναι;;;;;;;Ευχομαι να σου πανε ολα καλα κ να μας ξανα γραψεις ευχαριστες στιγμες κ αισθηματα.Καλη τυχη!!!!
ευγε!
μπράβο κι από μένα!!!!!!
Καλησπέρα! Εγώ παιδί χωρισμένων γονιών, αλλά στο πολύ στενό μου περιβάλλον βίωσα "οικογένειες" που έμειναν μαζί για χάρη των παιδιών. Απο κει λοιπόν, άκουσα τα παιδιά να λένε "να μη με γεννούσες!" κάτι που εγώ δεν ένιωσα ποτέ... Δε θέλω να είμαι κυνική, ούτε να ακουστώ υπέρ των χωρισμών, ίσα-ίσα δεν είμαι (ακριβώς λόγω της δικής μου εμπειρίας), αλλά η αναγκαστική συμβίωση δύο ανθρώπων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Δύο άνθρωποι που έχουν τα προβλήματά τους πρέπει ή να τα λύσουν, ή - αν δε γίνεται - να χωρίσουν. Τα παιδιά εισπράττουν όλα τα αρνητικά αισθήματα, το να μείνεις στη δυστυχία "για χάρη των παιδιών" είναι απλώς δειλία. Θα τους κάνεις κακό. Πάψε να φοβάσαι και κάνε το καλύτερο για τη ζωή σου. Τις ευχές μου για ένα καλύτερο αύριο!!!
Φυγε, βρες τη δύναμη ''ο καθένας μας έχει δίπλα του ότι του αξίζει΄΄. εσένα σου αξίζει? αν χρειαστεις να μιλήσεις ειμαι εδω πραγματικα
θελω να σου πω τι ακριβως περνας..τα ιδια περασα κι εγω μεχρι που λιγο καιρο πηρα την αποφαση και εφυγα.εχω 2 παιδακια.ενα αγορακι 7 χρονων και 1 κοριτσακι 4 χρονων..δεν ειναι ευκολο να εισαι μονη μαμα με 2 παιδακια,αλλα θεωρησα οτι και εγω και τα παιδια μου αξιζουνε καλυτερη ζωη σε ποιοτητα απο αυτη που ζουσαμε γιατι μονιμως ημουνα μσα στα νευρα...σου ευχομαι να βρεις την καλυτερη λυση για σενα και τα παιδακια σου..α!ξεχασα να πω οτι μετα απο 9 χρονια εργασιας με απελυσαν.εγω δουλευα σε ξενη δουλεια οχι στην δικη του..αλλα δεν φοβαμαι..κατι θα βρεθει..ενα πραγμα να σκεφτεις τα χρονια πισω δεν γυρνανε!!!
ego to zoysa ta teleytea 4 xronia,meta ton erxomo tis koris mas. eimai mia xara edo k 6 mines xoris ayton,, min to vazeis kato,,psaxe alou gia douleia,,mono sigoyrepsou oti eine ayto pou 8eleis apo edo k pera,,na min ziseis me ayton ton an8ropo,,its your life !!! kali epitixia! kai,,kanto tora!!x8es!! min fovaste tis allages! exeta embistosini sto simban!
Ο πρώτος καιρός μετά το δεύτερο παιδί είναι πάντα δύσκολος, και εμένα οι σχέσεις με το άνδρα μου κάπως αποκαταστάθηκαν μετά τον πρώτο χρόνο του γιού μας. Έχω ζήσει τα διαζύγια από πρώτο χέρι (παιδί χωρισμένων γονιών η ίδια) και πίστεψέ με είναι καταστροφικά για τα παιδιά, οπότε για εμένα είναι η τελευταία λύση ... προσπάθησε να κάνεις κάποια επικοινωνία με τον άνδρα σου να του πεις πόσο άσχημα αισθάνεσαι, τι σημαίνει εγώ σε τρέφω ??? Και τα παιδιά μόνα τους μεγαλώνουν δηλαδή ??? Λες ότι δεν τον ερωτέυτηκες ποτέ, δεν μπορεί κάτι θα είχε αυτόε ο άνθρωπος για εσένα και εκείνος κάτι θα αισθάνεται για εσένα, μάνα των παιδών του είσαι!!! Χαλάρωσε, σκέψου πάρτον με το καλό μήπως και βγάλετε μια άκρη για το καλό όλων σας. Σου έυχομαι ολόψυχα να τα βρείτε και να χαρείτε την οικογένεια σας !!!
Ράνια μου εγώ θα σου πω ένα πραγματική που μου έχουν πει και θεωρώ ότι είναι πολύ σωστό. Καλή μαμά είναι η ευτυχισμένη μαμά. Αν λοιπόν εσύ δνε μπορείς να είσαι ευτυχισμένη στον γάμο σου τότε με σωστές και μεθοδικές κινήσεις θα μπορέσεις να ξεφύγεις. Και δεν χρειάζεται να βιαστείς, τόσο καιρό περίμενες, απλά βάλε ένα στόχο και πρόσπαθησε να τον πετύχεις, και θα τον πετύχεις. ότι θέλουμε πολύ το καταφέρνουμε έστω και καθυστερημένα. Έτσι θα μπορέσεις να μεγαλώσεις και τα παιδάκια σου με την απόλυτη ευτυχία μιας καλής μαμάς. Φιλάκια!!!
Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε! Λίγο ως πολύ ζω ένα παρόμοιο δράμα μέσα στο σπίτι μου. Μόνο που εγώ δε θέλω να πηδήξω από το μπαλκόνι... θέλω κάτι χειρότερο από αυτό... ίσως το κακό του για να με αφήσει ήσυχη! Ψύχραιμα λοιπόν πρέπει να γίνουν Δύο -τρία πραγματάκια (για να τα ακούω και εγώ)άσχετα αν θέλουμε να δυαλύσουμε τα σπίτια μας ή όχι. 1ον. υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές που μπορούν να μας βοηθήσουν και να μας δώσουν κατευθυντήριες. 2ον. Επικοινωνία με δικηγόρο για να μάθουμε επιτέλους ποια είναι τα δικαιώματα μας 3ον. Γνωστούς, φίλους κλπ για οικονομική και ψυχολογική υποστήριξη. Αυτά προς το παρόν. Αν θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου μπορείς στο email μου. Έχε λίγη καλή διάθεση (όσο μπορείς για χάρη των παιδιών) και πρόσεχε τον εαυτό σου.
Ράνια,η ζωή είναι δική ΣΟΥ!!!! Μην επιτρέπεις σε κανένα να σε ποδοπατάει,να σε καταπιέζει να σε κάνει ένα με το χώμα......... Πιστεψε στον ευατό σου,στηρίξου γερά στα πόδια σου. ΜΠΟΡΕΙΣ!!!!Δεν μπορείς να διανοειθείς πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου.Είναι χαμένος χρόνος να προσπαθείς να κρατήσεις ένα γάμο που μόνο καταπίεση,και στεναχώρια σου προξενεί.Τα παιδιά θα είναι ευτυχισμένα όταν βλέπουν τη μαμά τους ευτυχισμένη,να τους χαμογελά, να τα αγκαλιάζει ,να τους αφιερώνει χρόνο.Πάρε τη ζωή στα χέρια σου!!!!
πιστεύω πως είναι άδικο να καταπιέζεσαι και να ζείς έτσι.ποτέ δεν είναι αργά. πίστεψε στον εαυτό σου και κάνε όνειρα ξανά.πάρε τη ζωή στα χέρια σου,μικρή είσαι..ψάξτο λίγο,πιάσε αλλού δουλειά,πάνω στο τομέα σου.δημιούργησε κάτι δικό σου ίσως,κάνε κάτι...επίσης μην αφήνεις κανέναν να σε κάνει να νιώθεις έτσι και να σου μιλάει έτσι!!ΚΑΝΕΝΑΝ..η μαμά σου μια φορά σε έκανε.δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία.βρές δουλειά και πάρε διαζύγιο. τα παιδιά σου θέλουν να είσαι καλά και ευτυχισμένη. πολλά φιλιά!!
Είναι πολύ δύσκολο αλλά μην το βάζεις κάτω.Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο κουραστικό είναι να παλεύεις καθημερινά για τη ζωή και την ευτυχία σου αλλά να μην σε πάρει απο κάτω. Μην αφήσεις να σε πείσουν οτι είσαι άχρηστη και μικρή γιατί δεν είσαι και παρόλα τα εμπόδια θα φανεί και η αξία σου και η δουλειά σου εκτός και εντός σπιτιού. Θα έρθει η ώρα με τον ενα ή τον άλλο τρόπο, φτάνει να μη χαθείς ότι και να επιλέξεις να κρατήσεις τη δύναμη σου. Και να μη ζηλεύεις κανένα... Όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όλα τα άλλα τα βλέπουμε ιδανικά. Μια παντρεμένη γυναίκα με παιδιά όσο δική της δουλειά και αν έχει όσο δικά της λεφτά και αν έχει ποτέ δεν είναι ανεξάρτητη να κάνει αυτά που θέλει. Πάντα δίνει λογαριασμό στα παιδιά και στον άντρα της ...τουλάχιστον. Μα πάντα. Αν είχες δική σου καριέρα μπορεί να ήταν ακόμη πιο επιθετικός και να σε κατηγορούσε οτι τους παρατάς. Δεν θα βγάλεις άκρη. Επικεντρώσου στα καλά και μην φοβάσαι. Καμιά φορά τέτοιοι άνθρωποι αν τους αντιμετωπίσεις ευθέως και δείξεις οτι δεν φοβάσαι κάνουν πίσω. Μην γίνεσαι θύμα απο μόνη σου, πάλεψε το. Και να θυμάσαι οτι δεν είσαι ουτε μόνη ούτε η μόνη, δυστυχώς μεν αλλά έτσι είναι. Καλή σου τύχη
Αγαπητή φίλη, Ναι είναι σίγουρα πολύ δύσκολη απόφαση να χωρίσεις. Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις την οικονομική σου ανεξαρτησία. Προσωπικά όμως μεγάλωσα σε ένα σπίτι με λεκτική και ενίοτε σωματική βία. Και η μητέρα μου ισχυριζότανε πως δε χωρίζει για χάρη των παιδιών της. Μπορεί επιφανειακά αυτό να συμβαίνει αλλά πιστέψτε με κανένα παιδί δεν θέλει να υποφέρει ο γονιός του και μάλιστα εξαιτίας του. Γιατί για τεράστιες φοβίες και ανασφάλειες που έχουν βγει στη μητέρα μου, ακόμη και χρόοοονια μετά, που έχουν βελτιωθεί τα πράγματα και φαινομενικά έχει εκείνη τώρα το πάνω χέρι, εγώ εξακολουθώ να νιώθω υπεύθυνη για τη δυστυχία της. Βασικά χρειάστηκε πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, πολλές δικές μου δραματικές στιγμές στη δική μου προσωπική ζωή, φοβίες, ανασφάλειες, για να αποδεχθώ ότι απλά διάλεξε εκείνο που ήταν πιο βολικό για την ίδια. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κανένα παιδί χωρισμένων γονιών που θα προτιμούσε τους γονείς του μαζί και δυστυχισμένους. Ελπίζω κάθε γυναίκα σε αυτό το δίλημμα να βρει τον τρόπο που θα την κάνει να απολαμβάνει στο μεγαλύτερο βαθμό τη δική της ζωή, είτε με τον άντρα της είτε χωρίς. Σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως, σας παρακαλώ όλες...μην κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν ούτε στιγμή ότι για χάρη τους θυσιάζεται τη ζωή σας. Δε σας το ζήτησαν ποτέ. Και μάλιστα...ο μόνος τρόπος για να μεγαλώσεις ευτυχισμένα και ισορροπημένα παιδιά είναι να βλέπουν τους γονείς τους να βιώνουν αυτά τα συναισθήματα. Πιστέψτε με. Και πριν πάρετε οποιαδήποτε απόφαση, σκεφτείτε τι πρότυπο θέλετε να είστε για το παιδί σας. Τότε σίγουρα κάθε επιλογή θα τη στηρίξετε με τον καλύτερο τρόπο.
σας ευχαριστώ πολύ όλες για το ενδιαφέρον σας. Τουλάχιστον μίλησα και νιώθω ότι κάποιες- εσείς- με ακούσατε... Τελικά δεν είμαι μονο εγώ που θεωρώ την απόφαση να χωρισω ΔΥΣΚΟΛΗ. Κάνω προσπάθειες να βελτιώσω την ατμόσφαιρα στη σχέση μας πάντως-αυτό ειναι το μονο βεβαιο
VRISKOMAI AKRIVOS STHN IDIA THESH ME ESENA.K EGO TO IDIO NIOTHO.EINAI POLU DUSKOLO NA ZEIS MESA SE ENA SPITI ME TETOIES SUNTHIKES.SKEFTHKA POLLES FORES NA FYGO ALLA TA PAIDIA TI XROSTANE?SKEFTOMAI OTI PREPEI NA MEGALOSOYN MESA SE OIKOGENEIA.
Πιστεύω ότι ο λόγος που δουλεύεις λίγο είναι και το ότι κρατάς το σπίτι σας. Για δείξε του, λοιπόν, με ποιον τρόπο δουλεύεις κι εσύ: Μια μέρα προφασίσου ότι είσαι άρρωστη, μην κάνεις τίποτα στο σπίτι, να δει τη γλύκα. Κάτσε και συζήτησέ του. Προσωπικά μπορεί και να του έλεγα: "εάν με θρέφεις, τουλάχιστον να κάθομαι σπίτι να ισχύει" κλπ... Βρες μια λύση, μη μετράς μέρες... Είναι πολλές...
Καλή μου, μόνο από το θεό και από τα παιδιά σου μπορείς να πάρεις δύναμη. Να προσεύχεσαι θα σου πώ εγώ, βοηθάει πολύ, να σε φωτίσει ο θεός να πάρεις τη σωστή απόφαση. Και θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα, "σε πρώτη φάση μίλα του, χτύπα του καμπανάκια"... filitsaagapitou.blogspot.com
Συζήτησε με τον αντρα σου... Πες τι σε ενοχλει πως αισθανεσαι.. Αν σε αγαπαει θα καταλαβει... Μην κλεινεσαι στον εαυτο σου ειναι χειροτερα.... Και το κυριοτερο πεσ του πως αφεντικο ειναι μονο στην δουλεια όχι στο σπίτι σας...!!!!!
Δεν θα το έκανα με τπτ αυτό! Καλύτερα να γνώριζαν τα παιδιά μου μια μάνα μαχήτρια της ζωής παρά μια που συμβιβάζεται με ότι η ζωή(και οι επιλογές της) της φέρνει. Βέβαια αυτή είναι η προσωπική μου άποψη χωρίς να κρίνω την μανούλα που αποφάσισε να πράξει αλλιώς! Καλή δύναμη Ράνια μου! Θα σου χρειαστεί!
i gnomi i diki mou sto provlima soyi einai na deis mesa sou ti aisthanesai gi ayton ton antropo...an dn aisthanesaii tipota dn mporeis na anexteis k tipota..distixos etsi ginetai...anes=xesai sinithos pragmata mono apo antropous poy agapas!!!min fovasai koukla mou TIPOTA...oti kai na apofasisis ena na thimasai..EISAI GINAIKA KAI THA TA KATAFEREIS!!!kali epitixia loipon
Κορίτσι μου, πάρε τις αποφάσεις σου και κοίτα την ζωή σου, με όποιες στερήσεις και δυσκολίες, τουλάχιστον δεν θα έχεις έναν αρνητικό άνθρωπο δίπλα σου. Κι εγώ που έκανα υπομονή και περασα τα τελευταια 15 χρόνια σε μια άσχημη σ χέση, το μετάνοιωσα πικρά, γιατί τίποτα δεν διορθώθηκε και έχασα την ανεμελιά και την χαρά που δικαιούμαστε όλοι σε αυτή την ζωή. Ενα πράγμα μόνο να σκεφτείς: η ζωή δεν ειναι πρόβα...ειναι μια και μοναδική, θα αντέξεις να ζήσεις χωρίς χαρά, χωρίς γέλιο, χωρίς έρωτα? κι όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά σου εσένα θα κρίνουν πιο πολύ για την άσχημη κατάσταση γιατί ε σύ θα εισαι ο πιο κοντινός τους άνθρωπος. Κάτσε και σκέψου και πάρε μόνη σου την απόφαση...όποια ειναι η καλύτερη για ΄σενα αυτή τη στιγμή.
ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΙΩΝ.... ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΩ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙΣ.ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ. ΣΚΕΨΟΥ ΟΟΟΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ-ΟΚ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ- ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.ΝΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕΣ ΤΡΕΛΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.ΚΑΝΕ ΕΝΑ COME BACK ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟ, ΜΗΠΩΣ ΜΙΛΑΝ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΣΟΥ? ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ.ΟΛΑ ΜΕΤΡΑΝΕ. ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ. ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.ΟΛΕΣ ΕΧΟΥΜΕ. ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ. ΚΑΙ ΑΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ, ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ. ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΒΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ. ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Δεν νομίζω να βρεθεί άλλος άνθρωπος να σε καταλάβει περισσότερο. Δυστυχώς εγκλωβίστηκα και γω σ'ένα γάμο με παρόμοιο τρόπο όπως και συ. Το δικό μου μαρτύριο βέβαια κρατάει 27 χρόνια τώρα. Οι διαφορές μικρές με την δική σου ιστορία. Εγώ δεν εργαζόμουν καθόλου τα πρώτα χρόνια του γάμου γιατί ήταν απ'αυτούς που έλεγαν πως την γυναίκα την θέλουν για το σπίτι και όχι να δουλεύει, και έκανα την βλακεία να αφήσω την δουλειά μου μόλις έκανα το πρώτο μου αγόρι. Με τον τρόπο του όλα αυτά τα χρόνια ήμουν ή δούλα που περιποιόταν το σπίτι, τα παιδιά, τους δικούς του και το μόνο που φρόντιζε να μας παρέχει ήταν τα προς το ζειν. Για κάτι έξτρα δεν γινόταν ούτε λόγος.Όταν τα παιδιά πήγαν δημοτικό και αποφάσισα να βγω ξανά στην αγορά εργασίας ήταν αργά γιατί δεν είχα ούτε μεγάλο μορφωτικό επίπεδο και με δυο παιδιά που δεν τα κρατούσε κανείς για να ξεκινήσω δεν πήγε τίποτα καλά. Για πολλά χρόνια λοιπόν ήταν σαν να είχα πέσει σε λήθαργο και η ζωή κυλούσε και μεγάλωσαν και τα παιδιά (τώρα πια είναι ενήλικες και οι δύο).Το αποτέλεσμα όλου αυτού τα παιδιά καταλογίζουν τις ευθύνες σε μένα για την κακή σχέση μέσα στην οικογένεια και γιατί δεν έφυγα όταν είδα πως ο πατέρας τους δεν ήταν άνθρωπος για την σωστή οικογένεια. Ξέρεις τι μου είπαν; Ας είχαμε μείνει και στα παγκάκια, ας είχαμε πεινάσει. Είμαι τώρα πλέον 50 χρόνων, ξόδεψα μια ζωή σε μια σχέση που δεν άξιζε και αισθάνομαι άδεια.Καταλαβαίνω την θέση σου γιατί λες πως μένεις επαρχία και είναι κλειστή κοινωνία αλλά μην νομίζεις πως και στην Αθήνα να ήσουν θα ήταν διαφορετικά.Ίσως αυτό που θέλω να σου πω είναι σκέψου καλά τι θα κάνεις και κάντο γρήγορα. Σου εύχομαι τα καλύτερα και να βρεις μια διέξοδο. Φιλικά ΧΡΥΣΟΥΛΑ
Rania katse spiti megalwse ta paidakia sou perne to aytokhnhto kiafta mazi kai phgaine voltes... k vres na kaneis pragmata diaskedastika xwris auton kian sou pei egw se trefw sta arx... sou k kala kaneis pes tou gt megalwnw ta paidia sou.... ;)
Συμφωνώ!!!!!
Κι εγώ συμφωνώ! Δεν κατάλαβα! Εσύ δηλαδή τι κάνεις; Κάθεσαι όλη μέρα και κοιτάς το ταβάνι; Έλεος!!! Το να μεγαλώνεις τα παιδιά σας για εκείνον είναι τίποτα; Το να μαγειρεύεις κάθε μέρα είναι τίποτα; Το να φροντίζεις το σπίτι είναι τίποτα; κ.λ.π. κ.λ.π. Δεν λέω, σαφώς καλύτερο να είσαι ανεξάρτητη οικονομικά και να έχεις τη δική σου δουλειά. Αλλά όταν αυτό δεν γίνεται και τα προβλήματα της συνύπαρξης στον εργασιακό χώρο είναι τόσο μεγάλα ή φεύγεις από τη δουλειά και βρίσκεις μια άλλη, ή μένεις στο σπίτι να μεγαλώνεις τα παιδιά (που κατά γενική ομολογία μαμάδων) είναι και πιο "δύσκολο" από το να δουλεύεις αλλά και πιο δημιουργικό ταυτόχρονα ή χωρίζεις και μέχρι να βρεις μια δουλειά παίρνεις την (παχυλή απ' ότι κατάλαβα) διατροφή και ελευθερώνεσαι. Η ζωή είναι μία και οφείλουμε να τη ζήσουμε καλά! Μόνο θυμήσου: μην αφήσεις ποτέ τη συζυγική στέγη. Συμβουλέψου κάποιον νομικό πρώτο πριν κάνεις οτιδήποτε... Καλή τύχη σε ότι κι αν κάνεις!
βρε κοριτσια να ρωτησω κατι?με πολυ ευκολια δεν λετε χωρισε??οχι οτι μα ς ακουσει αλαλ πιστευω οτι μπορει και λιγο να την επιρεσουμε.εχεις συζητησει ποτε με τον αντρα σου γιαυτα που νιωθεις???οσο αυτο που λες το οτι λεει εγω σε ζω αυτο το λεει ετσι στο χαλαρο ή πανω σε καποιο καυγα που παντα λεμε περισσοτερα απο αυτα που πρεπει. οσον αφορα τη δουλεια καλυτερα σταματα και μεχρι να βρεις κατσε σπιτι με τα παιδια να τα χαρεις και λιγο ακι να χαραρωσεις απο το καθημερινο τρεξιμο και σκεψου ειναι παρα πολυ νωρις ακομη απο τον ερχομο του δευτερου παιδιου ακι δεν εχετε βρει ακομη τη σειρα σας ολα θελουν χρονο. ο ερχομος ενος παιδιου ειναι παρα πολυ σοβαρο πραγμα που αλλαζει τα παντα σε ενα σπιτι ακι βασικα αλλαζει τη σχεση του ζευγαριου γιατι δεν εχεις χρονο ουτε να πεις μια κουβεντα επειδη και οι αναγκες του μωρου ειναι αυξημενες.αυτα τα πραγματα θελουν παρα πολυ σκεψη
Kopela mou,prospathise to mila me ton antra sou omws an den bgaleis kati,kalutera teleiwse to..gia sena alla k ta paidia sou giati auth thn stigmh pas pisw olwn sas tis zwes k h zwh einai mikrh!sigoura tha uparksei stenaxwria omws ta paidia tha sou dinoun thn dunamh gia na proxwras..tha statheis sta podia sou eimai sigourh!efuga apo to spiti pou emena me ton prwhn antra mou otan hmoun 6 mhnwn..me eixe kanei na niwthw axrhsth anikanh gia ta panta,mou xtupouse sunexeia oti plhrwnei t noiki,oti plhrwnei tous giatrou..k ektos thn psuxologikh bia arxise k thn swmatikh bia..htan polu duskolo na parw thn apofash omws euxaristw t theo pou brhka thn dunamh k katafera na fugw..twra to paidaki mou einai 2,5 xronwn k eimai perhfanh giati thn megalwnw oso mporw kalutera,fusika sthn arxh eixa thn bohtheia twn goneiwn mou k tha tous eugnomonw oso zw gia olh auth thn aploxerh bohtheia omws twra stekomai sta podia mou!na eisai dunath k na agapas ton eauto sou...
Νομίζω πως όλες που σχολιάσαμε συμφωνούμε στο ίδιο πράγμα. Ότι είναι άδικο για σένα να ζήσεις μια ζωή μέσα στη δυστυχία. Επίσης είναι άδικο και για τα παιδιά σου, τα οποία θίγονται άμεσα από αυτήν την κατάσταση. Πρώτα απ'όλα πρέπει να εκδηλώσεις αυτά που αισθάνεσαι στον άντρα σου. Και έπειτα να κάνεις το μεγάλο βήμα για να κατακτήσεις την ελευθερία που τόσο έχεις ανάγκη. Μη φοβάσαι, καμιά γυναίκα και μαμά που τόλμησε να φύγει δεν το μετάνιωσε. Αποκλείεται να γίνουν χειρότερα τα πράγματα αν φύγεις, μόνο καλύτερα θα είναι! Καλή τύχη!!
Ρανια μου καλησπερα.Εγω θα σου μιλησω ως παιδι χωρισμενων γονιων.Η μαμα μου παντρευτηκε στα 18 της τον μπαμπα μου που ηταν μεγαλυτερος κατα 42 (ναι 42 δεν ειναι λαθος) χρονια, απο συνοικεσιο λογω την οικονομικης ανεσης του.Ο πατερας μου οσο καλος ανθρωπος και να ηταν (γτ ηταν) ηταν 62 χρονων!Και η μαμα μου 18!Πως ηταν δυνατον να συμβαδισουν?Και εγω και η αδερφη μου αφου βλεπαμε οτι τα πραγματα δεν ηταν ομορφα λεγαμε στη μαμα να χωρισει.Μη νομιζεις οτι δεν ποναγε, και ακομα ποναει.Αλλα πιστεψε με για μας ηταν πιο ''ανεκτο'' να ζουμε με ελαχιστα χρηματα αλλα χωρις να βλεπουμε τους γονεις μας μαλωμενους συνεχεια (η ακομα και να ζουμε τους καβγαδες).Αυτο που προσπαθω να πω ειναι πως ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ.Η ''δικαιολογια'' <> το μονο που αφηνει στο τελος ειναι μια πικρα για τη ζωη που εφυγε αδικα, ενα παραπονο για τις επιλογες που δεν εγιναν και ενα μεγαλο βαρος στα παιδια που παντα νιωθουν υποχρεωμενα να ικανοποιησουν τη μανα η οποια ''θυσιαστηκε'' για χαρη τους.Οφειλω τελος να σου πω πως η μανα μου για να μας ζησει και να μας σπουδασει δουλευε στα χωραφια αφου δεν ειχε εργαστει ποτε ξανα στη ζωη της και δεν ειχε κανενα πτυχιο.Ελπιζω και ευχομαι πραγματικα να παρεις την πιο σωστη για σενα και για τα παιδια σου αποφαση.
Δεν είσαι μόνη σου Ρανια.υπαρχουν πολλες γυναικες που επειδη καποια στιγμη αποφασισαν πως το καλυτερο είναι να μεγαλώσουν τα παιδια τους οι ιδιες, αφησαν πισω την καριερα τους, με αποτέλεσμα να το πληρώσουν καποια στιγμή.Κουράγιο καλή μου, καταλαβαινω το αδιέξοδο που ζεις...Το ζυγισμα ομως πρέπει να το κάνεις καποια στιγμή,κατι θα χάσεις για να κερδισεις κατι αλλο...
Παιδι χωρισμενων κ γω. Καλυτερα χωρια κ καλα παρα μαζι κ δυστυχισμενοι. ΦΥΓΕ!!!
kai ego tha elega na fygis giati ayto pou niotheis tora gia ton antra sou tha to niosoun kai ta paidia sou pistepseme to ksero kala ktsakomous fones ta ksero kai oi diki mou den xorizan gia mas alla telika kalitera na min to eixan kanei...xoria tha imastan kalitera....!!!! ektos an mporite na ta vrite me kapoion tropo alla kai oi dyo...oxi o enas..!!!
Εγω πάλι έχω δυο απορίες: α/ ο συζυγος γιατί ανέχεται αυτή την κατάσταση; για να μεγαλώνετε μαζί τα παιδιά σας στο ίδιο σπίτι; β/ τι πάει να πει "Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να δουλέψω σε άλλη παρόμοια εταιρεία στην επαρχία που ζούμε εφόσον όλοι στο χώρο με γνωρίζουν ως σύζυγο του Τάδε (άλλη δουλειά δεν γνωρίζω να κάνω -το συγκεκριμένο αντικείμενο έχω σπουδάσει και αγαπάω)". Δηλαδή το ιδανικο ποιο θα ήταν: α/ να πεθάνει, να τον κληρονομήσεις και να αναλάβεις εσύ την εταιρεία (σκ@τ@ στο στόμα μου και χτυπα ξύλο και να ναι παντα καλά ο άνθρωπος εννοείται!!!) β/ να ανοιξει κάποιος ξενομερίτης εταιρεία αντίστοιχη και να σε προσλάβει με παχυλό μισθό ώστε να πατάς στα πόδια σου; γ/ να εξασφαλίσεις μια καλή διατροφή ώστε να μεγαλώνεις απερίσπαστη τα παιδιά σου; δ/ να κερδίσεις το λαχείο και να ρίξεις μαι μούτζα πίσω σου; Μπορεί να τα ακούς ελαφριά αυτά που λέω, αλλα κι εμένα το αδιέξοδο σου δεν μου φανηκε πραγματικό, στην ουσία διάβασα "δεν τον θέλω πια, θέλω να τον χωρίσω, αλλα να μην πληρώσω κανένα τίμημα" το οποίο νομοτελειακά δεν ισχύει για κανέναν από μας ανεξαιρέτως οπότε ούτε και για σένα. Δεν είστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι δυστυχώς που κανατε μια επιλογή και δεν σας βγήκε, όλοι κάνουμε λάθη και αποκτάμε εμπειρία, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως υπάρχουν αθώα θύματα που είναι και οι πιο αγαπημένοι σας άνθρωποι, οπότε το πόσο ανώδυνο ή επώδυνο θα είναι γι' αυτους εξαρτάται απο τον βαθμό της δικής σας ωριμότητας που ευχομαι ολόψυχα να επιδείξετε. Λυσεις συγκεκριμένες δεν δικαιούμαι να προτείνω, ειδικά σε κάποιους που μου είναι παντελώς άγνωστοι, από το γραπτό σου κατάλαβα ότι είστε μορφωμένοι, δυναμικοί και λογικοί άνθρωποι, βάλτε στην άκρη εγωϊσμους και παιδιαρίσματα και καθίστε να βρείτε την καλύτερη λύση για τα παιδια και για σας. Μην σπαταλάτε έτσι την ζωή σας...
1. Αν ίσχυε κάτι από όλα αυτά που αναφέρεις και κυρίως οι ΕΓΩΙΣΜΟΙ κ τα ΠΑΙΔΙΑΡΙΣΜΑΤΑ, η απόφαση να σηκωθώ και να φύγω, βγάζοντας ένα δαζύγιο εις βάρος του και πέρνοντας μια γενναια διατροφή, θα μου ήταν πολύ πολύ ΕΥΚΟΛΗ...δεν είναι όμως
Μια ερωτηση μονο ....το προβλημα ειναι η συνυπαρξη στη δουλεια η ο χαρακτηρας του που θελει να επιβαλεται για "χ" λογους; Χωρις δικαιολογιες.....ξερεις τι θελω να πω....η λυση σιγουρα θα βρεθει απλα μη το βαζεις κατω....ουτε για το μπρος ουτε για το πισω.....
Eimai paidi xwrismenwn gonewn kai ena pragma mporw na sou pw me sigouria...einai kalytera na einai eytyxismeni i mana k kata epektasi ta paidia para na dystixisoun oloi...emena i mitera mou ton ediwkse otan eimouna 12 k o adelfos mou 2 xronia mikroteros...pragmatika eimoun se tetoia ilikia pou oute k egw antexa allo me ton patera.mou mesa sto spiti...itan toso apaisia oso mporeis na fantasteis...i mitera mou douleue prwi vrady gia na mas megalwsei mias k o allos petouse aeto...einai dyskola to exw zisei omws otan mia mana thelei ola mporei na ta kataferei...kalo tha einai na koitakseis k tin psixiki sou ygeia giati ta 18 einai makria k mexri tote tha to exeis kanei to salto..sou euxomai na pareis.ti zwsti apofasi gia sena k ta paidia sou k gia to oikonomiko symvoulepsou kapoio gnwsto dikigoro gia na gnwrizeis ta.dikaiwmata sou...k tin epomeni pou autos o m@&&#&&@s o antras sou pei egw se threfw gyrna k pestou oti esy ton ekanes patera k kala tha kanei na deiksei ligo sevasmo gia ola edw se auti ti zwi plirwnonte.... Kala to eipe i mana mou....antres ...petamena lefta...ypomoni...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ... ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΚΟΥΡΑΣΩ ΜΕ ΠΟΛΛΑ...ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΝΗΔΕΙΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΑΜΑ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ...... ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.. ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΣ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ......ΕΠΕΙΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟ ΦΟΒΟ ΠΙΣΩ ΣΟΥ... ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΩΣΤΟ.... ΘΑ ΚΙΝΗΘΕΙΣ ΜΕΘΟΔΙΚΑ.. ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΗΜΑΤΑ......ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΕΣΩ ΙΝΤΕΝΕΤ .. ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ....ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ... ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ....... ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΑΖΕΨΕΙ ΛΕΦΤΑ...... ΑΥΤΑ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ... ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ ΠΑΨΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΔΥΟ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΒΕΣΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΣΟΥ........ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.........ΕΓΩ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΑ... ΤΟ ΕΚΑΝΑ.. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ..........
Πιστεύω πως πρώτα χρειάζεται μια σοβαρή συζήτηση με τον ίδιο. Όλα όσα σκέφτεσαι και μας περιεγραψες να τα πεις και στον ίδιο ,χωρίς φωνές και τσακωμούς . Μια συζήτηση μέσα από την ψυχή σου....και ίσως έτσι να βρείτε μαζί την λύση . Έναν άνθρωπο δεν τον παντρευεσαι έτσι απλά....πόσο μάλλον να έχεις αποκτήσει και δύο παιδιά μαζί του....σκέψου .....
koritsaki mou...hmoun k egw sthn idia fash mono pou den eixame koina epaggelmatika..einai tromera egwistiko na sou leei oti se trefei k ola ta synafh.egw tha sou pw oti olh h dynamh kryvetai mesa sou k to pio dyskolo kommati einai na pareis thn apofash. egw thn phra k talaipwrhthika para poly mexri na ftasw ekei.xwrisa k eimai pleon kala k ekeinos pou den ton misw einai k autos kala giati mporei o enas apo tous dyo na voleuetai se kapoio shmeio k gia auto na ethelotyfloume mprosta se auto pou einai hliou faeinotero. mh fovasai o theos kanenan den afhnei. strepsou sthn oikogeneia sou gia arxh egw auto ekana alla tha sou pw oti auto pou niwthw auth th stigmh den to allazw..k tha sto pw me mia leksh mono LYTRWSH..mporw na xamogelw k na xairomai to paidaki mou kati pou prin den mporousa. de tha sou pw oti einai eukolo alla h zwh den einai mono anhfora exei k kathfora k eutheies..k den einai ola maura yparxei k to gkri k ta xrwmata.mhn meineis gia ta paidia giati kako tha tous kaneis k oxi kalo opws epishs k ston eauto sou..allwste ti mathima tous dineis me auto oti ypomenoume k menoume k fovomaste na eimaste eutyxismenoi? OXI.. an yparxei omws mesa sou estw k kati gia auton ton anthrwpo milhse mazi tou.na eisai entelws vevaih gia ta synaisthimata sou apla auto. steile mou mail ama thes na milhsoume pio analytika xristinaxoul@yahoo.gr pantws na ksereis oti ola gyrw sou allazoun autos pou tha exeis panta mazi sou einai o eautos sou k exeis ypoxrewsh na ton agapas gia na se agapaei. k auta ta sxolia tou typou giati ekanes paidia mhn ta diavazeis prosperase ta as mhn mas sxoliazoun autes pou kataferan na exoun tis teleies zwes...steile mou mail...filika xristina
Δεν ξέρω αν η συμβουλή που θα σου δώσω είναι η σωστή, καταλαβαίνω πως δε θέλεις να διαταράξεις την "ησυχία και γαλήνη" του σπιτιού σου για τα παιδιά σας, αλλά νομίζω πως τα παιδιά αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους και ξέρεις, μπορεί να τους κάνεις μεγαλύτερο κακό αν τους δώσεις το παράδειγμα της άδικης ανοχής, της οικογένειας όπου οι δυο γονείς δεν είναι αγαπημένοι και εκδηλωτικοί απέναντί τους ή μεταξύ τους, θα εισπράξουν από εσάς αυτό που θα τους δώσετε. Εσένα-όπως λές- να είσαι δυστυχισμένη, να σκύβεις το κεφάλι και να υποτάσσεσαι στο "ζυγό" του -όπως λες- δύστροπου αντρός σου. Αν δεν μιλάτε μεταξύ σας, αν δεν είστε χαρούμενοι, αν δεν επικοινωνείτε, τότε, νομίζω πως κάνεις μεγαλύτερο κακό, παρά καλό στα παιδιά σου. Προσπάθησε να επικοινωνήσεις με τον άντρα σου-αν χρειαστεί να συμβουλευτείτε και κάπιον ειδικό- ρώτησέ τον για τα όνειρα που κάνει για τα παιδιά σας, με εσάς και τη σχέση σας. Μπορεί να μην έχει τον τρόπο να εκφράσει σωστά τα συναισθήματά του και να τα εκδηλώνει με εντελώς αντίθετο τρόπο από τον σωστό, με αποτέλεσμα να παρεξηγείται και να γίνεται αποκρουστικός. Όπως ανέφερες έχεις σπουδάσει και εργάζεσαι επάνω στο αντικείμενο των σπουδών σου. Αυτό σημαίνει ότι την ίδια δουλειά μπορείς να την αναζητήσεις και αλλού. Από τη στιγμή που έχεις εμπειρία και γνώσεις, έχεις και κάποιες βάσεις, δεν είσαι ξεκρέμαστη. Αυτό που σου χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα και τόλμη, αν χρειάζεται να κάνεις υπομονή θα σου έλεγα μέχρι να περάσει η κρίση, αλλά μέχρι να ενηλικιωθούν τα παιδιά σας...τότε κοριτσάκι μου δεν πρόκειται να το κάνεις ποτέ-πάλι κάτι θα βρεις ως δικαιολογία και θα το αναβάλεις για αργότερα. Αν όντως είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα-που δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω-και βρίσκεσαι σε αδιέξοδο...ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ!!!
Ράνια μου, θα σου απαντήσω μιας και μετά απο την δεύτερη εγκυμοσύνη μου πέρασα ένα τέτοιο στάδιο. Η δική μου ιστορία; Ακριβώς το ίδιο! Για ένα πράγμα ήμουν όμως σίγουρη.... Για τον ευατό μου! Αποφάσισα να ΦΥΓΩ (όχι από την οικογένεια μου) (όχι από τον άντρα μου) (όχι από τα παιδιά μου) Αλλά από την δουλειά ΑΥΤΗ ! Την οποία ΝΑΙ ΜΕΝ την αγαπούσα , αλλά ΔΕΝ γινόταν να συνυπάρξουμε μαζί με το σύζυγό μου! ΈΓΙΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ! Άνοιξα δική μου επιχείρηση (κάτι που πολλά χρόνια ήθελα να κάνω) επιχείρηση η οποία θα μπορούσε 1ον να μου αποφέρει ευχαρίστηση (προσωπική) , ανεξαρτησία στα χρήματα και στο πορτοφόλι μου, και φυσικά μια εναρμόνηση στην οικογένεια μου. Είπα στον ευατό μου : ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ ! Απλά η δουλειά πολλές φορές μας κάνει να ξεχνάμε πράγματα , πράγματα που είναι για την σχέση μας σημαντικά . Όχι απλά μόνο και μόνο "για ένα κρεβάτι" . Μια έξοδος , ένα τριήμερο, μια προσωπική στιγμή αλλάζει τον άνθρωπο... προς το καλύτερο. Σημαντικό είναι να νοιώθεις ασφαλής, χαλαρή και όχι καταπιεσμένη. Επίσης σημαντικό είναι να νοιώθεις ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ , και όχι "σκουπίδι"¨. Υπήρξαν στιγμές που "τα έβαζα καπέλο" . ΗΜΟΥΝ και ΗΘΕΛΑ να παραμείνω ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. και το ΠΕΤΥΧΑ με ΑΓΩΝΑ . Απέδειξα σε κείνον και προπάντων στον εαυτό μου ότι είμαι ΕΓΩ το αφεντικό του εαυτού μου. Ότι ΕΓΩ κρατάω την ΔΙΚΗ Μου επιχείρηση ! Κι αυτός την ΔΙΚΗ του ! Οτι εγώ εχω το ΔΙΚΟ μου πορτοφόλι και ΟΧΙ το ΔΙΚΟ ΤΟΥ!. Πρώτα απ'όλα όμως έκατσα και του μίλησα ! Ξεκαθάρισα ότι και ΕΓΩ προσέφερα ! ΔΕν θα ανεχόμουν ποτέ να με ποδοπατήσει κάποιος , θεωρώ ότι είμαι μορφωμένος άνθρωπος και έχω το δικαίωμα αυτοβούλησης . Με το συζυγό μου μετά από αρκετή συζήτηση (πρώτα είμαστε φίλοι , και μετά σύζυγοι και όλα τα υπόλοιπα ....) ξεκαθαρίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνυρπάξουμε σαν εργοδότης - υπάλληλος. Απλά δεν ήταν στο αίμα μας. Έτσι , χωριστήκαμε επαγγελματικά. Εκεί ζήσαμε τον δεύτερο μεγάλο μας έρωτα ! Αφήσαμε όμως απέξω όλα τα επαγγελματικά , κανένας μα κανένας δεν μιλάει για επαγγελματικά όταν είμαστε μαζί. Προσπαθούμε να δίνουμε βάση στα ΠΑΙΔΙΑ μας , στις ζωές αυτές που με τόσο κόπο ΜΑΖΙ μεγαλώνουμε και προσπαθούμε να χτίσουμε το μέλλον τους. Περνάμε στιγμές με τα δυο μας αγγελούδια σπαταλώντας χρόνο μαζί τους για ΕΜΑΣ! Σίγουρα, με την οικονομική κρίση τώρα τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα, όμως δεν είναι λύση το να καταπιέζεσαι ... Η ζωή φεύγει ! και δυστυχώς δεν γυρνά πίσω.... ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΩ !!!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΩ !!!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΡΟΥΦΗΞΩ! ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ! ΜΗΝ ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΣ !
καλησπερα Ράνια μου,λυπαμαι πολυ για την κατασταση που ζεις αλλα αυτα που λες υπαρχουν στιγμες που τα εχω ζησει και γω!!και για να πω την αληθεια σκεφτηκα και να φυγω.πριν 10ρια μερες ειχα αυτη τη συζητηση με τον αντρα μου και απο εκει και μετα ειμαι καλυτερα.του ειπα ακριβως πως νιωθω και οτι σκεφτομαι ακομη και να φυγω!!δεν το ειχε καταλαβει και το πιστευω ομως ειναι η τρελα της καθημερινοτητας που μας κανει ετσι. τωρα που το σκεφτομαι καλυτερα πιστευω οτι η τρελα που εχουμε με τα 2 παιδια ειδικα το ενα οταν ειναι μωρο οι ορμονες ακομη δεν εχουν ηρεμιση η δουλεια, οι δουλειες στο σπιτι ολη ητρελα δημιουργει ακομη μεγαλυτερη αποσταση μεταξυ μας. η γνωμη μου ειναι να κατσεις και να του τα πεις εξω απο τα δοντια οπως ακριβως νιωθεις οτι λες σε μας!!!!μονο τοτε θα σκξεφτει τι γινεται!!!!!οκ οι δουλειες οκ τα παιδια αλλα υπαρχει και το ζευγαρι το οποιο το ξεχναμε και φυσικα οταν δεν ειμαστε καλα με τον συντροφο μας ολο αυτο εχει αντικτυπο και στα παιδια μας, και κει εχουμε νευρα κλαματα κτλ κτλ κτλ. και ολα ειναι μαυρα. νομιζω οτι ειναι κριμα να στερηθουν τα μπουμπουκακια σου τον μπαμπα του ο οποιος μπορει και αυτος να περνα μια δυσκολη φαση ειδικα τα χρονια που ζουμε που ολα πανε χαλια. αν θες να μιλησουμε περισσοτερο στειλε μου μειλ θα χαρω να τα πουμε.σε καταλαβαινω παντως απολυτα και να εισαι σιγουρη οτι οταν δενμ ειμαστε καλα ολα τα κανουμε τεραστια στο κεφαλι μας.πιστευω οτι ειναι κριση ακι με συζητηση μπορει να λυθει.
Καλό θα ήταν να κανεις μια ευθεια συζήτηση με τον άντρα σου. να του πεις ξεκαθαρα ότι δεν είσαι ευτυχισμένη κ ότι θες να τον αφήσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πάψεις να νιώθεις αδύναμη. Αν σου λέει ότι αυτός σε τρέφειμπορείς να αποδείξεις το αντίθετο. Αν είσαι σίγουρη πως θες να φύγεις από το γάμο σου μπορείς να βρεις λύση και στο πρακτικό μέρος. Στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά μετά θα νιώθεις πολύ δυνατή. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Απλά να έχεις βολευτεί και να χρησιμοποιείς για δικαιολογία ότι δεν μπορείςνα βρεις αλλού δουλειά. Τι θα έκανες αν ξαφνικά πέθαινε ο σύζυγός σου?Δεν θα έκανες ότι μπορούσες να επιβιώσεις? Φέρνω ακραίο παράδειγμα για να σου δείξω ότι πάντα υπάρχουν επιλογές εξαρτάται τι ακριβώς θέλουμε για τη δική μας ζωή. Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά.
Κι όταν τα παιδιά ενηλικιωθούν και κοιτάξεις πίσω σου, θα δεις μια δυστυχισμένη ζωή που δεν ξαναγυρνάει και δυο δυστυχισμένα παιδιά. Γιατί όταν οι γονείς είναι δυστυχισμένοι τα παιδιά είναι κι αυτά δυστυχισμένα. Κι αν κάθεσαι μόνο για τα παιδιά σου, να θυμάσαι αυτό. Καλή τύχη.
φυγε!!!!μην καθεσαι!!!τα παιδια σου εαν οχι ακομα σε λιγο καιρο θα καταλαβαινουν περισσοτερα απο αυτα που νομιζεις και θες!!!!μαζι με σενα θα δυστυχουν και αυτα!!!!παρε το χρονο σου,πατα στα ποδια σου και φυγε!!!εκτος εαν νομιζεις πως αξιζει να το παλεψεις....για τη σχεση σου!!!που απο τα γραφομενα σου δεν καταλαβα κατι!!!! ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων!!!η μητερα μου εμεινε σαν και εσενα μεχρι που εφτασα 14 και της ειπα να φυγουμε!!!απο εκεινη τη μερα μαζι με αυτη ανασανα και εγω!!!!!