Καταπιεσμένη ζωή

Καταπιεσμένη ζωή

Είμαι παντρεμένη 6 χρόνια με έναν άντρα τον οποίο ποτέ δεν ερωτεύτηκα σφόδρα. Είμαστε μαζί 10 χρόνια, γιατί έτυχε εκείνη την περίοδο να είμαστε μόνοι, γιατί έτυχε να περνάμε καλά, να έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και να αρέσουμε ο ένας στον άλλον. Εφόσον το πράγμα μεταξύ μας πήγαινε καλά, ο γάμος ήρθε ως φυσική απόρροια της σχέσης μας και κατόπιν οι 2 γιοι μας (4,5 χρονών και 7 μηνών).

Ο άντρας μου ήταν και παραμένει και ο εργοδότης μου (δούλευα και δουλεύω ως υπάλληλος στην Εταιρεία που διαθέτει ο ίδιος, μαζί με άλλους 30 περίπου εργαζομένους). Είναι λοιπόν  αρκετές οι φορές που τα της δουλειάς  εισέρχονται και στα προσωπικά μας και έχουν αντίκτυπο στην ιδιωτική μας ζωή με εκείνον πολλές φορές, όχι πάντα εσκεμμένα αλλά γιατί έτσι μπορεί να είναι η κατάσταση, να μου συμπεριφέρεται ως Αφεντικό και στο σπίτι. Όσο περνά ο καιρός και τα όποια αισθήματα υποχωρούν εντελώς, οι πιέσεις στη δουλειά αυξάνουν (φυσικά και λόγω των καιρών που περνάμε) η κοινή μας ζωή γίνεται αφόρητη. Να σημειώσω επιπλέον ότι ο άντρας μου είναι εκ φύσεως ένας άνθρωπος κλειστός, δύστροπος και απότομος, κάτι που αναγνωρίζουν και οι όποιοι λίγοι φίλοι του.

Η πρώτη λύση θα ήταν να απεμπλακούμε επαγγελματικά. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να δουλέψω σε άλλη παρόμοια εταιρεία στην επαρχία που ζούμε εφόσον όλοι στο χώρο με γνωρίζουν ως σύζυγο του Τάδε (άλλη δουλειά δεν γνωρίζω να κάνω -το συγκεκριμένο αντικείμενο έχω σπουδάσει και αγαπάω). Άρα πρέπει να σκεφτώ τα παιδιά μου και μόνο και να ζήσω σε ένα σπίτι, που πλέον έχει πάψει να είναι η φωλιά μου – όταν είναι εκείνος μέσα, εγώ θέλω να πηδήξω από το μπαλκόνι. Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά τη γέννηση του μωρού, δε μιλάμε σχεδόν καθόλου μεταξύ μας, οι όποιες συζητήσεις καταλήγουν στο γνωστό… εγώ σε τρέφω… εσύ δουλεύεις ελάχιστα (λόγω των παιδιών να απολογηθώ εγώ)… από μένα ζεις… κτλ, κτλ.

«Πώς θα βγάλω έτσι ζωή;» ρωτάω τον εαυτό μου, γιατί μόνο με αυτόν μπορώ να συζητήσω και απάντηση δεν παίρνω. Να χωρίσω και να ζήσω πώς, άνεργη, με δύο μωρά παιδιά (που ειλικρινά δεν θέλω να τους στερήσω την οικογενειακή ζωή που ζουν στο κοινό μας σπίτι) και έναν άντρα κέρβερο που θα θέλει να με ποδοπατήσει ακόμα χειρότερα;

Μένω λοιπόν δυστυχισμένη, μετρώντας τις μέρες που τα παιδιά μου θα ενηλικιωθούν (πόσο πολύ πρέπει να μετρήσω…). Πόσο ζηλεύω τις γυναίκες τις οικονομικά ανεξάρτητες που είναι αφεντικά του εαυτού τους και λαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση του άντρα τους και πατέρα των παιδιών τους!!! Πόσο κλαίω για τα τόσα χρόνια σπουδών μου και για τα όνειρα μιας καλής καριέρας που έκανα, τότε που μπορούσα να ονειρεύομαι!!!

Τουλάχιστον με αυτό το γραπτό μου μπόρεσα κάπου να μιλήσω.

Ράνια Σ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com