Λάθος επίπληξη!

Λάθος επίπληξη!

της Μαρίας Νιώτη

Τις τελευταίες ημέρες δε μπορώ να πω ότι διανύω και την καλύτερη περίοδο της ζωής μου, όπως και πολύς κόσμος, βέβαια, αλλά, όταν βγαίνει στην επιφάνεια θέμα υγείας όλα τα άλλα μπαίνουν αυτόματα σε δεύτερη, για να μην πω έσχατη μοίρα… Δεν είμαι συνηθισμένη καθόλου μα καθόλου όμως να βγάζω τα εσώψυχά μου πάνω στα παιδιά, αλλά αυτή τη φορά το έκανα το «μοιραίο» σφάλμα και μάλωσα τη μικρή μου με έντονο ύφος, όταν δεν έπρεπε.. τη λάθος στιγμή! Και πόσο το μετάνιωσα….

Σ’ ένα ντουλάπι του μπάνιου σε ψηλό σημείο τοποθετώ τα απορρυπαντικά και όλα τα απαγορευμένα, έχω βάλει βέβαια εδώ και χρόνια προστατευτικό, που ασφαλίζει το ντουλάπι, αλλά τι να το κάνεις; Αυτά είναι για τα βρέφη κάτω του ενός χρόνου (η δικιά μου η τσούπρα είναι ήδη αισίως 2,5 χρονών), που αρχίζουν και εξερευνούν ό,τι κινείται, ό,τι φαίνεται και κυρίως ό,τι κρύβεται κι αυτά τα ρημάδια αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο!

Γυρίσαμε, λοιπόν από το σούπερ μάρκετ και χάνω από τα μάτια μου τη μπισκοτίνα μου… συμβαίνει συχνά αυτό και αντιλαμβάνομαι ότι κάποια γουρουνιά κάνει και γι’ αυτό κρύβεται (συνήθως ψαχουλεύει τα συρτάρια με τα ρούχα και κάνει ό,τι συμμαζεύει!). Ψάχνω, ψάχνω πουθενά η κυρία! Με πιάνει σύγκρυο και νεύρα, πολλά νεύρα, σε σημείο να φωνάζω σε όποιον βρεθεί στο δρόμο μου… ώσπου ακούω το θόρυβο από το ντουλάπι του μπάνιου… τρέχω μέσα και τι να δουν τα μάτια μου; Τη μικρή να έχει πάρει το υποπόδιο (σ’ αυτό που ανεβαίνουν οι μεγάλες, για να φτάνουν το νιπτήρα, όταν πλένουν τα χέρια και τα δόντια), να έχει ανοίξει την κλειδαριά/προστατευτικό και να κρατάει στο χέρι της το καθαριστικό του πατώματος –το πιο δυνατό που υπάρχει!!-… τρόμαξα, φώναξα, έπαθα σοκ και αντέδρασα λάθος, πολύ λανθασμένα για τα δικά μου δεδομένα… της φώναξα τόσο πολύ (πράγμα που δεν το έχω ξανακάνει), που το κοριτσάκι μου νόμιζε ότι έβλεπε άλλη μάνα!! Έβαλα το χειρότερο με το μυαλό μου και έκανα ένα σενάριο αλά Steven Spielberg!!

Η μικρή μου άρχισε να κλαίει με λυγμούς σε σημείο να μην μπορεί να πάρει ανάσα (εκείνο το τρομακτικό, που κάνουν τα μωρά!) κι εγώ να συνεχίσω να φωνάζω… λάθος, λάθος, λάθος! Μετά ηρέμησα, κάλμαρα για τα καλά, έδωσα ένα «χαστούκι» στον εαυτό μου και προσπαθούσα να σώσω τα ασυμμάζευτα… καλά… με τις αγκαλιές, τα τραγούδια και τα φιλιά κάπως ηρέμησε κι άρχισα να κλαίω εγώ μετά… με αποτελείωσε με το εξής «Μανούλα, γιατί με μάλωσες; Εγώ έβαλα το χαρτί υγείας στη θέση του και δε χωρούσε!!»….

Όχι μόνο της φώναξα, αλλά το έκανα και άδικα… και λάθος τρόπος επίπληξης, λοιπόν, αλλά και χωρίς λόγο… Από τότε ορκίστηκα ότι θα προσπαθήσω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και σε αυτό το κομμάτι. Δεν θα βάζω τα δικά μου προβλήματα μπροστά στα παιδιά (τα απορρυπαντικά πλέον τα βάζω ήδη αλλού).

Α! Και θα προσπαθώ να βλέπω τον κόσμο με τα δικά τους μάτια, να μπαίνω στη θέση τους σα να είμαι κι εγώ παιδί!!!

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com