Μαμά μέσω Skype
γράφει η Μαρία Παλαιολόγου
δημοσιογράφος και μαμά
Η καλύτερη ώρα της ημέρας είναι το βράδυ όταν η μαγική οθόνη του κομπιούτερ φέρνει το αγαπημένο πρόσωπο της κόρης μου στο Skype.
«Μαμά μέσω Skype» και είναι πιστέψτε με μεγάλη εκτόνωση…
Τα τελευταία χρόνια η κόρη μου, 27 ετών, ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Είναι ευχαριστημένη γιατί η δουλειά της είναι καλή, έχει φίλους, έχει πολλές προοπτικές ανέλιξης στην εταιρεία που εργάζεται, μένει σε ωραίο σπίτι στο κέντρο μεγάλης ευρωπαικής πρωτεύουσας και γενικά περνάει καλά. Με όλα αυτά είμαι πράγματι πολύ ευχαριστημένη, εκτός από το ότι μου λείπει και δεν μπορώ να το συνηθίσω.
Όταν το μοναδικό σου παιδί ζει και εργάζεται στο εξωτερικό είναι φυσικό να νοιώθεις μοναξιά και θλίψη. Κάθε φορά που την αποχαιρετώ στο αεροδρόμιο, είναι σαν την πρώτη φορά που την έβλεπα να φεύγει μακριά μου, πριν από πολλά χρόνια. Λογικά ναι, συμφωνώ ότι πράγματι αυτό είναι το «σωστό και το πρέπον» στις συνθήκες που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Ένα παιδί με πολλά τυπικά και ουσιαστικά προσόντα δεν μπορεί να ζήσει και να δημιουργήσει στην Ελλάδα.
Συναισθηματικά, ωστόσο, αδυνατώ να το υπερασπιστώ. Είναι κάτι που με ξεπερνάει… Ανησυχώ. Ανησυχώ για την υγεία της, για τη διάθεσή της, για το ότι είναι μόνη, για το τι θα κάνει αν αρρωστήσει, για το οτιδήποτε… Αγωνίες που με βασανίζουν τα βράδια που πέφτω να κοιμηθώ. Οσο το επιτρέπουν τα οικονομικά μου πηγαίνω και την βλέπω. Αυτό συμβαίνει μια φορά στους δυο μήνες. Αλλά δεν φτάνει.
Το Skype μου δίνει διέξοδο. Εκμηδενίζει την απόσταση και μειώνει τη λαχτάρα μου. Τη βλέπω και νομίζω ότι είναι δίπλα μου. Βλέπω το πρόσωπό της , καταλαβαίνω τη διάθεσή της, νοιώθω την παρουσία της.
Είναι μία καλή εκτόνωση. Κάθε βράδυ.
Αγαπημένο μου Skype !!!
Και έτσι έγινα «Μαμά μέσω Skype».
Καλό είναι κι αυτό.
Aααααααχ!Μαμα μεσω skype κι εγω.....με τη διαφορα οτι ο μικρος μου ειναι μολις 2 ετών.Τυψεις,τυψεις,τυψεις........Η δουλεια με κραταει μακριά μέχρι τον Ιούνιο, κι ενώ μου τον φέρνουν κατά διαστήματα, νιώθω ότι διαπράττω έγκλημα!Καθε φορά που τον αφήνεις και σπαράζει νομίζοντας ότι τον εγκαταλείπεις........Αλλά ευτυχώς που υπάρχει και η τεχνολογία......Έστω μεσω skype βλέπω το γλυκό μουτράκι.......Είναι μεγάλο βάσανο.........Ειδικά σε μικρή ηλικία.....
Εγώ ένα έχω, θα μου επιτρέψει να το καταπιέσω λίγο και να το πάρω από πίσω. Θα νοικιάσω κανένα διαμέρισμα εκεί κοντά :P όπου κι αν πάει! χαχαχα Πέραν της πλάκας, είναι μεγάλος πόνος να έχεις ξενιτεμένο παιδί. Το βλέπω από την κυρία που μένει δίπλα μου, κάθε μέρα μου χτυπάει να με δει να μου φέρει κάτι, να δει το παιδί μου, να μου πει ότι με βλέπει σαν την κόρη της και το παράπονό της είναι η κόρη της που είναι μακριά της... Κουράγιο σε όλους αυτούς τους γονείς
ΠΡΑΓΜΑΤ,Ι ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ,ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ!! ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΜΑΜΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΩ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΓΟΝΕΙΣ ΟΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΛΛΟΥ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΟΠΟΥ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙΟΥΤΕ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΛ.ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!!!!
Κι εγώ έτσι είμαι, κόρη μέσω skype. Και τώρα έχει γίνει η μαμά μου και γιαγιά μέσω skype... ομολογώ ότι αυτό με στενοχωρεί λίγο, θα ήθελα να βλέπονται πιο συχνά... αλλά όταν βλεπόμαστε το ευχαριστιόμαστε! Καλή συνέχεια και να μη σταματήσετε να βλέπεστε κάθε δίμηνο!!