Έχει αρκετές μέρες που η κοιλιά έχει γίνει τεραστίων διαστάσεων. Ειλικρινά δεν ξέρω πού στο καλό θα φτάσει. Βέβαια, δεν διαμαρτύρομαι, ίσα ίσα μ’ αρέσει πολύ. Απλά εύχομαι να έχω 1-2 ρούχα να μου κάνουν μέχρι να έρθει ο καιρός να γεννήσω. Kαι να μη γλιστρήσω σε καμιά κατηφόρα, γιατί με βλέπω να κουτρουβαλώ σαν μπάλα μέχρι κάτω.
Γενικά μια ησυχία στο μέτωπο εγκυμοσύνη. Ενέργεια έχω ΠΟΛΛΗ. Καλό αυτό. Καούρες έχω λίγες. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ αυτό (αν και θα προτιμούσα να μην έχω καθόλου!). Ραγάδες έχω αρκετές, αλλά δεν βαριέσαι βρε αδερφέ… Πόνους έχω λίγους, κυρίως όποτε θέλω να αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι. Νιώθω κάπως σαν να έχω κάνει σπαγκάτο να το πω; Δεν ξέρω… Πονάω εκεί που ενώνονται τα πόδια με τον κορμό, εσωτερικά.
Έχω βρει όμως μια ωραία άσκηση γιόγκα και την κάνω και έχουν κοπάσει οι πόνοι. Είναι τόσο ανακουφιστική (η άσκηση) που έτσι μου έρχεται να την κάνω όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Αν δείτε μια έγκυο να πέφτει στα τέσσερα και να τεντώνεται σαν γάτα, εγώ θα είμαι, μην με παρεξηγείτε! (λέγεται cat cow pose και μπορείτε να δείτε πώς γίνεται εδώ! Φίλες εγκυούλες, δοκιμάστε το!)
Και τώρα έρχεται η κρίσιμη ερώτηση: γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμα τίποτα για αυτό το μωρό; Κάτι μας κρατάει, δεν ξέρω τι. Χαζεύαμε τις προάλλες με το Μάνο μωρουδιακά και όμως δεν πήραμε ούτε ένα κορμάκι. Περιμένουμε άραγε να πλησιάσει τελείως ο καιρός; Περιμένουμε να δούμε πώς θα είναι το παιδί να του πάρουμε ρούχα να του ταιριάζουν; Μου κάνει φοβερή εντύπωση. Στην Αθηνά είχα πάθει τέτοιο άγχος με τα ψώνια που ήδη είχα στο σπίτι κρεβάτι, αλλαξιέρα και δεν συμμαζεύεται. Βέβαια, θα μου πείτε «Βρε χαζή, αυτά τα έχεις ούτως ή άλλως από το πρώτο παιδί«. Ναι, είπαμε… από είδη βρεφανάπτυξης είμαστε κομπλέ. Αλλά ένα ρούχο δεν θα του πάρουμε του παιδιού; Γυμνό θα τον έχουμε; Μια ζακετούλα του έχω πάρει όλη και όλη! Το παιδί με τη ζακέτα, χαχα!
Και το άγχος δεν λέει να κοπάσει. Ίσως αυτό φταίει για όλα. Ντρέπομαι πολύ που ζω μια εγκυμοσύνη μέσα στο άγχος. Όλο περίεργες σκέψεις κάνω. Όλο νομίζω πως το μωρό δεν είναι καλά. Αλλά δεν λέω τίποτα σε κανέναν. Να, μόνο σε εσάς τώρα… Σιγά μην αντέξω μέχρι τέλος Αυγούστου για να ξανακάνω υπέρηχο. Με βλέπω να τρέχω με τα αλάτια μετά από μπάνιο στη θάλασσα σε κανένα γιατρό αλαλάζοντας «Δεν τον ακούω, δεν τον ακούω!»
Πρέπει να χαλαρώσω. Ω ναι.
Εντάξει, οι χαλαρές στιγμές μου είναι πολύ απολαυστικές. Είναι εκείνες οι στιγμές που η Αθηνά δεν τσιρίζει (τι μανία αυτά τα δίχρονα με την απαιτητική τσιρίδα!!), που ο Αρχέλαος κουνιέται όσο θα ήθελα, που δεν ζεσταίνομαι πολύ, που δεν έχω καούρες, που δεν έχω δουλειές, που μπορώ απλά να απολαύσω τα παιδάκια μου μέσα και έξω από την κοιλιά.
86 μέρες έμειναν μέχρι την ΠΗΤ. Α σας είπα ότι έχω και ΤΕΡΑΣΤΙΟ άγχος για τον τοκετό; Δεν σας το είπα… Ναι, ναι… Πώς θα γεννήσω; Θα πονέσω; Θα αντέξω;
Και από χθες έχω και νέο άγχος: θηλασμός.
Όχι, όχι. Πρέπει να αυτο-χαστουκιστώ αμέσως. Πόσα άγχη μαζεμένα έχετε, αχάριστη φουσκωτή μαντάμ σε ενδιαφέρουσα; (αυτός είναι ο εαυτός μου που μιλάει στον εαυτό μου) Ντροπή σας, ντροπή σας, ντροπή σας. Πηγαίνετε επιτέλους να κάνετε κανένα μπάνιο στη θάλασσα γιατί δεν σας βλέπω καλά. Συνέλθετε.
Ευχαριστώ εαυτέ. Πού θα πάει, θα συνέλθω!
Αγοράκι μου μέσα στην κοιλιά… Η μαμά σου δεν είναι συνήθως τόσο τρελή. Μια χαρά άνθρωπος είναι, θα έλεγα. Υπόσχεται ότι μόλις γεννηθείς δεν θα είναι γεμάτη άγχος. Πραγματικά, μην αγχώνεσαι. Έχεις κουλ μάνα λέμε… Είναι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης, παιδί μου… Αλλά πού να σου εξηγώ τώρα… Όταν και αν με το καλό είναι να γίνεις πατέρας, θα στα εξηγήσω μπας και ρίξω φως στο μυαλουδάκι σου όσον αφορά τις γυναικείες ορμόνες.
Προς το παρόν… κολύμπα ανέμελος!
Σ’ αγαπώ!!
Συν-εγκυούλες μου… πώς είστε;;;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
geia sou olibia...egw eimai 8 bdomadwn k 2 imeron.......eimai stin arxi k ola auta pou les ta skeftomai k ta xanaskeftomai...bebaia eixa k mia apoboli opote (fantazomai) oti einai logiko pou agxwnomai.o giatros mou, mou bazei tis fwnes,leei pws prepei na mai iremi.pws na ginei omws????tespa...kali dinami se oles!!!!!
Εδω ειμαι κι εγωωω!!!! 28η εβδομαδα... Συμβαδιζουμε Ολιβια... :) Την Τριτη ζαλιστηκα και εκατσα παλι στ' αυγα μου.... Ειχα αρχισει να ξεχναω οτι ειμαι εγκυος... Και θελω τοσο μα τοσο να κανω ενα σορο πραγματα ή ακομη και τα πιο απλα.... Να μαγειρεψω, να παιξω με το παιδι, αλλα ζαλιζομαι συνεχεια... Πεφτει η πιεση μου απο τη ζεστη... Ετσι ειμαι μονιμος κατω απο εναν ανεμιστηρα μεσα στο σπιτι μεχρι να βραδιασυ και να δροσισει... Κατι σαν τις νυχτεριδες ενα πραμα χιχιχιιχιχιχιχι Η κοιλια μου ειναι χαμηλα και ψιλοενοχλησεις νιωθω χαμηλα στην κοιλια καμια φορα και τσιμπιες... Αν και εχουν περασει 6 χρονια ειμαι λιγο αποστασιοποιημενη... Στο πρωτο μιλαγα συνεχεια για την εγκυμοσυνη, σε αυτο το ξεχναω... Αγορακι κι εγω, ο Σοφοκλης μας... Καλη συνεχεια σε ολες τις εγκυουλες...
Ειμαι 20 εβδομαδων, πρωτομανουλα και αισθανομαι ακριβως τα ιδια. Ολο νομιζω οτι το παιδι μου δεν ειναι καλα. Καθε εβδομαδα παω για υπερηχο για να ησυχαζω. Χτες πηγα, σημερα παλι χαλια ειμαι. Εχω προβλημα με τον υπνο, ολο νομιζω οτι με τη σταση του σωματος ζορισα το μωρο, το "πατησα" και κατι του εκανα. Το πρωι οταν ξυπναω εχω μια ταση να σφιγγω τα ποδια, παλια τεντωνομουν και υατο ειναι αντι τεντωματος, και φοβαμαι μηπως κανω κακο στη μητρα και ειμαι ολο τυψεις, σηκωνομαι με πονακια το πρωι απ'το κρεβατι απ'το σφιξιμο και δεν ευχαριστιεμαι υπνο. Γενικα ο υπνος ειναι βασανο απο τοτε που εμεινα εγγυος, φοβομουν να κοιμηθω καλα μηπως κανω κατι και βλαψω το μωρο! Σ'εμενα δεν ειναι ορμονες, ειναι σταση ζωης, ολο φοβαμαι οτι κατι θα παει στραβα και τρελαινομαι!Εχω κι εγω αγορακι! Εχω τυψεις που δεν χαιρομαι την εγκυμοσυνη μου οσο θα'πρεπε, μες την κατηφεια και την ανησυχια, το μωρακι μου τι ψυχολογια θα'χει; Ελπιζω να καλυτερεψουν τα πραγματα για ολες μας, οσο περναει ο καιρος! Α, και με πεθαινει η λεκανη μου, καποιες φορες δεν μπορω να πατησω τα ποδια μου απο πονο, περναει ομως!
Ολιβιακι μου εγω μαμα δεν ειμαι οπως γνωριζεις αλλα ως δασκαλα σου στην Εκθεση νιωθω μεγαλη περηφανεια γι αυτον τον εξαιρετικο λογο που εκφερεις . Εννοειται πως σε διαβαζω ανελλειπως. πολλα φιλια σε σενα, την Αθηνουλα σου και ενα φιλακι στην κοιλιτσα σου στον επερχομενο Αρχελαο. Keep on the good work και ισως σε στειλω με ψευτικα στοιχεια να δωσεις του χρονου στη θεση κανενος μπουμπουνοκεφαλου μαθητη μου
Χαχαχαχαχαχαχα! Γεια σου Εύη μου θεά!
Γεια σου Ολιβια!! Ναι, το τρίτο τρίμηνο τελικά μάλλον έιναι γεγονός ότι υπερισχύουν οι φόβοι και τα αγχη μας για τον τοκετο και για το "μετα"... Ίσως επειδή σκέφτεσαι να προσπαθήσεις τον φυσιολογικό τοκετο και οπωσδήποτε θα έιναι κάτι πρωτόγνωρο για σένα.οποτε πως να μην αγχωνεσαι λιγουλακι; Έιναι φυσικό όμως..και όταν έρθει η ώρα θα γίνει Αυτό που πρέπει... Εγω γέννησα τον γιο μου με καισαρικη αναγκαστικά στις 32 βδομάδες που σπασανε τα νερά και δεν πρόλαβα να νιώσω ούτε πόνους ούτε τίποτα...τον μόνο πόνο που θυμάμαι έιναι εκείνον που ένιωσα όταν πήγα στην κλινική και μια μαια ήρθε να ελέγξει αν έχω διαστολη... Παναγία μου!! Σκεφτόμουν...έτσι θα έιναι οι πόνοι του φυσιολογικου;; Και πανικοβληθηκα ετσι μετα χαιρομουν η χαζη που θα έκανα καισαρικη...τώρα σε δυο μέρες κλεινω τη 10η βδομάδα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου... Σε γενικές γραμμές νιώθω αρκετά χαλαρή αλλα φαντάζομαι ότι Αυτό θα αλλάξει όταν περάσει λίγος ακομα καιρός...δεν έχω αρχίσει να σκέφτομαι τον τοκετο...λέω όταν έρθει εκείνη η ώρα θα δούμε...το μωρο θα βγει με τον ενα η τον άλλο τροπο...εύχομαι μόνο ( η κακουργα) το νέο μου μωρακι να έιναι λιγο πιο ευκολο απο το πρωτο μου που με ζορισε στα παντα, ώστε να έχω τις δυνάμεις να δώσω και στα δυο όλη την στοργη, την φροντίδα και την αγάπη που χρειάζονται...Άντε λοιπόν μετο καλο σε όλες τις εγκυουλες!!!!