Εκείνες οι μέρες που είσαι πτώμα από την κούραση…

Και ξαφνικά εκείνες οι στιγμές που τα κοιτάς και σκέφτεσαι «Πότε μεγάλωσαν ΤΟΣΟ πολύ;» αρχίζουν και εμφανίζονται όλο και συχνότερα. Λες και από ένα σημείο της ζωής σου και μετά, ο χρόνος σου βγάζει κάθε τρεις και λίγο τη γλώσσα και σε περιπαίζει. Πρόλαβες να κανεις όσα ονειρεύεσαι; Τικ, τακ, τικ, τακ, περνάνε οι ώρες και οι μέρες και τα χρόνια και εγώ δεν πήγα ούτε καν διακοπές φέτος. Θα προλάβω να πάω ποτέ στην Ιαπωνία, στη Νέα Υόρκη και στο Περού; Ή μήπως θα μείνω για πάντα εγκλωβισμένη σε μια διαδρομή μεταξύ νηπιαγωγείου-δημοτικού-δουλειάς-μωρού-σχολάσματος-ταΐσματος-δραστηριοτήτων-νανουρισματος-φτουαπότηναρχή;

Ναι, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν βγάζει τελικά πουθενά όλη αυτή η θετική σκέψη και στάση ζωής και αν μέχρι να πεθάνω θα έχω όντως ανακαλύψει κάποιο σούπερ ουάου νόημα της ζωής, καθώς αρνούμαι να δεχτώ πως η φάση είναι γεννιέμαι-προσπαθώ να προσαρμοστώ-πεθαίνω. Αυτά τα σκέφτομαι μέρες σαν και αυτές που περιφέρομαι πτώμα από την κούραση. Γιατί όταν λίγο καταφέρω να ξεκουραστώ, θα θυμίσω στον εαυτό μου πως το νόημα μπορεί να κρυβεται στην εξέλιξη του εαυτού μας, στις σχέσεις που όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο ουσιαστικές είναι, στις στιγμές τις μικρές και τις μεγάλες. Στο ότι φέτος μπορεί να αρκεστείς πάλι σε μια εκδρομή στα Τρίκαλα (πανέμορφα είναι άλλωστε), όμως του χρόνου μπορεί να είσαι Δεκέμβρη στο Λονδίνο και τότε να δεις ποσο θα αξίζει όλη αυτή η θετική στάση με την οποια αντιμετωπίζεις τη ζωή….

Και στο μεταξύ αυτά θα μεγαλώνουν… Μαζί τους και η κούραση, τα έξοδα, οι προκλήσεις, αλλά και η αγάπη… Και εσυ ελπίζεις να καταφέρουν αυτά να βρουν το νόημα της ζωής, αν εσυ μέχρι τέλους δεν τα έχεις καταφέρει. Και αν όχι, τουλάχιστον να καταφέρουν να αφήσουν ένα όμορφο αποτύπωμα στον πλανήτη. Ίσως αυτό είναι τελικά και το πιο σημαντικό….

Ολίβια

Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili