31 εβδομάδων: Θα γίνουμε τέσσερις

Μόλις γυρίσαμε από ένα υπέροχο διήμερο σε μια… ακτή ονείρου, όνομα και πράγμα! 

Ο Μάνος, η Αθηνά και εγώ! Και ο μικρός μας φυσικά μέσα στην κοιλιά! Όλη μέρα μπανάκια και χαρά!

Και ναι… Μόλις κατάφερα να συνειδητοποιήσω την αλλαγή που θα γίνει στην οικογένειά μας σε δύο μήνες. Δεν θα είμαστε πια τρεις. Θα είμαστε τέσσερις! Και μπορεί να σας φαίνεται χαζό που έπρεπε να φτάσω λίγο πριν το τέλος για να το συνειδητοποιήσω, όμως το εννοώ… Μόλις τώρα το έκανα εικόνα. Και αυτό γιατί στο μέρος που ήμασταν, συναντήσαμε πολλές όμορφες οικογένειες με δύο παιδάκια (τα μικρότερα ήταν μωρούλια μικρά), συζήτησα μαζί τους και πήρα μια διήμερη γεύση του τι θα πει τετραμελής οικογένεια. Και μου ήρθε η εικόνα του πώς θα είμαστε σε ένα χρόνο από τώρα: η Αθηνά εμφανώς μεγαλώμένη και κάτω από την ομπρέλα ένας μικρός μπομπιρέλος 10 μηνών… 

Αχ Θεέ μου… Αν σας πω ότι βλέπω μωράκια και αισθάνομαι ότι δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ από εκείνη την εποχή; Λες και πέρασαν χρόνια ολόκληρα… Μου φαίνεται τόσο μακρινό και τόσο περίεργο που θα τα ξαναπιάσουμε από την αρχή! Και όπως καταλαβαίνετε, πλέον ανυπομονώ περισσότερο από ποτέ! Θέλω να δω το μωρό μου!

Στο κομμάτι της εγκυμοσύνης τώρα… Οι πόνοι της λεκάνης που σας περιέγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, μία πάνε και μία έρχονται. Ο Μάνος λέει ότι τα βράδια που πονάω και θέλω να αλλάξω πλευρό, παραμιλάω μόνη μου και λέω στον εαυτό μου «Κοπελιά, είπαμε… Κλείνουμε τα πόδια για να αλλάξουμε πλευρό«. Ειλικρινά, οι κινήσεις με κλειστά τα πόδια βοηθούν πολύ. Όπως και τα μπάνια στη θάλασσα… Που αισθάνεσαι σαν πούπουλο και δεν νιώθεις ούτε την κοιλάρα, ούτε την παραμικρή ενόχληση!

Βέβαια, η θάλασσα έχει μια άλλη πονεμένη παράμετρο: τον ήλιο! Και ο ήλιος στην εγκυμοσύνη -φέτος το ένιωσα κυριολεκτικά στο πετσί μου- είναι το κάτι άλλο. Παστωμένη με αντιηλιακό κάθε τρεις και λίγο και μονίμως κάτω από την ομπρέλα και όμως κατάφερα και έγινα σαν τον αστακό. Η κοιλιά μου βέβαια την γλίτωσε και παραμένι ασπριδερή -μια οπτασία είμαι, όπως καταλάβατε- και αυτό γιατί έκανα ακόμα περισσότερες προσπάθειες να την «προστατέψω».

Τη Δευτέρα θα ξαναδώ επιτέλους το μικρό σε υπέρηχο. Δεν άντεξα. Μετράω ώρες, εννοείται!

Να ευχαριστήσω και το Μάνο μου που ξαφνικά ξεδίπλωσε ένα φοβερό ταλέντο στο μασάζ για εγκύους και δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει αλλά με 2-3 μαγικές κινήσεις ανακουφίζει το ταλαίπωρο παραφουσκωμένο κορμί μου! Και να φανταστείτε πως ο ίδιος αντιπαθεί το μασάζ -και να κάνει και να του κάνουν, άλλο και αυτό το τελευταίο- και όμως… αποδείχτηκε ψυχή και χρυσοχέρης!

Θα μπορούσα να σας γράψω και άλλα τόσα, όμως μετά βίας κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά…

Συν-εγκυούλες μου, πώς πάτε;