Γράμμα στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

Γράμμα στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου*

μαμά Χριστιάνα

(*Η ιστορία των διδυμων της Χριστιάνας, όπως η ίδια την έστειλε για δημοσίευση στο περιοδικό της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου)

Αγία μου,

Αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο γράμμα που έχει δημοσιευθεί, αλλά πραγματικά η ιστορία μας είναι πολύ σημαντική για να την περιγράψω περιληπτικά.

Όταν παντρεύτηκα και ο άντρας μου και εγώ ξεκινήσαμε αμέσως τις προσπάθειες να κάνουμε ένα παιδί. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός όταν αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις να διαπιστώσουμε ότι όλα είναι καλά. Δυστυχώς οι εξετάσεις έδειξαν ότι εγώ είχα κάποιο πρόβλημα οπότε προχωρήσαμε αμέσως στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Ήμασταν από τους τυχερούς και έμεινα αμέσως έγκυος σε δίδυμα και μάλιστα ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.

Όταν ήμουν στον 6ο μήνα, σε μία από τις καθιερωμένες εξετάσεις, μου είπαν ότι το αγοράκι μου είχε σοβαρό πρόβλημα με την καρδούλα του και ότι δεν θα ζούσε. Εμείς τρελλαθήκαμε. Ψαχτήκαμε σε δεύτερο γιατρό, ο οποίος μας είπε ότι βεβαίως υπήρχε πρόβλημα, αλλά ήταν χειρουργήσιμο και για να υπάρχει καλή πρόγνωση θα έπρεπε να υπάρχει μία ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη και σε καμία περίπτωση να μη γεννήσω πρόωρα. Επίσης μου επισήμαναν ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω αμνιοπαρακέντηση προκειμένου να αποκλεισθεί η πιθανότητα κάποιου συνδρόμου και εδώ είναι το δικό μας λάθος, ότι την κάναμε, αν και σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να έχεις σωστή καθοδήγηση από το γιατρό σου, γιατί μετά από το σοκ που περάσαμε δεν είχαμε μυαλό να σκεφτούμε σωστά.

2 μέρες μετά την αμνιοπαρακέντηση και ενώ εγώ ήμουνα έτσι κι αλλιώς σε κατάκλιση, έπαθα αποκόλληση και ρήξη αμνιακού υγρού.

Μπήκα στο νοσοκομείο. Τα μωράκια μου ζούσανε αλλά ήδη είχανε ξεκινήσει οι συσπάσεις. Να είναι καλά όλοι οι γιατροί που με βοήθησαν εκείνο το διάστημα.

Με πολύ ακριβά φάρμακα και μετά από πολλούς πόνους και προεόρτια τοκετού, ήρθε ο υποχρεωτικός τοκετός γιατί θα πάθαινα μόλυνση και κινδυνεύαμε και οι τρεις μας.

Ο τοκετός μου έγινε μόλις μπήκα στην 27η εβδομάδα, στις 22 Σεπτεμβρίου 2011. Θυμάμαι ότι φορούσα στο χέρι μου διάφορα κομποσκοίνια, ρώτησα το γιατρό αν θα έπρεπε να τα βγάλω στον τοκετό και μου έγνεψε «όχι», εγώ είπα στην Παναγία «Παναγία μου, είμαστε και οι 3 στα χέρια σου».

Όταν ξύπνησα ήμουνα μόνη μου στο χειρουργείο χωρίς να ξέρω τι είχε συμβεί. Όταν είδα τους δικούς μου, ο άντρας μου διαλυμένος και προσπαθώντας να μην το δείχνει, μου είπε ότι τα μωράκια μας ήταν πολύ μικρά, δηλ. το αγοράκι μας 868γρ. και το κοριτσάκι μας 680!!! Τα μωράκια μας ήταν στην Μονάδα Εντατικής θεραπείας του μαιευτηρίου.

Κάτι όμως μέσα μου, μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Και το πρώτο θαύμα έκανε την παρουσία του. Η καρδιολόγος εξέτασε το αγοράκι μου και ναι μεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που φαινότανε από τις εξετάσεις πριν τη γέννηση!!! Δυστυχώς όμως το κοριτσάκι μας είχε όλα τα προβλήματα που θα μπορούσε να έχει ένα πρόωρο μωρό, διότι ήταν «ελλιπής εγκυμοσύνη».

Τη δεύτερη μέρα της γέννας μου, η πεθερά μου και η αδερφή μου αποφάσισαν, Αγία μου, να έρθουν στο Μοναστήρι σου. Ήρθαν λοιπόν και πήραν μία εικόνα, κομποσκοίνια και μηλαράκια και μου τα έφεραν στο Μαιευτήριο. Μου έφεραν επίσης και το περιοδικό σου και μου είπανε να το διαβάσω.

Αμέσως το διάβασα και έτυχε να υπάρχει μέσα μία ιστορία πρόωρου μωρού που επέζησε και φυσικά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και να φιλάω την εικόνα σου στο εξώφυλλο. Εκεί είπαμε με τον άντρα μου ότι τα μωρά μας θα τα βαφτίσουμε στη χάρη σου (είχανε ήδη τα ταμένα ονόματά τους).

Την 3η μέρα μετά τον τοκετό οι γιατροί μας ενημέρωσαν ότι το αγοράκι μας είχε πιθανότητες επιβίωσης 45% και το κοριτσάκι μας 4-5%! Συντετριμμένη όπως ήμουν, αποφάσισα να μην ξαναμιλήσω και να μην ενημερώνομαι από αυτούς, γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου και να μην επηρεάζομαι από ανθρώπινους παράγοντες. Αποφάσισα λοιπόν ότι πάντα θα πήγαινα να επισκέπτομαι τα παιδιά μου με την πιο θετική ενέργεια που θα μπορούσα να έχω.

Και έτσι έγινε. Καθημερινά πρωί απόγευμα επισκεπτόμουν τα μωράκια μου προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου και να διώξω τη στενοχώρια μου.

Πάντα στα ρούχα μου είχα μία μικρή εικόνα σου, Αγία μου, μαζί με μία εικόνα της Παναγίας και των Αγίων Αδριανού και Ναταλίας. Ενημέρωνα πάντα τα παιδιά μου ότι δεν πήγαινα μόνη μου να τα δώ, ότι είχα τους προστάτες τους μαζί μου. Προσπαθούσα να μη βλέπω τα μηχανήματα που τα υποστήριζαν, να τα φαντάζομαι γερά και δυνατά και μεγάλα, να τα χαιδεύω μεταδίδοντάς τους όλη μου την αγάπη, όσο είναι αυτό εφικτό όταν δεν μπορείς να αγκαλιάσεις το παιδί σου.

Οι μέρες περνούσαν και το αγοράκι μας πήγαινε αρκετά καλά, το κοριτσάκι μας όμως ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ήταν πολλές οι φορές που κατά την ώρα του επισκεπτηρίου υπήρξαμε μάρτυρες μεγάλων προσπαθειών από τους γιατρούς να την κρατήσουν κοντά μας. Εγώ πάντα προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ειδικότερα γιατί έβλεπα τον άντρα μου να καταρρέει και έπρεπε κάποιος να στέκεται στα πόδια του για χάρη των παιδιών μας.

Περίπου 10-15 μέρες μετά τη γέννηση των παιδιών μας, οι γιατροί μας ενημέρωσαν για ένα προβληματάκι που εμφανίστηκε με το αγοράκι μας. Δεν ήταν σημαντικό, ήταν όμως αρκετό για να με διαλύσει, αφού το μεγάλο μου άγχος δεν ήταν μόνο για το κοριτσάκι μας, αλλά τώρα επεκτάθηκε και για το αγοράκι μας.

Φύγαμε από το μαιευτήριο και εγώ κλαίγοντας ζήτησα από τον άντρα μου να έρθουμε στο Μοναστήρι σου. Εκείνη την ώρα βέβαια (9 το βράδυ) ήταν κλειστό, έτσι ήρθαμε έξω από την πόρτα του Μοναστηρίου και γονατισμένοι και οι δύο προσευχόμασταν κλαίγοντας και σε παρακαλούσαμε να σώσεις τα παιδάκια μας, να τα προστατεύεις και να τα αγαπάς και όχι μόνο τα δικά μας μωράκια, αλλά και όλα τα μωράκια ως τα πέρατα του κόσμου.

Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσα) στο Νέο Ηράκλειο, όπου εγώ καθόμουν στα σκαλιά μπροστά από το παρεκκλήσι και παρακαλούσα την Παναγία μας και της ζητούσα να σε καθορίσει αρμόδια για την προστασία των παιδιών μας και έκλαιγα, έκλαιγα….

Κάθε βράδυ από τότε ερχόμασταν με τον άντρα μου αμέσως μετά το βραδινό επισκεπτήριο. Εγώ – αφού σαράντισα – επιπλέον ερχόμουνα σχεδόν κάθε μεσημέρι, προσκυνούσα την εικόνα σου και όταν τύχαινε και έβλεπα κάποιον να είναι στην εικόνα σου κοντά και να κλαίει, του έλεγα ότι βλέπεις και ακούς τα κλάματά τους και τα βήματά τους, όπως μου είχε πει μία πολύ καλή κυρία που βοηθούσε στο Μοναστήρι σου.

Περάσαμε όλοι και κυρίως τα μωράκια μας, πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Η κορούλα μας όταν ήταν 1 κιλό, υπεβλήθη σε πολύ δύσκολη εγχείρηση στο Ωνάσειο, προκειμένου να κλείσει ο «βοτάλειος πόρος», η αρτηρία που συνδέει την καρδιά με τους πνεύμονες. Όταν ήταν 1,3 κιλά υπεβλήθη σε επέμβαση laser για τα ματάκια της, κατάφερε να πιει γάλα και να αποσυνδεθεί από τον ορό μετά από 53 ημέρες, βγήκε από τον αναπνευστήρα μετά από επίσης 53 ημέρες, υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία όταν γεννήθηκε και πολλά άλλα.

Το αγοράκι μας όταν ήταν 2,5 κιλά υπεβλήθη σε καθετηριασμό καρδιάς προκειμένου να διασταυρωθεί ακριβώς το πρόβλημα στην καρδούλα του και πολλά άλλα τα οποία θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να περιγράψω. Από όλα αυτά όμως προσπαθούσαμε με τον άντρα μου να κρατάμε μόνο τα θετικά, ότι δηλαδή ένα ένα ξεπερνούσαμε προβλήματα και ότι όλη αυτή η κατάσταση σίγουρα θα μας έκανε πολύ καλύτερους ανθρώπους. Υποσχεθήκαμε επίσης ότι όλη αυτή τη δοκιμασία θα την αντιστρέφαμε από αρνητική σε θετική, και έτσι δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον.

Όλο αυτό το διάστημα ερχόμασταν και ξαναερχόμασταν στο Μοναστήρι σου και εγώ πολλές φορές νήστεψα και έφαγα το μηλαράκι σου κάνοντας τις προσευχές μου.

Έπειτα από μεγάλο διάστημα, συγκεκριμένα 3 μήνες και 5 ημέρες, πήραμε στο σπίτι μας το αγοράκι μας. Έπειτα από λίγο καιρό, δηλ. 3 μήνες και 22 μέρες από τον τοκετό, πήραμε στο σπίτι και την κορούλα μας.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά, ήρθε η 25η Μαρτίου 2012, περίπου 2 μήνες αφού πήραμε τα μωράκια μας σπίτι και εγώ ήρθα το πρωί στο Μοναστήρι σου και στην εκκλησία της Παναγίας και παρακάλεσα και τις δυο σας να συνεχίσετε να τα προστατεύετε και να με φωτίζετε να είμαι καλή μανούλα και να καταλαβαίνω τις ανάγκες των παιδιών μου, ειδικά τώρα που είναι πολύ μικρά και δεν μπορούν να μιλήσουν. Σημειώνω ότι ήταν και η μέρα που γιόρταζε και το πρώτο όνομα του αγοριού μου (Ευάγγελος), αν και δεν έχει βαπτιστεί ακόμα.

Εκείνη τη μέρα το αγοράκι μου φαινόταν να έχει ατονία, κοιμόταν πολύ στη διάρκεια της μέρας και δεν έτρωγε καλά. Αυτό είχε ξανασυμβεί, εγώ όμως δεν ήμουνα καθόλου καλά γιατί είχα δει ένα όνειρο το προηγούμενο βράδυ το οποίο και αποδείχθηκε πολύ συμβολικό. Αφού πέρασε η μέρα και ήρθε η ώρα του μπάνιου για τα μωράκια μας, μου φάνηκε όπως άγγιζα το αγοράκι μου ότι χτυπούσε πολύ γρήγορα η καρδούλα του. Εντελώς προληπτικά, είπαμε με τον άντρα μου να πεταχτούμε μέχρι γνωστό Νοσοκομείο να τον δει κάποιος παιδίατρος.

Αυτό ήταν. Μέσα σε μία ώρα από την ώρα που πήγαμε στο Νοσοκομείο το μωράκι μου μπήκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, γιατί η οξυγόνωσή του ήταν απίστευτα χαμηλή. Οι γιατροί μας επαινούσαν για την απόφασή μας να τον πάμε στο Νοσοκομείο. Έπειτα από πολλές μέρες πολύ εξειδικευμένων εξετάσεων, διαπιστώθηκε ότι το παιδάκι μας είχε ένα πρόβλημα εξαιρετικά σπάνιο στην καρδούλα του (1 στις 300.000!!!) με δεκάδες μόνο τέτοιες περιπτώσεις στον κόσμο με – από ότι μας ενημέρωσαν – πολύ λίγες πιθανότητες θετικής εξέλιξης και μας συνέστησαν να σκεφτούμε αν θέλουμε να μπούμε σε διαδικασία χειρουργείου για κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει καλή εξέλιξη.

Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Μας έπιασε για πρώτη φορά απελπισία. Ζητήσαμε άμεσα τις εξετάσεις του παιδιού μας και τρέξαμε τις επόμενες ώρες και σε άλλο Νοσοκομείο όπου μιλήσαμε με τον Διευθυντή εκεί, ο οποίος μας συνέστησε να  μην κάνουμε τίποτα!!!!! Εγώ ήμουν σε κατάσταση αμόκ. Εκείνη τη στιγμή, βλέπω πάνω στο γραφείο του γιατρού σχεδόν μπροστά μου και προς τη δική μου τη μεριά (πολύ παράξενο αφού τα χαρτιά θα έπρεπε να είναι στραμμένα προς το γιατρό), ένα δελτίο ασθενή με όνομα «Μόσιου Χρυσοβαλάντω». Ανατρίχιασα. Σκούντηξα τον άντρα μου και το είδε κι εκείνος.

Θεώρησα ότι μου έστειλες οιωνό, Αγία μου και μετά θυμήθηκα κι ένα όνειρο που είχα δει πολύ καιρό πριν όπου το συνδύασα ότι πάλι μου έστελνες οιωνό, το συζητήσαμε με τον άντρα μου και το αποφασίσαμε. Το παιδί μας θα προχωρούσε στο χειρουργείο στο άλλο Νοσοκομείο, και θα έπαιρνε και το όνομά σου. Την ίδια μέρα ενημερώσαμε τους γιατρούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα εγκαταλείπαμε τις προσπάθειες, ακόμα κι αν αυτοί θεωρούν ότι οι πιθανότητες καλής εξέλιξης είναι λίγες, σταυρώσαμε το παιδάκι μας με το λαδάκι σου και του είπαμε για το λατρεμένο του ονοματάκι και είμαστε σίγουροι ότι μας κατάλαβε.

Το χειρουργείο έγινε πάντα με την εικόνα σου παρούσα, ακολούθησαν 25 μέρες εντατικής και άλλες 8 σε θάλαμο και όλοι οι γιατροί μιλούσαν για ένα μικρό θαύμα γιατί στο χειρουργείο είδαν ότι η πάθηση ήταν πάρα πολύ προχωρημένη.

Το αγοράκι μας αυτή τη στιγμή είναι πολύ καλά και οι γιατροί αισιοδοξούν. Εμείς, αν και υπάρχουν στιγμές που λυγίζουμε από του φόβους μας, πιστεύουμε ότι όλα μα όλα θα πάνε τέλεια και ότι ο Θεός έχει βρει τον τρόπο να δείχνει τα θαύματά του μέσα από τα παιδάκια μας.

Κατά τη διάρκεια που το αγοράκι μας ήταν στην εντατική, το κοριτσάκι μας άρχισε να μην τρώει, να έχει δυσκολίες στην αναπνοή της και να μη φαίνεται καλά. Μέσα σε όλο μας το άγχος για το αγοράκι μας, τρέχαμε σε όλες τις ειδικότητες των γιατρών για να βρούμε τι μπορεί να έχει, και όλα ήταν καλά. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε και σε ειδικό πνευμονολόγο, αν και όλοι οι γιατροί μας έλεγαν ότι δεν είχαμε πρόβλημα με τα πνευμονάκια μας. Πηγαίνοντας λοιπόν στον πνευμονολόγο, αυτός μας είπε τρομοκρατημένος ότι το πρόβλημά μας πρέπει να ήταν στο φάρυγγα από παρατεταμένη παραμονή του αναπνευστήρα, και μας έκλεισε ραντεβού αμέσως στο Αγλαϊα Κυριακού!

Πραγματικά, έγινε άμεσα χειρουργείο, όπου βρέθηκε ότι είχαν δημιουργηθεί 3 μεγάλες κύστες οι οποίες είχαν φράξει κατά 90% τη δίοδο! Οι γιατροί πάλι μίλησαν για θαύμα και εμείς πάλι δοξάζαμε το Θεό που μας φώτισε να πάμε να το ψάξουμε.

Τώρα το κοριτσάκι μας είναι πολύ καλά, παίρνει πολύ καλά βάρος ενώ ως τώρα δεν έπαιρνε, είναι χαρούμενο και τίποτα δεν θυμίζει το 4% που μας έλεγαν όταν γεννήθηκε.

Η ζωή λοιπόν δεν έχει ποσοστά. Η ζωή έχει πίστη, υπομονή και αισιοδοξία. Κανένας γιατρός δεν μπορεί να υπολογίσει τη δύναμη που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος από το Θεό και από τους Αγίους της εκκλησίας μας.

Γι’ αυτό λοιπόν σε ευχαριστούμε, Αγία μου, γιατί πάντα είσαι δίπλα στα παιδάκια μας, που έχουν στην κούνια τους πάντα κάτι από εσένα, και γιατί όμως μας έχεις δώσει και μας δίνεις ακόμα τόση δύναμη που δεν μπορούμε να περιγράψουμε.

Όσον αφορά στο τάμα μας για τη βάπτιση των παιδιών μας, θα γίνει στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης στην οποία γίνονται βαπτίσεις για λογαριασμό της χάρης σου, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει πια, το σίγουρο είναι ότι συχνά θα ερχόμαστε – με τη βοήθεια του Θεού πάντα – μαζί με τα παιδάκια μας στο Μοναστήρι σου και θα τους λέμε με πολύ συγκίνηση την ιστορία της περιπέτειας που περάσανε.

Σ’ αγαπάμε και σε ευχαριστούμε για όλα.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 10/7/12:

Αγαπημένοι μαμάδες / μπαμπάδες,

με πολΛΉ συγκίνηση είδα τα σχόλιά σας στην περιπέτεια που περνάνε τα παιδιά μου και εμείς όλο αυτόν τον καιρό. Θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου και να σας πω ότι θα ήθελα οι ευχές όλων μας να είναι για όλα τα παιδάκια που χρειάζονται βοήθεια ως τα πέρατα της γης. Ο Θεός να δίνει φώτιση στους γιατρούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και κουράγιο σε όλους τους γονείς που αντιμετωπίζουν τέτοιες δοκιμασίες, για να μπορούν να δίνουν δύναμη στα παιδιά τους.

Εύχομαι όλη η θετική σας ενέργεια να βοηθήσει τα μωράκια μου γιατί δυστυχώς συνεχώς προκύπτει κάτι καινούργιο. Όμως δεν το βάζουμε κάτω. Θα νικήσουμε. Σας ευχαριστώ και πάλι.

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com