Η γέννηση της νταρντανούλας μου!

Η ιστορία της Γιάννας

Μιας και περασε ενας μηνας που εχω γεννησει, ειπα να σας διηγηθω και εγώ την δικια μου ιστορια τοκετου….

Με τον αντρα μου ειχαμε 2.5 χρονια σχεση οταν εμεινα εγκυος…  χωρις να το προγραμματισουμε!!! Ηρθε τοσο απροσμενα που για 1 μηνα που ειχα καθυστερηση περιμενα οτι καθε μερα θα αδιαθετησω… τελικα ακομη περιμενω!!!!

Μεσα σε 3 μηνες νοικιασαμε σπιτι, αρραβωνιαστηκαμε, παντρευτηκαμε με πολιτικο και περιμεναμε τη ζουζουνα μας….

Η εγκυμοσυνη μου αψογη, ουτε αναγουλες ουτε τιποτα.. ισως μονο λιγη υπνηλια το πρωτο διαστημα!!!

Εφτασε ο καιρος να γεννησω λοιπον. Μερα παρα μερα ημουν στο γιατρο μου να δουμε πως παει γιατι το κοριτσακι μου ηταν πολυ ψηλα και δεν κατεβαινε με τιποτα…

Τελικα για διαφορους λογους που δεν ειναι του παροντος αποφασισαμε για καισαρικη μαζι με το γιατρο μου μιας και διενυα την 40η εβδομαδα και η μπουμπου δεν εδειχνε κανενα σημαδι να κατεβει και να εμπεδωθει στη λεκανη μου, αν και ειχε γυρισει με το κεφαλι κατω απο τον εβδομο μηνα….

Μου λεει λοιπον ο γιατρος να κανουμε εισαγωγη στο νοσοκομειο το βραδυ για να ειναι πιο χαλαρα τα πραγματα γιατι ειχε εφημερια και το πρωι μπορει να πλακωναν και αλλες καισαρικες και ισως αργουσαμε πολυ…

Φυσικα και δεχτηκα γιατι δεν ηθελα με τιποτα να με εχει για ωρες στην αναμονη..

Ξεκιναμε στις 9.30 απο το σπιτι με τους γονεις μου και τον αντρουλη μου για το νοσοκομειο… ολοι τους ειχαν τρελαθει απο την αγωνια τους.. μονο εγω ημουν χαλαρη.. αφου μου λενε μια στιγμη «Μα καλα δεν αγχωνεσαι καθολου;;«

Φυσικα και αγχωνομουν και φοβομουν και παρα πολυ μαλιστα, μιας κ δεν ειχα μπει ποτε σε νοσοκομειο και για κανεναν λογο, δοξα το θεο…. αλλα η χαρα και η ανυπομονησια μου ξεπερνουσαν ολους τους φοβους….

Οταν φτασαμε, με αναλαμβανει μια μαια για ιστορικο, αιμοληψια, μετρηση πιεσης, υπερηχο και καρδιοτοκογραφο….

Εδω να αναφερω οτι μου εβαλε και μια φλεβα ετσι ωστε να ειναι ετοιμη για το χειρουργειο…. να τος ο πρωτος πονος…. σιχαινομαι τα τρυπηματα.. Ή μαλλον τα φοβαμαι… αλλα δεν ειχα αλλη επιλογη!!!

Μετα ανεβαινω στο δωματιο μου οπου ερχεται μια αλλη μαια να μου κανει κλυσμα…. αλλο αγχος και γι’ αυτο…. τελικα δεν ηταν απολυτως τιποτα… 3 δευτερολεπτα υποθεση..

Ευτυχως ξυρισμα ειχα κανει μαζι με την μαμα μου και δεν χρειαστηκε να μου κανει….

Πηγαινουμε λοιπον με τα ποδια στην αιθουσα τοκετων οπου φοραω την σεξυ ρομπιτσα και με βαζουν στον καρδιοτοκογραφο και περιμενουμε τον γιατρο μου παρεα με τον αντρουλη μου ακουγοντας τους χτυπους της καρδιας της μικρης μας πριγκιπισσας…..

Μετα απο κανενα μισαωρο ηρθε και ο γιατρος μου, ο οποιος μας λεει οτι θα αργησουμε αρκετα…. «Θα μπουμε κατα τις 02.00» (η ωρα ηταν 00.00) «γιατι ηρθε επειγουσα καισαρικη με ζαχαρο….«

Τελικα κατα τη 1 η ωρα ερχεται και μου λεει «Μπαινουμε…!«

Χαρα και φοβο εγω!!!!!

Εδω να αναφερω οτι εκεινη τη μερα κλειναμε με τον αντρα μου 3 χρονια σχεσης… ειχαμε επετειο και την ιδια μερα θα γεννιοταν και το θαυματακι  μας…. τυχαιο;; Δεν νομιζω!!!

Τελικα γεννηθηκε μετα τις 12 και δεν ειναι η ιδια μερα.. αλλα who cares???

Παω στο χειρουργειο, μου βγαζουν τη ρομπα και ξαπλωνω στο κρεβατι..

Ερχεται η ανασθησιολογος μαζι με 2-3 αλλους νοσοκομους και αρχιζουν να μου βαζουν χιλια δυο πραγματα (τρυπηματα στις φλεβες για ορους, συνδεση με μηχανηματα, κτλ κτλ)..

Στη συνεχεια μου κανει την επισκληριδιο (για την οποια φοβομουν τρελα μην πονεσω ), τελικα δεν καταλαβα τιποτα και σε δευτερολεπτα μουδιασαν τα ποδια μου….

Ερχεται σε λιγο και ο γιατρος και ξεκιναει η εγχειρηση…

Παρενθεση!!!!

Η μαμα μου ειναι προισταμενη στο συγκεκριμενο νοσοκομειο και ετσι μπορουσε να ειναι μεσα αν ηθελε… η αληθεια ειναι οτι δεν ηθελε, αλλα τελικα μπηκε για να μου κραταει το χερι…. δεν την αφησα βεβαια να βλεπει τιποτα. Ειχαμε το παραβαν μπροστα μας, ηταν διπλα στο κεφαλι μου και με χαιδευε…. ασχετα που ειχε γινει κατασπρη σαν το πανι και σιγουρα ειχε ανεβασει και πιεση… αχ τι κανει μια μανα για το παιδι της…

Κλεινει η παρενθεση!!!!

Φυσικα δεν ενιωθα τιποτα κατα τη διαρκεια της επεμβασης μονο κατι ελαφρια τραβηγματα και μηδεν πονο….

Μια στιγμη ακουω ενα δυνατο κλαμα…..

Το πιο τελειο κλαμα το κοσμου…..

Ηταν η κορουλα μου, το κοριτσακι μου, ηταν γερο κ δυνατο και εκλαιγε τοσο δυνατα… ξεσηκωσε ολο το χειρουργειο..

Τα ματια μου κατευθειαν γεμισαν δακρυα…..

Η μανα μου με παρατησε και πηγε να δει την εγγονη της!!!!

Την πηρε αγκαλια και ηρθε να μου την δειξει….

Ηταν τοοοοοσο ομορφη μεσα στο πρασινο σεντονι….

Τι ευτυχια, Θεε μου…! Εκεινη τη στιγμη δεν με ενοιαζε τιποτα…. αφου σκεφτομουν «Τωρα που ειναι καλα το μωρο δεν με νοιαζει για μενα….. ας πεθανω!«

Δεν σταματησα να ρωταω την μανα μου αν ειναι καλα η μπεμπα…. τελικα ηταν καλα… υγιεστατη… δοξα το θεο…. 9 μηνες παρακαλουσα για αυτο….

Οι νοσοκομες στοιχηματιζαν για τα κιλα της… η μια ελεγε κοντα 4… και η αλλη 3600…. τελικα ηταν 3850 και 55 ποντους… Νταρντανα δηλαδη!!!!!! Σαν τη μαμα…..

Μετα απο κει με πηγαν στην ανανηψη οπου περιμενα 2 ωρες… ερχοντουσαν ο αντρουλης μου και η μανα μου να μου κανουν παρεα και να μου δειξουν τις πρωτες φωτογραφιες της μπεμπας….

Μοναδικες στιγμες…. πρεπει να τις ζησει καθε γυναικα…. δεν περιγραφονται με λογια….!!!!!!!!

Κατα τις 05.00 με πηγαν στο δωματιο και απο πισω μου ηρθε κ η κοριτσαρα μου!

Μα τι θαυμα της φυσης ειναι αυτο;;;

Ασυλληπτο……!!!!!

Πριν λιγες ωρες ηταν μεσα μου και τωρα κοιμαται ηρεμη διπλα μου μεσα στο κουνακι της…..

Σε ευχαριστω Θεουλη μου που μας αξιωσες να ζησουμε τετοιες στιγμες ευτυχιας..!

Τις επομενες μερες τις περασαμε ηρεμα, με πολυ κοσμο στο επισκεπτηριο..

Αν και το νοσοκομειο εχει rooming in, το βραδυ την εδινα την μπεμπα να την κρατησουν οι μαιες μιας και δεν επιτρεπεται συνοδος και μετα απο καισαρικη δεν ειναι πολυ ευκολο…. οι πονοι ηταν ελαχιστοι…. περιμενα πολυ πιο εντονους…. το μονο που πραγματικα με πονουσε και με ενοχλουσε ηταν οι οροι που ειχα και στα 2 χερια και δεν μπορουσα να παρω ευκολα αγκαλια το νινι μου….

Μετα απο 4 μερες πηγαμε σπιτακι μας και ακομα ειμαστε σε φαση προσαρμογης…. Ειμαι απεριποιητη εδω και ενα μηνα, δεν με νοιαζει τιποτα αλλο παρα μονο η κουκλαρα μου… Την αλλη βδομαδα σαραντιζουμε οποτε θα βγαινουμε και βολτιτσες και επιτελους θα περιποιηθει και η μαμα!!!!!!

Ευχομαι σε ολες τις γυναικες του κοσμου να γινουν καποια στιγμη μανουλες….

Κοριτσια καντε το….

Μην το φοβαστε!!!

Δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια…

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com