Η ζωή με δίδυμα (κάτι σαν εισαγωγή)

Η ζωή με δίδυμα (κάτι σαν εισαγωγή)

της Μαρίας Νιώτη

Πάντα πίστευα ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μια οντότητα μοναδική και όταν μου έλεγαν θεωρίες περί του άλλου μας μισού, εγώ απλά κουνούσα το κεφάλι και έπληττα αφόρητα. Τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια, που ήρθαν στη ζωή μας οι διδυμούλες μας αναρωτιέμαι «Βρε, λες;»

Οι δυσκολίες από την πρώτη μέρα γέννησης των μικρών ζουζουνιών είναι απίστευτα πολλές. Σκεφτείτε μόνο τη συναυλία που γίνεται στο σπίτι, όταν τα στομαχάκια παίζουν βιολί από την πείνα!!! Να σε πιάνει πανικός, να ξεχνάς πού είναι το μπάνιο για να πλύνεις τα χέρια σου, να ανοίγεις το ντουλάπι της κουζίνας ψάχνοντας απεγνωσμένα τις… πάνες, να μην ξέρεις ποιο να πάρεις πρώτο στην αγκαλιά σου, να τα παίρνεις και τα δύο τελικά και να ρίχνεις κλεφτές ματιές στη μηχανή του εσπρέσο (ή το χτυπητήρι του φραπέ, αναλόγως του γούστου), η οποία μαραζώνει γιατί έχει πάρει άδεια επ’ αόριστον και περνούν τα χρόνια της και πώς θα ξαναθυμηθεί τη δουλειά της, μου λες; Κι έρχονται τα νεύρα και σχηματίζουν την εστία του τέρματος, περιμένοντας τη μπάλα να τα ταρακουνήσει!

Κι αφού η δόλια μάνα ταΐσει τα  δίδυμα, αποφασίζει να βγει μια βόλτα, να δει λίγο το φως του ήλιου αγκαλιά με το διπλό θησαυρό της και να πιει τον καφέ  που τόσο λαχτάρησε και της τον θυμίζει η σκονισμένη πλέον εσπρεσιέρα! Ντύνεται απλά, αλλά πάντα φινετσάτα και πολύ μαμαδίσια, ο μπαμπάς είναι ήδη έτοιμος και περιμένει τον έρωτά του στην εξώπορτα, αλλά η μαμά αργεί… ε, πώς να μην αργεί, αφού για να ετοιμάσεις δύο μωρά είναι τελείως διαφορετικό από ότι ένα! Να πάρεις όλο τον εξοπλισμό εις διπλούν και εις τριπλούν κάποιες φορές, γιατί αν μου πέσει κάτω το ένα ποτηράκι, τι θα κάνω; Να φορτώσεις τα μωρά στο 4×4 καρότσι και να φύγεις! Το σκέφτηκες καλά; Οι περισσότερες πολυκατοικίες παλαιού τύπου δεν έχουν τόσο μεγάλο ασανσέρ, για να χωράει το καρότσι, οπότε αν έχεις τέτοια «τύχη» το κατεβάζεις από τις σκάλες και μετράς στάλες ιδρώτα στο μέτωπό σου, αλλά μαλακώνεις, γιατί τα μωράκια πολύ χαίρονται με κάτι τέτοια και γελούν συναρπαστικά!

Βγαίνεις στο πεζοδρόμιο και συνειδητοποιείς ότι όχι καρότσι δε χωράει, αλλά ούτε καν εσύ! Ειλικρινά, όταν ήμουν εγώ στη φάση του καροτσιού και έβγαινα βόλτα μόνη μου χωρίς την κολώνα του σπιτιού μου, γυρνούσα στο σπίτι με κλάματα και ένα τεράστιο γιατί, γιατί χάθηκε η ανθρωπιά, γιατί δε σεβόμαστε το συνάνθρωπο, γιατί στην Ελλάδα δεν θα μάθουμε ποτέ ότι το δικαίωμά μας σταματάει εκεί όπου αρχίζει του διπλανού μας και γιατί πρέπει να παρκάρουμε το μηχανάκι μας στο πεζοδρόμιο! Καλά, μη νομίζετε κι εγώ πριν γίνω μαμά έπεφτα σε «παραπτώματα», μέχρι που αναρωτιέμαι καμιά φορά «λες να βλέπει ο Θεός τί κάνουμε και μας τα φέρνει κάποια στιγμή μπροστά μας;»

Και καλά η βόλτα με το καρότσι στην πόλη είναι μαρτύριο, αλλά στο χωριό είναι απόλαυση! Φορτώνεις το αμάξι με τα συμπράγκαλα –είπαμε είναι και διπλά- βάζεις τα μωρά στα καθισματάκια (πάλι δύο, υπολογίστε τα έξοδα, ουφ!) και ξεκινάς τριαλαριλαλό για τη γιαγιά και τον παππού, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που χαίρονται τόσο πολύ με το «διπλό»!

Και περνούν τα χρόνια, τρέχει ο χρόνος σα νεράκι και έρχεται η ώρα του σχολείου. Αλλά πριν έρθει αυτή η για πολλούς «αγία ώρα», πρέπει να πληρώσεις νταντά να σε βοηθάει, αν δεν έχεις κοντά τη γιαγιά ή αν δεν προθυμοποιείται. Όμως το πορτοφόλι σου ήδη κλαίει, γιατί το ποσό ίσα που αντέχεται κι εσύ είσαι ένα βήμα πριν το έμφραγμα! Αντέχεις, όμως! Τί στο καλό, τέτοια ευτυχία με δυο μωρά ούτε στα όνειρά σου! Κι εκεί που λες ότι όλα θα βρουν τους ρυθμούς τους, αρρωσταίνει το ένα με λίγη καταρροή κι έρχεσαι και γίνεσαι τούρμπο! Ποιό να φροντίσεις περισσότερο, το αρρωστούλι, που κλαίει και θέλει την αγκαλίτσα της μανούλας ή το άλλο παιδάκι, που κάνεις το παν να μην κολλήσει!

Αυτό πάντως είναι μεγάλο θέμα, να νιώθεις ότι θέλεις μερικές στιγμές (ή όλες;) να κλωνοποιηθείς, για να μη χάσεις ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή τους, γιατί μεγαλώνουν ταυτόχρονα κι εσύ πρέπει να τα χορτάσεις! Όμως δε χορταίνεται η ευτυχία, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του άπληστος και όσο πιο πολύ του δίνεις, τόσο περισσότερο ζητάει, σαν τα διδυμούλια, που δε χορταίνουν τα χάδια και τις αγκαλιές και των γονιών, αλλά και του αδερφού ή της αδερφής!

Τελικά, είναι ωραίο να είσαι διδυμογονέας, αφού έχεις κερδίσει εκτός έδρας και η νίκη είναι λίγο πιο γλυκιά! 

[divider]

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com