2 1/2 χρόνια μαζί..!

– Μαμά, κοίτα! Ψάρι!

Αυτή η έκπληξη με περίμενε πρωί πρωί. Η Αθηνά είχε εντοπίσει ένα γυαλιστερό ψαράκι-χάντρα που είχε ξεφύγει από τις αγαπημένες μου σαγιονάρες. Και ήρθε μέσα στη χαρά και μου το έδωσε. Φωνάζοντας

– Μαμά, κοίτα! Ψάρι!

Η φράση αυτή ήταν ότι καλύτερο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Γιατί βγήκε από το στόμα της κόρης μου.

Θα μου πείτε… Για 2 1/2 χρονών παιδί, δεν είναι κάτι συνταρακτικό. «Σιγά τα αβγά» που λένε. Ναι, αλλά υπάρχουν και κάποια παιδιά, μεταξύ των οποίων και η κόρη μου, που κάνουν όλα τα σπουδαία βήματα με το δικό τους ρυθμό. Φεεεέτα. Και μέχρι να τα κάνουν, η καρδιά της μάνας χτυπάει σαν τρελή από αγωνία. Έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι αν θα ακούσεις ποτέ μία φρασούλα από το στόμα τους. Αν θα τα δεις να περπατούν, να τρέχουν ή να χοροπηδούν. Για κάποια παιδιά τα αυτονόητα στάδια ανάπτυξης δεν είναι τόσο αυτονόητα. Θέλει πολλή δουλειά και ακόμα περισσότερη πίστη και υπομονή. Για κάποια άλλα, μεταξύ των οποίων και το δικό μου, θέλει απλά λίγη δουλειά παραπάνω. Και αρκετή ψυχραιμία όταν σε ρωτούν «Μα δεν μιλάει;» Και ακόμα περισσότερη όταν σου εξιστορούν για κάποιον ανηψιό που μίλησε 5 ετών, αλλά είναι μια χαρά τώρα. Ευχαριστώ το Θεό που η κόρη μου απλά μάς διδάσκει τι θα πει… υπομονή. Και που πάντα μας εκπλήσει, λίγο πριν η ανησυχία χτυπήσει την πόρτα. 

Τον τελευταίο καιρό το λεξιλόγιό της έχει αυξηθεί απίστευτα. Από εκεί που ζούσα για να ακούσω σε σταθερή βάση το «Μαμά», τώρα το ακούω όλη μέρα. «Μαμά, σήκω!», «Μαμά έλα», «Μαμά, πάμε», «Μαμά, γάλα» Μικρές διαταγές που απλά δεν χορταίνω.

Όπως δεν μπορώ να χορτάσω την ίδια την κόρη μου. Έχει μια φοβερή αύρα αυτό το παιδί. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, μιας και είναι παιδί μου, όμως βλέπω τι επίδραση έχει στους άλλους, γνωστούς ή ξένους.

Την καμαρώνω για την ευγενική της φύση. Δεν είναι μικρό πράγμα για ένα 2χρονο να χαρίζει από μόνο του το ένα του γλυφιτζούρι χωρίς να της το ζητήσει κανείς. Να μαζεύει μόνη της κάθε σκουπιδάκι από κάτω και να το πετάει στο σκουπιδοντενεκέ. Να τρέχει να σε καθαρίσει με μωρομάντηλο, μόλις λερωθείς. Να σε σκεπάζει να μην κρυώσεις, αντί να τη… σκεπάζεις!

Την καμαρώνω για το πόσο ατρόμητη είναι. Το κάποτε εύθραυστο μωρό μου δεν μασάει πια πουθενά. Θα πάει να παίξει με τα μεγαλύτερα παιδιά και ας της ρίχνουν 2 κεφάλια. Και αν φάει κατά λάθος και καμιά σπρωξιά και κλάψει, μόνη της θα μαζέψει τα… κομμάτια της και θα σηκωθεί ξανά. 

Την καμαρώνω για το πόσο καλόβολο παιδί είναι… Για τίποτα ποτέ δεν μας ζόρισε. Ούτε στον ύπνο, ούτε στο φαγητό, ούτε στο αυτοκίνητο, ούτε στη θάλασσα, ούτε στον παιδικό… Ποτέ και για τίποτα. Και ακόμα και αν η ίδια δεν μιλάει ακόμα πολύ, δεν υπάρχει πράγμα που δεν καταλαβαίνει… Και αν την πιάνουν τα πείσματα της ηλικίας της, αργά ή γρήγορα καταλαβαίνει και τηρεί το «Όχι» μας.

Εύχομαι πραγματικά το νέο μέλος της οικογένειας μας να μοιάζει στην αδερφούλα του. Και εύχομαι να εξακολουθήσει και αυτή να είναι τόσο γλυκειά, όταν με το καλό έρθει ο Αρχέλαος στη ζωή μας. Προς το παρόν, δείχνει με χαρά σε όλους τα ρουχάκια του, εξακολουθεί να τον γεμίζει φιλιά και αγκαλιές (την κοιλιά μου δηλαδή) και να κολλάει το στόμα της στον ομφαλό μου και να φωνάζει «Νινιιιιί;», μπας και την ακούσει -που σίγουρα θα την ακούει.

2 1/2 χρόνια μαζί με την Αθηνά… Τα πιο γεμάτα χρόνια της ζωής μας!