55 μήνες μαζί..!

(Για όσους τώρα αρχίσατε να διαβάζετε το eimaimama, δεν είμαι τρελή και μετράω την ηλικία της κόρης μου ακόμα σε μήνες. Όμως έχω αποφασίσει να τους αφιερώνω κάθε μήνα μία ολόδική τους αφιέρωση. Έτσι, για κάθε ένα μήνα που ζούμε μαζι!)

Κάθε μήνα νιώθω ότι έχεις μεγαλώσει απίστευτα πολύ. Όμως εδώ και λίγο καιρό ωριμάζεις μέρα με τη μέρα τόσο έντονα που μένω πραγματικά με το στόμα ανοιχτό με όλα αυτά που ρωτάς, συζητάς και κατανοείς… Θυμάμαι μόλις κάποιους μήνες πριν σκεφτόμουν «Μα καλά, πάντα έτσι μικρούλα θα είναι;» και τώρα πια νιώθω την ανάσα του «Ωχ μαμά, δεν ξέρεις!» στον λαιμό μου… Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει… Ήδη είσαι πιο σοφή από εμένα, μόνο που τότε θα το δηλώνεις, ενώ τώρα απλά το αγνοείς…

Τα μαλλιά σου πιάνονται πια αλογοουρά (ακόμα κάτι που πίστευα πως δεν θα γίνει ποτέ, χαχα) και εσύ είσαι πια τόσο όμορφη και λυγερόκορμη… Κοριτσάκι κανονικό! Λατρεύεις το μπαλέτο, δίνεις τοση προσοχή σε κάθε μάθημα, λες και περιμένες 4 1/2 χρόνια μόνο για αυτές τις στιγμές στην αίθουσα χορού…

Τώρα πια καμιά φορά μου κρατάς μουτράκια, μα πάντα βρίσκεις τον τρόπο να γίνουν όλα καλά. Σε ευχαριστώ που με νιώθεις και με καταλαβαίνεις, που είσαι εκεί στη χαρά και τη λύπη μου, πάντα διακριτική, πάντα χαριτωμένη. Μην κοπανάς τον αδερφό σου σε παρακαλώ, δεν φταίει που είναι λίγο άγαρμπος ο κακομοίρης.

Εύχομαι να μπορώ πάντα να σου τραγουδώ που τόσο σου αρέσει.

Σε λατρεύω, κορίτσι μου! Πόσο έχεις μεγαλώσει…