Όλα του γάμου δύσκολα ή όχι;
Όλα του γάμου δύσκολα ή όχι;
μαμά Μαρία
Αγαπημένες μου »Ελληνίδες Μαμάδες», είμαι η Μαρία και είμαι 27 χρονών. Θα ήθελα να σας γράψω την δική μου ιστορία. Με τον τον σύζυγο μου γνωριστήκαμε στο Γυμνάσιο. Είμαστε μαζί 13 χρόνια τώρα.
Όταν έμεινα έγκυος στα 21 και ο άντρας μου στα 22, φέραμε το τέλος του κόσμου!!! Τι θα κάναμε χωρίς χρήματα;; Ο σύζυγος δούλευε τότε σε ένα ξυλουργείο (χωρίς ένσημα) και εγώ δούλευα σε ένα φαρμακείο (χωρίς ένσημα). Πέρα από τις δυσκολίες που θα αντιμεντωπίζαμε δεν σκεφτήκαμε ούτε μια φορά την λέξη »έκτρωση». Ήδη οι πρώτες δυσκολίες ξεκίνησαν όταν είπα στο αφεντικό μου ότι ήμουν έγκυος και με σούταρε με τρόπο!! Αλλά τι να πω;;; Δεν μου είχε κάνει ποτέ πρόσληψη οπότε δεν υπήρχα ποτέ και σαν υπάλληλος…
Με την βοήθεια των γονιών μου νοικιάσαμε ένα ωραίο σπιτάκι κοντά στο πατρικό μου σπίτι. Οι γονείς μου μας πήραν όλα τα έπιπλα του σπιτιού. Ανταλλάξαμε όρκους αιώνιας αγάπης… Κάναμε ένα υπέροχο γλέντι..
Και ξαφνικά γίναμε οικογένεια.
Ήρθε η ώρα να γεννήσω.. Δεν θα την ξεχάσω την ήμερα αυτή ποτέ! Ο προγραμματισμένος μου τοκετός θα ξεκινούσε στις 10 το πρωί. Όταν πηγαίναμε στο μαιευτήριο ήμουν λες και πήγαινα για κρέμασμα! Ευχόμουν από μέσα μου στην Κηφισίας να έχει μποτιλιάρισμα!
Ξεκινήσαμε τις διαδικασίες και μπήκα στο χειρουργείο. Ξαφνικά μου έφυγε και ο φόβος κι όλα.. ‘Ενιωθα μεγάλη ασφάλεια με τον γιατρό μου και την μαία. Στις 10:30 άκουσα το κλάμα της κορούλας μου! Αυτά τα 5 δευτερόλεπτα μέχρι να τη δω, να δω τί είχα μέσα μου τόσους μήνες, μου φάνηκαν αιώνες. Ξαφνικά είδα ένα όμορφο πλασματάκι να κλαίει και όταν μου την έδωσαν αγκαλίτσα μου ηρέμησε. Είχα συγκινηθεί τόσο πολύ πού θυμάμαι μου έλεγε ο γιατρός μου να μου ζήσει και δεν είχα την δύναμη από τα δάκρυα να του πω ευχαριστώ.
Με την επιστροφή μας στο σπίτι ξαφνικά όλα άλλαξαν!! Είδα έναν άλλο σύζυγο… Έναν υπεύθυνο άντρα και έναν υπέροχο πατέρα. Η κορούλα μας ήταν δώρο απ΄ την Παναγία. Μας έφερε γούρι. Ο άντρας μου βρήκε μια δουλειά από εκεί που δεν το περιμέναμε με τα διπλάσια χρήματα και έτσι εγώ είχα την πολυτέλεια να κάτσω στο σπίτι μας να μεγαλώνω το κοριτσάκι μας. Ενώ δεν είχα ίδεα από μωρά με το δικό μου το παιδί ήταν αλλιώς! Έμαθα να είμαι πολύ υπεύθυνη και να δίνω όλη αυτή την αγάπη που είχα μέσα μου που ούτε καν ήξερα ότι έκρυβα.
Μετά από 4,5 χρόνια να και ο μπέμπαρος μας!!! Είχα έναν υπέροχο τοκετό και θεωρώ τον εαυτό μου την «πιο ευτυχισμένη λεχώνα».
Ώρες ώρες σκέφτομαι.. «Πρέπει να είμαι πολύ καλός άνθρωπος για να μου χάρισε ο Θεός τέτοια αγγελούδια«
Ευχαριστώ το Θεό που είμαι μητέρα.
Υ.Γ. Μετά από 13 χρόνια έχω να πω ότι ΛΑΤΡΕΥΩ το αντράκι και είμαι πιο ΚΑΨΟΥΡΟΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ με την πάρτη του από ποτέ !!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Γειά σας σε όλες τις μάνες της Ελλάδας που αφήνετε ένα ψιχουλάκι από την ψυχή σας σ'αυτήν εδώ την γωνιά.Η δική μου ιστορία δεν είναι έτοιμη να δημοσιευτεί επίσημα ακόμη,ή εγώ δεν είμαι τόσο έτοιμη να εκθέσω την τόσο προσωπική μου ζωή με τα παιδιά μου,ή κι οι αναγνώστες δεν θα είναι ακόμη έτοιμοι να δεχτούν την αλήθεια της δικής μου ζωής και των δικών μου βιωμάτων.Τί να σας πω κι από που να αρχίσω άραγε;παντρεύτηκα με προξενιό στα 17 μου,νόμιζα πως ερωτεύτηκα,ήταν η πρώτη μου εμπειρία άλλωστε με τόσο καλό αλλά αυταρχικό πατέρα και δεν άντεξε ο αγώνας μου να σπουδάσω στα 18 μου κι έτσι παντρεύτηκα με το όνειρο μιάς σωστής κι αγαπημένης οικογένειας..ήταν φυσικά πιο μεγάλο το όνειρό μου από τις σπουδές..μούχε υποσχεθεί ο άντρας μου κιόλας ότι θα με βοηθούσε στις σπουδές μου,γαλλική φιλολογία ήθελα,αλλά με παιδιά μωρά δεν ήταν έυκολο..κράτησε 5 χρόνια ο "συμβιβασμός"μου σ'αυτό το γάμο...αμέως μετά το διαζύγιο,καταπιάστηκα με τα βιβλία μου,έχοντας πάντα τα παιδιά μου μωρά τότε,3 ο γιόκας μου κι 1.5 η κορούλα μου..πέτυχα Σαλονίκη 10η το 1984,σπούδασα με τα παιδιά μου μαζί,απ'το χέρι,δεν τ'αφησα ποτέ και δεν μ'άφησαν ποτέ ως τώρα...αποφοίτησα με άριστα το 89 με τα παιδιά μου στην αποφοίτηση αλλά πάντα με τη βοήθεια του πατέρα μου,αιωνία του η μνημη τώρα πια...πριν από 9 χρόνια τον έχασα από την επάρατο...επέστρεψα Βόλο το 89 με τα παιδιά μου,τα μεγάλωσα με τους γονείς μου μαζί,τα ανάθρεψα με απίστευτη αυταπάρνηση,ξεκίνησα ωρομίσθια 10χρόνια μετά την αποφοιτηση,πολύ αργά για νάχω μάσει μόρια ώστε νάχω ήδη διοριστεί,,έπεσα με τα μούτρα στα παιδιά μου να μη τους λείψει τίποτα,από ενοχή ίσως που τους έλειπε ο πατέρας τους,αν κι ο παππούς ήταν τα πιο αξιο υποκατάστατο..κι έτσι έστω κι αν είμαι αδιόριστη κι ασχολουμαι με μεταφράσεις πια χρόνια τώρα,αμετανόητη καμαρώνω και τα δυό μου παιδιά στρατιωτικούς αξιωματικούς και τα 7 εγγονάκια μου πούναιδεκαπλάσια αγάπη απ'τα παιδιά,πιστέψτε με...αυτά τα λίγα και σας εύχομαιτο καλύτερο για τη ζωή των παιδιών σας,δώστε τους όλη την αγάπη και την προσοχή σας και δε θα το μετανιώστε ποτέ,πάντα γυρίζει προς αυτά τα ίδια αυτή σας η αγάπη και την δίνουν στα παιδιά τους...Ευχαριστώ..
Χαχαχα ευχαριστώ κορίτσια για τα καλά σας λόγια. Γεωργία είπαμε σε καμια 4ετία να είμαστε καλά θα κανουμε και τρίτο. Να είστε καλά εσείς και οι οικογένειες σας! Φιλάκια πολλά.
etoimastite kai gia to trito!!!
Πολύ την χάρηκα την ιστορία σου Μαράκι!! Σαν τα παραμύθια που έχουν αίσιο τέλος και νιώθεις ανακουφισμένος. Το είχα ανάγκη πραγματικά να διαβάσω μια αισιόδοξη, αληθινή ιστορία! Να είστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι και να χαίρεστε τα παιδάκια σας!
poso wraio einai na diavazeis gia eutuxismenes oikogeneies!!!pairnoume kouragio k gemizoume aisiodoksia!!!euxomai ola ta kala tou kosmou!!!mpravo sas pou eiste toso agaphmenoi!!!!