Έχασα τη μανούλα μου μέσα από τα χέρια μου σε ένα μόλις λεπτό…

Είμαι και εγώ μια γυναίκα πλέον που έχασα άδικα και άδοξα την μανούλα μου.

Η μητέρα μου έχασε την μαμά της, όταν μικρή ακόμη… Περίπου 7 χρονών, γύρισε από το σχολείο και βρήκε αυτό που κανένας δεν εύχεται να πάθει. Τον θάνατο της μανούλας της… Συνέχισε την ζωή της όπως μόνο αυτή ήξερε, με την υπόλοιπη οικογένεια της, όμως στο γάμο της χάνει και τον πατέρα της. Τότε αποφάσισε ότι πρέπει να κάνει μεγάλη οικογένεια για να ξεπεράσει όλα αυτά που της συνέβησαν και έκανε 3 παιδιά…

Μας μεγάλωσε με απίστευτη αγάπη και ευτυχία, να μην μας λείψει τίποτα, όμως πάντα είχε μία θλίψη στο βλέμμα της που εμείς οι τρεις δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε.

Μετά από αρκετά χρόνια μαθαίνουμε ότι είχε πρόβλημα στα νεφρά και έπρεπε να κάνει αιμοκάθαρση. Το αντιμετωπίσαμε σχετικά καλά και άρχισε να μπαίνει στην καθημερινότητα μας ένα πρόγραμμα μέρα παρά μέρα να μπαίνει στο μηχάνημα για να μπορεί να ζει μαζί μας. Μου φαινόταν πολύ δύσκολο στην αρχή να βλέπω την μητέρα μου να περνάει την ζωή της όλη εκεί μέσα, αλλά αφού την έβλεπα καλά, προσευχόμουν γι’ αυτήν κάθε μέρα να είναι πάντα έτσι! Η μητέρα μου είχε τεράστια δύναμη τελικά, τόση που δεν κατάλαβα πως μια μέρα θα την έχανα ξαφνικά και για ΠΑΝΤΑ. Είχα στο μυαλό μου ότι έτσι θα πάει για πάρα πολλά χρόνια, όμως μία μέρα χάλασε η φιστουλα… Κατερευσα με το που το άκουσα.

Η μαμά είχε 6 χρόνια που έκανε αιμοκάθαρση και ήταν πολύ κουρασμένο το χεράκι της πλέον, όπως και ο οργανισμός της φυσικά. Δυστυχώς της έβαλαν καθετήρα στον λαιμό. Το λεγόμενο σπαθί στην γλώσσα των γιατρών. Θυμάμαι που την φροντιζα να κάνει μπάνιο και να ετοιμαστεί για να πάει να κάνει αιμοκάθαρση και σε 2 μήνες να βγάλουμε τον καθετήρα και να δουλέψει η καινούργια φιστουλα στο χέρι της. Όμως μια μέρα μπήκα στο σπίτι -γιατί κάτι μου έλεγε να πάω γρήγορα να την βρω- και την βρήκα στο πάτωμα. Είχε φύγει ο καθετηρας και την έχασα μέσα από τα χέρια μου και σε 1 λεπτό. Πόσο μα πόσο άδικο είναι αυτό και μόλις στα 68 της χρόνια να φεύγει έτσι άδοξα και ξαφνικά…

Μας υπεραγαπουσε και εμείς το ίδιο. Ήταν και είναι η καλύτερη μου φίλη που της έλεγα τα πάντα και αυτά που έχουμε ζήσει δεν περιγραφονται με λόγια, που αυτή μας ώθησε να κάνουμε οικογένεια και να αγαπάμε η μία την άλλη. Πειτε μου πως να ζήσω βλέποντας την μοναδική μου αγαπημένη μανούλα αβοηθητη στο πάτωμα και να μην μπορώ να κάνω τίποτα, παρά μόνο να τσιρίζω και να φωνάζω «Μανούλα, ξυπνα!» Αλλά μάταια… Η μανούλα μου είχε φύγει…

Από τότε έχουν περάσει 5 μιση μήνες και το μοναδικό πράγμα που μπόρεσα να σκεφτώ μέσα σε αυτήν την αδικία είναι πως μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει για να μην υποφέρει άλλο… Ομως μανούλα είναι μόνο μία…

Μανούλα μου γλυκιά και πολυαγαπημένη, σ’ αγαπώ και θα μου λείπεις μέχρι να βρεθούμε για να σε δω και πάλι, να σε αγκαλιάσω και να σου πω τι έπαθες…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com