Το Υστίκι
(Αυτό το άρθρο θέλω να το διαβάσετε, λες και πρόκειται για άρθρο επιστημονικής φαντασίας. Μην μου αρχίσετε «αααα, δεν γίνεται αυτό…», «μα τι είναι αυτά που λες, το δικό μου παιδί δεν…» κ.λ.π. Είναι η βασική μου θεωρία για τη ζωή. Όχι από τότε που έγινα πατέρας, αλλά από όσο θυμάμαι, ότι μπορούσα να σκέφτομαι.)
Πάμε λοιπόν:
Πριν από μερικά χρόνια ο μακαρίτης ο Steve Jobs (που άλλαξε τον κόσμο της τεχνολογίας… άρα: άλλαξε και τον κόσμο) είχε πει σε μια διάλεξη που έκανε προς τους αποφοίτους ενός ΜΕΓΑΛΟΥ αμερικανικού Πανεπιστημίου.
(Σας δίνω το νόημα)
«Kαλημέρα σας, συγχαρητήρια που πήρατε το πτυχίο σας απ’ αυτό το περίφημο Πανεπιστήμιο, αλλά κανέναν από σας δεν πρόκειται να προσλάβω στη δουλειά μου!»
Και αφού άφησε να το χωνέψουν καλά εξήγησε:
«Όλα αυτά τα λαμπρά μυαλά (εννοούσε των φοιτητών- τριών) δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν κάτι ανατρεπτικό, δημιουργικό, καινούργιο, κάτι που να σπάσει το κατεστημένο… επειδή απλούστατα εκπαιδευθήκατε (άριστα) για να υπηρετήσετε το κατεστημενο…το ηδη υπάρχον… το ήδη πετυχημένο…το παρελθόν. Σας έδωσαν και πτυχίο μάλιστα!»
(Μην κολλήσετε στις λέξεις…αυτό ήταν το νόημα, λέμε)
Ο ίδιος είχε εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο.
Το ίδιο έκανε και ο κύριος που ανακάλυψε το Facebook.
Γιατί άραγε δεν πήγε στο Ωδείο ο Τζόν Λέννον; Mήπως δεν είχε τα προσόντα; Σε ποια Σχολή Καλών Τεχνών διδάχτηκε ο Πικάσο να ζωγραφίζει έτσι παραξενα (ανατρεπτικά) αλλά και ανεπανάληπτα; Ποιος δίδαξε τον Μάϊκλ Τζόρνταν να παίζει τέτοιο μπάσκετ;
Η απάντηση είναι: ΚΑΝΕΙΣ δεν τους δίδαξε. Κανένας δεν καλουπάρισε το αναμφισβήτητο ταλέντο τους και να το αποτέλεσμα. Ηταν από τους τυχερούς που ξέφυγαν.
Η ζωή αλλάζει, αν κάνεις κάτι έξω από το (όποιο) σύστημα.
Με άλλα λόγια: διαφορετικό απ’ αυτό που σε έχουν διδάξει.
Ο Θεός, η Φύση, η Ζωή, πείτε το όπως θέλετε, μας δίνει ένα ανθρωπάκι. Το μωράκι. Μόλις έχει βγει από το εργοστάσιο. Τέλειο. Του κουτιού. Με μυαλό σφουγγάρι. Με καθαρή ψυχή. Σε άριστη κατασταση. Πιο άριστη δεν γίνεται. Σαν μια BMW (η αγαπημένη μου εταιρία) που την παίρνεις σένια από το εργοστάσιο με 0 χιλιόμετρα.
Αυτό λοιπόν το ανθρωπάκι το τέλειο… μόλις το πιάσουμε στα χέρια μας αρχίζουμε να το «πειράζουμε». Όχι, να το εκπαιδεύουμε να φάει, να πιεί και να του παρέχουμε αασφάλεια… αυτό το κάνουν ΟΛΑ τα θηλαστικά. Αρχίζουμε να το «πειράζουμε».
Σαν να πάρεις την BMW και να την πάς κατευθείαν στο συνεργείο του κολλητού σου του Στρατή και να αρχίζετε να την «πειράζετε»… Να της βάλετε μια-δυό αεροτομές, να βάλετε πιο φαρδειά λάστιχα,,, να βάψετε την οροφή σε χρυσό, να αλλάξετε ζάντες και να βάλετε αυτές με τα φτερά, να αλλάξετε (δεν το συζητάω) τιμόνι και να βάλετε αγωνιστικές θέσεις… Φυσικά…μα φυσικά … να βάλετε και λίγο χέρι στον κομπιούτερ της μηχανής…. Και μετα θα βείτε στον δρόμο… όχι με BMW, αλλά με την Ταβέρνα τα «δυο αδέλφια».
Ακριβώς το ίδιο κάνουμε και με τα παιδιά.
Από την μέρα που γεννιούνται μέχρι την ημέρα που φεύγουν από τη ζωή: Τα εκπαιδεύουμε… τα «πειράζουμε»… οι τυποι με την BMW όσο περνά ο καιρός τόσο και περισσότερες «εμπνεύσεις» έχουν.
Όταν η Αθηνούλα πήγε προ ημερών για πρώτη μερα (μετά το καλοκαίρι) στον παιδικό σταθμό σκέφτηκα να γράψω status: H κόρη μου πάει πρώτη μέρα σχολείο. Θεέ μου, συγχώρεσέ με!
Δεν το ’γραψα γιατί φοβήθηκα ότι θα πάει αλλιώς το μηνυμα.
Το κάνω τώρα.
Χθες το απόγευμα πήρα την μικρή και πήγα στους φίλους μας Δέσποινα και Κανέλο… ναι την Δέσποινα Μαυρογένη, που γράφει κι εδώ στο «eimaimama»… και οι δυό τους υπεραγαπανε την Αθηνά κι εκείνη κάνει σαν τρελλή να τους δει.
Η Δέσποινα λοιπόν λατρεύει την κηπουρική κι έχει έναν πολύ όμορφο κήπο στις βεράντας της… Χθες λοιπόν πήρε την Αθηνά, κάθισε κάτω ανακούρκουδα δίπλα σε κάτι μεγάλες γλάστρες και άρχισε να της μαθαίνει να… μυρίζει. Στην αρχή την έτριψε τα χεράκια της σε έναν βασιλικό. Το αποτέλεσμα μαγεψε την Αθηνά. Ηρθε τρέχοντας κοντά μου να μου δώσει να μυρίσω τα δακτυλά της. Μετα ξανά πίσω στην Δέσποινα, που της έκοψε έναν φυλλαράκι άλλου είδους βασιλικό και της το ΄δωσε να το μυρίσει… Μου το ΄φερε και σε μένα… πραγματικά είχε απίθανη μυρωδιά… και μετα άλλο λουλουλουδάκι… κι άλλο… κι άλλο και εκείνη μεθούσε με τις μυρωδιές.
Μάλιστα! Αυτό είναι «πείραγμα» που αξίζει τον κόπο. Και η χαρά που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Αθηνάς με αιτία την μυρωδιά της φύσης, των λουλουδιών, αναλύεται τέλεια από το μυαλό της που είναι –όπως κι όλων των παιδιών- σφουγγάρι.
Μετα την πήρε ο Κανέλος κι άρχισαν το αγαπημένο τους παιγνίδι, «Σου ανοίγω ένα Φυστίκι Αιγίνης (Σαν Φυστίκ (!!!) που λένε και στη Θεσσαλονίκη). Στο δίνω, το μασουλάς σαν σκιουράκι, ανοίγω άλλο κ.λ.π.»
(Μπορεί να φάει 10 κιλά φυστίκια έτσι!)
Μετα το τρίτο φυστίκι την ρωτάω, ο χαζομπαμπάς:
– Τι σου δίνει ο Κανέλος; ΦΥ-ΣΤΙ-ΚΙ!
– Υστίκι … μου λέει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
– ΦΥ-ΣΤΙ-ΚΙ! Πετάγεται ο Κανέλος.
– Υστίκι!
– ΦΥ-ΣΤΙ-ΚΙ! Συμπληρώνει ατάκα η Δέσποινα.
– Υστίκι!
– ΦΥ-ΣΤΙ-ΚΙ! εγώ.
Η Αθηνά αρπάει το φυστίκι από τον Κανέλο που την κρατά αγκαλιά και χαίρεται σαν γύφτικο σκεπάρνι, το μασουλάει και μας λέει:
– ΜΠΡΛΛΛΛΛΛΛΛΛΙΜΠΠΠΡΡΡΡΡΡΡ!
Το παίρνετε το μηνυμα ή ακόμα;
Αυτή η φωτογραφία την πρώτη μέρα που πήγε η Αθηνά στον Παιδικό Σταθμό, σας άρεσε πααααρα πολύ…. Όλα τα παιδάκια δίπλα-δίπλα, τραλαλαλα…τι τρυφερούλι… τι γλυκούκι… αχ τα πουλάκια μου….
Η πραγματική φωτό όμως είναι έτσι.
Καλή, αλλά όχι το ίδιο αθώα, τρυφερή όπως η πρώτη. Τα πόδια των ενηλίκων, μετέτρεψαν την αθώα εικόνα των παιδιών σε … επιβολή.
Μμμμμμμμ;
Μόλις τους είπα (στα πόδια): Κάντε πίσω. Βγείτε από το πλάνο. Τα παιδιά έκαναν την φωτογραφία μαγική, γιατί η αθωότητα ξεχείλιζε.
Τι ψάχνουμε σ’ αυτον τον γαμημένο κόσμο; Καθημερινά. Κάθε στιγμή. Τι ζητάμε από τον εαυτό μας και βασικά από τους άλλους: Την αθωότητα.
Και τι είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε στα παιδιά;
Τους κλέβουμε, σβήνουμε, τους μολύνουμε την αθωότητα με την οποία ήρθαν από το εργοστάσιο…
Γίνεται τίποτα ν αλλάξει αυτό;
Όχι.
Γι΄ αυτό σας είπα στην αρχή δείτε το σαν άρθρο επιστημονικής φαντασίας.
Δεν γίνεται γιατί το παιδί πρέπει να συναντήσει κι άλλα παιδάκια για να κοινωνικοποιηθούν. Πού; Μα στο σχολείο…
Λες και τα παιδάκια δεν θα κοινωνικοποιηθούνε π.χ. στις παιδικές Χαρές… ναι, αλλά να το πηγαίνεις κάθε μέρα… 4-5 ώρες όπως πηγαίνει στο σχολείο….
Δεν γίνεται ε;
Από τρελό κι από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια… λέμε και συμφωνούμε. Μόνο που δεν τα ρωτάμε ποτέ να μας πουν την αλήθεια.
Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του μια μεγαλοφυία. Είναι μαζί με όλο το πακέτο από το εργοστάσιο. Μόνο που, αμα αρχίζεις και την πειράζεις την ΒΜW γίνεται από αυτοκινητάρα, λατέρνα και η μεγαλοφυία κρύβεται όσο πιο βαθειά γίνεται,,, Το ότι αρέσει η BMW στον κάγκουρα, δεν λέει απολύτως τίποτα.
Tα παιδιά δεν λένε μόνο την αλήθεια (την οποία εμείς προσπαθούμε να την κάνουμε αλήθεια ΜΑΣ), μας διδάσκουν πράγματα που δεν υπάρχουν πουθενά στο google, σε πάπυρο μεγάλης Βιβλιοθήκης.
Τι είναι αυτό;
Δυστυχώς (ευτυχώς) δεν μπορώ να του δώσω ονομασία. Μία λέξη.
Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία. Την πιο συγκινητική ιστορία που΄χω ακούσει ποτέ. Σε όσους την είπα κάθε φορά βούλωνε ο λαιμός μου… και βούρκωναν τα μάτια μου.
Είναι ότι πιο αθώο έχω ακούσει.
Πάρτε το free μάθημα:
Μια κυρία έχασε τον άνδρα της νεότατο. Αφησε πίσω δυο παιδιά. Το πιο μικρό γύρω στα 3… κοριτσάκι…. Από την επόμενη μέρα άρχισε να ρωτά:
– Πού ’ναι ο μπαμπάς;
– Στον ουρανό, γλυκειά μου.
Ύστερα από λίγες μέρες την βρήκαν να χοροπηδάει στο κρεββατάκι της να προσπαθεί να φτάσει τον ουρανό.
Kαι για να μην κλείσουμε στανάχωρα:
Φεύγοντας η Δέσποινα έδωσε στην Αθηνά τα φυλαράκια βασιλικό. Το βάλαμε πάνω-πάνω στην τσάντα με τη Μίνι. Σε όλη τη διαδρομη μύριζε τον βασιλικό.
Μην γράφετε τα παιδιά σας.
Διαβάστε τα!
Καληνύχτα σας!
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Καταπληκτικό κείμενο!βγαλμένο από την καρδιά!κ όχι ένα απλό κείμενο γραμμένο από χέρι που ξέρει πως να γράφει καλα κείμενα.ένα κείμενο που βγήκε από την δικιά σου καρδιά Μανο κ μπήκε στις δικές μας!Σε ευχαριστω!Σ'ευχαριστω γι'αυτα που με έκανες να αισθανθώ,που έβαλες το μυαλό μου να σκεφτεί!θα το κουβαλώ μέσα μου πάντα!
ευχαριστουμε Μπαμπα Μανο!!!!!!!!!!!!!
Σας παραπέμπω στην ομιλια του Σερ Κεν Ρόμπινσον στο TED, ο οποίος προτείνει τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν "σκοτώνει" την δημιουργικότητα. Μάνο, θεωρώ πως προσιδιάζει στο γενικότερο νόημα του κειμένου σου. http://www.ted.com/talks/lang/el/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html Εκτός απο ενδιαφέρον έχει και πολύ χιούμορ!!!
Τη γνωρίζουμε την ομιλία και τη λατρεύουμε! http://www.eimaimama.gr/2010/12/blog-post_7735.html
Απο τα πιο ωραία άρθρα που έχω διαβάσει. Επιτέλους, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στο ταλέντο (αναφέρομαι στην αρχή του άρθρου) και άνθρωποι που κατανοούν οτι πρέπει να αφήσουμε λίγο τον εαυτό μας να σκεφτεί .."out of the box". Συγχαρητήρια πρώτα στον Jobs για αυτό που είπε (και δεν είχα ξαναακούσει/διαβάσει κάπου) και μετά σε εσένα Μάνο για την αντιμετώπιση του θέματος. Η διαφορετικότητα, η αθωότητα, η αγάπη μετρούν..!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ !!!ΕΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ...ΟΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ,ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ!!!ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑΚΙ 2,5 ΕΤΩΝ?ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΔΕΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΚΙΚΙΑ ΠΟΤΕ?ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΜΑΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΝΑ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ ΛΑΘΑΚΙΑ ΤΟΥΣ.ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΕ ΑΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕΓΑΛΩΝ........
Έτσι μπραβο,κάπου κάπου να μας τα γράφεις,να μας τα λες χύμα!!!να επαναφερεις στον πλανήτη γη!καληνυχτα σας!
"διαβάστε τα" ...μας λένε τόσα πολλα κάθε μέρα και 'μείς δεν ακούμε! Πόσο δίκιο έχεις!!!!
ωραία η φιλοσοφία αλλά δε μπορούμε κατά τη γνώμη μου να διαγράφουμε τη δύναμη της καλλιέργειας και της παιδείας, διαφορετικά θα λειτουργούσαμε μόνο με τα ζωώδη ένστικτά μας. δεν είναι λύση το να μην πάμε σχολείο. λύση είναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με όποιον τρόπο νομίζει ο καθένας καλύτερο, δεν υπάρχουν συνταγές!
Το φυστίκι Αιγίνης δεν προφέρεται Σαν-Φυστίκ αλλά ΣΑΜ-Φυστίκ, όπου ΣΑΜ είναι η ονομασία της Δαμασκού, δηλαδή φυστικάκι από τη Δαμασκό. Για να κερδίζεις στο Trivial Pursuit χεχεχε.
Mano....makari na se klwnopoiousan ...respect gia allh mia fora...
Μερικές φορές σ'σγσπ'ω πιο πολύ :-)
Απο τα πιο ουσιαστικα αρθρα που εχω διαβασει.. Θελω κι αλλα τετοια! Με το καλο να ερθει ο γιος σου!
Συμφωνώ με κάθε λέξη, αλλά κι εσύ ο ίδιος, που έχεις απίστευτο τρόπο σκέψης (αν και πολλές φορές δε συμφωνώ ότι όλα είναι τόσο εύκολα) έχεις μπει στο "τρυπάκι" και θα δώσεις στην κόρη σου 2,3 πτυχία ακόμη κι αν είναι του MIT!! Kι εγώ θα πάω να βρω τη λατρεμένη κα Μαριάννα και θα της πω να με προσλάβει και να μου δίνει 5000 ευρώ το μήνα και όλα αυτά σ' ένα παράλληλπο σύμπαν.......
Αγαπητέ και σοΦε κύριε Μάνο. Διάβασα το κείμενο σας και για άλλη μια φορά έμεινα ικανοποιημένη και με σκέψεις... Βέβαια η άποψη μου διαφέρει ίσως λόγω των βιωμάτων των γονιών μου.... Ο μπαμπάς μου με το ζόρι έβγαλε το δημοτικό αλλά δεν συνέχισε γυμνάσιο επειδή τότε το νησί δεν είχε κι επιπλέον τότε οι γονείς έκαναν παιδιά για τις δουλειές όχι για να τα πληρώνουν και από πάνω!!ο ίδιος ο δάσκαλος του πήγε κλαίγοντας να παρακαλέσει τους γονείς του να μη χαντάκωσουν τέτοιο μυαλό! Ομοίως η μητέρα μου από 12 χρόνων έφυγε από το χωριό της για να δουλέψει.... Για τους παραπάνω λόγους εγώ χαίρομαι που εχω την ευκαιρία να είμαι παιδί του συστήματος! Χαίρομαι γιατί αυτό το σάπιο σύστημα με έκανε να σκεφτώ με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και να μάθω να παλεύω σε κάθε εμπόδιο που μου βάζει... Μπορεί όντως να με προγραμματισάν οι δικοί μου αλλά καταλαβαίνετε ότι τους χρωστάω... Τους χρωστάω το όνειρο στη γνώση που ενώ ήθελαν δεν μπορούσαν να έχουν... Γι αυτό και χαίρομαι που εχω την ευκαιρία να είμαι μέρος αυτού του σάπιου συστήματος επειδή αυτόματα εχω την ευκαιρία να το ταρακούνησω και γιατί όχι να το αλλάξω!!!! Να χαίρεστε τα παιδάκια σας και εύχομαι πάντα να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και όνειρα!!!
Καλησπέρα. Κι εγώ μια κόρη έχω, δεν ευτύχησα για άλλα παιδάκια όμως. Θα ήθελα, αλλά λόγω ανωτέρας βίας, δεν νομίζω να κάτσει. μου αρέσει η οπτική σου Μάνο, και πιστεύω ότι παρόλο που ο πατέρας της κόρης μου πιστεύει ότι είμαι "λίαν χαλαρή" μαζί της, κάνω πολύ σωστά που την αφήνω στην ησυχία της να ανακαλύψει τον κόσμο. Οι γιατροί λένε ότι έχει μια ανωμαλία στο φάσμα του αυτισμού και πρέπει τώρα λέει, να πάει σχολείο, να μάθει να μιλάει όπως "εμείς", και να εξασκήσει τις ικανότητές της να επικοινωνεί και να συμπεριφέρεται όπως "το μέσο παιδί της ηλικίας της". Δεν σου κρύβω ότι ήταν μεγάλο σοκ για μένα η διάγνωση της παιδοψυχολόγου-νευρολόγου. Αλλά, δεν παύει να υφίσταται, μ' αρέσει, δε μ' αρέσει. Το παιδάκι μας είναι έξυπνο πολύ, και με την περίσσια ελευθερία που του παρέχουμε, μαθαίνει κάθε μέρα και εξελίσσεται και σύντομα δεν θα φαίνεται τίποτε από όλα αυτά. Δεν ξέρω εάν φταίει το ότι δεν την "πειράξαμε", ή ότι από μόνη της κατάλαβε ότι "την έχει άσχημα", πάντως, κάθε φορά που της κάνουμε το οποιοδήποτε σχόλιο, την πιο μικρή υπόδειξη, την βρίσκουμε έτοιμη, με την απάντηση κάτω από τη γλώσσα. Ο λόγος που δεν θέλω να την "φέρω στα μέτρα μου" είναι κυρίως, ότι δεν πιστεύω ότι ξέρω καλύτερα από εκείνη. Περιμένω δε, από εκείνη να μου πει την αλήθεια, την δική της αλλά και της πλάσης... Μακρυγορώ και δεν κάνει... Καλά τα λες λοιπόν κύριε Μάνο, μπαμπά της Αθηνάς και σύντομα - με το καλό και του Αρχέλαου - και σου εύχομαι να μπορείς πάντα να διαβάζεις τα παιδιά σου, τους αγαπημένους σου και τον ευατό σου για να μπορείς να μας γράφεις κι εμάς όλα αυτά τα ενδιαφέροντα...
apo ta pio orea pou ehis grapsi Mano...
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κατάλαβα το νόημα όσων έγραψες, ίσως δηλαδή και να κάνω λάθος με όσα θα πω. Μου φαίνεται λίγο αντιφατική η στάση σου, από την μία να αφήσουμε να πούνε τα παιδιά την δική τους αλήθεια και να τα έχουμε πιο ελεύθερα, να μην τα βάλουμε σε στεγανά και δικά μας θέλω, αλλά από την άλλη και εσείς, όπως άλλωστε οι περισσότεροι, στείλατε το παιδί στον παιδικό σταθμό και δεν επιλέξατε τις 4-5 ώρες στην παιδική χαρά. Και, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάνατε πολύ καλά γιατί τα παιδιά το χαίρονται και τους αρέσει και είδατε και οι ίδιοι μεγάλη αλλαγή στην συμπεριφορά της. Είναι πολύ ωραία όσα είπες, ίσως σε μία άλλη χώρα, ίσως σε μία άλλη εποχή που προς το παρόν φαντάζει ουτοπία. Συμφωνώ, τα παιδιά να μην τα πνίγουμε με πρέπει και θέλω δικά μας και της κοινωνίας, ωστόσο να μην ξεχνάμε ότι είμαστε απλώς άνθρωποι και ότι ζουμε σε αυτήν την κοινωνία. Άλλωστε δεν γεννιούνται όλοι επαναστάτες, ούτε σημαίνει πως όσοι πάνε ενάντια στο κατεστημένο θα γίνουν οι νέοι Steve Jobs και άλλοι υπέροχοι άνωθρωποι με εκπληκτικά ταλέντα. Και για το τέλος, όταν βιώνουμε τρομακτικές καταστάσεις καθημερινά σε αυτήν την χώρα, που μας αγχώνουν και πολλές φορές δεν μας αφήνουν να αναπνεύσουμε, το λιγότερο που χρειάζεται είναι και να σκεφτόμαστε ότι μεγαλώνουμε εντελώς λάθος τα παιδιά μας. Στο κάτω κάτω ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο όπως και όσο μπορεί!
Καλημέρα! Συμφωνώ απόλυτα με οσα διάβασα και επίσης πιστεύω πως η ολη "δουλειά" στα παιδιά μας γίνεται μόνο στο νηπιαγωγείο εαν και εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλοι παιδαγωγοί... Δεν ακυρώνω το σχολείο με την καθαρή του έννοια αλλα ακυρώνω το σύστημα δυστυχώς! Τωρα απο'κει και πέρα τι να μάθουν στα παιδιά μας οι δάσκαλοι... οταν ο ένας είναι υποψήφιος με το Σύριζα,ο άλλος με το Πασόκ και ο άλλος με την Ν.Δ.ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ.... ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΛΙΤΕΥΟΝΤΑΙ??????????? ΤΙ ΘΑ ΜΑΘΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ?????? Τωρα όσον αφορά το θέμα του "πειράγματος" και απο εμας τους γονείς,εγω στο μόνο που "πειράζω" λίγο το παιδί μου είναι στο θέμα της διατροφής,οχι οτι δεν έχει φάει παγωτό και καραμέλες και σοκολάτα αλλα οσο ακόμη μπορώ προσπαθώ να τρώμε σωστά.
Αχ, εγώ θα υπερασπιστώ τις παιδαγωγούς. Μπορεί να πράγματα στα σχολεία να μην είναι τέλεια, όμως υπάρχουν μέθοδοι για να δείξεις στο παιδί σου πώς θα αναπτύξει στο έπακρο τα χαρίσματα που του χάρισε η φύση. Τυχεροί αυτοί που βρέθηκαν με καλούς δασκάλους.
Συμφωνώ απόλυτα!!!θελουμε ρομποτακια και όχι παιδάκια!!!θελουμε καλούς μαθητές για να ικανοποιήσουμε το εγω μας και κανένας δε λέει γέρους υγιείς μαθητές!!!και η κορούλα σου έτρωγε υστικι ασε το μωρό να το πει όπως της αρέσει και μπορεί θα έρθει και η στιγμή να το πει ΣΩΣΤΆ!!! Ας χαρούμε τα παιδιά μας όπως και να ΕΙΝΑΙ!!φτάνει πια ο ανταγωνισμός.
Σπάνια σχολιάζω αλλα σημερα θα το κανω. Το κειμενο, αν κ μου αρεσε ως προς το νοημα και το μηνυμα του, με άφησε διστακτικη στο αν συμφωνω η διαφωνώ. Σε αυτο που σιγουρα συμφωνω ειναι στο οτι η κοινωνια γενικα - εμεις δηλαδη- τείνει να βάζει τους ανθρωπους σε ενα καλούπι. Ειναι μια απαραιτητη διαδικασια για να λειτουργήσει και ενας μηχανισμός άμυνας θα ελεγα. Συχνα αυτο γινεται εις βαρος της δημιουργικότητας, της καινοτομίας, της προόδου ακομα. Τα περιθώρια να λειτουργήσει καποιος εξω απο αυτο ειναι ελαχιστα, κ ο Steve Jobs φυσικα δεν ηταν η εξαίρεση, καθως επισης λειτούργησε στα πλαίσια ενος συστήματος, που τον εκανε δισεκατομμυριουχο. Αναρωτιέμαι λοιπν ποσο εφικτό ειναι να κρατήσεις το παιδι σου εξω απο αυτο? θα αποφύγεις το σχολειο?θα πηγαίνεις οντως 4-5 ωρες στις παιδικές χαρές καθε μερα, οταν δουλεύεις δεκα ωρες καθημερινα? ποσο σου επιτρέπει το συστημα να το ξεπερασεις, αν δέν εχεις την οικονομική δυνατοτητα να " του βγάζεις γλώσσα" και να κανεις τα δικα σου? με δεδομένο πως αναφερόμαστε στον ελληνικο χωρο, οπου οι δομές/ παροχές ειναι ανύπαρκτες, ποσο μπορεις να λειτούργησεις εκτος? Δέν διαφωνω με το μυνημα κ το νοημα του κειμενου καθολου, αναρωτιέμαι ομως που ειναι η πρακτική του εφαρμογη. Η μαλλον ΠΩΣ μπορει να εφαρμοστεί. Καταλήγω, πως το θεμα δέν ειναι να αποφύγεις το σχολειο κλπ- και ξερω πως δέν λετε αυτο- αλλα να δώσουμε τις βασεις και το οραμα στα παιδια ωστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν μεσα στο συστημα χωρις να ισοπεδωθουν απο αυτο. Αν και αυτο απαιτει επισης να μην εχουν ισοπεδωθει οι γονεις πρωτα. Νομιζω ειναι δυσκολο, διοτι η δυτική μας κουλτουρα δυσκολα το επιτρέπει. Ενας λογος που αγάπησα κι αγαπώ τα μερη του πλανητη που θεωρούμε " αναπτυσσόμενα" ( η τριτοκοσμικά αν χρησιμοποιήσουμε την απαισια έκφραση) ειναι πως ενιωθα παντα ενα αίσθημα ελευθερίας. Ηταν λυτρωτικο, ενιωθα πως ειχα ξεφυγει απο την εικονα μου, δέν χρειαζοταν να αποδειξω τιποτα και μπορουσα απλα να υπάρχω. Ηταν λυτρωτικο και για το γιο μου, που ναι μεν έβλεπε την απόλυτη φτωχεια γυρω του αλλα έβλεπε κυριως ποιες ειναι οι βασικές αξίες της ζωης. Μάθαινε την απλότητα και τη ταπεινότητα, ξεφευγε απο τον καταναλωτισμό, επέστρεφε στις ρίζες. Δέν λεω πως πρεπει να μετακομίσουμε στην αφρικη η την ασια για να το επιτύχουμε αυτο. Ουτε θελω να πω τετριμμένα, να γινουμε λιγοτερο καταναλωτες κλπ κ να λεμε, α εγω δέν του αγοράζω πολλα παιχνιδια, ρουχα, δέν θα το παω παιδικο σταθμο νωρις κλπ κλπ..Νομιζω πως αυτο που λετε, ειναι κυριως φιλοσοφία και στάσης ζωης και ξεπερνάει τα παραπανω. Αν δέν εχουμε εμεις οραμα, και γνωση του τι συμβαινει παρα εξω, ειναι πολύ δυσκολο να διδάξεις αντιστάσεις στο παιδι σου η στους γυρω σου. Οταν ακομα διδασκα στο πανεπιστημιο, ειχα συγκλονιστει απο την ελειψη οράματος στους νέους, απο την ελλειψη τόλμης και διάθεσης να αλλάξουν τα παντα γυρω τους. Και κυριως απο το ποσο λιγη περιεργεια ειχαν να ανακαλύψουν ως υοαρχει κατι μεγαλύτερο απο την καθημερινότητα. Καταλήγω λοιπον, πως πρεπει να ξεκινήσουμε απο τους εαυτούς μας. Δέν ξερω τι περιθώρια αφηνει η οικονομικη κριση πλεον για τέτοιους προβληματισμούς. Δέν ζω στην ελλαδα και δέχομαι μονο τον απόηχο των γεγονοτων. Ζω βεβαια σε χωρες με μεγαλύτερα προβληματα, αλλα και παλι εχω τη δυνατοτητα να τα παρατηρώ και οχι να ειναι δικα μου. Για αυτους τους λογους δέν μπορω να πω με άνεση, συμφωνω ή διαφωνω σε οσα γράφετε. Μονο ενα μπορω να πω, ας αλλαξουμε, πρωτα τους εαυτούς μας ως ενήλικες στα πολυ μικρα πραγματα, που συχνα μοιαζουν ασήμαντα.
Εξαιρετική τοποθέτηση.
ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΣΟΥ!!!
Ξερεις, θελεις το παιδι να μαθαινει βιωματικα..Το πας εδω, το πας εκει...Αλλα δεν το αφηνεις να κανει αυτο που θελει εκεινο. Του δειχνεις με τροπο αυτα που "πρεπει" να δει η να κανει...Και σιγουρα ξερεις το γιατι..Δε θελεις στο σχολειο να το κοιτανε σαν εξωγηινο. Μεχρι και η δασκαλα μπορει να σου πει οτι ανησυχει οταν το "κανονι της ειρηνης" δε μοιαζει με κανονι αλλα με ενα τεραστιο λουλουδι στη ζωγραφια του παιδιου σου. Ποσο βαθεια να το παμε...Μακαρι τα παιδια να μη πηγαιναν σχολειο...σε αυτο το στυλιζαρισμενο, παπαγαλιστικο, βαρετο, κοντοφθαλμο τροπο μαθησης. Αλλα αυτο δε θα αλλαξει ποτε...Τα παιδια θα γινονται ολο και πιο "ζωα" (συγνωμη για την εκφραση), χωρις κριτικο τροπο σκεψης, χωρις φαντασια. Ακομη κι αν εμεις, σαν γονεις, προσπαθουμε να κανουμε τη διαφορα με οποιο τροπο, υπαρχουν δυνατοτερα μεσα για να μας χαλανε τα σχεδια..
Γέμισε το μυαλό μου εικόνες διαβάζοντας το κείμενό σου, Μάνο... Γέμισε όμως και η ψυχή μου ενοχές για την επεξεργασία που περνάνε και τα παιδιά μου... Τη βλέπω κι εγώ στα μάτια τους και στις αντιδράσεις τους, μη νομίζεις...
Σας ευχαριστώ.
Οι γονείς (και όχι μόνο), πιστεύω θα βρείτε πολύ ενδιαφέρον (για μένα είναι καταπληκτικό) το βιβλίο "Οι Τέσσερις Συμφωνίες" του Don Miguel Ruiz (εκδόσεις Διόπτρα). Αφηγείται ακριβώς αυτό που λέει κι ο Μάνος σ' αυτό το καταπληκτικό άρθρο, το πώς η ψυχή ενός ανθρώπου που γεννιέται αγνός και καθαρός, από το "εργοστάσιο", αλλάζει μέσω της οικογένειας/κοινωνίας και πώς μπορούμε να το αποφύγουμε (όσο γίνεται). Θα μάθετε π.χ. τη δύναμη που κρύβει ο λόγος σας... και τι μπορεί να προκαλέσει στα παιδιά σας...
Τα παιδιά μεγαλώνοντας καλουπονονται αναγκαστικά κ ξεχνάνε. Εμείς πρέπει να ξαναμαθουμε όλα αυτά που ξεμαθαμε μεγαλώνοντας, για να γίνουμε σωστοί κ χρήσιμοι πολίτες, κ οφείλουμε κ στα παιδιά μας να τα προστατεύουμε όσο γίνεται απο αυτή τη καταιγιστική διάβρωση της αθωότητας. Αμην!!!
Η φωτο, το "λάθος" που έχει δεν είναι τα πόδια των μεγάλων. Κατά τη γνώμη μου είναι τα πόδια των μεγάλω που στέκονται όρθιοι και δεν είναι ανακούρκουδα μαζί με τα παιδιά! Στο ύψος τους. Μη με παρεξηγήσετε, αλλά και σκύλο να πλησιάσεις, όλοι το λένε: σκύψε να να έρθεις στο ύψος των ματιών του. Είμαι λίγο συγχισμένος γιατί έμαθα για το χαμό ένος παιδιού και κάθε φορά που πάω να συνετίσω τα δικά μου αγρίμια ... τρελαίνομαι. Τα παιδιά εκτός από να τα διαβάζουμε πρέπει και να τα ΑΚΟΥΜΕ -και μη νομίζετε, σε μένα το λέω πρωτίστως. θενξ Μάνο μου!!!
Ακριβώς έτσι Γιάννη... Απλώς μιλάμε για το ιδεατό, καθώς και εμείς οι δυο το ίδιο κάνουμε.
Με τον Γιάννη γνωριζόμαστε (είμαστε φίλοι από παλιά) δουλελυαμε μαζί στον ΑΝΤ1, στην εποχή που τα πράγματα ακόμα είχαν προοπτική. Λοιπόν ξέρεις τί σκέφτομαι κι εκνευρίζομαι ρε συ Γιάννη.... Πού τόοοοσσα χρόνια, τόοοοσες γαμημένες συσκέψεις και ούτε ένας , ούτε μία δεν σκέφτηκε μια φορά τα παιδιά. Λες και η Ελλάδα δεν έχει παιδιά. Είναι απίστευτο αδελφέ μου.
τα παιδιά πάντα ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ για πολύ κοσμο! ε! ήθελες να είσαι πολιτίσιαν, επιστήμονας που θα γινόταν μετα πολιτισίαν ... με καταλαβαίνεις. Ο επιτυχημένος έπρπεπε να έχει γυναίκα παιδιά καλό αμάξί, όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά. έτσι η ελλάδα έχει παιδιά, αλλά ... φταίνε οι άλλοι! χαχαχαχα άλλωστε όπως θυμάσαι "τι έβλεπε η μάνα του κάθε παπαρα έπεφτε στο τραπέζι, όχι τι ήθελε να δουν τα παιδιά ... Αν και για να είμαστε δίκαιοι μόνο ο κυνικός Μαστοράκης έλεγε "πιάσε τα παιδιά για να έχεις πελάτες για πολλά χρόνια" όμως όχι με την έννοια που το λες! Αστα παλιοκατάσταση. Ο σωζων (α έχω ένα φίλο σόζων, που γέννησε τη δευτερη κόρη του προσφατως) εαυτόν σωθήτο!!!και κατά ομάδες επίσης μπορεί να επέλθει μια κάποια ... διάσωσις! Α, σήμερα γιορτάζει η Αθηνά σας. θα σε πάρω τελεφόν μόλις σιάξω καφέ!
anatrixiasa
Τι να σχολιάσω κ τι να περιγράψω.Πόσες φορές το πρέπει των μεγάλων μας έπνιξε?Λέγοντας μεγάλους εννοώ γονείς,θείους,άσχετες κυρίες σε πάρκα κ παιδότοπους,ντε κ καλά να σου πουν την επόμενη κίνηση...Ξέρουμε όλοι πόσο καταπιέζουμε τα παιδιά μας, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω με χαμόγελο...Μπράβο Μάνο πάντοτε θαυμάζω τον λόγο σου,απλός,βαρύς,αληθινός,δίκαιος.Να είστε όλοι σας καλα
Εξαιρετικό!!!!
βρε ανθρωπε μου εισαι ανεπαναληπτος ..ολιβ εχεις αντρα χρυσαφι..μολις χτες το βραδυ σε ενα ταβερνακι παραλιγο να ξεμαλλιασω τη γυναικα του συνεταιρου μας!!!!!η κορη της 3 δεν δουλευει κ πηγε κ την εγραψε παιδικο να μαθει λεει πειθαρχεια κ να ησυχασει ...ελεος δεν μου αρεσουν τα καλουπια κ το κατεστημενο θα παω το μωρο μου νηπιο κατευθειαν κ οποτε θελω εγω κ αν εχω τη δυνατοτητα θελω διδασκαλια στο σπιτι δεν μπορω αλλο ..ακου πειθαρχεια 3 ετων ας παρουμε σκυλο η ρομποτ τοτε .τα δικα μας κομπλεξ ,θελω κ ονειρα μν τα μεταφερουμε στις αθωεες ψυχουλες τους ....
Τον τελευταίο καιρό έχω γνωρίσει πολλούς γονείς. H πιο συχνή , επαναλαμβανόμενη λέξη που ακούω στις κουβέντες τους είναι η λέξη: Ελεγχος... Control....
Δεν θέλω να γράψω...Φτάνει που διάβασα!! Καληνύχτα.
Πόσο δίκιο έχεις.........