Ο κύριος με το ακορντεόν

Ο κύριος με το ακορντεόν

μαμά Αλεξάνδρα

Γεια σας Ολίβια και Μανούλες,

Σας γράφω γιατι θέλω να μοιραστώ κάτι πολύ δυνατό μαζί σας…

Σήμερα, λοιπόν, ξεκινήσαμε με το Κατερινάκι μου να πάμε την πρώτη της επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης!! Ηταν καταπληκτικά! Μαγεία!!! Μαγεία.. Η » αυρα» αυτης της λέξης ηλεκτρίζει όλο μου το κορμί…. Δεν θα σταθώ στο τι ειδαμε και πως περάσαμε στο Μουσείο… αλλά σ αυτό που συνέβη σ’ ενα στενάκι της Πλάκας… Δεν ξέρω… Ισως ηταν η μαγεία του Ιερου Βράχου… η μεγάλη μας χαρά… η αγάπη στην καρδιά που μας εκαιγε εκεινη την στιγμη…

Σ’ ενα σοκάκι της Πλάκας συναντήσαμε έναν κύριο ρακένδυτο, εμφανώς ταλαιπωρημένο και βασανισμένο, εξω ακριβως απο μια εκκλησία, να παίζει το ακορντεον… Η φωνή του ίσα που ακουγόταν και εκείνος είχε γύρει στην καρέκλα του… Δεν περνουσε κοσμος εκεινη την ωρα, εκτος απο εμας… και στάθηκα να του δώσω και εγώ κάτιτις… Ενα ευρω… Απο τη μια να σπρώχνω το καρότσι και απο την αλλη να βγάζω τσάντες, πορτοφόλια, νερά της μικρής…

Την ώρα που ρίχνω το κέρμα στο καπέλο του, εκείνος σηκώνει τα μάτια και μου λέει με τη βραχνη του φωνη «Οχι οχι εσυ με το παιδι, όχι κορίτσι μου, για όνομα του Θεού, παρε το σε παρακαλώ, εσυ το χεις περισσότερη ανάγκη και ξερω οτι δεν σου περισσευει… ειχα και εγω καποτε παιδια και ξέρω«

Κάγκελο -ας μου επιτραπεί η έκφραση- εγω…

«Κάθησε» μου λέει «Θα παιξω για το παιδι» …και τότε με μια παραπονιάρικη δυνατή φωνή άρχισε να τραγουδάει για την Κατερίνα το «Περα στους Πέρα Κάμπους»… σαν να έγινε η Θεία Λειτουργία εκείνη τη στιγμη στο στενοσόκακο της Πλάκας… Η ψυχη μας, γεμάτη αγάπη και δάκρυα… ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι συγκινούμαι… Έπαιξε για το παιδι μου… ενας άγνωστος άγγελος… ενας ανρθωπος γεματος βάσανα, πονο, γεμάτος αγάπη, ανθρωπια… Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα οτι έγινε ένα θαύμα… σαν να άνοιξε μια κουρτίνα και να μου φανερώθηκε  το νόημα της ζωής… ο τροχός γύρισε…

Στους πρόποδες του Ιερού Βράχου ανακάλυψα τον παραδεισο μου…

Βοηθήστε και αγκαλιάστε τους ανθρώπους γύρω σας… τον άνδρα σας… τον μπαμπα σας και τη μαμά σας (ακόμα κ αν σας σπάνε τα νεύρα)… Μια αγκαλιά και ένα χάδι… ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ…. Πρεπει να πιστεύουμε σε θαυματα για να γίνονται θαυματα (καποτε ειχα διαβασει)… Πρεπει να πιστευουμε οτι θα γυρισει ο τροχος και οτι το καλο που δίνουμε μας γυρνάει διπλά πισω..

Σας ευχαριστω που με διαβάσατε,

Μαμά Αλεξάνδρα

[divider]

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com